Διήγημα: “Ο υπουργός”

Της Εύας Σταματοπούλου // *

Ξύπνησα ζαλισμένη, έβλεπα τον υπουργό στο όνειρό μου. Με κρατούσε από το χέρι και τρέχαμε μαζί να βρούμε σπίτι να μείνω, ήμουν έγκυος και σε λίγο θα λευτερωνόμουν. Μας ακολουθούσαν αδέσποτα σκυλιά και κάπου εκεί είδα με την άκρη του ματιού μου μια πασίγνωστη ηθοποιό και κοσμική περσόνα να με χαιρετά με ένα ολοκόκκινο μαντήλι. Ψιθύρισα κάτι στον υπουργό αλλά δεν με άκουσε, με τόσο θόρυβο στο δρόμο. Να ‘μασταν στην Κέρκυρα; Δεν κατάλαβα, υπήρχε θάλασσα ολούθε μας αλλά δεν ήμουν σίγουρη πού βρισκόμασταν. Ούτε Παλαιό ούτε Νέο Φρούριο στον ορίζοντα, μόνο μια λαοθάλασσα που προσκύναγε τους περιφερόμενους Επιταφίους. Πάσχα στην Κέρκυρα λοιπόν, βεβαιώθηκα. Είδα το Χριστούλη που περνούσε και άναψα δυο κεριά στον Άγιο Σπυρίδωνα. Ο υπουργός ακολουθούσε. Με ρώτησε μόνο εάν είχα πάρει το πτυχίο μου και του έγνεψα καταφατικά.

Η βόλτα μας ολοκληρώθηκε όταν βρήκα ένα μικρό αλλά συμμαζεμένο τριάρι στην Παλαιά Πόλη, με βεράντα προς το Ιόνιο πέλαγος και αυτόνομη θέρμανση. Ένιωθα πολύ τυχερή, μέσα σε όλα τα σαράβαλα να βρω ανακαινισμένο σπίτι. Αγκάλιασα τον υπουργό, τον φίλησα και αυτός μετά έφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση.

Μετά το όνειρο, ξύπνησα και ανακάθισα στο κρεβάτι κοιτάζοντας την κοιλιά μου. Είχε πρηστεί λίγο και η στρογγυλάδα μου προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα. Να ήμουν στα αλήθεια έγκυος; Μήπως τα παγωτά των τελευταίων ημερών;

Πού βρισκόμουν; Κοίταξα έξω από το παράθυρο, δεν είδα θάλασσα παρά μόνο πολυκατοικίες. Μάλλον στην πρωτεύουσα, χωρίς να αποκλείω και τη συμπρωτεύουσα. Σηκώθηκα βαριεστημένη, έβαλα καφέ και έκατσα μπροστά στον υπολογιστή. Κανένα ίχνος έμπνευσης, για τα διηγήματα λέω που σχεδίαζα να γράψω. Κάπως έτσι πέρασε το πρωινό. Στις 2 το μεσημέρι χτύπησε το τηλέφωνο. Ρώτησαν εάν ήμουν η Κέλλυ Μαρμαροπούλου και με ειδοποίησαν ότι το απόγευμα στις έξι γίνεται συνδιάσκεψη Υπουργών Οικονομικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Ζάππειο και ότι χρειαζόντουσαν διερμηνέα για τα Γερμανικά. Δεν σκέφτηκα καθόλου, είπα αμέσως το “ναι” και πηδώντας από τη χαρά μου μπήκα στο μπάνιο για να πλυθώ.

Στο Ζάππειο με περίμεναν γύρω στα 20 φορτηγάκια τηλεοπτικών συνεργείων, καμιά πενηνταριά δημοσιογράφοι με κάμερες και ακουστικά και πλήθος περιέργων. Έδωσα τα στοιχεία μου στον προθάλαμο του Μεγάρου, παρέλαβα την ειδική καρτέλα και κατευθύνθηκα προς τα μέσα, αναζητώντας την καμπίνα από όπου θα διερμήνευα.

