Διήγημα Fractal: “Βιβλίο χωρίς συγγραφέα”.
Του Θανάση Πάνου // *
…
Αυτό το βιβλίο το μίσησα. Ήθελα να το ρίξω στη φωτιά.
Ναι παραδέχομαι ότι αυτό το βιβλίο με έκανε να νοιώσω ανόητος. Δεν με χάιδεψε, δεν με ντάντεψε, δεν ερχόταν σε καμία σελίδα του να με συναντήσει ευπρόσδεκτα ή να προσφέρει παρηγοριά. Τίποτα μέσα του δεν έκανε την πραγματική προσπάθεια να μου γελάσει να γίνει ευχάριστο κι αυτό με μαστίγωνε συνέχεα προσφέροντας μου μια εκνευριστική αίσθηση κατωτερότητας. Έκανε υποτονικά μια επιτομή της ευφυΐας μου και με περιφρόνηση συνέχιζε σελίδα-σελίδα να μου υπενθυμίζει την άγνοιά μου.
Το διάβαζα εξοργισμένος με την ενόχληση ότι δεν αποκάλυπτε λύσεις, δεν πρόσφερε θεραπεία στην επιμέλεια μου. Ξαφνικά όμως στη τελευταία σελίδα ένοιωσα την έλλειψη της πλήξης. Ακρωτηριάζοντας συστηματικά στην αφήγησή του αυτά που ήθελα να ακούσω για την αιώνια αγάπη, για τη νίκη του καλού, την ελπίδα και την αναμονή για ένα καλλίτερο αύριο, παγώνοντας όλες τις αξίες και τα πρότυπα και κουρελιάζοντας την νίκη της ζωής απέναντι στο θάνατο με ξεγύμνωσε.
Χώθηκε σελίδα-σελίδα αθόρυβα στο μυαλό μου και το αναποδογύρισε επιδεικνύοντας την θλιβερή ματαιοδοξία μου. Τελικά κατάλαβα, ένοιωσα όλα τα μπαγιάτικα που συσσωρεύονται μέσα μου με την υπόσχεση της βοήθειας των τυποποιημένων λύσεων ή το χάιδεμα των αισθήσεων. Αναπάντεχα αυτό το βιβλίο με συνέπεια και ακρίβεια ανατόμου ανάδωσε την σχιζοφρένια του αναγνώστη να χάνεται σε μια ιστορία, να αντιμετωπίζει την πραγματικότητα σαν ξένη ή να προσπαθεί να δραπετεύσει από αυτή με την ταύτισή του με τον ήρωα του συγγραφέα.
Το βιβλίο αυτό που θέλησα στη πυρά να το ρίξω γιατί ως βιβλίο δεν θέλησε να παράγει συλλογικούς καρπούς, πανομοιότυπους, συνειδητοποίησα τελικά ότι θριάμβευσε αποσυνθέτοντας τα στερεότυπα και τις αξίες τα κριτήρια ομορφιάς και του νοήματος, τα συμβατικά συναισθήματα και όλα αυτά χωρίς να προσηλυτίζει στη δική του θεϊκή πόλη. Απλά, σε καλούσε σε μια πόλη που γελοιοποιούσε την ψευδό-ηθική και ήταν σε θέση να αγκαλιάσει ένα μεγάλο κομμάτι της πραγματικότητας, όπως η φαντασία, η ψευδαίσθηση, η παραίσθηση, το παράλογο γιατί όλα αυτά είναι ανθρώπινα.
Η τελευταία σελίδα του, χωρίς καμία λέξη είχε μόνο το σχέδιο ενός νεκρού ζώου, ενός πεινασμένου παιδιού μέσα σε μια φύση νεκρή και πάνω σε ένα δένδρο τον Miles Davis να παίζει μοναχικά την τρομπέτα του. Ήταν ο « χώρος» που έκλεινε το βιβλίο και αποχαιρετούσε ρουφώντας τον αναγνώστη σε ένα ενιαίο αισθητικό αποτέλεσμα με αφετηρία και χωρίς τέλος.
…
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
…
Ο διπλά κουτσός λαχειοπώλης
σερνόμενος με τον κορμό του
κραυγάζει την τύχη την καταραμένη:
«και ποιος έχει λεφτά για πέταμα;»
Της ίδιας γενιάς άλλος ρακένδυτος,
ρωτούσε αυστηρά:
«έχετε διαβάσει αυτό το βιβλίο;
Δεν είναι για γυναίκες και παιδιά
είναι ένα εξαιρετικά πρόστυχο βιβλίο»
Είναι το είδος του βιβλίου στα χέρια ενός
που αποκαλύπτει ότι είναι χωρίς νόημα
μα αυτό δεν είναι τίποτα…
«εδώ υπάρχει ένα αληθινό βιβλίο
είναι χονδροειδές μέχρι ακόλαστο
αν το αγοράσεις θα το διαβάσεις!»
Αν εξαιρέσεις το αισθητικό πρόβλημα του χώρου,
η καταδίκη του ακαδημαϊσμού ήταν ευχάριστη
από την περιγραφή της ρητορικής αυτής απάτης:
«έχετε διαβάσει αυτό το πολύτιμο βιβλίο;»
Η έλλειψη χώρου με έσπρωξε
πάνω στα απλωμένα χέρια του
και στη ματιά του που ανίχνευε
τις σκέψεις μέσα μου…
«ιερό! ιερό! αυτό το πολύτιμο βιβλίο”
άνοιγε τα χέρια να με αγκαλιάσει
ζητώντας την ίδια ανταπόδοση,
γνωρίζοντας ότι είμαι ο συγγραφέας.”
