Ποίηση: “Μαζί στο λίγο που σημαίνει μια ζωή”
Της Ζωής Δικταίου // *
Αυτό το τίποτα δεν κρύβει τα παλιά
Όλα μου φταίνε
Μη ρωτάς γιατί σωπαίνω
Βαθύ σημάδι στο λαιμό μου τα φιλιά
Οι νύχτες καίνε
Το όνειρο, το προδομένο.
Μαζί στο λίγο που σημαίνει μια ζωή
Να ονειρευτούμε
Το αδύνατο φαντάσου
Από τη σκέψη να τρυγήσεις μια πνοή
Δεν παραιτούμαι
Στην κραυγή μου, συμβιβάσου.
Διψάς, μα ξέμεινε η βροχή στον ουρανό
Η επιθυμία
Κατοικεί μόνη στ’ αστέρια
Μάγια η νύχτα σβήνει στον ωκεανό
Και στα σημεία
Παγωνιά στα δυο σου χέρια.
Ένα αντίο θα γυρέψει παραλήπτη
Οι αναμνήσεις
Μου χτυπούν ξανά στο τζάμι
Σκοτάδι όλα τα θέλω μου, καλύπτει
Πάλι θ’ αργήσεις
Γράφει, η μοίρα με κατράμι.
Χαράμισα τα χρόνια μου στα πρέπει
Κι αν ράγισα
Στη σκέψη, η κραυγή
Τώρα η ζωή άλλο καημό δεν επιτρέπει
Αύριο η μάγισσα
Θα κλέψει την αυγή.
Ποτέ δε γύρεψα κλεμμένο ένα φιλί
Του Λιβυκού τις ώρες
Δεν πουλάνε στο παζάρι
Άλλη δεν θέλω ν’ αγαπήσω Ανατολή
Σημάδια οι μπόρες
Του Νοτιά του ταξιδιάρη.
Έχω μια λύπη πάντα στην ψυχή
Οι άδειες σκέψεις
Πως, τις λέξεις μου πληγώνουν
Αλλάζει η μέρα όταν είμαι μοναχή
Πώς να ξοδέψεις
Τα γιατί που με σκοτώνουν.
Επτά στα σημεία
Και στα σημάδια που κλέβουν την αυγή
Για να μένει η κραυγή ξεκάθαρη…
Αύριο… εν’ ονόματι της Αγάπης
Ζωή Δικταίου
Κέρκυρα 2015, στο τέλος του Νοέμβρη
* H Ζωή Δικταίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κρήτη, στον παραμυθένιο τόπο της Δίκτης, της Σελένας. Το Τζερμιάδο είναι το χωριό της. Εκεί έμαθε και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινε δασκάλα όπως ονειρευόταν όταν ήταν παιδί. Το σύμπαν, είχε άλλα σχέδια ανοίγοντας την πόρτα στην Τουριστική Εκπαίδευση. Ζει στην Κέρκυρα. Είναι παντρεμένη και τιμούν τη ζωή της δύο παιδιά. Καταθέτει πάντα με σεβασμό την ευγνωμοσύνη της στο φως και στο ταξίδι του, αυτό που δικαιώνει την αιωνιότητα και δικαιώνεται ταπεινά στη σιωπή, χωρίς θόρυβο, στο καθαρό βλέμμα και στο δάκρυ. Εργάζεται από το 1984 στις Επαγγελματικές Σχολές του Υπουργείου Τουρισμού. Συμμετείχε στη νεότητα της, σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και είναι αλήθεια, έλαβε αρκετές διακρίσεις. Το πρώτο βιβλίο της από τις εκδόσεις Έψιλον, αφορά στην παιδική λογοτεχνία και έχει τίτλο « Ιστορίες για φεγγάρια ». Δισκογραφικά έχει συνεργαστεί με το Γιάννη Νικολάου και το Νίκο Ανδρουλάκη. Το δεύτερο βιβλίο της από τις εκδόσεις Φίλντισι, είναι μυθιστόρημα και τιτλοφορείται «Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο». Πιστεύει στην αγάπη. Τη γοητεύουν όλα τα κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης όπως και τα ξεφτισμένα αποκόμματα από τις δαντέλες του παλιού καιρού. Της αρέσει η βροχή. Προτιμά τη μωβ ομπρέλα, μα έχει πάντα και μια κόκκινη για να μπορεί να πληγώνει τις άφεγγες νύχτες το σκοτάδι.
