Τον διασώζει, εντέλει…
της Ασημίνας Ξηρογιάννη // *
Η γυναίκα είναι έξαλλη. Τo πρόσωπό της είναι αναψοκοκκινισμένο. Η φωνή της βγάζει κορώνες.
– Σταμάτα να μιλάς με μεταφορές! Επιτέλους! Πρέπει οπωσδήποτε να κάνεις ποίημα την εκάστοτε γκόμενά σου; Τί ψυχαναγκασμός είναι αυτός; Και τώρα τι θέλεις; Θέλεις να κάνεις και μένα ποίημα; Ήρθε η ώρα μου, νομίζεις; E, λοιπόν, όχι! Μην τολμήσεις! Απλά μην τολμήσεις. Δεν είμαι καλοκαίρι εγώ. Ούτε εσύ χειμώνας. Μάλλον, εσύ είσαι χειμώνας. Και μάλιστα βαρύς και ασήκωτος. Εγώ, όμως, δεν είμαι καλοκαίρι. Σε καμία περίπτωση δεν είμαι σχήμα λόγου. Είμαι άνθρωπος. Με σάρκα και οστά. Και το σπουδαιότερο: με ψυχή.
Αλλά που να θυμάσαι εσύ από ψυχή. Η ψυχή σου στέγνωσε εδώ και χρόνια. Αλήθεια, πώς είναι να έχεις μια στεγνή ψυχή; Έπρεπε να το σκεφτείς πολύ καλά πριν με κάνεις μεταφορά, πριν με κάνεις λέξεις, και με ενσωματώσεις στο εν λόγω ποίημα:
«[…]..ένα καλοκαίρι
μέσα στο χειμώνα
που σιωπά
αφορίζοντας τον έρωτα,
όμως, δίνοντας νόημα στο χιόνι,
τον διασώζει εν τέλει […]
(απόσπασμα από ανέκδοτη ποιητική σύνθεση)
Και τώρα θέλεις αυτό να το ολοκληρώσεις και να το εκδώσεις; Αν το κάνεις αυτό, εγώ θα ανήκω στο παρελθόν σου, θα ‘μαι μια ανάμνηση και τίποτα άλλο. Όχι πως είναι αμελητέες οι αναμνήσεις ,αλλά πάντα σημασιοδοτούν ένα τέλος. Και αυτό αποπνέει μια αβάσταχτη θλίψη. Η ιστορία μας τελείωσε; Aυτό θέλεις να μου πεις, με αυτούς τους στίχους; H προσπαθείς να με καλοπιάσεις, ότι ‘να, και καλά είμαι κοντά σου. Αποτελείς και τη μούσα μου, θα μου πεις, και νομίζεις ότι ξεμπέρδεψες. Αυτά ποιητή φανφάρα, να τα σκεφτόσουν πριν κλειστείς στο ασανσέρ με εκείνη την ακατανόμαστη μουσίτσα-δήθεν θαυμάστρια! Και μην μου πεις ότι είμαι dramaqueen και ότι υπερβάλλω και ξεπέφτω σε περιττούς μελοδραματισμούς, γιατί τα παίρνω τα βιβλιαράκια σου και τα σκίζω ένα-ένα, φύλλο και φτερό τα κάνω μ’ ακούς, κι ας μου αρέσουν τόσο. Πώς το λέει εκείνο το ποίημα να δεις; «Όχι σκιές ερώτων/ πόσο απόλυτη ευθύνη είναι η αγάπη.»
