Fractal

Δύο ποιήματα: “Υλακή” & “Φεύγεις”

Του Νικήτα Καμπάνη // *

 

 

F6

 

 

Υλακή

 

Περιπλανιέμαι με τις ώρες και σαν να τελειώνει

πάλι αυτό το τρελό γυρολόι του φωτός .

Σαν να’ βλεπα δέκα ουρές δικές μου

ζβουρίστικα ένα πράμα .

Αυτή η πρωτάκουστη είδηση που έκανε πάσα

Με μια γνέψη ένας παλιός συνοδοιπόρος νταής

Σκούζει στα αυτιά μονότονα .

«Υπάρχουν και υπήρξαν χρώματα».

Έτσι ένιωσα μπροστά στο πεζοδρόμιο

Με τα πόδια να λυγούν σαν βέργες.

Έτσι στημένο το βελόνι του να εισχωρεί

Μέσα στην γεμάτο τρίχα πέτσα μου,

να ρυθμεί,

να γίνεται νοερός συλλογισμός,

να αντηχεί στα κόκκαλα που κάποτε έκρυβα

μέσα στην θαλπωρή κάποιου καλολουστραρισμένου παρκέ.

Και τώρα, τα κάνει όρεξη

κάθε πεινασμένη αρσενική ράτσα που με προσπέρασε.

Ήταν όμως μια σκέψη φευγάτη

Γιατί βαθιά κάτω από τον κόμπο του αλήτικού μου

Μαντιλιού, έχω μια ανήσυχη λύσσα,

Έχω μια σταθερά χαράς στους τσαμπουκάδες των δρόμων.

Και φέρμα η τροφή που κυνηγώ με χαραυγή και σούρουπο.

 

 

 

 

φεύγεις

 

φεύγεις φεύγεις.. και ξεμακραίνεις..

μπροστά από τα γεροδεμένα κατακόρυφα σανίδια ένα πλαδαρό

ευώνυμο

πιάνω ένα βότσαλο μέσα από τ’ άλλα.

δεν έχει χρώμα,

δεν έχει χρώμα αντάμωσης.

 

 

 

 

* O Καμπάνης Νικήτας με το κουράγιο ενός επίμονου παρατηρητή ξεκίνησε να γράφει και να αποτυπώνει εικόνα… Μελετά και συνεχίζει. Κοντοστέκεται στις εικόνες θέλοντας να τις αποτυπώσει όσο πιο πιστά σε έκφραση αντέχει.

 

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top