Διήγημα: “Ενοχή”
Του Χάρη Γαντζούδη // *
Δεν την είχε συναντήσει ποτέ από κοντά. Ποτέ δεν είχε ακούσει τη φωνή της. Δεν γνώριζε καν το όνομά της, τι δουλειά έκανε, αν ήταν παντρεμένη ή αν είχε φίλο. Τι της άρεσε να ακούει και ποιες ταινίες αγαπούσε. Κι όμως κάθε φορά που την έβλεπε να βγαίνει στο μπαλκόνι του σπιτιού της, εκείνος ένιωθε το δικό του μπαλκόνι να υποχωρεί κάτω από τα πόδια του, το μέτωπο του να το λούζει κρύος ιδρώτας, το σώμα του να καίει σαν πυρωμένο σίδερο, τη στύση του να ξυπνάει…
Την παρατηρούσε καθημερινά για αρκετές ώρες της ημέρας. Είχε φτάσει σε σημείο να βρίσκει δικαιολογίες ακόμη και για να μην πάει στη δουλειά, αυτός που πέντε χρόνια τώρα δεν είχε λείψει ούτε μέρα. Δικαιολογίες για να μπορεί να τη βλέπει το πρωί να ποτίζει τα λουλούδια της, φορώντας ακόμη τη λευκή ρόμπα της, το μεσημέρι να κατεβάζει τις τέντες, το απόγευμα να απολαμβάνει τον καφέ και το βράδυ το ποτό της, μόνη ή με παρέα…
Όταν ξυπνούσε από την μεθυστική της ύπνωση, τρόμαζε με την εξουσία που είχε αποκτήσει πάνω του μια άγνωστη γυναίκα. Και κάθε φορά έδινε στον εαυτό του την υπόσχεση πως από την επόμενη μέρα θα σταματούσε αυτό το παιχνίδι. Μα το άλλο πρωί ξεχνούσε την υπόσχεση του και παραδινόταν στην ομορφιά της άγνωστης γυναίκας στο απέναντι μπαλκόνι.
«Σίγουρα τρελάθηκα!» ψέλλιζε στον εαυτό του όταν μέσα του γεννιόταν κάποια ανησυχία τις μέρες που η άγνωστη γυναίκα δεν έκανε την εμφάνιση της στο μπαλκόνι ή κάποιο αίσθημα ζήλειας όταν την έβλεπε να απολαμβάνει το ποτό της συντροφιά με κάποιον άλλον άνδρα…
“Άγνωστη γυναίκα” κι όμως τις περισσότερες ώρες της ημέρας τις περνούσε μαζί: δούλευαν, έτρωγαν, έκαναν βόλτες στην πόλη και το βράδυ πριν κοιμηθούν εκείνος την έκλεινε στην αγκαλιά του, φιλούσε τα χείλη της, της έκανε έρωτα…
«Πάλι στο μπαλκόνι είσαι; Ήθελα να ήξερα τι κοιτάζεις όλη μέρα…» τον έβγαλε από την ονειροπόληση του η γυναίκα του.
Γύρισε και την κοίταξε προσπαθώντας να καταλάβει αν είχε κάνει κάτι κι είχε προδοθεί η σκέψη του. Η ηρεμία στο βλέμμα της, του έδωσε την απάντηση. Της άπλωσε το χέρι κι εκείνη τον πλησίασε και χώθηκε στην αγκαλιά του αφήνοντας έναν αναστεναγμό σαν γουργούρισμα ευχαριστημένης γάτας. Εκείνος έσκυψε στο αφτί της και της ψιθύρισε ένα γλυκό σ’ αγαπώ γυρνώντας την πλάτη του στο απέναντι μπαλκόνι και την έσφιξε περισσότερο στην αγκαλιά του για να την εμποδίσει να δει την ενοχή στα μάτια του.
Χάρης Γαντζούδης , 30/7/2016
* Ο Χάρης Γαντζούδης γεννήθηκε στο Αγρίνιο και ζει στην Αθήνα. Το 2012 άρχισε να δημοσιεύει τα πρώτα του κείμενα.
