Fractal
Home / Συνεντεύξεις συγγραφέων / Βάσια Ακαρέπη: “Η ψυχή λαχταρά να πετά”
14/06/2017, 1:02 μμ

Βάσια Ακαρέπη: “Η ψυχή λαχταρά να πετά”

Συνέντευξη στην Βιολέττα-Ειρήνη Κουτσομπού // *

 

 

-Κυρία Ακαρέπη, πρώτον να σας ευχαριστήσω θερμά για αυτή την συνέντευξη και δεύτερον να ευχηθώ καλοτάξιδο το βιβλίο σας. Το βιβλίο σας διαδραματίζεται στην Κεφαλλονιά, θα ήθελα να μας πείτε πως και γιατί επιλέξατε αυτό το νησί.

Β. Α.: Κι εγώ σας ευχαριστώ για την φιλοξενία, και για τις ευχές. Η επιλογή του τόπου έγινε «αυτόματα» θα έλεγα. Η Κεφαλονιά μιλάει κατευθείαν στην ψυχή μου. Έχει μια παράξενη ενέργεια αυτό το νησί, είναι σαν ζωντανός οργανισμός, σαν να επιλέγει τους επισκέπτες του. Μια ανεξήγητη ομορφιά, άγρια και γλυκιά μαζί, που ταίριαζε με τους βασικούς ήρωες του βιβλίου μου.

 

-Ο François de La Rochefoucauld είχε πει ότι «Στη φιλία και στον έρωτα είμαστε συχνά πιο ευτυχισμένοι χάρη στα όσα αγνοούμε παρά στα όσα ξέρουμε». Έχω την αίσθηση ότι αυτή η φράση βρίσκει τη θέση της στο βιβλίο σας. Εσείς τι λέτε;

Β. Α.: Νομίζω ότι ισχύει. Οι ήρωες, στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας, αγνοούν σημαντικές πληροφορίες και συντηρούν μέσα σε αυτή την άγνοια την ευτυχία τους ή προσπαθούν να την δημιουργήσουν. Έρχεται όμως η στιγμή που η αλήθεια, όσο και αν τους πονά, τους αναγκάζει να επαναπροσδιορίσουν μέσα τους την έννοια της ευτυχίας και να κατανοήσουν καλύτερα τον ρόλο των άλλων ανθρώπων σε αυτήν.

 

-Στο μυθιστόρημά σας, τα τραύματα των παιδικών χρόνων των ηρώων είναι παρόντα και πολλές φορές οδηγούν με τρόπο υποσυνείδητο τις πράξεις τους και κατ’ επέκταση τις ζωές τους. Μιλήστε μας λίγο γι’ αυτό.

Β. Α.: Στη ζωή μας, τα βιώματα της παιδικής μας ηλικίας είναι καθοριστικά για την ωρίμανση της προσωπικότητάς μας. Τα τραύματα -όταν υπάρχουν- οδηγούν τις επιλογές μας είτε υποσυνείδητα είτε συνειδητά. Δεν θα μπορούσαν να ξεφύγουν από αυτή τη μοίρα οι ήρωες ενός βιβλίου, παρόλο που δεν είναι υπαρκτοί. Ωστόσο ο άνθρωπος μπορεί, αν θέλει, να ελέγξει την πορεία του μεγαλώνοντας και να προσπαθήσει να μαλακώσει τα τραύματά του ώστε να οδηγηθεί σε σωστότερες επιλογές και αποφάσεις για τη ζωή του. Στο βιβλίο κάποιοι ήρωες το κάνουν αυτό. Κι ενώ τα τραύματα συνεχίζουν να υπάρχουν μέσα τους, εκείνοι μετουσιώνουν τον πόνο σε δύναμη για να προχωρήσουν.

 

-Φαίνεται να σας απασχολεί το ζήτημα της μνήμης όπως αναφέρετε και στο βιβλίο «η μνήμη […] αποτυπώνει τα επώδυνα με μπερδεμένη γραφή σ’ έναν πάπυρο και τον καταχωνιάζει σε κάποιο μπαούλο». 

Β. Α.: Ναι, με απασχολεί το ζήτημα της μνήμης. Είναι μία από τις βασικότερες λειτουργίες του εγκεφάλου άλλωστε. Καταγράφει πληροφορίες ακατάπαυστα, ακόμη και όταν κοιμόμαστε και είναι αξιοθαύμαστο το πως θολώνει λίγο όταν οι εμπειρίες μας είναι επίπονες. Αυτή η ‘’μπερδεμένη γραφή’’ όπως αναφέρεται και στο βιβλίο είναι η πιο μαγική λειτουργία της μνήμης.

