URBANI-TIES: H Κωνσταντίνα Κοντοπούλου και η έκθεση της
Από την Ισμήνη Καλεσμένου //
H Κωνσταντίνα Κοντοπούλου «απλώνει» τις σκέψεις της γύρω από την σκληρότητα της εποχής και την χρήση που μπορεί να έχει η τέχνη εντός της, μας λέει: «Το όπλο κατά της θλίψης είναι εν μέρει και η τέχνη. Λειτουργεί σαν κάθαρση. Για να κάνεις τέχνη που έχει απήχηση σε πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους, θα πρέπει να έχεις μερίδιο στον πόνο. Η τέχνη προκαλείται από πόνο και καθαρίζεται απ’ αυτόν όταν μοιραστεί σε πολλά διαφορετικά μάτια».
Στην έκθεση με φωτογραφίες της που «τρέχει» (από 2 Ιουνίου έως 1 Σεπτεμβρίου) στο “DE FACTO” – Παύλου Μελά 19 στη Θεσσαλονίκη – η Κοντοπούλου παρουσιάζει την οπτική της άποψη γύρω από τα αστικά τοπία της Θεσσαλονίκης και του Βερολίνου. Οι δημιουργίες της είναι τραβηγμένες με μια απλή φωτογραφική μηχανή κόμπακτ. Στην έκθεσή της, ανάμεσα στα έργα που εκθέτει, υπάρχουν και δυο τα οποία είχαν εκτεθεί και στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Τα τελευταία είναι επεξεργασμένα με χρήση photoshop. Και αυτό γιατί η ίδια η δημιουργός θέλει να στείλει τα δικά της μηνύματα προς τις κοινωνίες που γεννηθήκαν και μεγάλωσαν έχοντας ως φόντο της ζωής τους το μπετό. Η συνέντευξη μας μαζί της μοιάζει περισσότερο με εξομολόγηση παρά διάλογο με τυπικές ερωτοαπαντήσεις.
Ποιο είναι το μήνυμα που εξωτερικεύεται μέσα από την έκθεση σου;
Η έμπνευση ήταν συγκεκριμένα το ίδιο το μπετό, το πολεοδομικό τοπίο και ο τρόπος ζωής της ανθρώπινης φύσης μέσα στις μεγάλες πόλεις, μια φύση που αδυνατεί να βρει τον εαυτό της και εξαϋλώνεται. Ταυτόχρονα φυσικά μας παγιδεύει. Από κει εμπνεύστηκα και το όνομα της έκθεσης σα λογοπαίγνιο “urban ties”. Ο άνθρωπος χάνει ένστικτα και εικόνες που ενώ είναι διαθέσιμα στην πραγματικότητα του, εκείνος δε μπορεί να τα διακρίνει. Ήθελα να δώσω αυτή την κινηματογραφικότητα σε όλο αυτό το κοινωνικό μήνυμα.
Κάποιες φωτογραφίες είναι επηρεασμένες από την κρίση;
Έχω δυο τρεις που όντως είναι επηρεασμένες από αυτό. Άρχισα να ασχολούμαι αρκετά με φωτογραφία αστέγων όμως επέλεξα ελάχιστες για να έχω θεματολογικά μια συνοχή. Κάθε κρίση ξεκινά από την κρίση στις αξίες… και ύστερα επεκτείνεται. Η κρίση είναι αρχικά ήθους και μετά οικονομίας.
Ασχολείσαι επαγγελματικά με τη φωτογραφία;
Ακόμη όχι…Οι συγκεκριμένες φωτογραφίες έχουν τραβηχτεί με μια μηχανή των 70 ευρώ. Ωστόσο η έμπνευση μου δίνει διαρκώς κουράγιο και συνεχίζω με τα λίγα μέσα και ίσως έτσι γίνεται πιο δύσκολο αλλά και πιο δημιουργικό. Όπου υπάρχει δυνατότητα, πρέπει να υπάρχει και αξιοποίηση. Υποτίθεται ότι δε θα το έκανα επαγγελματικά εξαιτίας διδακτορικού και κάποιας άλλης σχολής που έχω επιλέξει παράλληλα, όμως είναι δύσκολες χρονιές και θα ρίσκαρα μια επαγγελματική δραστηριότητα συσχετισμένη με τη φωτογραφία άνετα πλέον.