Ετικέτες: Διήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “άγνοια”
23/04/2024, 7:47 μμ -
Δύο ποιήματα
23/04/2024, 7:46 μμ -
-
Διήγημα: “Αυτόπτης μάρτυρας”
23/04/2024, 7:43 μμ -
Διήγημα: “Νεράντζια θανάτου”.
23/04/2024, 7:41 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Διήγημα: «Χωρίς εισιτήριο»
Του Γιώργου Τερζή // Το αγόρι κατηφόριζε το μεγάλο δρόμο που χώριζε το εθνικό πάρκο της μεγαλούπολης στα δύο. Κόντευε μεσάνυχτα. Ήθελα να προλάβει το τελευταίο λεωφορείο. Βιαζόταν. Στην τσέπη του είχε πενήντα λεπτά. Τα υπόλοιπα από
Περισσότερα -
Ο χαμένος και ξανακερδισμένος παράδεισος
Γράφει η Ελένη Γκίκα // «Το δάχτυλο» του Άγγελου Χαριάτη, εδκ. “Πηγή”, σελ. 209 «Όσα δεν φέρνει ο χρόνος, τα φέρνει η στιγμή. Δεν σας κατηγορώ. Δεν φταίτε. Ό,τι έγινε, έγινε. Η τύχη είναι αυτή που καθορίζει τις
Περισσότερα -
Διαμάντια γραφής στον αστερισμό της μικρής φόρμας
Γράφει η Χρύσα Φάντη // Χρίστος Κυθρεώτης, «», διηγήματα, εκδόσεις Πατάκη 2014, σελ. 219. «Είσαι καλά;» «Μια χαρά». Πόσο καλά μπορεί να αισθάνεται ένας φανατικός Αεκτζής για τον αδικοσκοτωμένο ομοϊδεάτη και φίλο του; Ο ασχημούτσικος ανασφαλής φοιτητής στην πρώτη
Περισσότερα -
Όσο υπάρχουν άνθρωποι
Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος // «Τα σταφύλια της οργής» του Τζον Στάινμπεκ, μτφ: Μιχάλης Μακρόπουλος, σελ. 560, Εκδ. Παπαδόπουλος Η ρωμαλέα ευαισθησία της τελικής εικόνας: μια κάτισχνη λεχώνα που μόλις έχει χάσει το παιδί της, γραμμένη στα μαύρα
Περισσότερα -
21 Ιουνίου – Μπέρτα φον Ζούτνερ
Επιμέλεια: Δήμητρα Ντζαδήμα // Η Μπέρτα φον Ζούτνερ, που έφυγε σαν σήμερα το 1914, ήταν Αυστριακή λογοτέχνης, ειρηνίστρια, η πρώτη γυναίκα ακτιβίστρια για την ειρήνη και η πρώτη γυναίκα στην οποία απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης (1905). Γεννήθηκε στις 9
Περισσότερα -
Δύο ποιήματα
Του Πέτρου Γκόρτσου // * Το Γράμμα. Ξάφνου, το είδα στο κατώφλι μου. Δεκέμβρης ήτανε μια μέρα παγερή. Το γραμματοκιβώτιο σπασμένο καθώς ήταν, ανάγκασε τον ταχυδρόμο κάτω απ’ την πόρτα να το ρίξει. Το γράμμα
Περισσότερα -
Η ευλογιά, ο ενοφθαλμισμός και τα πρώτα εμβόλια
Γράφει η Λεύκη Σαραντινού // Μετά την επιδημία της πανώλης, η οποία υποχώρησε στις αρχές του 18ου αιώνα, ήταν η σειρά της ευλογιάς να πάρει τη σκυτάλη των φονικών λοιμωδών νοσημάτων που ταλαιπώρησαν την ανθρωπότητα για αιώνες. Η ευλογιά είναι
Περισσότερα
