Fractal

Μελέτη θανάτου

Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη //

 

Βασίλης Πανδής «Χάσμα βαθύ», εκδ. Οδός Πανός, 2018

 

Mια νέα παρουσία στο χώρο της ποίησης ο πολύ νεαρός Βασίλης Πανδής. «Χάσμα βαθύ» είναι ο τίτλος του βιβλίου του, το επιμελήθηκε ο ίδιος και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οδός Πανός.

Λόγος πυκνός και βαθύς. Οι λέξεις μετρημένες. Φαίνεται σαν να έχουν πάρει την ακριβή θέση τους μέσα στο ποίημα. Σύντομα, ολιγόστιχα στην πλειοψηφία τους ποιήματα.«Πού κρύβεται ο θάνατος, όταν θυμώνεις και πού, όταν γελάς;» (σελ.8).O Πανδής ανθίσταται στον εύκολο βερμπαλισμό, τους νοηματικούς ακροβατισμούς και το μεταμοντέρνο στοιχείο και πολύ σωστά πράττει.

Μέσα σε αρκετά από τα ποιήματα μπορεί να διακρίνει κανείς μια εμμονή. Μιλώ για την εμμονή του με το θάνατο. Δεν είναι κάτι παράξενο αυτό. Συχνά οι ποιητές εκδηλώνουν εμμονές για πρόσωπα, θέματα και πράγματα που αποτυπώνονται στο έργο τους και το στιγματίζουν. Ο ποιητής κυρίως στην «Έκπαγλη Κυριακή» του ασχολείται με το θέμα αυτό διεξοδικά. Θα λέγαμε ίσως ότι πρόκειται για μια μικρή μελέτη θανάτου. Δίνει ορισμούς, δίνει ερεθίσματα, δείχνει, κραυγάζει, αναρωτιέται. Θέλει άραγε να τον ξορκίσει εντέχνως τον θάνατο, θέλει να τον ερμηνεύσει, να τον ανιχνεύσει ή να τον αποδεχθεί;

 

[…]

 

Ο θάνατος είν’ ένα ακρογιάλι

έρημο σαν το στήθος σου’

 

[…]

 

Ο θάνατος είν’ ένα τορτσόνι

με το φως του

μακριάθε

να τυφλώνει

 

 

[…]

 

[…] το πλούτος μου είναι ο θάνατος

και του τσιγάρου η πρώτη ρουφηξιά’

είναι ο μεγάλος πειρασμός,

 

ο άκοπος

και ο άμορφος ως τώρα

και ως πάντα

 

[…]

 

Ο θάνατος θα ‘ρθει και θα ‘χει τα μάτια σου,

που, όταν αγριεύονται,

θολώνουν

και τα βλέπουν

όλα

πιο καθάρια

 

[…]

 

Παίζει με τις παρηχήσεις, αλλά η διάθεσή του θα λέγαμε ότι είναι ενιαία καθώς μιλάει για έναν «άχαρο, άχρονο κόσμο» και μέσα από τις «διστιχίες» αποκαλύπτει στην ουσία της δυστυχίας που ταλαιπωρεί την ανθρώπινη ψυχή. Παρατηρεί τριγύρω και κυρίως μέσα του, γράφει ποίημα για τον Καρούζο, κάνει ανατομία της νύχτας, μετρά τις απώλειες.

 

Από απώλεια σε απώλεια

 

                  Στην Κατίνα Βλάχου

 

Λιγοστεύω ‘

να που

πάλι

γίνομαι

μηδενικό

άσπρο και απόλυτο

 

(σελ.16)

 

Βασίλης Πανδής

 

Συνήθως οι νέοι ποιητές βιάζονται να τα πουν όλα, όμως εδώ η ποιητική οικονομία είναι σε καλό δρόμο και μας υπόσχεται πολλά για το μέλλον. Χωρίς να ξεμακραίνει από το όνειρο με συν- αίσθηση δίνει την υφή της Αγάπης στο ομώνυμο ποίημα, έχοντας μάλιστα ως μότο τον ερωτικό και πολυδιαβασμένο e.e.cummings:

 

Aγάπη

 

 

Και σ’ αγαπώ

με την αγάπη αυτή

που φωνάζοντας ψιθυρίζει

και που ψιθυρίζοντας φωνάζει’

 

φωνάζει, όπως το σώμα μου

στο σώμα σου,

αγκαλιασμένα,

ιδρωμένα,

γαληνά’

 

γαληνά κι αλαφιασμένα

συνάμα,

καθώς αφρός και κύμα’

 

κύμα οπ’ ασκώνεται

και πάλλεται

στις φλέβες

και των δυο μας’

 

οι δυο μας-

δυο κορμιά

γι’ αγάπη

μία

 

Κλείνοντας, στη σελίδα 33 του βιβλίου συναντάμε το εξής τρίστιχο ποίημα:

 

Ρόδο

 

Pόδο μου απόκληρο,

με τι στιχάκια τρύπια

να σε ντύσω;

 

Πάντως τα «στιχάκια» που μας χαρίζει δεν είναι καθόλου τρύπια. Απεναντίας. Είναι εύστοχα, υπηρετώντας τη δομή του ποιήματος, και μεστά νοήματος.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top