Fractal

Ποίηση: “Βαριά καρδιά”

Από το “Στερητικό Ε” //

 

 

 

 

 

Βαριά καρδιά.

 

Βαριά καρδιά.

Βαριά ανάσα

σαν να ‘χω πιει το κώνειο.

Καινούρια μέρα

με την ελπίδα

να μην τελειώσει με καταστροφή.

Μικρή ελπίδα.

Όλα κεφάτα τριγύρω

μα ‘γώ

ακάλεστη στο γλέντι.

Ο αέρας π’ αναπνέω

μυρίζει δάκρυα.

Δεν μπορεί, λέω,

θα’ χει και για μένα κάπου

μια Άνοιξη

κάποιος θα δεχτεί να παίξει

ένα ρόλο.

Ξεκουράζονται τα χείλη μου

Το ‘να πάνω στ’ άλλο

μαραμένα,

κλειδωμένα,

μη θέλοντας να φανερώσουν

τίποτα απ’ το φόβο τους.

Τα πάντα είναι στη γλώσσα.

Μα, αποφασισμένα,

δεν της επιτρέπουν το παραμικρό.

Κάνω να μιλήσω

μα η φωνή πνίγεται

στον όγκο

της σιωπής.

Αφού να περπατήσω δεν μπορώ,

θα πιάσω παλιές συνήθειες,

θα μπουσουλήσω

και ό,τι προλάβω.

Μα πώς ψηλά θα κοιτώ περήφανα

όπως μου ‘μαθαν,

εγώ,

που χαμηλά ζω

ποτίζοντας της συγγνώμης

τη ρίζα…;

 

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top