Fractal
Home / FRACT-ALL / Τρία ποιήματα
14/09/2016, 10:22 πμ

Τρία ποιήματα

Της Ζωής Δικταίου // *
 

 

 z1

Ένα μικρό κυκλάμινο

 

Ένα μικρό κυκλάμινο

μπροστά στην υψικάμινο

υψώθηκε με φόρα

ούτε καπνό λογάριασε

το χρώμα του όλο άπλωσε

κόντρα στα τροχοφόρα.

 

Εγείρει επανάσταση

μέσα του η ανάσταση

κι η γλύκα του παράπλευρη

στην πίκρα του τσιμέντου

μ’ άρωμα φρεσκαμέντου

κι η τύχη του η τετράπλευρη

μ’ ένα ψηλό κολάρο

απάνω στο φουγάρο

πετάχτηκε και κάθισε

κι η νύχτα παραστράτησε

κι έγειρε το φεγγάρι

στο πιο ψηλό φανάρι.

 

Στα περιβόλια τ’ ουρανού

τα μάγια σκόρπισαν του νου

και τ’ όνειρο αγορεύει

γελά και το κυκλάμινο

μπροστά στην υψικάμινο

κι άλλο χορό χορεύει.

 

Ήρθε ένας γλάρος απ’ αλλού

από την άκρη του γιαλού

και διαλαλούσε νέα

κυρά μεγάλη αρχόντισσα

στα Κύθηρα γειτόνισσα

η ωραία Σεμπρεβίβα

που δε φοβάται λίβα

ανθούς εστρατολόγησε

στου Έρωτα τη μάχη

δεν πέφτει όποιος λάχει

Έρωτας Μάγος ναυαγεί

κι ανοίγει πάλι η πληγή

κυκλάμινο ετοιμάσου

έρχεται η σειρά σου.

 

Όλα τα αφανέρωτα

από το αχ του Έρωτα

τα έφερε μια μπόρα

μέσα στη δυνατή βροχή

ξένη ψυχούλα μοναχή

κυλάει στην κατηφόρα.

 

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2015

Αφιερωμένο στον ποιητή Γιώργη Δρυμωνιάτη.

 

 

Όταν βρέχει, να ντύνεσαι την αθωότητα

 

z2

Πίνακας : Σπύρος Μπάντιος

 

Κινείσαι,

ανάμεσα στη μοναξιά και τα ασήμαντα

επιλέγεις να επιστρέφεις

με όχημα κάτι ραγισμένες θύμησες

πάντα, στην ασφάλεια της μοναξιάς,

χωρίς τα κουρέλια που βαραίνουν την ύπαρξη

όταν βρέχει, ντύνεσαι την αθωότητα

όταν βρέχει, μαθαίνεις να ανυψώνεσαι

όταν βρέχει,

γέρνει η πρώτη νιότη στη νοσταλγία

μην απελπίζεσαι,

η φύση του φθινοπώρου

είναι για να κρύβεις τα μυστικά

ανάμεσα στα μωβ του δειλινού

και τα κυκλάμινα του κήπου.

Με κώδικες η γλώσσα της βροχής

όσο λιγότεροι καταλαβαίνουν, τόσο καλύτερα

πώς να την περιγράψεις ,

όποιες λέξεις κι αν βρεις,

φοβάσαι πως δεν θα τα καταφέρεις,

την αδικούν οι λέξεις ,

οι λέξεις δεν έχουν ουρανό,

αλλιώς κάτι θα γινόταν

συλλαβίζεις σύννεφα κι όνειρα

αυτά που φύλαγες τις άνυδρες μέρες

στο σύμπαν της ψυχής.

Ούτε τώρα θα σ’ αφήσω να διαμαρτυρηθείς

όταν έπρεπε δεν φώναξες

φοβόσουν πάντα τη μπόρα

προσπέρασες βιαστικά

τόσους φανοστάτες αδιάφορα

πόσες νύχτες, πόσες διαδρομές

χωρίς αφετηρία.

Ακόμη φοβάσαι να βγεις έξω

να περπατήσεις στη βροχή

φοβάσαι μη βραχεί ο εγωισμός σου

μη λιώσουν οι ξεθωριασμένες αναμνήσεις

φοβάσαι,

μη χάσεις το ρόλο του πρωταγωνιστή

δε σε νοιάζει που θα έχεις σημειώσει

άλλη μια απουσία

στη δική μου συγκίνηση .

Βρέχει… μαγεία

θαρρείς και είναι όλα αλλιώς.

 

 

Φωτογραφία, ή, καθρέφτης με παρελθόν

 

z3

Φωτογραφία: Βασίλης Δουκάκης

 

 

Φωτογραφία δική σου, στο παρόν κι όμως,

αγγίζει τόσο οικεία την ψυχή

και τόσο γνώριμα τη δική μου ιστορία

φωτογραφία, ή καθρέφτης με παρελθόν

μέσα του γράφει αμυδρά το φως

κόντρα στη λήθη, χίλια στα χείλη φιλιά,

Αύριο… θα σε αναγνωρίσω, είμαι σίγουρη

εμπιστεύομαι την αφή, τα χέρια τα ξέρουν όλα.

Όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ είναι εκεί

ακόμη και η συγκίνηση, ασπρόμαυρη,

μια φευγαλέα εντύπωση που γίνεται θεατή

μια ρωγμή χαραγμένη στην άσφαλτο

σαν φλέβα γαλάζια

ένα φθινόπωρο κι αυτό εκεί.

Με φόβο και πόθο, όλες οι επιθυμίες μαζί

τι κι αν η νύχτα φεύγει

με την ίδια πάντα αλλόκοτη σιωπή

καμιά φορά οι σκέψεις των άλλων μου δίνουν ζωή

σε μια καθημερινότητα

που ξέρει να συλλαβίζει μόνο στο χτες.

