Fractal

Ποίηση: “Ως η πιο μεγάλη χρεία”

Του Μάνου Μαυρομουστακάκη // *

 

 

 

Ήθελα να πιω,

ένα ποτήρι νερό, δροσερό στο λαιμό μου και στα χέρια μου.

Ήθελα να κρατώ

ένα ποτήρι κρυστάλλινο, ένα ιδρωμένο ποτήρι

και μιάν ανάσα αρκετή για απόλαυση

ελεύθερη τής ανάγκης της.

Ήθελα να επιδώσω

το μήνυμα τής χαράς από τον κόσμο τών θαυμαστών,

στον άλλο, που περιελάμβανα,

που με κρατούσε ζωντανό με τον νόμο του.

 

Σκέψη μισάνοιχτη, μισοκλειστή, σαν κατάφαση ετοιμόρροπη.

Δεν έμεινε χωρίς αντίλογο.

Την ώρα που δρόσιζε το χέρι μου, το κρύσταλλο που κρατούσε,

με έβαλε να πω όπως η ίδια θα λεγε.

«Το ωραίο που θα θαύμαζα δεν ήταν έξω από νόμους»,

εκείνους που σχεδίαζα προσωρινά να αγνοήσω.

Χρεία και ομορφιά κύλησαν μαζί στο δροσεμένο λαρύγγι.

Χρεία και ομορφιά τσίτωσαν μαζί το ζαρωμένο δέρμα μου.

Χώρος να μη χωρά πάνω του καμμιά,

ρυτίδα αμφιβολίας του καμμιά.

 

Μετά απ’ αυτό…

Εξ’ ύδατος και μεθ’ ύδατος συνέχισα να ζω.

Με χρεία

Αχόρταγη τών θαυμαστών.

 

Ως την πιο μεγάλη χρεία.

 

 

 

 

* Ο Μάνος Μαυρομουστακάκης (γεν. 1960) είναι μαθητής στον σχολείο τής ποίησης συνεχώς … μεταξεταστέος. Έχει υπογράψει μέχρι στιγμής δύο ποιητικές συλλογές (ΟΔΟΙΠΟΡΕΣ ΛΕΞΕΙΣ, 190 & 1 ΧΑΊΚΟΥ. Εκδ. Γαβριηλίδης) και ένα θεατρικό (Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ, Εκδ. Δωδώνη)

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top