Επειδή «Δεν ξέρω πού να είμαι»
Γράφει η Ζωή Καραμήτρου //
Ιωάννα Καρυστιάνη «Χίλιες ανάσες», Εκδόσεις Καστανιώτη
Πόσους πόντους είναι το μέτωπο του συντρόφου, του συζύγου, του ανθρώπου που αγαπάμε και μοιραζόμαστε τη ζωή μας μαζί του; Για λίγο, για λίγα χιλιοστά, έναν πόντο το πολύ, μπορούμε να τον μπερδέψουμε με κάποιον άλλον, όταν εμφανιστεί μπροστά μας το κουφάρι του και χρειαστεί να τον αναγνωρίσουμε;
Ο Στέλιος Βογιατζής εξαφανίζεται στις 27 Αυγούστου 2015 κι ένα πτώμα ξεβράζεται στα βράχια απ’ το Κουκούτσι, το νησί που κατοικούσε. Στις 17 Νοεμβρίου, η γυναίκα του Πηγή, αναγνωρίζει στο πτώμα εκείνον. Τον έρωτα των νιάτων της, τον έρωτα μιας ζωής, ολόκληρης της ζωής της, τον πατέρα της κόρης της, τον απόμακρο, βαρύ, μοναχικό άνθρωπό της. Τον αναγνωρίζει και αμφιβάλει. Για τα αισθήματα που τους ένωσαν, τη ζωή που έζησαν – πόσο πραγματικά κοινή ήταν άραγε – την ενοχή που τον πλημμύριζε για το δυστύχημα της νεότητάς του, για άλλες αγάπες του, γιατί εξαφανίστηκε.
Κι αφήνεται. Σε μνήμες και θύμησες, γεγονότα και σκέψεις, απραξία και μαύρες νύχτες, άυπνες, σκιαγμένες. Στα μάτια μας ζωντανεύει όλη η ζωή του νησιού, οι σχέσεις των ανθρώπων, τα μυστικά και οι αλήθειες, τα βάρη που τους δένουν, τα γεγονότα του παρελθόντος και τα τωρινά δύσκολα και πρωτόγνωρα. Η γυναικεία φιλία στην πιο υμνητική της ύπαρξη, τα τρία Π, Πηγή, Πέπη, Πόπη, το τρίο της αλληλεγγύης, της σιωπής, της χαράς, της αγανάκτησης, της συνενοχής. Ματαιωμένες ελπίδες μα κι ελπιδοφόρα ξεκινήματα, επιλογές ανάγκης και υβριστικές απελευθερώσεις, ψυχές και σώματα που τινάζουν ζυγούς ολόκληρης ζωής, απαλλαγμένα από τα «πρέπει», των πολλών, των άλλων, των ξένων.
Κι εσωτερικές διαδρομές. Ατελείωτες και δύσκολες, αναγκαίες ωστόσο για να αποφασιστεί η επιλογή της ζωής, κόντρα στην επιλογή του θανάτου. «Τα πλάσματα που βαδίζουν στα μέσα σκοτάδια, διαβάζουν τα άγραφα και μιλούν τα ανείπωτα». Αυτή είναι η επιλογή της ζωής, της όντως ύπαρξης γιατί «Τι σκατά κάνουν στη ζωή οι άνθρωποι, αν μία στο τόσο δεν νιώθουν τον συναγερμό του θεσπέσιου, αν δεν πέφτουν ξεροί από κάτι πανηγυρικό και μαγεμένοι ατενίζοντας το παλλόμενο σχήμα μιας πολλά υποσχόμενης έντασης, αν τα φυλλοκάρδια τους δεν βαράνε μεθυσμένα στο αγνάντιο μιας γλυκιάς προσμονής;».
Είναι φανερό ότι σε μεγάλο βαθμό η Καρυστιάνη μεταφέρει βιώματα. Η πλοκή της πολυπρόσωπη και δυναμική, φανερώνει συνεχώς καινούριους συνδετικούς κρίκους της εξαφάνισης του Στέλιου και της ζωής του νησιού. Το ξεφύλλισμα αυτό δεν γεννιέται για πρώτη φορά στο χαρτί, απλά ζωντανεύει πάνω του. Οι ανθρώπινες σχέσεις, οι συγγενικές, αυτές της φιλίας, της ανοχής, της αποδοχής, της καχυποψίας, της υποκρισίας, της αλήθειας και των μυστικών, αλλά και οι ψεύτικες και της ντροπής, όλες τους φανερώνονται σελίδα τη σελίδα, μέσα από τον αγώνα της Πηγής να ξεδιαλύνει τα πάντα για να πάψουν να ισχύουν οι κοφτές πέντε λέξεις, «Δεν ξέρω πού να είμαι».
