Fractal

Ποίηση: “Ενα φθινόπωρο κι εγώ…”

Της Χρυσάνθης Καραούλη // *

 

f11

 

 

Ένα φθινόπωρο κι εγώ σε τούτη εδώ την πλάση

φεύγουν τα χελιδόνια μου ορφάνεψε η φωλιά τους

και τ’ αηδονιού… αχ! τη λαλιά κι εκείνη έχω χάσει

δεν το μπορώ, δε δύναμαι να ζήσω μακριά τους.

 

Φύλλα χρυσά-μα τι τα θες-χάθηκε η ευωδιά τους

κι η δροσιά π’ ανάβλυζαν απ’ το λεπτό κορμί τους

κιτρίνισε η όψη τους, αχνά χτυπά η καρδιά τους

για κοίτα πως ψυχορραγεί η σύντομη ζωή τους.

 

Ένα φθινόπωρο κι εγώ, μια θλίψη μες στο χρόνο

φίλοι γνωστοί απ’ τα παλιά, μεγάλη ιστορία

τα πρωτοβρόχια μ’ αγαπούν… θαρρώ εκείνα μόνο

 

λιμνάζουν μες στα μάτια μου, φωλιάζουν στην ψυχή μου

λέξεις μαζί χαράζουμε, θα γράψουμε βιβλία

για φθινοπωρινές φωτιές που καίνε τη ζωή μου.

 

 

* Η Χρυσάνθη Β Καραούλη γεννήθηκε στα Τρίκαλα Θεσσαλίας. Σπούδασε οικονομικές επιστήμες στο καποδιστριακό πανεπιστήμιο Αθηνών. Γράφει από μικρή ηλικία ποιήματα, παραμύθια και διηγήματα. Το παραπάνω ποίημα αποτελεί μέρος ανέκδοτης συλλογής.

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top