Fractal

O Ζαφείρης Νικήτας στο Εργαστήρι του συγγραφέα

 

zafeiris

 

Η μελαγχολία του τέλους

Τι συμβαίνει όταν ένας συγγραφέας γράφει την τελευταία λέξη ενός βιβλίου του; Ποια είναι η επόμενη μέρα, όταν τα κύματα της μελάνης, ο μέλανας οίστρος, φτάνουν στο προσωρινό τους τέλος, στο ακρωτήρι της τελευταίας σελίδας; Πώς τρέπεται σε ζώσα ανάσα ο χθόνιος ρόγχος της γραφής; Και, κυρίως, πώς τελειώνει και πώς ξεκινά ένας έγγραφος έρωτας;

Το τέλος ενός βιβλίου, το τέλος συγγραφής ενός βιβλίου από τον συγγραφέα, έχει παρομοιαστεί με το τέλος της ερωτικής πράξης. Κάθε άλλο, ωστόσο. Μετά τα χάδια και τις περιπτύξεις, μετά τα βαθιά βλέμματα που ανταλλάσουν οι εραστές με τα μάτια τους κλειστά, τίποτα δεν τελειώνει. Το σώμα, γεμάτο εκστατικές ορμόνες, παραπλανημένο από την πραγματικότητα προς μια βέβαιη ουτοπία, αισιοδοξεί. Η μνήμη, φορτωμένη εικόνες, αλλοιωμένες απεικονίσεις του ερωτικού συντρόφου – συχνά εξαγιασμένου, ιδανικού, προσοδοφόρου συναισθηματικά – εμφανίζεται πλήρης, οι αποθήκες της γεμάτες με άφθαρτο, ακόμη, υλικό. Ο χρόνος υπέροχα στατικός, σαν ένα ρολόι που σταμάτησε ακριβώς τη στιγμή της ευτυχίας, δακτυλοδεικτώντας με τον δείκτη των ωρών ένα μέλλον που ανατέλλει, με το δείκτη των λεπτών το παρόν που ζει κανείς εκκωφαντικά, και το παρελθόν, οι πληγές και τα βάρη εκτοπίζονται, σαν ασήμαντα δευτερόλεπτα, σαν ρευματικές ενοχλήσεις που ολοένα αραιώνουν.

Το τέλος ενός βιβλίου, αντιθέτως, μόνο ζαλισμένη στιγμή ευωχίας δεν είναι. Θα έλεγα πως το τέλος ενός βιβλίου τοποθετείται λίγο αργότερα στην πορεία του ερωτικού δράματος. Φυσικά δεν είναι η στιγμή της γνωριμίας. Εκείνη είναι η γέννηση του βιβλίου. Επίσης δεν είναι το πρώτο ραντεβού. Εκείνο είναι τα πρώτα σχεδιάσματα, πυρετικές χαρτοπετσέτες, χαρτάκια, χαμένα αρχεία κι αμφίβολα στον υπολογιστή. Η στιγμή της σωματικής συνεύρεσης, αυτό το πρώτο κύμα σωμάτων χωριστών που σμίγουν αφρισμένα, είναι βέβαια το βιβλίο εν δράσει, κείμενα που γράφονται, ενθουσιασμός στα μάτια του συγγραφέα κι ικανοποίηση στη μολυβένια του καρδιά. Πολλοί οι χωρισμοί ανάμεσα στον συγγραφέα και το βιβλίο: η στιγμή αναζήτησης εκδότη, αυτή η λεπτή στιγμή για τον ψυχισμό του βιβλίου, που, ανήλικο ακόμη, δεν καταλαβαίνει γιατί πρέπει να μετακομίσει εκτός σπιτιού, γιατί πρέπει να δεχτεί νέους γονείς, που είναι οι αυριανοί του αναγνώστες. Η στιγμή της έκδοσης, γλυκόπικρη, μαλακώνει από μικρές ομορφιές: το βιβλίο σε μια βιτρίνα, το βιβλίο σε μια
κουβέντα, το βιβλίο – κυρίως αυτό – σε χέρια που το διαβάζουν, που γυρίζουν τις σελίδες του αχόρταγα ή στοργικά, καθαρίζοντας την φλούδα, τρώγοντας την φρουτένια σάρκα, την αρωματική, οδεύοντας ολοταχώς προς το κουκούτσι, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσουν πως, αν το βιβλίο έκανε καλά τη δουλειά του, οι αναγνώστες δεν θα βρουν εκεί ένα σκληρό κακαδάκι, ούτε τον σπόρο του συγγραφέα, αλλά μια μικρή, διπλωμένη καλά, τυλιγμένη και πεντακάθαρη εικόνα του εαυτού τους, ένα ακαριαίο αντικαθρέφτισμα.

Και τότε, σ’ αυτή τη στιγμή της κοινωνίας, της επαφής, τη στιγμή που το βιβλίο αφήνει το χεράκι του συγγραφέα για να πιάσει το χεράκι του αναγνώστη, τη δύσκολη αυτή στιγμή του αποχαιρετισμού, που οι σελίδες σαν λευκά μαντήλια κυματίζουν στα ακυμάτιστα μάτια του συγγραφέα, τότε ξεκινά το τέλος του βιβλίου. Τότε ανοίγει ο δρόμος για το επόμενο εγχείρημα, ξημερώνει ένα τέλος εποχής για ν’ απαυγάζει νέα. Κι η ψυχή του συγγραφέα, άδεια, ετοιμάζεται για την επόμενη ψυχομαχία, για τον επόμενο έρωτα.

 

pisoplatos

 

Ο Ζαφείρης Νικήτας γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1983. Ολοκλήρωσε πτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές στη Νομική Σχολή του Α.Π.Θ. Σπουδάζει στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. “Ο πισώπλατος ουρανός” (εκδ. Γαβριηλίδης) είναι η πρώτη ποιητική συλλογή που εκδίδει. [ https://zafirisnikitas.wordpress.com ]

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top