Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Αντίδοτο στον φασισμό
25/07/2018, 9:02 πμ

Αντίδοτο στον φασισμό

Γράφει ο Κώστας Τραχανάς // *

 

 

«Ζωή στα όρια» της Ντόριντ Ραμπινιάν,  Μετάφραση: Χριστιάννα Σακελλαροπούλου, Εκδόσεις Λιβάνη 2018, σελ. 366

 

Αραβικά: Ihtilal = εξέγερση, Γιαχούντ =Ισραήλ, La illaha wa΄ khalas=Δεν υπάρχει Θεός, κι έτσι είναι τα πράγματα, Ah…Ah, yama =Ναι… Ναι, μαμά, Sabakh al΄ khair=Καλημέρα, Hala= Αμέσως.

Εβραϊκά: Shabbat Shalom = Ειρηνικό Σάββατο, Ra =κακό, Aravin=Άραβας,  Beseder =εντάξει , Balagan= χάος.

Αραβικά και Εβραϊκά: Al-musika hiye lura a-li  e-ruakh bithaki  maa halha = Musika hi ha΄ safa sheba hanefesh mesochachat im atzma = Η μουσική είναι η γλώσσα στην οποία μιλάει στον εαυτό της η ψυχή (ισραηλινός συγγραφέας Γεχοσούα Κενόζ).

Η λογοτεχνία, η καλή λογοτεχνία, είναι ένα αντίδοτο στον φανατισμό. Η λογοτεχνία μας δίνει τη δυνατότητα να βλέπουμε τον κόσμο με το βλέμμα των άλλων. Ένα πρόσωπο ικανό να βλέπει τον εαυτό του ή το σύμπαν με τα μάτια των άλλων δεν μπορεί να είναι φανατικό , επειδή ένα τέτοιο πρόσωπο γνωρίζει ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να βλέπουμε και να ερμηνεύουμε την πραγματικότητα. Δυο τέτοιους ανθρώπους, μη φανατισμένους, ένα παλαιστίνιο και μία Ισραηλινή συναντούμε στο μυθιστόρημα «Ζωή στα όρια» της Ισραηλινής συγγραφέας Ντόριτ Ραμπινιάν.

Ο Τζον Ντον έγραψε ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί. Αυτοί οι δύο ήρωες του μυθιστορήματος είναι και οι δύο μια χερσόνησος. Ανήκουν σε δυο διαφορετικά έθνη, αλλά υπάρχει μόνο μία γη. Ο τόπος της Μεσανατολής είναι μικροσκοπικός. Η γη είναι η ίδια γη. Μια δίκαιη μοιρασιά δεν είναι εφικτή, ούτε της γης, ούτε του νερού, ούτε του ήλιου, ούτε του ουρανού. Οι ιεροί τόποι είναι όλοι συγκεντρωμένοι και στριμωγμένοι μέσα στην ίδια πόλη, την Ιερουσαλήμ. Υπάρχει μια νέα γενιά στο Ισραήλ που πιστεύει στην ειρήνη, στη συνύπαρξη και την επικοινωνία με τους Παλαιστίνιους και δεν πιστεύει στον φόβο και τα ψέματα των πολιτικών.

Μια ιστορία αγάπης  γεννιέται στη χειμωνιάτικη Νέα Υόρκη ανάμεσα σε μια Ισραηλινή, τη Λιάτ Μπενιαμίνι από το Τελ Αβίβ και έναν Παλαιστίνιο, τον Χιλμί Νάσερ, με ρίζες από τη Χεβρώνα και η οικογένειά του ζει στη Ραμάλα. Στην ουσία είναι γείτονες στη Μέση Ανατολή. Αυτοί οι δύο μετανάστες συναντιούνται, αγαπιούνται και ερωτεύονται μακριά από την πατρίδα τους. Μια υπέροχη, αλλά και δύσκολη ερωτική ιστορία.

Ο παλαιστίνιος Χιλμί είναι μεσοαστός, άθεος, συναισθηματικός, ευαίσθητος, ανθρωπιστής, δεν μισεί τους Εβραίους, αγαπάει τη ζωή.

Οι δυο ήρωες δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα. Έχουν περισσότερα κοινά που τους  ενώνουν.

Αγαπιούνται τόσο πολύ ο Χαλμί και η Λιάτ, αν και ξέρουν ότι είναι κάτι προσωρινό, γιατί η Λιάτ μετά από έξι μήνες θα επιστρέψει στο Τελ Αβίβ, επιστρέφοντας στην προηγούμενη ζωή της. Αγαπιούνται με ημερομηνία λήξεως… Πόσο θα της στοίχιζε της Λιάτ να τον αποχωριστεί, πόσο θα δυσκολευόταν να τον ξεχάσει…

Μελαγχολική νοσταλγία.

