Fractal

Ποίηση από τον Χρήστο Αζούρη

(μερικά από ερχόμενη συλλογή) // *

 

bg_2671374253130

 

Πυκνό πεύκο

 

Παραδεχόμενος πως στο

πρόσωπο βρίσκεται ένα κρυσφήγετο

(Η απότομη διχαλωτή χαράδρα ανάμεσα στα μάτια)

 

Έχω μια διάθεση

να μυρίζω

τον εύθραυστο καιρό

 

Kάτω από υπόστεγα πλήγματος

με τις ορδές

των περιστεριών να με κοιτάζουν

 

Κοιτάζω μακριά

ένα κομμάτι ωκεανού

να υλοτομείται.

 

 

Σκούρο μπλε

 

Ένα βλέμμα

έντομο

σκάβει βαθιά

το μυαλό μου

 

Εκεί εγκαθιδρύει, εκεί

γεννά αποσιωπητικά αλφάβητο

τρόμου

 

Στην θλίψη και στην

βουβή του κόσμου

ανάρρωση

 

σκούρο μπλε

παντελώς.

 

 

Υπέρμετρος, απαράμιλλος μηδενισμός

 

Δηλώνω ανορεχτικός πάσης θυσίας

ασύμμετρης απελευθέρωσης

ύπαρξης συμπληρωματικής,

παινεμένων ειδών απώντας

σίγουρα

 

Ένα νυχτολούλουδο που γουργουρίζει

πριν κοιμηθεί

δηλητηριάζομαι από τα γράμματα

όπως κουκουλώνονται μαζί

και ξεβγάζουν τις λέξεις

νιόφερτο ιστό οργάνου.

 

Mε ακόμη-στεκόμενους άθλους

τοποθετώ στην αντανάκλαση του παλιού νερού

την δουλειά μου,

είναι τυλιγμένη με την μονοτονία

που περιμένατε

μια αλοιφή ταπεινού ευχέλαιου

ή ξύσματος μετάλλου

γύρω από το δαμάσκηνο που σαπίζει (ομοίως η δουλειά μου)

 

Για να μη σαπίσει μιλάμε για αυτήν

και τραγουδάμε για αυτήν μεθυσμένοι

πάνω στους αμμόλοφους της Αχαΐας (Διπλό το έξοδο)

 

Κάθε πλάτωμα ελπίζουμε

Να είναι δοξασμένο εξ άλλου

Έκτος αν δεν φτάσαμε εκεί

Κι η τύχη κάπου, κάποτε βόσκει και ξερνά

 

Μια πλαστική σακούλα

ματαιότητα

 

 

Πλήξη

 

“το παρελθόν είναι το απόλυτο.”

Χοντρές έννοιες σπλατσουρίζεις

με το μελάνι ενός σπασμένου στιλό,

κηλίδες, πάνω στην εγκυκλοπαίδεια

του βίου σου κι ακόμη πιστεύεις

πως

τα γράμματα είναι οι λεπτομέρειες;

 

Κοιτιέσαι στον καθρέφτη

κλασσικές πράξεις, τέχνη ρηχή.

Η προφάνεια των ώμων σου

Μοιάζει με τριλοβίτη ή

εκείνο το τραγούδι

εν γυμνασίω ακουστά στο MTV

που ξετύλιξε το παρελθόν σου

πύον σπυρακίου.

 

Κι αν ο χρόνος παραμένει

στατικό κενό αποδοχής;

Κι αν τα βράχια και οι τραχειές λωρίδες

που υποδύουν την μνήμη

χτυπήθηκαν από τούτο το χαλάζι

της μακριάς

της κλειστής σου λίμνης…

 

 

Αδιάσταση

 

Όποτε προκύπτει η άποψη

οι Αχοί θα βροντήξουν απάνω του

και με ανελέητο φαρμάκι γύπα

τα πολύτιμα θρύψαλά της

στο διάστημα θα αδειάσουν

σπίθα θα του χαράζουν λέπτο ανά λεπτό

στην ασυμμετρία του στο στήθος

μέχρι η Καλοσύνη και η Ευγένεια

να στάζουν άσπρο αίμα από τα δόντια

και το χαμόγελο ποτισμένο ποτισμένο.

