Fractal

Δύο ποιήματα: “Ξαφνικά…. δυστύχημα ή μονόδρομος; ” & “Αβυσσαλέο το ανοίκειο”

Της Ελένης Τριβέλλα //

 

 

 

Ξαφνικά…. δυστύχημα ή μονόδρομος;

 

Ξαφνικά.

Τόσο ξαφνικά

όσο μια δεξιά περιστροφή

του λεπτοδείκτη

στο μυαλό μου.

Μαύρη θάλασσα, ασάλευτη.

Το νερό μέχρι τους ώμους.

Δίψα.

Επιπλέω

Που είναι τα χέρια μου;

Με κοφτές, βίαιες κλωτσιές

μεταβάλλω τη θέση μου.

Τέσσερις φορές.

Στιγμιαία ανάδευση.

Ολιγόχρονη.

Νύχτα.

Έστω ένα ουρλιαχτό.

Έστω ένα κορμί.

Ένα σκυλί.

Ένα κιβώτιο.

Κατά παράβαση θείας εντολής.

Έστω…

Σκοτάδι.

Μόνη μου.

Ναυάγιο ή

από κάπου έφυγα για να γλυτώσω.

Δυστύχημα ή μονόδρομος;

Αμνησία.

Φρίκη.

Μένω ακίνητη,

παγωμένη.

Αδιατάραχτη.

Να κλαίω.

Επιζητώ μια δόνηση,

μία κάμψη, μια λάμψη.

Ταραχή.

Σε χειρουργικό τραπέζι

πριν από την αναισθησία.

Μέσα μου.

Βαθιά μου.

Ένα κύμα θέλω

να μου κλονίσει τα πόδια.

Ένα ρεύμα

να με αναταράξει.

Αστάθεια

ικετεύω τον Ποσειδώνα,

τα ψάρια, τα φύκια,

τον αέρα.

Ικετεύω άπαντα

και άπαυτα.

 

 

 

Αβυσσαλέο το ανοίκειο

 

Εκλιπαρώ να γεννηθεί

στον μεγαλύτερό μου φόβο

το πιο ανοίκειο·

ο θάνατος.

Να μείνει δίπλα μου

σαν φίλος

μοναδικός.

Αδιανόητο!

Κι όμως…

Καταραμένη ζωή

Αλλιώς σε ήξερα.

Αλλιώς με ήξερες.

Στο άκοσμο πέρασμα,

ανάρμοστη γαλήνη.

Ελπίδα τελευταία.

Οι μύχιες σκέψεις μου,

τοξοβολούν μυχό σε κόλπο αφανέρωτο.

Αυτοσφραγίζομαι υποχείριο.

Εκούσια και εχέμυθα

στο επτασφράγιστο της ανυπαρξίας

υποτάσσομαι Ολόκληρη.

Με τρόπο απόλυτο

καταλείπω και καταλείπομαι

στην εξοικείωση του ανοίκειου.

Στην μήτρα του

να κουλουριαστώ

εν τέλει.

Γρήγορα.

Μόνο γρήγορα.

Και ανώδυνα.

Εις τους αιώνας

των αιώνων.

 

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top