Διήγημα: “Πόσο silent είναι η αγάπη;”
Της Χριστίνας Σδούκου // *
To πρωινό της 4η ΜαΪου αποφάσισε να ντυθεί με τα πιο λαμπερό εβένινο κοστούμι του. Θες η λιγοψυχία της Colgate να αδειάσει νωρίτερα απ’ ότι περίμενα , θες το γκριζωπό μου φόρεμα με την γαργιασμένη του όψη λες κα πάλευε χρόνια να αντέξει από τα απανωτά μεταλλικά χτυπήματα του πλυντηρίου, και εκείνο το ψαθάκι που βρέθηκε στο διάβα μου να μου θυμίσει πως έπρεπε να φορέσω τα απομεινάρια της σχέσης μου με τον Κωνσταντίνο και να τον κουβαλώ δυο χρόνια τώρα πάνω μου χειμώνα καλοκαίρι.
Γράπωσα βιαστικά το εισιτήριο και το έχωσα στην χούφτα μου. Το βουητό του τρένου ξεκολλάει τα πόδια μου από χάμω και ρίχνομαι στις σκάλες για την πρωινή μου αναμέτρηση με τον χρόνο και την ταχύτητα. Προορισμός: Μοναστηράκι. “H μέρα της Μαρμότας” ξεκινά. Προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας. Επόμενος σταθμός Ειρήνη. Θα κατεβείτε παρακαλώ, μπορώ να περάσω;. Γύρω μου κόσμος κρεμιέται απ΄τις χειρολαβές-παρηγοριές της καθημερινής ανημποριάς για αγγίγματα ουσίας . Προβληματισμένος], αγχωμένος, προδομένος, αδιάφορος, άεργος, ανυποψίαστος κόσμος. Τα παράθυρα σιγά σιγά ανοίγουν και μαζί ο αέρας-αερικό στοιχειώνει το βαγόνι συρρικνώνοντας μια τοσοδούλα μελαγχολία που θέλει να με στροβιλίσει και σήμερα.
Απέναντί μου τα μαύρα λιγδιασμένα μαλλιά μιας νεαρής κοπέλας, θα ήταν δε θα ήταν 30 , φωτίζουν περισσότερο τα πράσινα της μάτια. Είναι και εκείνος ο ηλιοκράτορας Μίδας που χρυσίζει ότι περνάει στο διάβα του. Εκνευρίζεται με τα ακουστικά που έχουν γίνει ένα πλαστικό κουβάρι και στην βιασύνη της να τα ξεμπερδέψει τα κάνει χειρότερα. Βαριές ανάσες δυσθυμίας. Ύστερα απροθυμία. Στο τέλος εγκατάλειψη. Ποιος ξέρει τι κατακλύζει το μυαλουδάκι της σκέφτομαι και θέλω να αρπάξω τα ακουστικά, να τα ισιώσω και μαζί και τον δικό της δρόμο που φαίνεται να τον αποζητά στις μουσικές που θέλει να ακούσει μα δεν μπορεί. Στρέφει το βλέμμα της αλλού μήπως και ξεκουράσει για λίγο τα φωτοβόλα μάτια της και τα παρκάρει με μιας στην καλύτερη θέση που θα μπορούσε να είχε βρει εκείνο το εβένινο λαμπερό πρωινό.
Δεν ήταν ωραίος, απλά συμπαθητικός, αλλά εκείνος ο μυστηριώδης 40ρης που στεκόταν όρθιος από πάνω της , της έδωσε την πιο βολική θέση ματιών. Από εκείνες που ξέρεις ότι θα τις χρυσοπληρώσεις άλλα είσαι σε προνομιακή θέση. Παρατεταμένη διαστολή της κόρης οφθαλμού. Τα ψιλόλιγνα πόδια της τρεμόπαιζαν .Κλεφτές ματιές στο κινητό τηλέφωνο –αποκούμπι αμηχανίας. Επόμενος σταθμός Πευκάκια. Σπίθες και φλογίτσες έβλεπα να πετάγονται απέναντι μου από εκείνες που θέλεις να συνεχίσουν να σε ζεσταίνουν. Ένα μικρό σιωπηρό θαύμα που δεν χρειάζεται να φορτιστεί με λέξεις γιατί η συνομιλία προηγείται αυτών. Μια κουβέντα που θέλει να βρει και άλλες στάσεις και προορισμούς για να συνεχιστεί. Μια ερωτική σκηνή που εκτυλίσσεται σε ένα πάρκινγκ. Δύο οδηγοί όμηροί της πιο μοιραίας σύγκρουσης. Πρώτη φορά η σιωπή φωνάζει τόσο δυνατά. Ψήγματα αγάπης , ψυχική πλησμονή από εικόνες-ειδήσεις σε μέρες ξένες , φορτικές σε εκείνο το βαγόνι.