Άραγε ο καθένας μας ξέρει πού να είναι, ή τούτο το βιβλίο, μπορεί να γίνει αφορμή να ψάξει τη θέση του; Σ’ αυτή την πρόκληση βρίσκεται όλη η γοητεία του βιβλίου, που θέλει μία ανάσα ακόμη, αυτή της ανάγνωσης, αυτή του αναγνώστη. Χίλιες μία λοιπόν.
Ιωάννα Καρυστιάνη
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Ένα νέο λογοτεχνικό «τοπίο»;
16/04/2024, 9:09 μμ -
Παρακείμενα: «Το παρήγορο συναίσθημα της εσωτερικής έκλαμψης»
16/04/2024, 9:08 μμ -
Η δύναμη του πεπρωμένου
16/04/2024, 9:06 μμ -
Παραμύθια από ζάχαρη, μέλι και ποίηση
16/04/2024, 9:05 μμ -
Ψυχολογικά περάσματα προς τη βιολογική ολοκλήρωση
16/04/2024, 9:00 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Απαγορευμένη θύρα μυστικών
Γράφει ο Γεώργιος Ελ. Τζιτζικάκης // «Το μυστικό άστρο» του Δημήτρη Δελαρούδη, εκδόσεις Πηγή Έχω δηλώσει φαν της γραφής του Δημήτρη Δελαρούδη, από το πρώτο του βιβλίο που έφτασε στα χέρια μου, το «Ο ιός της Βαβέλ», μια
Περισσότερα -
Διήγημα: “Ο πόλεμος”
Της Αθανασίας Μαυρομμάτη // * Ο πόλεμος Φεύγει αιχμάλωτος της φρίκης, Σου παραδίνομαι λέει στον αντίπαλο, μπορείς να έχεις τα πάντα μου, τα όπλα, την στολή, την πανοπλία και προπαντός τούτη την ασπίδα που χάλκευσε κι
Περισσότερα -
Διήγημα: “Το άνθος της νιότης”
Του Ιωσήφ Φίλου // * Οι καμπάνες χτυπούσαν χαρμόσυνα από το πρωί. Οι άνθρωποι είχαν μαζευτεί στην κεντρική πλατεία του χωριού. Δεν υπήρχε κάποια γιορτή. Ήταν μια μέρα καθημερινή. Όλοι οι πιστοί φώναζαν δυνατά για ν’ ακουστεί
Περισσότερα -
Ποίηση: “Στη γραμμή του ορίζοντα η τελειότητα”
Του Άλέξη Γεωργαντά // * Εικόνα και λόγος ΣΤΗΝ ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΟΡΙΖΟΝΤΑ Η ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ Ότι κρατάγαμε στα χέρια μας πολύ εύκολα το αφήναμε να πέσει. Σαν βεντάλιες οι παλάμες μας άνοιγαν αυτά έπεφταν/διαλυόντουσαν
Περισσότερα -
Οι λέξεις φωτίζουν οξύτατα κοινωνικά προβλήματα
Γράφει η Αγγελική Καρδαρά // * Γκέλη Ντηλιά «Το στίγμα των βάλτων» – Ποιήματα της φυλακής, εκδ. ΑΩ Μια εκπαιδευτικός γράφει για τη ζωή πίσω από τα κάγκελα, όπως την βίωσε μέσα από τη σημαντική εμπειρία
Περισσότερα -
✓ “Οστομάχιον Ναυπλίου”: Η εικαστική δημιουργία της Δήμητρας Μερμίγκη
Συνέντευξη στον Γρηγόρη Χαλιακόπουλο // Με αφορμή την επέτειο έναρξης της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, αξίζει να αναφερθούμε σε μια εικαστική δημιουργία – έρευνα από την εικαστικό, αρχιτέκτονα και υποψήφια διδάκτορα Δήμητρα Μερμίγκη, με τίτλο: «Οστομάχιον Ναυπλίου» Το
Περισσότερα -
Διήγημα: “Ένα τσιγάρο, νεαρέ!”
Toυ Φίλιππου Γαλιάσου // * Το παντελόνι συνεχώς μου έπεφτε, προχωρούσα στην Υμηττού στην Καισαριανή, κάπνιζα, κουβαλούσα ένα φορητό υπολογιστή σε τσάντα ώμου και μιλούσα στο κινητό. Ήταν σίγουρο πως ο μέσος άνθρωπος δεν μπορεί να καταφέρει κάτι
Περισσότερα
