Γιάννης Τζουμέρκας – Βάσω Πετροπούλου: Για ένα Οικολογικό σχολείο σε χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου

Συνέντευξη στην Πέρσα Κουμούτση // 

Ο Γιάννης Τζουμέρκας και η Βάσω Πετροπούλου σπούδασαν στην Αθήνα, ζουν και εργάζονται ως εκπαιδευτικοί στο Κάιρο και εκδίδονται από γερμανικό εκδοτικό οίκο σε δίγλωσση έκδοση κυκλοφορώντας ταυτοχρόνως σ’ Ευρώπη κι Αμερική. Το βιβλίο τους λέγεται «Tales of the World in Return for an Eco-school», δηλαδή «Θρύλοι του κόσμου με αντάλλαγμα ένα Οικολογικό σχολείο». «Το θέμα του αναφέρεται συνοπτικά στο πώς θα μπορούσε να ιδρυθεί ένα Οικολογικό σχολείο σε χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου και πώς αυτό θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί εν μέρει από τις ίδιες τις φτωχές κοινότητες εκεί μέσα από την αφύπνιση κοιμώμενων οικονομικών πόρων που σχετίζονται με την πολιτιστική παράδοση των λαών». Για το συγγραφικό έργο τους μιλούν στο fractal και μέσα απ’ αυτό έχουν κάτι να μας προτείνουν, ας τους «ακούσουμε» λοιπόν.

Πέρσα Κουμούτση: Αγαπητοί κ. Τζουμέρκα και κα Πετροπούλου, φαίνεται ότι στα χρόνια που ζούμε η Ελλάδα εκτός από μορφωμένους νέους εξάγει στην Εσπερία και συγγραφείς. Εσείς οι δύο για παράδειγμα και εργάζεστε στο εξωτερικό και προτιμήσατε να εκδώσετε το βιβλίο σας στην αγγλική γλώσσα και σε ξένο εκδοτικό οίκο…

Βάσω Πετροπούλου: Πράγματι, ζούμε στο Κάιρο εδώ και τέσσερα χρόνια και εγώ διδάσκω στην Αμπέτειο Σχολή Καΐρου, το σχολείο που μαθητεύσατε κι εσείς κα Κουμούτση, όπου με μεγάλη προσμονή οι μαθητές μας περιμένουν να σας δούνε πάλι και να τους μιλήσετε για λογοτεχνία. Το βιβλίο μας όμως εκδόθηκε στις αρχές Ιουλίου από τον Γερμανικό εκδοτικό Lambert Academic Publications στα αγγλικά με ταυτόχρονη κυκλοφορία σε Ευρώπη και Αμερική. Μάλλον είμαστε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της νέας Οδύσσειας των Ελλήνων μεταναστών, αν και ελπίζουμε να επιστρέψουμε σύντομα στην πατρίδα..

Π.Κ: Όμως, αλήθεια, γιατί να εκδόσει κανείς την δουλειά του κατευθείαν σε ένα ξένο εκδοτικό οίκο και όχι πρώτα στην Ελλάδα και κατόπιν σε μετάφραση έξω; Έχει να κάνει αυτό με οικονομικούς ή και καθαρά εκδοτικούς λόγους;

Γιάννης Τζουμέρκας: Δεν μπορούμε βέβαια να απαντήσουμε για όλους, αλλά στην περίπτωσή αυτή η επιλογή μας στηρίχθηκε στο θέμα του βιβλίου και στο προσδοκώμενο αναγνωστικό κοινό.

Π.Κ: Θέλετε να μας πείτε αναλυτικότερα για αυτό;

Γ.Τ: Ο τίτλος του βιβλίου είναι “Tales of the World in Return for an Eco-school” που θα μπορούσε πρόχειρα να αποδοθεί στα Ελληνικά «Θρύλοι του κόσμου με αντάλλαγμα ένα Οικολογικό σχολείο». Το θέμα του αναφέρεται συνοπτικά στο πώς θα μπορούσε να ιδρυθεί ένα Οικολογικό σχολείο σε χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου και πώς αυτό θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί εν μέρει από τις ίδιες τις φτωχές κοινότητες εκεί μέσα από την αφύπνιση κοιμώμενων οικονομικών πόρων που σχετίζονται με την πολιτιστική παράδοση των λαών.