Αλλά εσύ δεν γράφεις τέτοια ποιήματα. Γράφεις άλλου είδους. Άλλο ύφος, άλλοι τόνοι, άλλα χρώματα. Εσύ, παιδί μου είσαι ξεχωριστός, δεν είσαι όποιος και όποιος! Ξεχωριστός και αυθάδης. Βρε άντε χάσου. Γιατί το…καλοκαίρι σου- το πρώην καλοκαίρι σου-επιθυμεί να πεθάνει από τις αναμνήσεις του. Ναι ,έτσι μ’ αρέσει! Επιθυμώ να με αυτοκτονήσουν οι αναμνήσεις μου! Ήταν ωραίο αυτό που είπα ε; Χαμογέλασε το ξινισμένο σου πρόσωπο! Σου ξέφυγε αλήθεια; Δεν μπόρεσες να το ελέγξεις; ‘Όχι, όχι μην μου εξηγείς, Αναίσθητος! Λεξιλάγνος και αναίσθητος. Ήρθε, όμως, η ώρα να εμπεδώσεις ότι εδώ είναι η ζωή,
Εδώ και το παιχνίδι βέβαια. Εύκολα επιβιώνεις μέσα στο ποίημα. Βολεύεσαι. Φτιάχνεις μόνος σου τους κόσμους μέσα στους οποίους θα μπεις. Ποικίλα γοητευτικά σύμπαντα. Αλλά στην αληθινή ζωή, τί γίνεται; Να σου πω εγώ τί γίνεται. Εμείς οι δυο τελειώσαμε. Όχι δεν είναι ατάκα από ταινία. Τελειώσαμε. Φεύγω. Σε αφήνω. Εγώ αφήνω εσένα. Τον σπουδαίο ριμαδόρο και στιχοπλόκο. Όχι μη λες τίποτα. Τέλος. Για να δούμε τώρα αν θα βρεις άλλο καλοκαίρι να αντέχει τους χειμώνες σου. Γιατί; Αντέχω σημαίνει αγαπώ .Και ‘γω σε αγαπούσα. Βλάκα.
(μικρή παύση)
Μα καλά, είσαι τόσο απίθανος εν τέλει που καταγράφεις τα λόγια μου στο…κινητό σου; Θέλεις να έχεις ενθύμιο καλοκαιρινό; Ή νέο υλικό για να γράψεις κανένα αριστούργημα; Ε, τί να σου πω τώρα; Tί να σου πω!
Ο άντρας, χωρίς καν να κοιτάξει τη γυναίκα, λέγοντας κάτι μέσα από τα δόντια του, ορμάει, ανοίγει την πόρτα και βγαίνει έξω, στο δρόμο. Πετάει το κινητό του στον πρώτο κάδο απορριμάτων που βλέπει μπροστά του.
* Η Ασημίνα Ξηρογιάννη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Αγαπημένος τόπος της η Αίγινα όπου και έγραψε τα πρώτα της ποιήματα. Σπούδασε κλασσική φιλολογία και θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και υποκριτική στο “Θέατρο – Εργαστήριο”. Εδώ και αρκετά χρόνια διδάσκει το μάθημα της θεατρικής αγωγής και εργάζεται ως εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού. Παράλληλα παραδίδει μαθήματα γλώσσας και λογοτεχνίας καθώς και θεωρίας και ιστορίας του θεάτρου. Είναι ενεργό μέλος του Πανελλήνιου Επιστημονικού Συλλόγου Θεατρολόγων. Έχει παρακολουθήσει διάφορα θεατρικά σεμινάρια, όπως με τον Δ. Καταλειφό και την Α. Μακράκη (υποκριτική), τον D. Glass και τη Lilo Baouer (θεατρικό παιχνίδι), τον Θωμά Μοσχόπουλο (σκηνοθεσία). Έχει σκηνοθετήσει και “ανεβάσει” με τους μαθητές της αρκετά έργα, κάποια από τα οποία έχει διασκευάσει (π.χ., (“Ειρήνη” και “Πλούτο” του Αριστοφάνη) και κάποια άλλα τα οποία έχει γράψει η ίδια (π.χ. “Η εξαφάνιση του Αϊ-Βασίλη” και “Ο χιονάνθρωπος που έγινε βοηθός Αϊ-Βασίλη”. Έχει διακριθεί σε δύο ποιητικούς διαγωνισμούς. Η νουβέλα της “Το σώμα του έγινε σκιά” (Ανατολικός, 2010) έχει λάβει έπαινο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών. Το 2009 δημιούργησε το ιστολόγιο varelaki σελίδες Τέχνης και Πολιτισμού. Έργα της: «Η προφητεία του ανέμου» (Δωδώνη, 2009). «Το σώμα έγινε σκιά» (Ανατολικός, 2010). «Πληγές» (Γαβριηλίδης, 2011), «Εποχή μου είναι η ποίηση» (Γαβριηλίδης, 2013)/ (http://varelaki.blogspot.com).
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Διήγημα: “Αυτόπτης μάρτυρας”
23/04/2024, 7:43 μμ -
Διήγημα: “Νεράντζια θανάτου”.