Ετικέτες: Ποίηση
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Διήγημα: “Αρλέτα, εσύ να είσαι καλά”
16/04/2024, 7:24 μμ -
Ποίημα: “Αραχνοΰφαντη επικράτεια”
16/04/2024, 7:23 μμ -
Διήγημα: “Δε θα με τρελάνουν”
16/04/2024, 7:21 μμ -
Ποίημα: “επιστροφή”
16/04/2024, 7:20 μμ -
Δύο ποιήματα | “η άφεση κατοικεί την άνοιξη”
16/04/2024, 7:19 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
«Τρωάδες» του Ευριπίδη από το 3ο ΓΕΛ Ζωγράφου
Του Νίκου Τσούλια // «Στο στρατόπεδο των Αχαιών, στα παράλια της λεηλατημένης Τροίας, οι αιχμάλωτες Τρωαδίτισσες και η βασίλισσά τους, Εκάβη, θρηνούν για τα δεινά τους. Όσες έχουν απομείνει ζωντανές από την ξεκληρισμένη βασιλική οικογένεια θα δοθούν δώρο
Περισσότερα -
Σπουδή πάνω στην απώλεια, την επιθυμία, τη μνήμη, τη σχέση αλήθειας και μύθου, παρελθόντος και παρόντος
Γράφει η Νάντια Τράτα // “ΣΑΛΤΟΣ” του Ανδρέα Νικολακόπουλου, Εκδόσεις Ίκαρος Enfer ou Ciel, qu’importe? Au fond de l’Inconnu pour trouver du nouveau! “Le voyage”, Fleurs du Mal, Charles Baudelaire Κλείνοντας την ανεπίσημη τριλογία του χρέους, ο
Περισσότερα -
Ποίηση: “Τράπεζα δύσβατων πρέπει” / “Σαν σήμερα περίπου πέθανε”
Της Μαίρης Πέστροβα // Τράπεζα δύσβατων πρέπει ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Βιαστικά κυλά η ευθύνη πλάι μου ίσα που προλαβαίνω να την αγγίξω κι ευθύς εξαφανίζεται με την ίδια ταχύτητα -ταχύτητα λήθης- αναμμένο κερί Αναστάσεως ξεχασμένο στο εικονοστάσι όλο θα καεί
Περισσότερα -
Όλα τ’ άγρια τα ’χαμε μαθημένα
Γράφει η Διώνη Δημητριάδου // Δημοσθένης Παπαμάρκος “Γκιακ” διηγήματα, εκδόσεις Αντίποδες Οι ιστορίες του Γκιακ στάζουν αίμα, τα λόγια πέφτουν σκληρά και ωμά, χωρίς καμιά διάθεση να επινοηθεί κάποια δικαιολογία προκειμένου να ωραιοποιηθεί η σκληρότητα αυτή. Αυτός που
Περισσότερα -
Με τα δέντρα ήθελα να μιλάω
Γράφει ο Ευάγγελος Αυδίκος // Γιάννης Μακριδάκης, “Τα απόνερα της Σοφίας”, μυθιστόρημα. Εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας, σελ. 256 Ο Γιάννης Μακριδάκης είναι συνεπής στη συνάντησή του με τους αναγνώστες/τριες. Ήδη έχει δημοσιεύσει αρκετά βιβλία , τα οποία προσέλκυσαν
Περισσότερα -
Ποίηση: “Φρόνημα χανόμουν εδώ”
Του Αργύρη Ευαγγελούλη // * Χτύπησα το σώμα σε μια έξαψη που έσφιγγε το σκοτάδι μέσα στα μάτια κι έφερνε κρύο η ανηδονία του φόβου στα κόκκαλα κι έφερνε έκσταση το σπέρμα του κακού στα χείλη μαύρη
Περισσότερα -
Ο ιερός μανδύας μιας στερεότυπης αντίληψης
Γράφει η Διώνη Δημητριάδου // «Το ιερό δοχείο» της Χλόης Κουτσουμπέλη, Εκδόσεις Θίνες Τα πιο δυνατά λογοτεχνικά έργα είναι αυτά που «αυθαδιάζουν», αυτά που με τη δύναμη και την αυτοπεποίθηση που τους δίνεται λογοτεχνικῇ ἀδείᾳ εισβάλλουν ορμητικά σε
Περισσότερα