Άραγε, να είσαι κι εσύ από στόφα παλιά

να ψάχνεις αυτά που τελικά δεν θέλεις να βρεις

κι αυτά που θέλεις…

κρυμμένα σε μια υπόσχεση

όπως ακριβώς η βροχή, άμυνα στην απόγνωση,

η βροχή που έκρυψες στη φωτογραφία

το γνωρίζει και το δάκρυ,

διασχίζοντας ερείπια φτάνεις στην ακτή.

Ο άδειος δρόμος, ο σβηστός φανοστάτης

όλα μιλούν για την απουσία

θα το έχεις νιώσει,

ψυχή μυημένη στο μύθο και στο θάνατο

μόνο οι ματιές είναι απόψε αληθινές,

τόσο ασήμι σε μια χάρτινη επιφάνεια

μερίδιο ακριβό

σ’ αυτό που ονομάσαμε σύντομο βίο.

Πόσο παράξενες γίνονται οι διαδρομές

τοπία της μνήμης σε μια μόνο εικόνα

τοπία ηθελημένα θολά

βλέμμα ζαφείρι στη θέα τ’ ουρανού

χαμήλωσαν τ’ άστρα,

πάνω σου και πάνω στο δρόμο

οι έρημοι δρόμοι,

λένε πως έχουν αφετηρία τον έρωτα

και προορισμό την αγάπη

πες μου πως ο δρόμος οδηγεί στη θάλασσα

θέλω να το ακούσω

ξέρεις, στη θάλασσα οι προσδοκίες

δε χάνουν ποτέ τον προσανατολισμό τους.

Πάνω που νόμιζα πως είχα ξεμάθει

να συμβιώνω με τις σκιές, ήρθε,

μια μελαγχολική φωτογραφία

στην τελετουργική καταγωγή των άστρων

ένα χέρι γράφει όνειρα

ο ανώνυμος ξένος της μακρινής πολιτείας

διαβάζει στα μάτια οιωνούς αθωότητας.

Τα πικρά φύλλα

υποκλίνονται στο μοναχικό επισκέπτη

αθροίζεις το χρόνο μετρώντας σημάδια

φυγή ή επιστροφή

αισθάνεσαι με λέξεις, τις δικές μου λέξεις

ψιθυρίζεις στον άνεμο, κρυώνεις,

ώρα που οι γειτονιές γίνονται ξένες

δεν θέλεις να γυρίσεις

φοβάσαι εκείνους που φέρνουν το χαμό

οι εφιάλτες δεν έχουν ονόματα

κράτα μια απόσταση ακόμη κι από αυτήν,

την ελευθερία σου.

Λεηλατημένες οι μέρες του έρωτα ναι,

μα όχι νεκρές

στην απουσία ο άνεμος χαϊδεύει το πρόσωπο

μετέωρο το φεγγάρι στο κάστρο

ένα ξεχασμένο ρούχο στο πλακόστρωτο

μια κιθάρα στην άδεια πολυθρόνα

το βιβλίο στο πάτωμα

το κερί αναμμένο, το κρασί στο ποτήρι

απόψε το χρώμα μου είναι στο κρύσταλλο

κόκκινο βαθύ καθώς φέγγει μέσα του, το δικό σου μπλε.

Η μοναξιά πάνω σε φύλλα φθινοπωρινά

συλλαβίζει ονόματα

το δαχτυλίδι του αγγέλου στο συρτάρι

σ’ αυτή τη ζωή δεν ήρθαμε για να χάσουμε τα πάντα

ξέρεις, τώρα πια μόνο η αγάπη μου περισσεύει.

 

Αύριο… εν’ ονόματι της Αγάπης

Ζωή Δικταίου

Κέρκυρα 29 Μάη 2016

 

* H Ζωή Δικταίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κρήτη, στον παραμυθένιο τόπο της Δίκτης, της Σελένας. Το Τζερμιάδο είναι το χωριό της. Εκεί έμαθε και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινε δασκάλα όπως ονειρευόταν όταν ήταν παιδί. Το σύμπαν, είχε άλλα σχέδια ανοίγοντας  την πόρτα στην Τουριστική Εκπαίδευση. Ζει στην Κέρκυρα. Είναι παντρεμένη και τιμούν τη ζωή της δύο παιδιά. Καταθέτει πάντα με σεβασμό την ευγνωμοσύνη της στο φως και στο ταξίδι του, αυτό που δικαιώνει την αιωνιότητα και δικαιώνεται ταπεινά στη σιωπή, χωρίς θόρυβο, στο καθαρό βλέμμα και στο δάκρυ. Εργάζεται από το 1984 στις Επαγγελματικές Σχολές του Υπουργείου Τουρισμού. Συμμετείχε στη νεότητα της, σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και είναι αλήθεια, έλαβε αρκετές διακρίσεις. Το πρώτο βιβλίο της από τις εκδόσεις Έψιλον, αφορά στην παιδική λογοτεχνία και έχει τίτλο « Ιστορίες για φεγγάρια ». Δισκογραφικά έχει συνεργαστεί με το Γιάννη Νικολάου και το Νίκο Ανδρουλάκη. Το δεύτερο βιβλίο της από τις εκδόσεις Φίλντισι, είναι μυθιστόρημα και τιτλοφορείται «Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο». Πιστεύει στην αγάπη.  Τη γοητεύουν όλα τα κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης όπως και τα ξεφτισμένα αποκόμματα από τις δαντέλες του παλιού καιρού. Της αρέσει η βροχή. Προτιμά τη μωβ ομπρέλα, μα έχει πάντα και μια κόκκινη για να μπορεί να πληγώνει τις άφεγγες νύχτες το σκοτάδι.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top