23/04/2024, 7:41 μμ -
Ποίημα: “Έαρ, Έρως, Έλευσις”
23/04/2024, 7:40 μμ -
Διήγημα: “Η αφιέρωση”
23/04/2024, 7:39 μμ -
Διήγημα: “Η Βροχή σαν σταγόνα εποχής και το Πάσχα φως”
23/04/2024, 7:35 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Τρία ποιήματα: “Αφορισμοί” & “Ιδρωμένη” & “Η φωνή”
Της Μαίρης Πέστροβα // Αφορισμοί Μικροί αφορισμοί νύσταξαν στο κορμί της Έως την τελευταία φλέβα κατρακυλά της μοναξιάς της το φλουρί Μέσα στα πλούσια ρούχα αναζητεί το άγγιγμά σου Και την οδύνη του βλέμματός σου
Περισσότερα -
Ποίηση: “To λυχνάρι του σώματος”
Του Πάνου Κοκκώνη // ΤΟ ΛΥΧΝΑΡΙ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ Από τα πρώιμα χρόνια τής ανθρωπότητας όταν το ζώο όρμαγε στον άνθρωπο, αυτός, σαν τελευταία λύση για να σώσει τη ζωή του κάρφωνε τη ματιά του σε ένα συγκεκριμένο
Περισσότερα -
Ποίημα: “Ω Πανύμνητε μήτερ”
Της Βαρβάρας Βλαχοπούλου // * Ω Πανύμνητε μήτερ Στα γόνατα της προσευχής! Σ’ εκείνα τα τρεμάμενα καλάμια, που τα δέρνει ο βοριάς, σ’ εκείνα που πάλευαν ατέρμονους χειμώνες για μιαν Άνοιξη. Τη μία και μοναδική
Περισσότερα -
☆ Η Μαριανίνα Κριεζή «έφυγε» για την Λιλιπούπολη τ’ Ουρανού
Γράφει η Ελένη Γκίκα // «Στη ροδοζαχαρένια παραλία μιλούσαν όλοι για τη Ρόζα Ροζαλία, που `χε στα δυο της μάγουλα λιγάκι κρέμα φράουλα κι έβγαζε βόλτα μες στην ροζ ανατολή, το γουρουνάκι της το τριανταφυλλί. Αχ Ρόζα,
Περισσότερα -
Κάτω από την επιφάνεια
Γράφει ο Γρηγόρης Αζαριάδης // * Stuart Neville «Πέπλος σιωπής», Μετάφραση: Βάσια Τζανακάρη, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 348 Τo πρώτο αστυνομικό μυθιστόρημα του Stuart Neville, με ευρύτατες κοινωνικές προεκτάσεις, το ανεπανάληπτο «Τα φαντάσματα του Μπέλφαστ (πρωτότυπος τίτλος « The
Περισσότερα -
Παιχνίδια, τραυματική μνήμη και αναπαράσταση: η περίπτωση της Ζάζα της Αργυρώς Πιπίνη
Της Γεωργίας Καραντώνα [i] // Αργυρώ Πιπίνη «Ζάζα», εκδ. Καλειδοσκόπιο Μα στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια Μ.Αναγνωστάκης Ενάμισι εκατομμύριο παιδιά δολοφονήθηκαν στο Ολοκαύτωμα. Ελάχιστα επιβίωσαν. Στις 27 Ιανουαρίου, Διεθνή Ημέρα μνήμης των θυμάτων και
Περισσότερα -
✔ Κώστας Βούλγαρης: «Άλλωστε, τόσο η τέχνη, εν προκειμένω η λογοτεχνία, όσο και η κριτική της, δεν μπορούν να υπάρξουν, αν δεν διακινδυνεύουν»
Συνέντευξη στην Πέρσα Κουμούτση // Το βιβλίο του Κώστα Βούλγαρη, με τίτλο: «Ο Κολοκοτρώνης ωραίος σαν Μπολιβάρ», και υπότιτλο «Ο Νίκος Εγγονόπουλος απέναντι στον Μακρυγιαννισμό», φέρει εξώφυλλο με ζωγραφικό έργο του ίδιου του ποιητή, ενώ το περιεχόμενό του αποτελεί
Περισσότερα
