Fractal
Home / FRACT-ALL / Διήγημα: “Ποιός στ’ αλήθεια είναι ο καλλιτέχνης;”
16/06/2015, 11:09 μμ

Διήγημα: “Ποιός στ’ αλήθεια είναι ο καλλιτέχνης;”

Της Χριστίνας Σδούκου // *

 

O6T5b

 

Προσπάθησε να τον καταλάβει. Ήθελε να τον μάθει. Ήρθανε κοντά. Μιλήσανε λίγο, αλλά είπανε πολλά. Με εκείνες τις ενεργειακές κεραίες που δυναμιτίζουν όλο το σύμπαν. Το βράδυ είχε λίγο χρόνο να τον αναλύσει περισσότερο. Είναι περίεργος, ιδιόρρυθμος, απόμακρος, θέλει να πλησιάσει αλλά αγαπάει την μοναξιά του, την ησυχία του που την δίνει την αίσθηση ότι κάνει το χρέος του απέναντι στην Τέχνη. Έχει το πάθος και την σπίθα της Μελίνας Μερκούρη, την ευλάβεια και την υπομονή του Κουν για την δημιουργία ενός πλατύ, ψυχικά πλούσιου και ακέραιου πολιτισμού στον τόπο μας, την παρατεταμένη εφηβεία του Μπομπ Ντίλαν, την τραγικότητα της Κατίνας Παξινού, την απουσία κάθε υλιστικής αναφοράς όπως την βίωσε η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου με μόνη της ψυχική πλησμονή την δημιουργία. Βρίσκει καμία φορά τον δημιουργικό του οίστρο σε λευκά σκονισμένα χαρτάκια όπως η Amy Winehouse, πιστεύει και ασπάζεται μέχρι τέλους χωρίς συστολή ότι είναι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός σαν τον Johnny Cash.

Είναι εκείνος που περπατάει μονάχος του στους δρόμους για να βρει την χαμένη του έμπνευση και ύστερα από λίγο σαν τρεμάμενο ψάρι επιστρέφει στην γυάλα του με τους εικονικούς βυθούς που για εκείνον μερικές φορές είναι καλύτεροι, ανώδυνοι. Αγαπά τα αγγίγματα, τόσο όσο εκείνος ορίζει στον κόσμο τον δικό του που διέπεται από την ελευθερία που για εκείνον είναι ο παράδεισος όπως περιγράφεται από τον Γέροντα στον Γλάρο Ιωνάθαν Λίβινγκστον: «Θα αρχίζεις να πλησιάζεις τον παράδεισο, Ιωνάθαν , τη στιγμή που θα αγγίξεις την τέλεια ταχύτητα. Και τέλεια ταχύτητα δεν είναι να πετάς με χίλια μίλια την ώρα ή μ’ ένα εκατομμύριο ή με την ταχύτητα του φωτός. Κι αυτό γιατί κάθε αριθμός είν’ από μόνος του ένα όριο, ενώ η τελειότητα δεν έχει όρια. Τέλεια ταχύτητα, γιε μου, σημαίνει το να είσαι εκεί». Θέλει να είναι εκεί αλλά πολλές φορές γύρω του σκοτεινιάζουν όλα και εκείνος κουρνιάζει και κλαίει σαν ένα παιδί που του άρπαξαν το αγαπημένο του παιχνίδι και ψάχνοντας τον τρόπο να το επαναφέρει στον δικό του κόσμου απομακρύνεται όλο και περισσότερο και πονάει πιο πολύ.

Εξιδανικεύει τον έρωτα και όταν αυτός χάνεται απογοητεύεται. Είναι επιλεκτικός, φειδωλός, εγκρατής, είναι άγγελος και διάβολος μαζί, είναι τα λόγια του φενάκη, και η μόνη του αλήθεια εκείνος. Ένας διχασμός , ένα μόνιμο ερωτηματικό, μία ένταση και ορμή να τα ζήσει όλα, να τα πάρει όλα και όταν έρχεται η ησυχία εκείνος βυθίζεται στις σκέψεις του και σε λίγα ή πολλά v/v αιθυλικής αλκοόλης. Είναι αισθαντικός, ευαίσθητος, νιώθει γύρω του ότι έχει πολλούς και όμως είναι τόσο λίγοι… όμως ύστερα χαιδεύει την κιθάρα του , τα πινέλα του, την κόκκινη βελούδινη θεατρική κουρτίνα , την πένα του και εκεί τα βρίσκει όλα… Είναι μποέμ, κυκλοθυμικός, είναι η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού. Όλα εκείνα σκεφτόταν για εκείνον αν είναι ή δεν είναι… Τι σημασία είχε όμως; Για εκείνη είχε τα πάντα, την ουσία που δεν είναι άλλη από την αλήθεια όπως και αν την εκφράζει κανείς. Την Αλήθεια…..

 

 

* Η Χριστίνα Σδούκου είναι απόφοιτη Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Τελείωσε το Master στην υπολογιστική γλωσσολογία στο Μετσόβειο Πολυτεχνείο Αθηνών και εργάζεται ως καθηγήτρια Αγγλικών στο Deree College. Aγαπά τα ταξίδια, τη μουσική, το γράψιμο αυτά τα απλά δηλαδή που την κάνουν να γίνεται καλύτερος άνθρωπος.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top