Η συνδιάσκεψη κύλισε ομαλά, παρά τη ζέστη (είχαν χαλάσει τα πέντε από τα δέκα κλιματιστικά) κι εγώ ονειρευόμουν ήδη τον παχυλό μισθό μου. Λίγο πριν τελειώσουν οι ομιλίες, εμφανίστηκε ο υπουργός που έβλεπα στον ύπνο μου, καθαρός, φρέσκος και καλοχτενισμένος, με μια γαρδένια στην μπουτονιέρα και εξαιρετικά ευδιάθετος. Μετά τα πρώτα αστειάκια με τους δημοσιογράφους έβγαλε ένα φάκελο και ανακοίνωσε τα τελευταία μέτρα φορολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων και των ελεύθερων επαγγελματιών. Αφότου τελείωσε, κατέβηκε από το βήμα. Κατευθύνθηκε προς το μέρος των διερμηνέων και σταμάτησε στα δέκα μέτρα από την καμπίνα μου. Με έκπληξη τον είδα να μπαίνει στην (κατά τα άλλα στενόχωρη) καμπίνα μου και να μου προσφέρει τη γαρδένια του. Δεν πρόλαβα να σκεφτώ τίποτε, οι δημοσιογράφοι κοιτούσαν όλοι έκπληκτοι τον υπουργό να σκύβει και να φιλάει στο μάγουλο μια άγνωστη διερμηνέα. Μόλις συνήλθα από την έκπληξη σκέφτηκα ότι όλη η αίθουσα έχει καρφωμένο το βλέμμα της σε μένα, μια άσημη επαγγελματία που το μόνο που επιθυμούσε και επιδίωκε ήταν να παραμείνει απαρατήρητη. Τότε ο υπουργός έβγαλε ένα κενό χαρτί και άρχισε να γράφει μια διεύθυνση οικίας. Κοίταξα και είδα την οδό της Κέρκυρας, το τριάρι του ονείρου μου. Μετά βγήκε από την καμπίνα, γύρισε το κεφάλι του μια τελευταία φορά προς εμένα και μου είπε «Καλή λευτεριά, το ξέρω ότι δεν το γνωρίζετε αλλά είστε έγκυος. Σας φίλησα γιατί σας είδα στον ύπνο μου χτες βράδυ, θα ορκιζόμουν ότι είστε εσείς, μαζί περιφερόμασταν στο νησί των σπουδών σας και ψάχναμε για ένα σπίτι για να γεννήσετε. Σας αναγνώρισα αμέσως.» Ούτε σάλιο δεν κατάπια από την έκπληξή μου…

Τι είχε συμβεί; Είχαμε δει και οι δύο το ίδιο όνειρο; Μα πώς ήταν δυνατόν! Αυτό αναρωτιόμουν το βράδυ στο σπίτι. Πήρα τους γονείς μου, τους είπα τα νέα της συνδιάσκεψης και ότι ήμουν μόνη, ο Πέτρος είχε νυχτερινή βάρδια. Είπα στη μάνα ότι έχω καθυστέρηση και με συμβούλεψε να κάνω τεστ εγκυμοσύνης.

Την επόμενη πετάχτηκα από το κρεβάτι, πήγα στο φαρμακείο της γειτονιάς (αφότου προσανατολίστηκα, στην Αθήνα ήμουν και όχι στη Νύφη του Βορρά) και αγόρασα ένα τεστ εγκυμοσύνης. Με λαχτάρα το άνοιξα και ακολούθησα τις οδηγίες χρήσης.

Η ένδειξη ήταν θετική. Τώρα; Τι θα έκανα; Θα το κρατούσα, για να παντρευτούμε με τον Πέτρο ή θα το έριχνα, στο βωμό της καριέρας;

Πήρα τη νονά μου πρώτη και της ανακοίνωσα τα νέα. Μπράβο Καλλιοπίτσα ούρλιαξε από τη χαρά της, μην κάνεις κάνα αστείο και δεν το κρατήσεις. Να φάμε και κάνα κουφέτο!

Α! Μου λέει, σου έχω και νέα: κέρδισα ένα ταξίδι στην Κέρκυρα για το Πάσχα αλλά δεν με βολεύουν οι ημερομηνίες γιατί έχω προγραμματίσει να πάω στο χωριό. Θέλεις να πάτε οι δυο σας με τον Πέτρο; Τώρα που είσαι μόλις στο δεύτερο μπορείς. Θα είναι μαγευτικά.

Πέταξα από τη χαρά μου. Είχα χρόνια να πάω στο Νησί των Φαιάκων, αφότου πήρα πτυχίο δεν ξαναπήγα, πάνε δέκα χρόνια τώρα. «Ευχαρίστως νονά. Θα μιλήσουμε για τις λεπτομέρειες.» Περίμενα μέχρι το μεσημέρι να γυρίσει ο Πέτρος. Μετά το φαγητό του είπα το νέο. Δεν φάνηκε να ξαφνιάζεται. Με ρώτησε μόνο εάν θέλω να πάμε καμιά βολτίτσα στην Κέρκυρα, το έβλεπε στον ύπνο του και θα χαιρόταν πολύ εάν πηγαίναμε. Όσο για το μωρό με θερμοπαρακάλεσε να το κρατήσουμε. Τέτοια χαρά έχει χρόνια να τη νιώσει, μου είπε.

