Διήγημα: “Ζωή… Ονειρική”
Της Βιργινίας Πατσιούρα // *
Αν ξεκινήσω κάτι τώρα θα πρέπει σε λίγο να σταματήσω…
Κι αν σταματήσω κάτι τώρα θα πρέπει σε λίγο να ξεκινήσω…
Χρόνια τώρα έχω ξεκινήσει μια ζωή.
Η ζωή αυτή αρχίζει με το ξύπνημα και τελειώνει με τον ύπνο.
Ξυπνάω και κοιμάμαι κάθε μέρα. Eίναι τα μόνα ίδια πράγματα που κάνω κάθε μέρα!
Έλα εντάξει, προφανώς και αστειεύομαι…
Είναι τα μόνα διαφορετικά πράγματα που κάνω κάθε μέρα.
Ξέρεις εννοώ ότι δεν βλέπω κάθε μέρα τα ίδια όνειρα, ούτε κοιμάμαι με τον ίδιο τρόπο, την ίδια ώρα και με την ίδια ευκολία.
Το ίδιο συμβαίνει και στο ξύπνημα μου. Κάθε μέρα ξυπνάω διαφορετικά και όχι διαφορετική!
Έτσι, το μόνο που με επηρεάζει πραγματικά και δίνει χαρακτήρα στη ζωή μου είναι το πώς κοιμήθηκα. Αν κοιμηθώ, δηλαδή μπρούμυτα συνήθως έχω ανήσυχο ύπνο και νιώθω ενοχλήσεις. Είναι η μοναδική περίπτωση τελικά, που αντιδράω επειδή κάτι μου στερεί το οξυγόνο. Εκείνες τις μέρες λοιπόν, ξυπνάω λυπημένη. Τα όνειρα μου είναι σκοτεινά και καθόλου ευχάριστα. Το ξύπνημα μου μια προσπάθεια να ξεφύγω από αυτή την κατάσταση. Ο στόχος μου για τη μέρα που ξημερώνει είναι να θυμίσω στον εαυτό μου να κοιμηθώ ανάσκελα. ΚΟΙ ΜΗ ΣΟΥ Α ΝΑ ΣΚΕ ΛΑ. Α ΝΑ ΣΚΕ ΛΑ. Το λέω και το ξαναλέω για να μη χαραμίσω κι άλλη μια μέρα. Όταν κοιμάμαι λοιπόν, ανάσκελα όλα είναι διαφορετικά. Κοιμάμαι με χαμόγελο, αναπνέω εύκολα και αποτελεσματικά. Τα όνειρα μου είναι φωτεινά και συνήθως έχουν το στοιχείο του νερού. Είναι εκείνες οι φορές που ρίχνομαι στο νερό και βουτάω στα βαθιά. Δε φοβάμαι και το ταξίδι συνεχίζεται. Πολλές φορές έρχονται μαζί μου πρόσωπα γνώριμα, γεγονός φοβερά διασκεδαστικό! Ίσως να το χαρακτήριζα και χαρμόσυνο αν και στην πραγματικότητα γνώριζα αυτά τα πρόσωπα και συνομιλούσα μαζί τους. Αυτός ο ύπνος λοιπόν, είναι που με κάνει να ξυπνάω αισιόδοξη, κεφάτη κι απλωμένη σε όλο το κρεβάτι. Και σε αυτό το σημείο σταματά το οτιδήποτε διαφορετικό. Δεν έχω να σου πω δηλαδή, πως επειδή άλλαξα τον τρόπο που Έζησα σήμερα, ένιωσα ή έπραξα κάτι διαφορετικό. Το μόνο που έχω να σου πω για τη μέρα μου είναι ότι της λείπει το οξυγόνο! Η λύση γι αυτό, δόθηκε παραπάνω.
Και σε ρωτάω. Τώρα που ξεκίνησα αυτή τη ζωή σε πόσο λίγο πρέπει να τη σταματήσω;
Ή και το αντίθετο;
Αρκετά! Ειλικρινά συγγνώμη για τη διακοπή της συζήτησης αλλά μου υπενθυμίζει η ήδη κοιμισμένη μου συνείδηση πως πρέπει να κοιμηθώ.
* H Πατσιούρα Βιργινία είναι απόφοιτη του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης Ιωαννίνων και εργάζεται το τελευταίο έτος σαν Δασκάλα στο τμήμα “After School” του ομίλου φροντιστηρίων Διακρότημα. (Παράρτημα Ιωαννίνων, χειμώνας 2014-2015) και Πειραιά, καλοκαίρι 2015). Από το 2010 ασχολείται ερασιτεχνικά με το θέατρο συμμετέχοντας σαν ερασιτέχνης ηθοποιός στην θεατρική ομάδα « Σφάλμα x Γκοντώ» στα Ιωάννινα. Το χειμώνα του 2014-2015 συμμετείχε σε ταινία μικρού μήκους, παραγωγής του τμήματος Κινηματογράφου της ΑΣΚΤ Θεσσαλονίκης. Συμμετοχή της ταινίας «Στέγνα», του Κ. Γιαννακόπουλου στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας.