 

 

Αναρμονία

 

Ξύπνησε ο χειμώνας

πρόθυμη Πανδώρα

στο τσεπάκι

 

Συνθήκη ο θόρυβος

πριν τη σκάση

 

Αναγέννηση σαν έλεος και

το απολίθωμα η ανατολή

που στέκεται ο ωκεανός

 

Παγωμένος και αταλάντευτος

στην κόρη μου.

 

 

Απαγορεύεται

 

Απαγορεύεται να κάθεσαι πάνω στο παράλογο

θέλημα (την χρώμια βραδιά της ακεραιότητας)

 

Υπάρχεις μόνο για να βαριέσαι και να

βρίσκεις το νόημα του ακατανόητου

αφήνοντας το βιβλίο από τα χέρια και

περπατώντας έναν έρημο δρομάκο, απόθεμα

τύψης ή διαφήμιση που δείχνει κάτι πρόσωπα

μισά τσιμεντωμένα στους τοίχους.

 

 

Η γονιμοποίηση της Ιστορίας

 

Ο κόκκινος φάρος ανθίζει

την λεπίδα του ματιού

κι ο άσωτος της πρόκλησης

τα πηγαία εκτρώματα

στα εκατομμύρια κεφάλια

εφ’ όλης της κρίσης

του να φοράς στον

διάολο το προφυλακτικό.

 

 

Ιδεοληψία

 

Σκέψου τον πάγο να λιώνει

όχι νερό αλλά πάγος

ρευστός υγρό δισταγμός

γδάρσιμο οστού

ενός σφαγμένου πυθμένα

 

Δεν μπορώ το σύμπαν

σσίχλα να μασήσω

ούτε στην καταιγίδα

πυλώνας, βαθμίθες να στήνω

 

Σκέψου το υπαρκτό να

ντύνεται “είδα” και

“την φενάκη” και

“να χύνεται στην πρίζα”

ο γυμνός μας ο Καβάφης.

 

 

Κτήτωρ

 

Δυνητικός αν συντροφιά

σε αποκαλέσω,

 

Ίσως χαμένες μείνουν οι εν

δυνάμει μου εκφράσεις

 

Καυτερό δελφίνι ‘ναι

το τέμενος του οίστρου

παγιδευμένο στα μέσα

μέρη του εγώ.

 

 

To ακρωτήρι

 

Πίσω· πίσω από τη

θέα των σπιτιών

στην άφεγγη ψιχάλα τη δροσιά

 

Πίσω από τα υπνωτισμένα σπάρτα

αχνίζουν λόχος οι αθάνατοι.

 

Τυφλοί φυσούν και ρέβουν

τις κατάντιες, μές από τη σκάλα μιας αφάνειας

δρασκελίζουν

 

Και όπως πεθαίνουν

ξημερώνει ύπο την πολική αχτίδα.

 

 

O φόβος

 

Μέσα μου Εκεί που σχίζεται

η ομορφιά

και στρίβει ο

εφιάλτης επαναπαύεται

ερπετό

έξω εκεί, εκεί απ’ έξω

όπου οι στιγμές περνούν

μέσ’ από πικρόχολα κόσκινα ξεφλουδίζει

και ξεπετάγεται.

 

 

Έλξεις

 

Έλξεις στίγματα καπνοπολέμου

Στο παιδικό κούτελο Έλξεις

όπως γυρνούσαμε

ένα καλοκαίρι από την παραλία

μισόγυμνοι και κίτρινοι

θυμάμενοι τις άναστρες ταράτσες της Αθήνας

που τραβήξαν’ πριν λίγο τ’ απόγευμα

βιαστικά σαν μανίκι

 

Νοσταλγικός επαναπαύτηκε ο πειρασμός μας

η φρίκη του ματιού μπροστά στην αποσύνθεση

η ζεστή ανάγκη για επανάληψη,

Ελκόμενος κι εγώ στις υλιστικές πράξεις γέρνω επάνω

στα αξιοθέατα, τα καθίσματα της νιότης μου

πολλοστημόριο κοσμικών ανησυχιών ο μύθος του ζενίθ

στην απόκλιση.

 

 * Ο Χρήστος Αζούρης γεννήθηκε στην Μελβούρνη Αυστραλίας το 1996. Ζει στα Κουνουπιδιανά Χανίων όπου σπουδάζει Ηλεκτρ. Μηχ. & Μηχ. Η/Υ στο Πολυτεχνείο Κρήτης. Έχει σχεδόν ολοκληρώσει την πρώτη του ποιητική συλλογή.

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top