* Ο Θανάσης Πάνου σπούδασε Οικονομία, κοινωνιολογία- εγκληματολογία και πραγματοποίησε ειδικές σπουδές εικαστικών τεχνών (εικόνα ήχος-κίνηση-λόγος). Ως εκπαιδευτικός έχει εργαστεί με ομάδες art therapy και είναι επιστημονικός συνεργάτης του κέντρου ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΩΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ & ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΕΧΝΩΝ στο τμήμα πειραματικής έρευνας και έκφρασης. Έχει λάβει μέρος σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις Ζωγραφικής – video-art, στην Ελλάδα και το εξωτερικό και έχει οργανώσει λογοτεχνικές εκδηλώσεις και δρώμενα πλαισιωμένα με μουσική και οπτικοποίηση ποιητικού λόγου.Το Ινστιτούτο Πειραματικών Τεχνών το 2013 και 2014 παρουσίασε videoart & ποίησή του. (Ιnternational Film Poetry Festival).
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Διήγημα: “Δε θα με τρελάνουν”
16/04/2024, 7:21 μμ -
Θεατρικό μονόπρακτο: “Το κούρεμα”
16/04/2024, 7:14 μμ -
Διήγημα: “Αφύπνιση”
16/04/2024, 7:10 μμ -
“Το Σιγείον”
16/04/2024, 7:06 μμ -
Διήγημα: “Το φάντασμα”
16/04/2024, 6:58 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Διήγημα Fractal: “Ελλάς άνωθεν”
Της Αντιγόνης Ηλιάδη // * Το πουλί στο κλουβί κοιμόταν και ξύπνησε. Τσιτσίριζε μέσα στο σούσουρο της νύχτας στο χωριό της Φυλακτής. Τα δέντρα θρόιζαν συνωμοτικά μέσα στο σκοτάδι. Τα αστέρια τρεμόσβηναν ανάμεσα στα καλώδια. Η
Περισσότερα -
Ένας τόπος γεμάτος φως, πράσινο και ευτυχισμένους ανθρώπους
Γράφει η Μαργαρίτα Παπαγεωργίου // * Έλενα Γλωσσιώτη: «Ο Φύλλος. Στον τόπο της λήθης», εκδ. Θίνες 2022, εικονογράφηση: Λουίζα Καραγεωργίου, σελ. 136 Ο Φύλλος. Στον Τόπο της Λήθης, εκδόσεις Θίνες, 2022, είναι το τέταρτο παιδικό-νεανικό βιβλίο φαντασίας της
Περισσότερα -
Θαύμα στο κελί 7
Του Νίκου Τσούλια // Πόσους στοχασμούς και πόσους προβληματισμούς μπορεί να σου γεννήσει μια κινηματογραφική ταινία; Πόσες ιδέες και πόσες απλές μα πανανθρώπινες αξίες μπορεί να σου καλλιεργήσει με τον πιο γλυκό τρόπο; Άφησα να περάσουν ημέρες και
Περισσότερα -
Στάθη Κομνηνού: ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ (εκλογή από ανέκδοτη ομώνυμη ποιητική συλλογή)
Α επίγραμμα Καινούργιε, της αρχαίας αποτυχίας ομοτράπεζε όταν το πόδι πατήσεις στη μήτρα τής ήττας γνώριζε πως νικάμε εγκαταλειμμένοι στου Αγνώστου τη βυθισμένην αγαθότητα Β επίγραμμα Οδοιπόρε, το μνήμα αυτό σκεπάζει τον κόσμο που μου
Περισσότερα -
Αφήγημα: “Η φάρσα της γιαγιάς Μαρίας”
Της Μαρίας Πέστροβα // Ήταν κοντά ένας μήνας, που η γιαγιά Μαρία είχε πέσει σε κώμα. Το εφηβικό δωμάτιο είχε μετατραπεί σε νοσοκομειακή μονάδα. Η απαραίτητη ενδυμασία και τα σαμπό λείπανε και η ταμπέλα απ’ έξω
Περισσότερα -
✓ Άγγελος Χαριάτης: «Πίσω από κάθε όνομα βλέπω έναν αριθμό ή ένα χρώμα ή μια ψυχική κατάσταση. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως έχω δώσει κάθε όνομα και κάθε επώνυμο μετά από πολλή σκέψη»
Συνέντευξη στη Τζένη Μανάκη // 13+1 ερωτήσεις για ένα νέο βιβλίο και τον συγγραφέα του Άγγελος Χαριάτης: “Ο κύριος Χι Εκδόσεις”, Εκδόσεις 24 γράμματα Ο Άγγελος Χαριάτης, γεννήθηκε στην Καλλιθέα Αττικής το 1975 και μεγάλωσε στις γειτονιές
Περισσότερα -
Στα μολυβένια χρόνια της Ιταλίας
Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος // «Η απόδραση» της Ντομινίκ Μανοτί, μτφ: Γιάννης Καυκιάς, σελ. 208, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου Στο πολιτικό «λεξικό» της Ιταλίας η έννοια των «μολυβένιων χρόνων» παραπέμπει στα χρόνια της ένοπλης δράσης της τρομοκρατικής οργάνωσης
Περισσότερα
