Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Σαν αποστάγματα βίων
10/01/2018, 11:34 πμ

Σαν αποστάγματα βίων

Γράφει ο Πέτρος Χριστοφιλίδης //

 

Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης «Βραχυγραφίες», εκδ. Ιωλκός

 

Η προσπάθεια «αφαίρεσης», ανάδειξης του κεντροβαρούς μέσα από μια διαδικασία εξοβελισμού των περιττών νοηματικών βαρών χαρακτηρίζει τις «Βραχυγραφίες» (εκ. Ιωλκός) του Κ. Ι. Κορίδη καθ’ όλη την ανάπτυξή τους.

Σαν από μια σύνθετη ανθρώπινη ιστορία να έμεινε μόνο το συμπέρασμα, το μεγάλο δίδαγμα, που βρίσκεται στον πυρήνα της.

Το ποιητικό υποκείμενο κρατά μόνο «τα αποτελέσματα» των καθημερινών ανταλλαγών και αλληλεπιδράσεών του, σε έναν κόσμο που ολοένα και μαστίζεται από ηθική έκπτωση.

Είτε αυτή έχει να κάνει με μεταπολεμικά ψέματα, είτε με μια μη αντιληφθείσα βρομιά, είτε με έρπουσες απειλές, είτε με εκδηλώσεις σύγχρονης αυταρέσκειας ή αφόρητου ναρκισσισμού, είτε με ποιητές που σε κάνουν να αηδιάζεις, είτε με άνισους όρους σε ένα «παίγνιο» ή σε μια σχέση, είτε με το κτήνος του εγωκεντρισμού, είτε με πειστήρια ωμής αχαριστίας.

Θα είχε ενδιαφέρον να δινόταν η δυνατότητα σε κάποιον αναγνώστη να ανασυνθέσει νοερά όλα όσα προηγούνται της «έκβασης», ας την ονομάσουμε έτσι, τουτέστιν της βραχείας ποιητικής απόφανσης, που θυμίζει φιλοσοφικούς στοχασμούς και αφορισμούς.

Για παράδειγμα, στο ποίημα «Μοναξιά» (σελ. 27), η παραδοχή του πόνου οδηγεί στη διαπίστωση πως «ούτε ο Θεός την άντεξε κι έπλασε τον κόσμο».

Ποιος άραγε ομιλεί εδώ; Και πώς οδηγήθηκε στην ιδιότυπη συνθήκη της μοναξιάς του; Πώς χάθηκαν όλα τα φυλλώματα γύρω του και έμεινε δεντρί γυμνό εν μέσω ερημίας;

Άστοχες επιλογές; Ύψωσις τειχών; Διάσταση απόψεων και αρχών που σε κάνει να απομονώνεσαι από την γύρω επικράτεια;

Υπάρχουν ένα σωρό λόγοι που κλείνουν τον άνθρωπο στη φυλακή του Εγώ του.

Όπως κι αν έχει, ο πόνος είναι το τίμημα της συνθήκης αυτής. Και το αίσθημά του μένει πάντα ζωηρό στο εσωτερικό κύκλωμα της ψυχής.

Κι αυτή η ερημία είναι τόση, που δυο γραμμές μονάχα ξέμειναν μέσα στο λευκό μιας σελίδας.

 

Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης

 

Δεν θα μάθω ποτέ από ποιον δρόμο ήλθε η ποιητική διατύπωση. Αλλά η γεύση της θα είναι ομόλογη του δικού μου δρόμου που κι εκεί οδηγεί. Χίλιες ανθρώπινες μοναξιές σε άλλους τόσους παραλλάσσοντες πόνους οδηγούν. Συνεπώς, τα ποιήματα είναι οι μικρές θάλασσες όπου εκβάλλουν χιλιάδες ποτάμια και παραπόταμοι.

Βραχυγραφίες: σαν τα αποστάγματα των μικρών μας βίων, που εξαερώνονται ως μνήμες μέσα στην ατελεύτητη ροή του χρόνου.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top