Fractal

Το αντανακλαστικό πρόσωπο του Κακού

Γράφει η Ελένη Γκίκα //

 

Stefan Ahnhem «Χωρίς πρόσωπο», Μετάφραση: Νοέλα Ελιασά, εκδ. Διόπτρα, σελ. 640

 

«Δεν σου έδωσα ούτε πρόσωπο, ούτε τόπο που να είναι δικός σου, ούτε κανένα ιδιαίτερο χάρισμα, ω Αδάμ, έτσι ώστε το πρόσωπό σου, τον τόπο και τα χαρίσματά σου να τα θελήσεις να τα κερδίσεις και να τα κατακτήσεις ο ίδιος. Η Φύση κλείνει άλλα είδη μέσα σε νόμους που εγώ θέσπισα. Αλλά εσύ, που κανένα όριο δεν περιορίζει, με την διαιτησία σου, στα χέρια της οποίας σε εμπιστεύθηκα, ορίζεις μόνος τον εαυτό σου. Σε τοποθέτησα στο κέντρο του κόσμου, για να μπορείς καλύτερα να θωρείς όσα περιέχει ο κόσμος. Δεν σε έκανα ούτε ουράνιο ούτε γήινο ούτε θνητό ούτε αθάνατο, ώστε εσύ, μόνος, ελεύθερος, σαν ένας καλός ζωγράφος ή ένας άξιος γλύπτης, να τελειώσεις μόνος σου τη δική σου μορφή». Πίκο ντε λα Μιραντόλα, μότο στην “Άβυσσο” της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ.

Ειλικρινά, δεν ξέρω γιατί όσο το διάβαζα καρφώθηκε αυτό το απόσπασμα στη σκέψη μου, ή μάλλον, τώρα που πια το τέλειωσα, ξέρω.  Ο αληθινός χρόνος, όπως σε όλα τα σκανδιναβικά, παραμένει το παρελθόν. Η εποχή όπου όλα είναι tabula rasa, εύπλαστα, σχεδόν χωρίς πρόσωπο και εκκολάπτεται ο άγιος, ο πρωταγωνιστής ή το τέρας. Παρ’ ότι όλα διαδραματίζονται, τώρα. Ο επιθεωρητής Φάμπιαν Ρισκ επιστρέφει στη γενέθλια πόλη του και εκεί τον περιμένει ο πρώτος νεκρός, ένας παλιός του συμμαθητής, και ένας αλλόκοτος δολοφόνος. Μαζί με μια φωτογραφία της τάξης του 1982 και το σαφές μήνυμα: ο νταής του σχολείου που εκφόβιζε και χτυπούσε με σιδερογροθιές και μπουνιές τώρα βρίσκεται νεκρός δίχως χέρια.

Τον ακολουθεί ο κολλητός του με τις σιδερένιες κλωτσιές. Ναι σωστά καταλάβατε, δίχως πόδια. Η γλωσσού της τάξης, δίχως γλώσσα. Εκείνη που εθελοτυφλούσε ή το χαιρόταν να τους χαζεύει, με καμένο βλέμμα. Οι υποψίες τους πέφτουν στον πιο ταλαιπωρημένο συμμαθητή, έχει αλλάξει όνομα και ζωή, είναι χειρουργός και οι ενδείξεις ταιριάζουν πολύ, ωστόσο σύντομα θα βρεθεί κι εκείνος δολοφονημένος, με ένα περίεργο μήνυμα στη σκηνοθετημένη σκηνή του φόνου: η σκιά του. Να τους υποδεικνύει έναν συμμαθητή τους που ωστόσο δεν θυμάται κανείς. Διότι αν υπάρχει χειρότερο από το να είσαι το θύμα είναι το να είσαι ο αόρατος άνθρωπος, τελικά, ο κανένας.

Καταιγιστική δράση, ανατροπές μέχρι το τέλος, χαρακτήρες ακραίοι αν και αναγνωρίσιμοι ωστόσο, τα παιδιά αρέσκονται στην υπερβολή, λεπτομερής περιγραφή της σκηνής της αδικίας ή του φόνου. Η φιλοδοξία του δολοφόνου, να σκοτώσει όλη την τάξη για να μη τον σκοτώσει κανείς, κρατά την αγωνία του αναγνώστη μέχρι τέλους.

Τα ζητήματα που θίγει πολλά: ο σχολικός εκφοβισμός, η απόρριψη, η αδιαφορία που είναι συνενοχή, ο ψυχικός μηχανισμός που εκκολάπτει το τέρας.

 

Stefan Ahnhem

 

Το βιβλίο ήδη μας έρχεται με εξαιρετικές συστατικές επιστολές:

1.000.000 αντίτυπα παγκοσμίως

Κινηματογραφικά δικαιώματα εξασφαλισμένα από τη NordicFilm

Δύο σημαντικά βραβεία και τρεις υποψηφιότητες στις βραχείες λίστες χωρών του βορειοευρωπαϊκού κόσμου

Εκδόσεις σε οκτώ γλώσσες και τρία μπεστ σέλερ για τις ισάριθμες περιπέτειες του επιθεωρητή Φάμπιαν Ρισκ έως σήμερα

Ο δημιουργός του Stefan Ahnhem είναι καταξιωμένος σεναριογράφος για το σινεμά και την τηλεόραση με έντονη συνεισφορά στο «Wallander»

Ωστόσο παραμένει ένα μυθιστόρημα χαρακτήρων και υπαρξιακό και ψυχολογικό θρίλερ.

«Η τάξη του κακού», όπως έχει χαρακτηριστεί, έχει να μας διδάξει πολλά, οι επιθεωρητές εκεί στην αστυνομία αρκετές φορέας θα διχαστούν ανάμεσα στο θύμα και στον δολοφόνο. Το πολυδιάστατο πρόσωπο του Κακού, φαίνεται να είναι, άλλωστε, και το βασικό θέμα. Και η διάρκειά του, ένα παιδί ποτέ δεν ξεχνά. Και η επαλήθευση της εξίσωσης είναι να γίνεται θύτης το πρώην θύμα. Όσο για την κεντρική ιδέα που λέγαμε; «Ολόκληρη η τάξη, για να μην αναφέρουμε και τους καθηγητές, έφεραν κατά κάποιο τρόπο ευθύνη από τη στιγμή που το άφηναν να συμβαίνει». Και το να εθελοτυφλείς σίγουρα δεν σε κάνει αθώο.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top