Fractal
Home / FRACT-ALL / Διήγημα: “Η άλλη πλευρά”
06/04/2016, 11:04 πμ

Διήγημα: “Η άλλη πλευρά”

Του Χάρη Κοντονίκα // *

 

 

f4

 

Αφηρημένος. Όχι αφηρημένος, απορροφημένος. Ούτε. Ήταν σα να μετεωρίζεται. Ένα πόδι από δω και το άλλο από κει. Αλλά χωρίς το από δω και το από κει να είναι κάτι συγκεκριμένο – ούτε καν το πόδι ήταν συγκεκριμένο, τόσο αφηρημένος, όχι αφηρημένος, απορροφημένος, ούτε. «Ούτε» είναι η σωστή λέξη. Συμπλεκτικός σύνδεσμος. Συνδέει παρατακτικά αποφατικές προτάσεις κρίσεως. Συμπλοκή και κρίση. Ή η έλλειψή τους.

Σε αυτό το άχρονο σημείο πάτησε για λίγο – το «λίγο» εδώ δε λέει και πολλά αφού το άχρονο δε μετριέται, πάντως εάν τον έβλεπε κάποιος από μακριά, από άλλον πλανήτη ας πούμε, θα βεβαίωνε ότι σε σχέση με την απεραντοσύνη που διέπει το σύμπαν, ή με το χρόνο που χρειάζεται ένα αβγό για να βράσει στον Κρόνο, εκείνος έμεινε λίγο στο σημείο εκείνο.

Ακόμα και το λίγο όμως, αρκετό μπορεί να είναι ή και πολύ στο σχετικό τον κόσμο. Ο βίος της μύγας ισούται με έναν ανθρώπινο μήνα. Μια μύγα 10 ημερών είναι ήδη μια ώριμη μύγα που έχει φτάσει «τα χρόνια του Χριστού». Δέκα μέρες για ένα 3χρονο παιδί ισούνται με το 1% του βίου του. Οι ίδιες μέρες για ένα 40χρονο ισούνται με το 0,07% του βίου του. Διόλου παράξενο που ο ίδιος άνθρωπος στα 3 του χρόνια νομίζει ότι έμεινε «μια ζωή» στο νησί, ενώ όταν επιστρέφει ως ενήλικας οι ίδιες μέρες φαίνονται ώρες. Αυτή τη διαφορά ας την ονομάσουμε «real feel». Κάπως έτσι ο άνθρωπος – ή η μύγα – συνδέει παρατακτικά αποφατικές αποστάσεις κρίσεως. Συμπλοκή και κρίση.

Δε γνωρίζουμε τι ποσοστό του βίου του παρέμεινε σε εκείνο το άχρονο σημείο, ούτε τι πέρασε από το μυαλό του σε αυτό το μη-διάστημα. Δε γνωρίζουμε το «real feel» της παραμονής αυτής. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι τα γεγονότα – γύρω από κείνο το σημείο ο χρόνος συνέχιζε να λειτουργεί κανονικά πράγμα που κάνει μερικούς να αναρωτιούνται τι από τα δύο είναι ελαττωματικό: το σημείο ή το γύρω από αυτό. Επ’ ουδενί δε φανταζόμαστε τι σκεφτόταν, άκουγε, ένοιωθε, έβλεπε ή υπέθετε όταν περνούσε με φόρα μέσα από τη γυάλινη πόρτα. Την πόρτα που έγραφε «έλξατε» αλλά εκείνος έσπρωξε με φόρα και κομμάτιασε στο πέρασμά του. «Έλξατε» όχι «ωθήσατε». Αλλά εκείνος ώθησε. Και όταν συνάντησε αντίσταση ώθησε περισσότερο, ώθησε με όλο του το είναι – με αυτό το «είναι» που εκείνη την άχρονη στιγμή ήταν «ούτε» – λες κι έσπρωχνε τον κόσμο να πάρει στροφή – έτσι τουλάχιστον είπαν κάποιοι αυτόπτες – ή σα να ‘παθε κλειστοφοβία μέσα στο σώμα του και πολέμησε να βγει – έτσι ερμήνευσαν κάποιοι άλλοι. Συμπλοκή και κρίση. Και που όταν αιμόφυρτο τον είδαν να ξεψυχά στο πλακόστρωτο πέσανε όλοι απάνω του, όχι να σώσουν, αλλά να μάθουν, να καταλάβουν, να ησυχάσουν. Όλοι οι περαστικοί, οι γνωστοί, οι συγγενείς, οι φίλοι, οι γείτονες, οι πρόγονοι, οι απόγονοι, όλες οι φυλές της γης, οι ζωντανοί, οι αγέννητοι και οι πεθαμένοι. Κάποιοι είδαν – είπαν – ακόμα και τα πουλιά να χαμηλώνουν. «Τι έγινε;», ρωτούσαν, «τι έγινε;». «Τι ανοησία ήταν αυτή; Δεν είδες το ΕΛΞΑΤΕ; Κοτζάμ ΕΛΞΑΤΕ… δεν το είδες;»

Κι εκείνος ξεψύχησε, χαμογέλασε και τους είπε:

«Φαντάστηκα ότι ήμουν απ’ την άλλη πλευρά…»

 

 

 

*  Ο Χάρης Κοντονίκας γεννήθηκε το 1971. Ενίοτε γράφει, αλλά κυρίως σβήνει.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top