Έχεις αρκετά έργα;
Έχω αρκετά έργα. Από 19 ετών περίπου ασχολούμαι και κάποιες είναι από τότε… δηλαδή περίπου 8 έτη με κάποια διαλειμματα λόγω άλλων υποχρεώσεων. Δεν τα έχω μετρήσει αλλά υπολογίζω περίπου 900 δουλειές χωρίς επεξεργασία με κάποιο πρόγραμμα και περίπου 10 δουλειές με photoshop. Αυτά αφορούν διαφορετικές θεματολογίες .
Η ανθρώπινη παρουσία είναι σχετικά διακριτική στα έργα. Γιατί;
Διακριτική και σκιερή. Έτσι τη θέλω. Μου αρέσει η ταύτιση αυτού που βλέπει τη φωτογραφία με τους ήρωες μέσα της. Αυτή την κινηματογραφικότητα αναζητώ στις φωτογραφίες μου. Την ταύτιση. Δεν είμαι λάτρης του πορτραίτου.
Στα εγκαίνια υπήρχε ένα κάδρο με χειρόγραφο ποίημα. Τι αντιπροσώπευε και ποια η σχέση σου με την ποίηση;
Η εικόνα είναι ποίηση και η ποίηση μετουσιώνεται σε εικόνα για μένα. Τα δυο δεν τα διαχωρίζω. Όντως υπήρχε ένα ποίημα το οποίο έγραψα στιγμιαία καθώς κρεμούσα τα κάδρα τη μέρα που έστηνα την έκθεση. Η σχέση με την ποίηση είναι σχέση πάθους. Δεν υπάρχει κανένα είδος που να μπορεί να διαχειριστεί την επεξεργασία των εικόνων του κόσμου μέσα στο μυαλό μου. Διατηρώ ένα εργαστήρι δημιουργικής γραφής στη Φιλοσοφική σχολή του Α.Π.Θ. Έχω κάνει κάποιες δημοσιεύσεις και ετοιμάζω συλλογές. Κινούμαι ωστόσο νωχελικά προς αυτό, καθώς προέχει η εύρεση εργασίας και τα ενδοπανεπιστημιακά ζητήματα που έχω σε εξέλιξη.
Μελλοντικά σχέδια για εκθέσεις;
Σκοπεύω να κάνω δυο επόμενες εκθέσεις… με τη νέα σεζόν. Η μια θα αφορά το ενδονοσοκομειακό τοπίο, η άλλη θα αφορά τα ποδήλατα… Σκοπεύω όμως να κάνω και μια ομάδα για νέους ανθρώπους που θέλουν να ασχοληθούν με τη φωτογραφία. Θα ξεκινήσω με ομάδες εφήβων. Θα προσπαθήσω δηλαδή να αντικαταστήσω κάποια κενά τέχνης και αισθητικής κουλτούρας που καλλιεργεί το σχολείο. Οι νέοι άνθρωποι είναι το μέλλον και χωρίς καλλιτεχνική δραστηριοποίηση, οι ανθρώπινες ευαισθησίες μειώνονται. Αυτό ακριβώς δηλαδή που προσπαθεί να κάνει το ελληνικό σχολείο. Θέλω με ένα απλό κινητό και μια απλή οικονομική μηχανή να δώσω ένα κίνητρο στα νεότερα παιδιά.