Το Πάσχα στο νησί ήταν όντως μαγευτικό. Χιλιάδες αναμμένα κεριά στη Σπιανάδα, εκατοντάδες στους δρόμους τη Μεγάλη Παρασκευή να τιμούν τους Επιταφίους. Χάρμα οφθαλμών και χάρμα ειδέσθαι. Το Μεγάλο Σάββατο, στο κεντρικό καντούνι είδα να έρχεται προς το μέρος μου ο υπουργός του ονείρου και της συνδιάσκεψης (που είχαν γίνει ένα στη φαντασία μου). Μόλις με είδε σταμάτησε, είπε κάτι στους άνδρες της προσωπικής του φρουράς και έπειτα μου χαμογέλασε, πλησίασε, μου έπιασε το χέρι και το φίλησε. «Το μάθατε λοιπόν ότι είστε έγκυος; Και ήρθατε για Πάσχα στο κατάλληλο σημείο.» Ψέλλισα κάτι του τύπου «σας ευχαριστώ πολύ, τιμή μου, μα πώς το ξέρατε;». Μου απάντησε ότι «πολλά είναι αυτά που ξέρω και που δεν ξέρετε. Ξέρω επίσης ότι θα το κρατήσετε, θα το γεννήσετε στο τριάρι στην Ελληνορώσων όπου μένετε και θα παντρευτείτε το καλοκαίρι που μας έρχεται”. Ο Πέτρος ήταν το ίδιο έκπληκτος με μένα. «Πώς τα ξέρει; Έβαλε την ΕΥΠ να μας παρακολουθεί;” Ο υπουργός έκανε μια υπόκλιση προς το μέρος μου και εξαφανίστηκε το ίδιο γρήγορα και απροσδόκητα όπως και στο όνειρό μου.

Τώρα που σας τα γράφω όλα αυτά έχω ήδη γεννήσει. Η Μαρία μας, το αστέρι και η αιτία ύπαρξής μας φέγγει καθημερινά και μας γεμίζει χαρά και ευτυχία. Δεν αναλαμβάνω πλέον εργασίες διερμηνείας, μετά τη συνδιάσκεψη στο Ζάππειο σαν να κατάπια τη γλώσσα μου και δεν μου έρχεται λέξη στο νου. Απλά κάνω μεταφρασούλες και γράφω κάνα διήγημα. Με τον Πέτρο παντρευτήκαμε τον περασμένο Ιούνιο. Χάρμα ήταν ο γάμος, λιτός και όμορφος, σε ένα ξωκλήσι στη Βάρη. Και το γλέντι διακριτικό, και παρά τη φουσκωμένη κοιλιά μου τα κατάφερα μια χαρά.

Αναζητώ έμπνευση τα πρωινά που σηκώνομαι αφότου ταΐσω το μωρό, γράφω κάτι κουτσά ποιήματα και ελπίζω σε μια καλή ζωή. Όσο για τον υπουργό, τον είδα μια δυο φορές στα πάνελ των βραδινών ειδήσεων και από εκεί και έπειτα τίποτα. Εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Θα θυμάμαι πάντα τη γαρδένια στην μπουτονιέρα του, το κατάλευκο χαμόγελό του και την καλή του πρόθεση. Εάν δεν μου είχε μιλήσει στη συνδιάσκεψη, το πιθανότερο θα ήταν να έριχνα το μωρό, ακόμη και κρυφά, χωρίς να πω τίποτε στον Πέτρο. Χάρη σε αυτόν λοιπόν υπάρχει ο καρπός της αγάπης μας, χάρη στον υπουργό ζει το Μαράκι μας, το φως και η ζωή μας.

Θα τον θυμάμαι πάντα με ευγνωμοσύνη. Και θα ελπίζω η καλή του αύρα να γεμίζει και τώρα τα όνειρά μου.

Ελληνορώσων, 07.09.2011

* Η Ευτυχία Σταματοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1976. Έζησε τα παιδικά της χρόνια στο Αγρίνιο, το Λονδίνο και τη Στουτγάρδη της Γερμανίας. Το 1993 αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών και το 2002 από το Τμήμα Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Ζει και εργάζεται ως ελεύθερα απασχολούμενη μεταφράστρια στη Μικρή Μαντίνεια της Καλαμάτας. Αυτή είναι η πρώτη ποιητική συλλογή της.