Αμαρτίες γονέων
Γράφει η Ελένη Γκίκα //
«Ξεχασμένα κορίτσια», Sara Blaedel , Μετάφραση: Ρένα Χατχούτ, εκδ. Κλειδάριθμος, σελ. 348
Οι σκανδιναβοί έχουν ταλέντο στα οικογενειακά δράματα, αποδεικνύονται μαιτρ όσον αφορά τα μυστικά, το υπαρξιακό τους είναι κομποδεμένο με το ψυχολογικό, γνωρίζουν καλά να επαναλαμβάνουν την βασική παρελθούσα σκηνή και στο μέλλον. Και η δανή Σάρα Μπλέντελ τα διαθέτει όλα αυτά στο ακέραιο κι ακόμα περισσότερα: ατμόσφαιρα, χαρακτήρες, την τέχνη της ανατροπής και σασπένς.
Στα «Ξεχασμένα κορίτσια» ξεκινούν όλα όπως ξεκινούν τα αστυνομικά, από το πτώμα στο τέλος. Μια άγνωστη γυναίκα βρίσκεται νεκρή στο κοντινό δάσος και η Λουίσε, ως η νέα επικεφαλής του Τμήματος Ειδικών Ερευνών προσπαθεί να διαλευκάνει την υπόθεση και να ταυτοποιήσει την σορό από την ουλή. Είναι μια σταλιά τόπος ο τόπος τους και η ουλή της άγνωστης είναι χαρακτηριστική.
Κι ενώ στο ίδιο δάσος ανακαλύπτονται και άλλα πτώματα, άλλα εγκλήματα, μια ηλικιωμένη γυναίκα τηλεφωνεί και ισχυρίζεται ότι γνωρίζει τη νεκρή. Είναι η Λισμέτε, ένα παιδί που φρόντιζε πριν από πολλά χρόνια σ’ ένα κρατικό ίδρυμα για κορίτσια με νοητική στέρηση. Κι είχε μια δίδυμη αδελφή.
Ο χρόνος γυρίζει αντίστροφα, και βήμα βήμα η Λουίσε αναζητά επιζώντες της φρίκης, εφόσον την ίδια μοίρα αποδεικνύεται ότι είχαν και άλλα «ξεχασμένα κορίτσια», όπως συνήθιζαν να αποκαλούν τις έγκλειστες του ιδρύματος. Από γονείς σε συγγενείς και από προσωπικό στους βασικούς πρωταγωνιστές, η συγγραφέας υφαίνει το παλίμψηστο μιας εποχής που συνήθιζε να κρύβει ό,τι την ενοχλεί κάτω από το χαλάκι, να πείθεται εύκολα και ακόμα πιο εύκολα να ξεγελιέται ή να πειθαρχεί.
Τα «ξεχασμένα κορίτσια» αντιμετωπίστηκαν εν πολλοίς σαν ζωντανές κούκλες σε υπερπροστατευμένα παιδιά αναμφιβόλου διανοητικής κατάστασης και ηθικής. Τα υπόγεια είναι κοινοί χώροι των λαών και οι σκελετοί στην ντουλάπα συνήθης τακτική της άγνοιας. Τα μυστικά αποκαλύπτονται εκεί όπου δεν τα περιμένεις και θα πρέπει να τονίσει κανείς ότι η ατμόσφαιρα και η εξέλιξη των χαρακτήρων είναι αριστοτεχνική. Το παρελθόν δε μια εποχή με συνεχή μελλοντική προβολή. Από χθες έχει ήδη συμβεί αυτό που αύριο θα αποκαλυφθεί.
Ταχύτατη και οξυδερκής πλοκή, ακραίος ρεαλισμός και κοινωνιολογική προσέγγιση μιας ολόκληρης κοινωνίας, μιας εποχής. Ποτέ δεν βλέπουμε όταν δεν επιθυμούμε να δούμε.
Ένα βιβλίο που είναι πολλά: αστυνομικό θρίλερ, μυθιστόρημα χαρακτήρων, κοινωνικό και πολιτικό μυθιστόρημα με καταγγελία σαφή: τίποτε δεν είναι πιο απροστάτευτο από ένα άρρωστο παιδί. Η Σάρα Μπλέντελ στα καλύτερά της, όπως επιμένουν οι αναρίθμητοι αναγνώστες της.