Ενδονοσοκομειακό τοπίο; Ακούγεται ενδιαφέρον. Τι ακριβώς είναι και από που εμπνεύστηκες;
Μεγάλωσα σ’ ένα περιβάλλον που ήταν βαθιά συσχετισμένο με το νοσοκομείο και σαν κτίριο και σαν έννοια. Το οικογενειακό περιβάλλον αντιμετώπιζε αρκετά προβλήματα υγείας και ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Αυτό ήταν αρκετό για να πάρω την έμπνευση να αποτυπώσω τον πόνο ώστε και πάλι να δίνω ένα μήνυμα για ευαισθητοποίηση μέσα από την εικόνα. Ξέρεις… “υπάρχει και αυτός ο κόσμος” Και πάλι η ανθρώπινη παρουσία είναι μειωμένη και εδώ.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Διήγημα: “Η μόνη της ζωής του αναπνοή”
Της Λένας Φωτειάδου // * “Η μόνη της ζωής του αναπνοή” ‘’Πάρε ανάσα, πάρε ανάσα…’’. Η φωνή ακουγόταν από μακριά. Δεν ξεδιάκρινε αν ανήκε σε άντρα ή σε γυναίκα. Όλα ήταν ακίνητα. ‘Ένα κενό
Περισσότερα -
✩ Με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας
Γράφει η Τζένη Μανάκη // Με αφορμή τη ημέρα της γυναίκας, ας στείλουμε τη σκέψη μας στη γυναίκα – μάνα, σύζυγο, σύντροφο, κόρη, και αδελφή, όλων εκείνων που μάχονται για την ανεξαρτησία της πατρίδας τους, της Ουκρανίας.
Περισσότερα -
Τρία δύο μόνη μου: Η ποίηση της Μ. Αθανασίου στο «Ημερολόγιο Θήτα»
Γράφει ο Δημήτρης Μαύρος // * Μαρουσώ Αθανασίου, «Ημερολόγιο Θήτα», εκδ. Υποκείμενο, σελ. 42 Για να είμαι ειλικρινής, μέχρι να καθίσω να συνθέσω αυτό το κείμενο ο τίτλος της συλλογής της Αθανασίου είχε εγγραφεί στο μυαλό μου ως
Περισσότερα -
Οι ήχοι των αφηγήσεων
Γράφει η Διώνη Δημητριάδου // “Piano Forte” του Βασίλη Μπαρούτη, εκδόσεις Φίλντισι Γράψαμε τραγούδια που μιλούσαν για τη θλίψη των άρρωστων, δυσάρεστων, και μάταιων δεσμών. Παίξαμε με στίχους που γελούσαν με την πίστη των άτυχων, των άσχημων, των άδοξων θνητών. Φτιάξαμε τραγούδια που γλεντούσαν με τις τύψεις των άχρωμων, ασήμαντων, ανόητων εραστών. Κλάψαμε με στίχους που γραφτήκαν για τις πτώσεις των όμορφων, ανέγγιχτων, απόμακρων ονείρων. Κι αυτό που μένει… (Διάφανα Κρίνα, στίχοι: Θ. Ανεστόπουλος) Παράδοξο ίσως, αλλά διαβάζοντας τα διηγήματα που φτιάχνει ο Βασίλης Μπαρούτης
Περισσότερα -
Κατερίνα Ζαρόκωστα: «Όπως οι ηρωίδες μου ζούσα στη μια όχθη κι ονειρευόμουν την άλλη»
Συνέντευξη στην Πέρσα Κουμούτση // Συναντηθήκαμε σε κοινή μας ραδιοφωνική συνέντευξη για το ελληνικό ραδιόφωνο της Αυστραλίας κι από τότε μου κίνησε το ενδιαφέρον, ως άνθρωπος, κυρίως, διότι ως συγγραφέα τη γνώριζα ήδη. Γλυκιά, προσιτή, πνευματώδης και κυρίως
Περισσότερα -
30 Μαρτίου – Βίνσεντ βαν Γκογκ
Επιμέλεια: Δήμητρα Ντζαδήμα // Ο Βίνσεντ βαν Γκογκ, γεννημένος σαν σήμερα το 1853, ήταν Ολλανδός ζωγράφος. Εν ζωή, το έργο του δεν σημείωσε επιτυχία ούτε ο ίδιος αναγνωρίστηκε ως σημαντικός καλλιτέχνης. Ωστόσο, μετά το θάνατό του, η φήμη του
Περισσότερα -
Καλύτερα, χειρότερα, αδιέξοδο πάλι
Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος // «Η τελευταία τριλογία» του Σάμουελ Μπέκετ, Εκδ. Γαβριηλίδης, σελ. 289 «Τρεις Διάλογοι» του Σάμουελ Μπέκετ, Εκδ. Γαβριηλίδης, σελ. 61 Θα τον περιμένουμε/Δεν θα τον περιμένουμε/ Δεν θα/Θα/Δεν […]. Αν υφίσταται το κρύσταλλο της
Περισσότερα
