Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Η καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται
22/11/2017, 9:34 πμ

Η καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται

Γράφει ο Δημήτρης Καρύδας //

 

Διονύσης Μαρίνος «Χαμένα κορμιά», εκδ. Τετράγωνο, σελ. 160

 

Μπορεί στη σύγχρονη λογική των Ελλήνων εκδοτών η ζωή ενός βιβλίου να μετριέται σε μερικούς μήνες (στην καλύτερη) και σε μερικές εβδομάδες (στη χειρότερη) αλλά στην πραγματικότητα ο βίος ενός βιβλίου μπορεί να είναι πολύ πιο μεγάλος. Και κανείς δεν μας απαγορεύει να ανακαλύψουμε ένα καλό βιβλίο με μεγάλη χρονική διαφορά από τη μέρα έκδοσης του.

Μια τέτοια περίπτωση είναι τα «Χαμένα κορμιά» του Διονύση Μαρίνου. Κυκλοφόρησε το 2011 αλλά έπεσε στα χέρια μου μόλις πριν από λίγους μήνες. Ο Διονύσης Μαρίνος κατάφερε να διαγράψει μια μεγάλη και συνεπή διαδρομή στον αθλητικό τύπο πριν εμφανιστεί η συγκεκριμένη (και πρώτη του) προσπάθεια στη λογοτεχνία. Σε ένα χώρο, αυτόν του αθλητικού ρεπορτάζ που κακώς συνδέεται με την υπο-κουλτούρα κατάφερε ούτως ή άλλως με τη γραφή του να ξεχωρίσει από τον «σωρό». Οπότε λογικό και επόμενο ήταν το επόμενο στάδιο για ένα άνθρωπο που πάντοτε έδειχνε ότι έχει το χάρισμα της γραφής ακόμη και στα απλά τετριμμένα καθημερινά κείμενα.

Τα «Χαμένα Κορμιά» είναι μια πολύ έξυπνη ιδέα τόσο στη σύλληψη της, όσο –και αυτό είναι το σημαντικότερο- στην πλοκή του βιβλίου. Τι συμβαίνει όταν σε μια χώρα αρχίζουν και εξαφανίζονται ο ένας μετά τον άλλο οι κάτοικοί της; Ασήμαντοι και ανώνυμοι, επώνυμοι και γνωστοί εξαφανίζονται χωρίς λόγο, αιτία και αφορμή. Το μυστήριο μοιάζει άλυτο αλλά παράλληλα μέσα στις αρχικές σελίδες του βιβλίου διαφαίνεται καθαρά και ο τρόμος του επόμενου. Ποιος δηλαδή θα πάρει σειρά στη λίστα των μυστηριωδών εξαφανίσεων. Προφανώς και ο τίτλος (Χαμένα κορμιά) παραπέμπει σε κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που αντιμετωπίζει ο αναγνώστης. Και δεν έχει σχέση με περιθώριο, υπόκοσμο ή λούμπεν καταστάσεις. Προχωρώντας την ανάγνωση αντιλαμβάνεσαι ότι η μεγαλύτερη πιθανή παγίδα που είχε να αντιμετωπίσει ο συγγραφέας στην πρωτόλεια δουλειά του είναι το φινάλε. Τι θα διαλέξει δηλαδή για να βάλει τέλος σε μια ιστορία παράξενη. Ο Μαρίνος αποφεύγει την παγίδα του εξεζητημένου ή κάποιο συγγραφικό τρικ και δίνει την πιο απλή, εύκολη και κατανοητή λύση χωρίς καν να μπει στον αχρείαστο κόπο να εξηγήσει τον λόγο των μυστηριωδών εξαφανίσεων. Άλλωστε το βιβλίο μπορεί σε πολλά σημεία να εκληφθεί ως μια αλληγορία της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας αλλά δεν ξεπέφτει σε επίπεδο φτηνού διδακτισμού. Στις 160, περίπου, σελίδες του ο Μαρίνος δεν προσπαθεί να κάνει ένα φτηνό μάθημα κοινωνικής ευαισθησίας αλλά αφήνει πολύ εύστοχα (ή καλύτερα καθοδηγεί πολύ έξυπνα τον αναγνώστη του) να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

 

Διονύσης Μαρίνος

 

Κλείνοντας το βιβλίο ο αναγνώστης διαπιστώνει εύκολα ότι ο συγγραφέας έγραψε και διαχειρίστηκε μια έξυπνη ιδέα κρατώντας για τον εαυτό του σε πολλές περιπτώσεις τον ρόλο του ουδέτερου παρατηρητή, του αντικειμενικού αφηγητή. Στο ζήτημα της γραφής ο Μαρίνος χρησιμοποιεί λόγο που έχει εξαιρετική ροή, δεν κουράζει τον αναγνώστη αλλά απαιτεί έμμεσα την απόλυτη προσοχή του. Σε ορισμένες στιγμές ο λόγος και η αφήγηση είναι αρκούντως ελλειπτικά, σε κάποια άλλα πολύ πιο γλαφυρά και περιγραφικά.

ΥΓ Ήδη κυκλοφορούν από εκείνη την πρωτόλεια δουλειά του Μαρίνου άλλα τρία πεζά βιβλία του. Και προσωπικά μου κεντρίζει το ενδιαφέρον να παρακολουθήσω γραμμικά την εξέλιξη της δουλειάς του με κατάληξη το τελευταίο (προ ολίγων μηνών) βιβλίο του που εκδόθηκε από το Μελάνι με τίτλο «Όπως και αν έρθει αυτό το βράδυ». Το σίγουρο είναι ότι ο Δ.Μ. έχει μεγάλη διαδρομή μπροστά του.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top