Π.Κ: Παραήταν συνοπτική η παρουσίαση και έχω πολλές ερωτήσεις. Καταρχήν, τι είναι ένα Οικολογικό σχολείο; Υπάρχει τέτοιο πράγμα ή το προτείνετε εσείς; Βέβαια, και μόνο από τον τίτλο όλοι θα ευχόμαστε να υπήρχε…

Γ.Τ: Σωστά, δεν υπάρχει ακόμη, είναι η πρότασή μας. Η βασική σκέψη είναι ότι το σχολείο που ξέρουμε και το οποίο είναι γέννημα της βιομηχανικής εποχής του 19ου αιώνα, του οποίου η αρχιτεκτονική μορφοποιείται από τον Ε. Robson (1874) δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες ενός μεγάλου μέρους των σύγχρονων κοινωνιών, ιδιαίτερα των φτωχών αγροτικών κοινοτήτων του αναπτυσσόμενου κόσμου. Φανταστείτε ένα παιδί σε μια τέτοια περιοχή , στην έρημο ή στη ζούγκλα, του οποίου η επιβίωση εξαρτάται άμεσα από την μη-τυπική αγροτική εκπαίδευση που θα αφομοιώσει στην εφηβεία του, αλλά το σχολείο που με τόσο κόπο παρακολουθεί του προσφέρει μονάχα την γνωστή τυπική εκπαίδευση που ξέρουμε και τίποτε άλλο.

Π.Κ: Ναι, αλλά αν παραιτηθούμε από αυτή την τυπική εκπαίδευση, δεν είναι σα να δεχόμαστε ότι αυτά τα παιδιά δεν έχουν το ανθρώπινο δικαίωμα να έχουν επαφή με τη γνώση που έχουν τα παιδιά του αναπτυγμένου κόσμου; Δεν αποδεχόμαστε έτσι ένα κόσμο δύο ταχυτήτων;

Β.Π.: Σωστά, και αυτό εμείς το ξέρουμε πολύ καλά, γιατί ζούμε σε ένα τέτοιο κόσμο και η δυνατότητα πρόσβασης ενός φτωχού παιδιού στο κόσμο της γνώσης είναι το πιο θεμελιώδες δικαίωμα μαζί με αυτό της πρόσβασης σε πόσιμο νερό, ας πούμε. Μόνο που δεν αρκεί αυτό. Πρέπει αντίθετα να του προσφέρουμε και έναν τρόπο να έχει πρόσβαση σε μια γνώση που θα του είναι πολύτιμη για τη ζωή του και έξω από το σχολείο – και αυτό το παιδί δε θα γίνει ούτε γιατρός ούτε καν υδραυλικός, θα γίνει αγρότης και κτηνοτρόφος για να ζήσει.

Π.Κ: Πώς είναι εφικτό αυτό;

Γ.Π: Με ένα Οικολογικό σχολείο, ένα Eco-school. Ένα τέτοιο σχολείο είναι ένα υβριδικό εκπαιδευτικό μόρφωμα, το οποίο καλείται να ανταποκριθεί σε μια διπλή αποστολή: από τη μία, να παρέχει τυπική εκπαίδευση στους μαθητές το πρωί και από την άλλη, να τους εκπαιδεύει σε αγροτική και κτηνοτροφική άτυπη εκπαίδευση στο πλαίσιο ενός ειδικού μετασχολικού προγράμματος.