Ο άνθρωπος σφραγίζεται από τον τόπο όπου μεγάλωσε.

Στο τέλος όλα τα ποτάμια χύνονται στην ίδια θάλασσα. Κάποια μέρα θα είναι η θάλασσα του Τελ Αβίβ όλων και των Εβραίων και των Παλαιστινίων, και θα μάθουνε να κολυμπάνε σ’ αυτή μαζί. Είναι μια θάλασσα κι ένας ορίζοντας συνύπαρξης και αμοιβαιότητας .

Το θαύμα της αγάπης θα εξαλείψει την οδύνη. Η αγάπη πάντα νικάει στο τέλος…

Η αγάπη οδηγεί στη συμφιλίωση…

«Η ζωή στα όρια» είναι πλημμυρισμένο με αγάπη για όλους τους ανθρώπους που ζουν σε αυτή την μαρτυρική περιοχή.

Η Λιάτ ή χαϊδευτικά  Μπάζι και ο Χιλμί συνδέονται με κάτι μεγάλο και συλλογικό, δεν τους χωρίζουν η γλώσσα, η φυλή, το κράτος, το έθνος, τα σύνορα, το τείχος, ο φράχτης, η κατοχή της Γάζας και της Δυτικής Όχθης, η Πράσινη γραμμή, η οικογένεια, ο σιωνιστικός εθνικισμός, ο εκδικητικός αραβικός εθνικισμός, το μίσος, η ιντιφάντα, η βία, ο φανατισμός, ο καθημερινός πόλεμος, αλλά μπροστά στον έρωτα και στον θάνατο είναι μόνοι, εκτεθειμένοι αποκλειστικά στη σιωπή της θάλασσας της Γιάφα…

Τα δάχτυλα που έγραψαν τον Χίλμι είναι εβραϊκά, σιωνιστικά, αλλά δεν έβλαψαν την αυθεντικότητα ενός Παλαιστίνιου στο DNA του. Όμως ο Μπένετ, ο υπουργός Παιδείας του Ισραήλ, έσπευσε να αφαιρέσει το βιβλίο αυτό από το πρόγραμμα των Λυκείων, ρίχνοντας την συγγραφέα Ντόριτ Ραμπινιάν στους λύκους της θρησκόληπτης δεξιάς ως «εχθρό του έθνους»!!!

Διαβάστε το.

 

Dorit Rabinyan photο @ Sharon Deri

 

Η Ντόριτ Ραμπινιάν γεννήθηκε το 1972 στην Κφαρ Σαμπά του Ισραήλ από Περσο-Εβραίους γονείς. Ζει μόνιμα στο Τελ Αβίβ. Εξέδωσε το πρώτο της μυθιστόρημα σε ηλικία είκοσι δύο χρονών. Εκτός από τα μυθιστορήματά της, έχει γράψει ένα σενάριο για ψυχαγωγικό τηλεοπτικό σταθμό, με τίτλο Shuli’s Fiance, και ένα παιδικό βιβλίο, ενώ παρουσιάζει και μια εβδομαδιαία τηλεοπτική εκπομπή με πολιτιστικά θέματα. Έχει τιμηθεί με πολυάριθμα βραβεία, και συγκεκριμένα τα: Wiener Prize (1996), Jewish Wingate Quarterly Award (1999), Best Drama of the Year Award (1997) από την Ακαδημία Κινηματογράφου του Ισραήλ, Prime Minister’s Prize (2001), Literary ACUM Award (2008), Bernstein Prize (2015) και Publishers Association’s Platinum Prize για το «Ζωή στα Όρια» (2016). Από τις Εκδόσεις Λιβάνη έχει κυκλοφορήσει επίσης το βιβλίο της «Οι Νύφες της Περσίας».

 

 

 

* Ο Κώστας Τραχανάς είναι συνταξιούχος του Ο.Τ.Ε., δίδαξε δεκατρία χρόνια, ως ωρομίσθιος καθηγητής Εφαρμογών, στο Τμήμα Τηλεπληροφορικής και Διοίκησης του Τ.Ε.Ι. Ηπείρου, κάνει τριάντα χρόνια βιβλιοπαρουσιάσεις σε εφημερίδες και περιοδικά, εκδίδει το πολιτιστικό περιοδικό ekfrasiartas και διοργανώνει παρουσιάσεις και εκδηλώσεις βιβλίων . Ζει στην Άρτα.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top