Fractal
Home / Το εργαστήρι του συγγραφέα / O Βασίλης Μπαρούτης στο Εργαστήρι του συγγραφέα
21/06/2017, 12:47 μμ

O Βασίλης Μπαρούτης στο Εργαστήρι του συγγραφέα

 

 

Ξεκίνησα το ταξίδι της γραφής όταν με ενέπνευσε ο άνεμος της πρώτης νιότης που φύσηξε μέσα από τη μουσική ροκ την εποχή που ήρθε η αναβίωση της. Η μουσική ήταν η πρώτη μου μεγάλη αγάπη και καρπός αυτής της συνεύρεσης, τέκνο λατρεμένο, η γραφή.

Άργησε όμως να απογαλακτιστεί και για να βγει στην πιάτσα αυτό το παιδί γιατί το είχα καλομαθημένο και το κρατούσα διπλό-κρυμμένο για χρόνια κάτω από το μαξιλάρι μου.

Έπρεπε να με φέρει μία ύποπτη συγκυρία μετά την εποχή της εύνοιας που μεσουρανούσε στα πρωτοσέλιδα με τους Ολυμπιακούς και τα Euro, στην πόλη των Αθηνών και εκεί η μοναξιά, ο έρωτας, η φιλία, να δώσει σχήμα στην ανάγκη για έκφραση και δημιουργία. Η πρώτη μου επαφή με τη μικρή φόρμα-διήγημα έγινε λιγάκι αργότερα σε κάποιες συναντήσεις με την παρέα των Ludens Labs στην καρδιά της πόλης. Η θεωρία του Homo Ludens, η μάθηση μέσα από το παιχνίδι, είχε καταλυτική επίδραση στην αντίληψη μου για την αφήγηση ιστοριών πάνω στο χαρτί, μέσα στο γεωγραφικό χάρτη του συγγραφέα. Σαν να ήταν κλειστή μια πόρτα και εκεί που τριγυρνούσα απ’ έξω ξαφνικά βρήκα το κλειδί και μπήκα.

Σαν γνήσιος δανειολήπτης του γραπτού λόγου, συμμετείχα με αυτήν την παρέα σε βραδιές ανάγνωσης και παρουσίασης βιβλίων και συγγραφέων που μας άγγιξαν με το έργο τους.

Κάπου εκεί δημοσιεύτηκε και σε μορφή fanzine το πιο μακροσκελές από τα διηγήματα μου, «Τι νέα από την Κατερίνα» το οποίο διανεμήθηκε στα Εξάρχεια. Ο ήρωας μου αυτής της πρώτης συγγραφικής απόπειρας, διασχίζει από τη μία άκρη της Ελλάδας στην άλλη αναζητώντας κάποια Κατερίνα που έχει χαθεί ενώ ουσιαστικά ψάχνει ο ίδιος τη λύτρωση μέσα από την κάθαρση της ψυχής του.

Εφαλτήριο ψυχής για την έκδοση του βιβλίου μου όμως ήταν κατά κύριο λόγο η αγαπημένη μου Δέσποινα και η γέννηση του γιου μας Γιώργου. Όπου γάμος και χαρά δηλαδή και τελικά να που κάτι έλυσε τον ασκό με τα συναισθήματα και κύλησαν αυτά με λαχτάρα πάνω στις λευκές σελίδες που βάλαμε από κάτω για να μην πέσουν στο πάτωμα και τα πατήσουμε. Ευτυχώς και οι δυο τους με στήριξαν πολλάκις με την πολυτέλεια της απομόνωσης γιατί αλλιώς με τι τρόπο θα έγραφα; Η απομόνωση για μένα είναι το ίδιο σημαντική με την έμπνευση και κάποιες φορές προηγείται κιόλας αυτής.

Η πρώτη μου συλλογή διηγημάτων είναι φόρος τιμής στην καθημερινή ζωή, στους ανθρώπους της διπλανής πόρτας και έχουν γραφτεί μεταξύ 2012 και 2016.