 

 

–Θα μοιραστείτε μαζί μας μια δική σας παιδική ανεξίτηλη ανάμνηση;

Β. Α.: Πρέπει να ήμουν περίπου πέντε χρονών. Καθόμουν στην κουζίνα του σπιτιού μας με την οικογένειά μου και γευματίζαμε για μεσημέρι. Ξαφνικά, ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος και ένα σύννεφο σκόνης κάλυψε τα πάντα. Θυμάμαι να με σηκώνει αγκαλιά ο πατέρας μου τρομαγμένος και η μητέρα μου σε πανικό να φωνάζει «τί έγινε;». Μόλις και μετά βίας μέσα από την σκόνη μπορέσαμε -ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα – να διακρίνουμε την αιτία ‘του κακού’. Ήταν ένας άνθρωπος πεσμένος πάνω στο ψυγείο μας! Το κεφάλι του ήταν στριμωγμένο μεταξύ ψυγείου και τοίχου και τα δυο του πόδια κρέμονταν μπροστά από την πόρτα. Ήταν εργάτης. Είχε πέσει από τη σκαλωσιά της διπλανής οικοδομής στην ταράτσα μας, στο σημείο ακριβώς πάνω από το ψυγείο μας. Για καλή του τύχη, σε εκείνο το σημείο δεν υπήρχε τσιμέντο αλλά ένας φεγγίτης στέγης από πλαστικό, ο οποίος υποχώρησε αμέσως από το βάρος του. Αυτό του έσωσε τη ζωή. Δεν έπαθε τίποτα, εκτός ίσως από μερικές εκδορές. Φανταστείτε… Λίγα εκατοστά πιο κει θα έβρισκε τον θάνατο. Όμως έζησε.

 

-Οικογενειακά μυστικά, αλήθειες, ψέματα κι ένα τι θα γινόταν αν, πλανιέται στο βιβλίο σας. Εσείς πως τα πάτε με τα μυστικά, με τα ψέματα και τις αλήθειες;

Β. Α.: Προσωπικά προτιμώ μια δυσάρεστη αλήθεια από ένα βολικό ψέμα. Την αγαπώ την αλήθεια. Όμως, ως συγγραφέας, γοητεύομαι από το μυστήριο της ανθρώπινης ψυχής και η ανάγκη της να κρατά φυλαγμένες αναμνήσεις, κρυμμένα μυστικά και τις δικές της αλήθειες. Από αυτή την ανάγκη των ανθρώπων αντλώ έμπνευση. Εξάλλου, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει μυστικά.

 

-Η κεντρική ηρωίδα σας η Μάρθα δεν μπαίνει σε κοινωνικά καλούπια και δεν επηρεάζεται από την εποχή της και το τι θα πουν οι άλλοι. Είναι αρκετά φιλελεύθερη και δυναμική. Πόσο δύσκολη ήταν η διαδικασία να πλάσετε μια τέτοια γυναίκα σε ένα περιβάλλον με τόσο στενά καθορισμένα όρια;

Β. Α.: Ήταν πρόκληση. Η Μάρθα έπρεπε να είναι μια γυναίκα του νησιού, εναρμονισμένη με τον τόπο της και συνάμα τόσο διαφορετική. Αυτή ήταν η δυσκολία Νομίζω όμως ότι γυναίκες σαν την Μάρθα υπάρχουν. Πάντα υπήρχαν. Κάθε εποχή έχει τους δικούς της περιορισμούς, τα δικά της στερεότυπα και πάντα υπάρχουν κάποιες γυναίκες που ξεφεύγουν από αυτά. Αυτές οι γυναίκες χαράζουν την ιστορία τους με ανεξίτηλη γραφή στις μνήμες των ανθρώπων και αποτελούν έμπνευση για τη ζωή μας.

 

-Η αγάπη, η αποδοχή και η συγχώρεση… είναι τα βασικά μηνύματα που περνά η Μάρθα στους αγαπημένους της. Ο ρόλος τους στη ζωή σας;

Β. Α.: Πολύ βασικός. Πιστεύω πως η αποδοχή και η συγχώρεση είναι το πρώτο βήμα για να προχωρήσουμε παρακάτω. Όσο κρατάμε μέσα μας θυμό, ζήλια, εκδικητικότητα και μνησικακία, φορτώνουμε την ψυχή μας με βαρίδια που μας κρατούν κάτω, καρφωμένους στη γη. Μα η ψυχή λαχταρά να πετά… Να είναι ελεύθερη. Ας μην της στερούμε την πολύτιμη ελευθερία της!

 

 

* Η Βιολέττα-Ειρήνη Κουτσομπού [MBPsS (BA, MA, Dip.CounsPsy, MSc) είναι Εκπαιδεύτρια σε Θέματα Ψυχικής Υγείας – Καθηγήτρια Αγγλικής Φιλολογίας

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top