Sara Blaedel
Η Σάρα Μπλέντελ, κόρη ενός δημοσιογράφου και μιας ηθοποιού, βρέθηκε από νωρίς σε ένα περιβάλλον γεμάτο από ανθρώπους με έφεση στη γραφή και στην τέχνη, αλλά και στο ρεπορτάζ, στη συλλογή στοιχείων, στην έρευνα. Η ίδια αποδίδει σε αυτά τα ερεθίσματα το πάθος της για τις ιστορίες μυστηρίου. Αφού ενηλικιώθηκε, η Σάρα έκανε διάφορες δουλειές για να επιβιώσει, από σερβιτόρα σε εστιατόριο μέχρι υπάλληλος σε εταιρεία γραφικών τεχνών. Κάποια στιγμή, όμως, βρέθηκε στο χώρο του βιβλίου, ιδρύοντας ένα μικρό εκδοτικό οίκο που εξέδιδε αμερικανική αστυνομική λογοτεχνία μεταφρασμένη στα δανικά. Το επόμενο βήμα στην επαγγελματική ζωή της Σάρα ήταν, σχεδόν αναπόφευκτα πια, η δημοσιογραφία και η συγγραφή. Το 2004, η Λουίσε Ρικ και η Καμίλα Λιντ, οι τρομερές ηρωίδες της, μπήκαν στη ζωή των αναγνωστών με την κυκλοφορία του μυθιστορήματος “Πράσινη σκόνη” στη Δανία. Με αυτό το έργο, η Σάρα κέρδισε το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενης Συγγραφέως της Δανικής Ακαδημίας Αστυνομικού Μυθιστορήματος και, πολύ γρήγορα, εξασφάλισε τον τίτλο της βασίλισσας του crime στην πατρίδα της. Σήμερα, τα βιβλία της σειράς με τις διάσημες ηρωίδες της έχουν μεταφραστεί σε δεκαπέντε γλώσσες και κυκλοφορούν σε 21 χώρες με τεράστια εμπορική επιτυχία. Το 2014 ψηφίστηκε για τέταρτη φορά ως η δημοφιλέστερη συγγραφέας της Δανίας και το 2015 απέσπασε το ανώτατο λογοτεχνικό βραβείο της Δανίας, De Gyldne Laurbaer. Ζει στην Κοπεγχάγη με την οικογένειά της. Όταν δεν ασχολείται με την αφήγηση άγριων φόνων, είναι πρέσβειρα της οργάνωσης Σώστε τα Παιδιά.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Ο θάνατος ποτέ δεν βάζει τέλος
23/04/2024, 9:51 μμ -
Παρακείμενα: «Ωδή στην ηρωική παράδοση και ταυτόχρονα καταδίκη»
23/04/2024, 9:50 μμ -
Ο ‘δράκος’ κοιτούσε τη λίμνη
23/04/2024, 9:48 μμ -
Η αλχημιστική φαντασία της Μπουραζοπούλου
23/04/2024, 9:47 μμ -
Ο Δημήτρης Νόλλας συνεχίζει
23/04/2024, 9:45 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Στείλε μου κάτι από τη Βολιβία – “Φόβος”
Από την Αλεξάνδρα Φεφοπούλου // * Κάπου στη Βολιβία, 4000μ υψόμετρο, χειμώνας. Χαράζει. Το τοπίο άγριο, άνυδρο, αφιλόξενο. Ο αέρας και το κρύο δεν αστειεύονται. Βρισκόμαστε σε ένα καταφύγιο και η μοναδική σόμπα στο κέντρο της τραπεζαρίας είναι
Περισσότερα -
Ποίημα: “Ω Πανύμνητε μήτερ”
Της Βαρβάρας Βλαχοπούλου // * Ω Πανύμνητε μήτερ Στα γόνατα της προσευχής! Σ’ εκείνα τα τρεμάμενα καλάμια, που τα δέρνει ο βοριάς, σ’ εκείνα που πάλευαν ατέρμονους χειμώνες για μιαν Άνοιξη. Τη μία και μοναδική
Περισσότερα -
Ποίηση: “Γιάννενα, με την πάχνη της λίμνης”
Της Ζωής Δικταίου // * Επιλογή εικόνας από το διαδίκτυο Ασημένιο φεγγάρι και το νησί στη μέση της λίμνης παχνισμένο, στο μπαλκόνι πρασινάδες και γαρύφαλλα, κόκκινες φλόγες υψωμένες στην ομίχλη θαρρείς και μάχονται αθόρυβα τη μοναξιά ή
Περισσότερα -
«ΑΛΚΗΣΤΙΣ»: Κωμικοτραγωδία σε ελεύθερη απόδοση, βασισμένη στο έργο του Ευριπίδη
Γράφει η Ιωάννα Λαζάρου // * «Άλκηστις» του Ευριπίδη. σε ελεύθερη απόδοση από τους Δημήτρη Βαρβαρήγο και Λευκοθέα Μαρία Γκολγκάκη. εκδόσεις 24 γράμματα Το βιβλίο Άλκηστη του Ευριπίδη που κυκλοφόρησε από τα 24 γράμματα εκδόσεις, σε
Περισσότερα -
Άσε τις σκιές να φεύγουν…
Του Νίκου Τσούλια // Άσε τις σκιές να φεύγουν… Μην αφήνεις τις σκιές να μεγαλώνουν. Ρίξε τους φως ή μάλλον μην εμποδίζεις το φως να πέσει πάνω τους. Σκέψου και στοχάσου. Αν κάτι σε κρατάει επίμονα στο
Περισσότερα -
Η Τέχνη και ο Δον Κιχώτης
Του Νίκου Τσούλια // Ένα μεγάλο έργο του πνεύματος του ανθρώπου είναι πάντα δημιουργικό. Γεννάει αξίες και συμβολισμούς για κάθε εποχή. Δίνει ερμηνείες για τη ζωή σε κάθε ανήσυχο άνθρωπο. Η διαχρονικότητά του άλλωστε έγκειται ακριβώς σ’ αυτά
Περισσότερα -
Ένας αφοπλιστικός μονόλογος του Δημήτρη Ζουγκού πάνω στη Μήδεια του Ευριπίδη
Στο πλαίσιο του 2ου Φεστιβάλ διαρκείας ελληνικού θεατρικού έργου 21ου αιώνα, που πραγματοποιείται υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Λείας Βιτάλη στο «Αγγέλων Βήμα», παρουσιάζεται η «Μήδεια», ένας μονόλογος του Δημήτρη Ζουγκού πάνω στη Μήδεια του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία του
Περισσότερα