Τα περισσότερα είχαν μείνει μισό-γραμμένα σε χαρτάκια σημειώσεων και πρόχειρα μπλοκ ή σε ξεχασμένα αρχεία του υπολογιστή για μεγάλο διάστημα μα τελικά πήραν το δρόμο τους. Στη διάρκεια αυτού του δρόμου δεν ήταν λίγες οι φορές που κάτι με κράτησε ξύπνιο όταν όλοι πήγαιναν για ύπνο ή έμενα κλειδωμένος στο υπνοδωμάτιο μέχρι να αρχίσει ο μικρός να χτυπάει την πόρτα και να πετάγωμε έξω σαν να χτυπάει κουδούνι για διάλειμμα στο σχολείο.

Παρ’ ότι κάθε διήγημα μοιάζει αυτόνομο σε σχέση με τα υπόλοιπα, όλα μαζί ταπεινοί υπηρέτες ενός σκοπού. Της ταύτισης του αναγνώστη με κάποιον ήρωα ή με μία κατάσταση  από όσες περιγράφονται στις σελίδες του βιβλίου, να αισθανθεί τα ηχολόγια που ψιθυρίζουν οι σελίδες στο γύρισμά τους.

 

 

«Ηχολόγια, είναι όλα όσα φτάνουν στ’ αυτιά μας με όχημα τη νόηση, την καρδιά κι όχι το στόμα. Είναι οι μέσα μας φωνές που κυοφορούν τον λόγο. Αν θα ειπωθούν, αν θα γραφτούν, τελικά, κανείς δεν το γνω­ρίζει ακόμα».

Πολλές φορές ανασύρω βιώματα δικά μου ή μνήμες για να μπορέσω να σκιαγραφίσω καλύτερα έναν ήρωα. Όμως το βιωματικό στοιχείο φροντίζω να το μεταμορφώσω στενεύοντας ή φαρδένοντάς το αναλόγως τα μέτρα του κάθε χαρακτήρα και την πλοκή του μύθου. Να μοιάζει με ψέμα που κάλλιστα όμως θα μπορούσε να είναι η αλήθεια. Να θέτει ένα ερώτημα χωρίς απάντηση, να φανερώνει μία πεποίθηση που στηρίζεται πάνω σε μία αβεβαιώτητα.

Ελπίζω να συνεχίσω τη συγγραφή έτσι χωρίς σκοπό, δεν ξορκίζω τους δαίμονες, ούτε διώχνω τους φόβους. Το νόημα της ζωής είναι στη ζωή και όχι στο γράψιμο. Θέλω όμως να αναζητώ όσο γίνεται και μπορώ το μεγαλείο μέσα στα ανούσια και τα απλά και να γράφω γι αυτά σαν  να ήταν τα μόνα που τελικά θα μείνουν να θυμίζουν τα όνειρα μας.

Δυσκολέυομαι ακόμα είναι αλήθεια να βρω το ρυθμό μου στη συγγραφή. Με τον καιρό όμως όλο και πιο γρήγορα γυρίζουν οι εικόνες μέσα από το μυαλό μου. Μετουσιώνονται σε λέξεις τα συναισθήματα που με εμπνέουν. Δεν ξέρω γιατί, είναι ίσως που περνάνε τα χρόνια κι έχω κι αυτή τη νοσταλγία..

 

 

 

Βιογραφικό σημείωμα

Ο Βασίλης Μπαρούτης γεννήθηκε το 1980 στο Μαρούσι Αττικής και μεγάλωσε στη Χαλκίδα. Αποφοίτησε από το ΤΕΙ Καβάλας, στη σχολή Διοίκησης Παραγωγικών Μονάδων. Ζει μόνιμα στην Αθήνα με την οικογένεια του και εργάζεται σε ιδιωτική εταιρεία.

Γραπτά του έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά, ενώ έχει βραβευτεί από την UNESCO Ιθάκης για το διήγημα του «Μετά την επιστροφή του Οδυσσέα».

Πρόσφατα εκδόθηκε το πρώτο του βιβλίο με διηγήματα, τα «Ηχολόγια» – εκδ. Φίλντισι.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top