Fractal
Home / FRACT-ALL / Επτά ποιήματα
03/02/2016, 2:41 μμ

Επτά ποιήματα

Του Βασίλη Πανδή // *

 

poetry2

 

Τα ποιήματα και οι ποιητές

 

Οι ποιητές δεν επινοούν τα ποιήματα

Jan Skácel [1]

 

Βεβαίως –

γιατί στην πραγματικότητα

τα ποιήματα επινοούν τους ποιητές

Μια μέρα τους βλέπουν,

τους διαλέγουν και τους ξεδιαλέγουν

και

αυτό είναι όλο

 

 

Γένεσις ή Αι Επίζηλοι Νήσοι

 

Through storms you reach them and from storms are free

Herman Melville

 

Η άμωμος νύχτα

Ένα σχήμα, κίτρινο άσπιλο φως,

των αστέρων συναγώι της λησμονιάς, ανέβαινε,

κατάργειε όλα τ’ άλλα –

δικαίως ή αδίκως –

κανείς δεν ήξερε, κανείς δε νοιάστηκε

 

Δέηση στη μέση του άδειου δρόμου

Κάθε εμπόδιο για καλό –

και αν πολλά,

καλύτερα

Ο ίδρως του πατημένου

Καλύτερα

σχοινοβασία

κι ένα τραγούδι ανυπόταχτο

οπού ανάμεσα στα δόντια μου το τυραννάω

τόσες ώρες

 

 

Κάνω συλλογή

 

Κάνω συλλογή,

κολλάω ένσημα θανάτου,

να ξεχνιέμαι

Σκορπάω στον αέρα

σκουριασμένες κλειδαρότρυπες,

να μαλακώσει λίγο

το βλέμμα σου

 

Τη φωνή μου απλώνω

εκεί όπου το μάτι δεν φτάνει,

αλλ’ οι πληγές του,

τα τσακισμένα στην άσφαλτο απογεύματα και τα δειλινά,

κουρσεύουνε τον ήχο

 

Θ’ αποχωριστώ τούτο το σήμερα,

θα γίνει κι αυτό χτες

και το αύριο

μ’ ερμητικά ανοιχτά τα μάτια θε να ‘ρθει,

με το κεφάλι λίγο κατεβασμένο,

και θα περπατά

και θα περπατά,

όπως κι όλα τ’ άλλα αύριο

 

 

[Για ιδές…]

 

Για δες

εκείνα τα κουφάρια·

παρ’ όλο που ‘ναι

λάκκοι ανοιχτοί,

δεν αφήνουν

τις ψυχές

για να χορέψουν

 

 

Υπνοφαντασιά

 

Στον Αλέξη Αντωνόπουλο

 

Μια φορά,

ένας άνθρωπος δίχως πρόσωπο

τραγουδούσε στο κενό

 

Κι ένα αηδόνι τον άκουσε

και από τότες δεν εξανατραγούδησε

 

Όπως κι ο άνθρωπος –

του έφτανε αυτό,

το λίγο που ήταν πολύ

 

 

Άφεσις

 

Γρανιτένιο χείλι,

σβήνεις τα κρίματά μου

 

 

Μινόρε

 

στη Δήμητρα

 

Όλα στραβά γινήκανε και όλα είν’ ωραία

Θανάσης Παπακωνσταντίνου

 

Αμιγώς νυχτερινό· γυρεύει να σημάνει η ακλέρια· υγρή ανθρωπότητα, ένας κόσμος που γελιέται αγέλαστος· όταν η αυταπάτη γίνεται φρεναπάτη· ασκόπως περιφερόμενος· ασκόπως παραφερόμενος· πένθος και πόθος και πάθος· πένθος του πόθου· πόθος του πένθους· πάθος του πόθου του πένθους· απλώς υπάρχω· στη θάλασσα που αναριγάει και στο κύμα οπού σειέται λυγερά· σαν βράχος χαμηλός· σαν βρόχος ασφαλώς· και δεν το ‘νιωσα· αλλά μονάχα τό ‘δα στη φωνή, στο χρώμα και στο χέρι· φλεγόμενη και μη καιόμενη η γιατρειά· μικρά νεκρά· φωτογράφω χίλια φίλια παρελθόντα δυσπνέοντα μπρος στο νυμφώνα· χάσματα ομίχλης· χάσματα ομιχλώδη άρριζα· ποστούμιον· de profundis· το κεφάλι μου σας περιμένει στο πιάτο σερβιρισμένο και μακρό και στρογγυλό και και και· και τα σύννεφα χτικιό και η αγάπη κρίμα

 

 

* Ο Βασίλης Πανδής ζει στην Κέρκυρα και είναι φοιτητής στο τμήμα Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Μεταφράζει αρχαία ελληνική, αγγλόφωνη και γαλλική ποίηση. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί στο διαδίκτυο (Ποιείν, Fractal, τοβιβλίο.net).

 

—

[1]: Jan Skácel: Οι ποιητές δεν επινοούν τα ποιήματα – Μετάφραση Γιώργου Κεντρωτή

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top