Ετικέτες: Διήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Διήγημα: “Αρλέτα, εσύ να είσαι καλά”
16/04/2024, 7:24 μμ -
Ποίημα: “Αραχνοΰφαντη επικράτεια”
16/04/2024, 7:23 μμ -
Διήγημα: “Δε θα με τρελάνουν”
16/04/2024, 7:21 μμ -
Ποίημα: “επιστροφή”
16/04/2024, 7:20 μμ -
Δύο ποιήματα | “η άφεση κατοικεί την άνοιξη”
16/04/2024, 7:19 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Μικρές Ιστορίες
Tης Αφροδίτης Φραγκιαδουλάκη // * Ένα απαλό μελτέμι φυσούσε στα σοκάκια του κυκλαδίτικου νησιού και ανακάτευε τις μυρωδιές των λογής λογής καταστημάτων. Ξετρύπωναν από τα φλογισμένα μαγειρεία και προσκαλούσαν τα ρουθούνια του ετερόκλητου πλήθους που κυλούσε σαν αργόσυρτο
Περισσότερα -
«Το να μην αισθάνεσαι τίποτε είναι άραγε και αυτό ένα συναίσθημα;»/ «Το να αισθάνεσαι όλο και περισσότερο, μοιάζει σχεδόν με πόνο….»
Γράφει η Νάντια Τράτα // «Δεσμοί στοργής» του Ροδρίγο Ασμπούν, Μετάφραση: Γεωργία Ζακοπούλου, Εκδόσεις Πατάκη Μ’ ένα έργο βαθιά ανθρώπινο, γραμμένο με μία κομψότητα και μία συμπυκνωμένη τρυφερότητα, που ισορροπεί αριστοτεχνικά στα όρια ανάμεσα στη βιογραφία, τη μυθοπλασία
Περισσότερα -
Ποίηση: “Άμμος”
της Έφης Καλογεροπούλου // * (από την δεύτερη νύχτα) Βάδιζε σε δρόμο έρημο ανάμεσα σε πόρτες που άνοιγε κι έκλεινε βαδίζοντας συνέχεια ανάμεσα σε πόρτες ανάμεσα σε πόρτες όλες ίδιες κάποιες άνοιγαν μόνες τους καθώς πλησίαζε κι
Περισσότερα -
«Χωρίς λόγια»… [ Γρηγόρης Πυριαλάκος // Αναστασία Γκίτση ]
Συνέντευξη: Αγγελική Λάλου // «Χωρίς λόγια»… το Σάββατο 8/9 στις 21.00 στο Καραπάντσειο Πολιτιστικό Κέντρο Αμπελοκήπων, Θεσσαλονίκης Συνάντησα τους δύο δημιουργούς ενός πολύ ιδιαίτερου πρότζεκτ, τον σκηνοθέτη-λυρικό τραγουδιστή Γρηγόρη Πυριαλάκο και την ποιήτρια Αναστασία Γκίτση, και μίλησα
Περισσότερα -
Διήγημα: «Το πιο μεγάλο δώρο»
Γράφει ο Άγγελος Τσανάκας // Ποιός Άγιος Βασίλης; Ποιά καμινάδα; Ποιά δώρα; Δεν υπήρχε Άγιος Βασίλης στα χρόνια εκείνα τα δικά μου. Ούτε ο Άγιος Βασίλης από τη Καισάρεια υπήρχε, ούτε ο Σάντα Κλάους από τη Φινλανδία
Περισσότερα -
Ύμνος στο γράψιμο – Πρέπει να γράφουμε!
Του Νίκου Τσούλια // Αναρωτιέμαι πώς ένιωσαν εκείνοι οι τόσο μακρινοί μη πλήρως “ανθρώπινοι” προγονοί μας που αποπειράθηκαν να σημειώσουν τα πρώτα σημάδια – σύμβολα της γραφής πάνω σε κάποιους βράχους και να ανοίξουν τα σύνορα της σκέψης
Περισσότερα -
✔ Βασίλης Κατσικονούρης: «Κι από το ανοιχτό παράθυρο να μπαίνει μια άνοιξη. Και κανείς δεν πρόσεξε ποτέ πόσο γρήγορα πέρασε και βγήκε»
Συνέντευξη στην Ασημίνα Ξηρογιάννη // -Το “Γκουντ Λακ” είναι το νέο σας έργο, που παίζεται στο θέατρο Radar από τις 13/11. Τι πραγματεύεται και γιατί αναφέρεται ως «κωμική ελεγεία»; Είναι η πορεία ενός ελληνικού ροκ συγκροτήματος, των «Γκουντ
Περισσότερα