Ξεμπέρδεψε τα ακουστικά. Επιτέλους. Ξέρω τι θα ήθελες να ακούσεις τώρα▪ μου επιτρέπεις; Λατρεύω αυτό το κομμάτι του Πλιάτσικα: Θα μάθω για σένα όλες τις γλώσσες του κόσμου ετούτου και θα καθίσω μαζί σου ατελείωτες ώρες δίπλα στο παράθυρο του τρένου , να δούμε τον κόσμο από άλλη μεριά . Μια Έλλη, μια Ιθάκη, μια Αμέρικα…
* Η Χριστίνα Σδούκου είναι απόφοιτη Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Τελείωσε το Master στην υπολογιστική γλωσσολογία στο Μετσόβειο Πολυτεχνείο Αθηνών και εργάζεται ως καθηγήτρια Αγγλικών στο Deree College. Aγαπά τα ταξίδια, τη μουσική, το γράψιμο αυτά τα απλά δηλαδή που την κάνουν να γίνεται καλύτερος άνθρωπος.
Ετικέτες: Διήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “άγνοια”
23/04/2024, 7:47 μμ -
Δύο ποιήματα
23/04/2024, 7:46 μμ -
-
Διήγημα: “Αυτόπτης μάρτυρας”
23/04/2024, 7:43 μμ -
Διήγημα: “Νεράντζια θανάτου”.
23/04/2024, 7:41 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Ποίηση: “Δυο λόγια καλοκαιρινά”
Της Κλεονίκης Δρούγκα // (αφιερωμένο στη Ρίτσα) Δυο λόγια καλοκαιρινά Εγώ στη θέση σου δεν μπορώ να μπω να καταλάβω γιατί σκεπάζεσαι με νύχτα ακροβατείς στη σκιά χαμογελάς από υποχρέωση πατάς τα κόκκινα
Περισσότερα -
✔ Τα 6 αυτοάνοσα νοσήματα που “προτιμούν” κυρίως τις γυναίκες
Γράφει η Ρίτα Βελώνη // Tα αυτόανοσα νοσήματα γνωρίζουν μεγάλη έξαρση στην εποχή μας, με το 8 στους 10 ασθενείς παγκοσμίως, να ανήκουν στο γυναικείο φύλο. Η αιτία που συμβαίνει αυτό παραμένει αδιευκρίνιστη, αν και αρκετοί πλέον επιστήμονες,
Περισσότερα -
✔ Κική Δημουλά: Με τα ελάχιστα κτίζοντας τα μέγιστα. Συνομιλώντας μια ζωή με τους απόντες
Γράφει η Ελένη Γκίκα // «Φυσικά κι ονειρεύομαι. Ζει κανείς μόνο μ’ ένα ξερό μισθό;» Υπήρξε η ποιήτρια που μας πρόετρεψε στο όνειρο. «Η χρονικογράφος του εφήμερου», «η ποιήτρια της διπλανής πόρτας» όπως έχει γραφτεί. Εκείνη που έγραψε
Περισσότερα -
✔ Σέχαν Καρουνατίλακα: «Δεν θέλω να γίνω διάσημος, θέλω να γίνει γνωστό το βιβλίο»
Συνέντευξη στη Γεωργία Χάρδα // * «Πριν το βραβείο δεν θεωρούσα τον εαυτό μου συγγραφέα. Πλέον «Τα εφτά φεγγάρια του Μάαλι Αλμέιντα» έχουν κυκλοφορήσει σε 32 γλώσσες. Πρέπει να είσαι ευγνώμων δεν πρέπει να παραπονιέσαι γιατί ακόμη κι αν το κάνεις κανένας δεν θα σε
Περισσότερα -
Οι άνθρωποι μπερδεύουν την κούνια με τον τάφο
Από τον Γιώργο Ρούσκα // * Προσεγγίζοντας την ποιητική συλλογή της Κυριακής Λυμπέρη “Το ωραίο το φτιάχνεις”, εκδόσεις Οι Eκδόσεις των Φίλων, 2019 Το ωραίο το φτιάχνεις. Σύμφωνοι. Προφορικά θα συμπλήρωνα «και σε φτιάχνει». Γιατί η επαφή με
Περισσότερα -
Ανακατάληψη τόπου ξένου
Γράφει ο Δημήτρης Σινάκος // * Λίγα λόγια για «Το μαύρο φόρεμα του κόρακα» του Θοδωρή Γκόνη, εκδ. Άγρα «Ο Τάκης έρχεται στην πόλη από το χωριό του με το σαραβαλιασμένο Ζούνταπ..» λεει ο παρίας αφηγητής κι εγώ
Περισσότερα -
Η ραγδαία πτώση της ενηλικίωσης
Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος // «Και τώρα, ανθρωπάκο;» του Χανς Φάλαντα, μτφ: Ιωάννα Αβραμίδου, σελ. 636, Εκδ. Gutenberg Ο πίνακας του Τζορτζ Γκρος «Berlin street» του 1931, όπου σε έναν στενεμένο καμβά, ένα απρόσωπο ζευγάρι (εκείνος, ντυμένος με
Περισσότερα