Π.Κ: Πού και πώς θα γίνεται αυτό;

Γ.Τ: Ένα Οικολογικό σχολείο είναι ένα σχολικό συγκρότημα που αποτελείται από σχολικές αίθουσες όπου γίνονται τα μαθήματα του τυπικού σχολικού προγράμματος και από ένα ιδιόκτητο αγρόκτημα γύρω από το σχολείο το οποίο λειτουργεί ως πρότυπη αγροτική φάρμα για την υποστήριξη της άτυπης εκπαίδευσης που είπαμε. Σύμφωνα με τις διεθνείς σύγχρονες παιδαγωγικές τάσεις, τόσο η τυπική όσο και προπάντων η άτυπη εκπαίδευση σχεδιάζονται και υλοποιούνται με βάση μια σειρά από εκπαιδευτικά projects (:project-based education). Έτσι, στο μετασχολικό πρόγραμμα οι μαθητές μπορούν να εξοικειωθούν με νέες τεχνικές για την καλλιέργεια της γης, με ασφαλείς τεχνικές υγιεινής των ζώων, με αποτελεσματική διαχείριση και προβολή της φάρμας τους και της παραγωγής τους και πολλά άλλα. Να γίνουν δηλαδή μορφωμένοι αγρότες με ιδιαίτερες δεξιότητες, πράγμα που θα μετατρέψει την κοινότητά τους σε ιδιαίτερα ανταγωνιστική αύριο.

Π.Κ: Τώρα πράγματι με πλημμυρίζουν μια σειρά από απορίες: ποιος θα σχεδιάσει αυτό το μετασχολικό πρόγραμμα και τις δράσεις που επαγγέλλεστε; Θα είναι ίδιο για κάθε τέτοιο σχολείο; Ποιος θα χρηματοδοτεί τέτοια σχολεία; Είναι μια επιπλέον πολυτελής γνώση που παρέχεται στους μαθητές αντί για άμεση επισιτιστική ή ιατροφαρμακευτική βοήθεια; Με ποιο τρόπο οι μαθητές δε θα μετατραπούν σε άτυπους εργάτες γης αντί για επαγγελματίες με δεξιότητες;

Γ.Τ: Πράγματι, για να απαντηθούν αναλυτικά όλα αυτά, πρέπει κανείς να διαβάσει το βιβλίο. Στο πλαίσιο μιας συνένετυξης μπορούμε απλά να πούμε ότι η ποικιλομορφία των φτωχών αγροτικών κοινοτήτων είναι μεγάλη παγκοσμίως και έτσι δεν έχει νόημα ο λεπτομερής σχεδιασμός του μετασχολικού προγράμματος. Μπορεί να αφεθεί στην πρωτοβουλία των τοπικών κοινοτήτων με βάση τις παιδαγωγικές αρχές που επαγγελλόμαστε στο βιβλίο μας. Και να δοθεί ταυτόχρονα μια πλούσια θεματολογία και βιβλιοθήκη τεχνικών για την υποστήριξη αυτής της παιδαγωγικής. Να εντάσσονται ενεργά και οργανικά αυτά τα σχολεία σε διεθνή εκπαιδευτικά δίκτυα δράσης, πράγμα που είναι εξάλλου η σύγχρονη μεγάλη τάση της εποχής μας. Αυτή η σύνδεση θα επιτρέψει και την διεθνή οικονομική υποστήριξη αλλά την διεθνή δημοσιότητα για τι τι συμβαίνει ακριβώς σε ένα τέτοιο σχολείο. Και, ξέρετε, η διεθνής δημοσιότητα είναι ο καλύτερος τρόπος να διαφυλάξουμε τον παιδαγωγικό χαρακτήρα ενός εκπαιδευτικού ιδρύματος.

Π.Κ: Και η χρηματοδότηση; Μήπως τέτοιες λύσεις είναι πολυτελείς έναντι άμεσης επισιτιστικής επιδότησης;

Γ.Τ: Ίσως, αν μιλούσαμε για ένα κλασικό μοντέλο διαχείρισης ανθρωπιστικών πόρων, όπου πλούσιοι άνθρωποι και λαοί μαζεύουν εξ ιδίων κάποιους πόρους και τους διανέμουν σε φτωχούς ανθρώπους με ποικίλους τρόπους. Όλα αυτά τα μοντέλα βασίζονται στη φιλευσπλαχνία και τη μεγαλοθυμία των πλουσίων που προσφέρουν χωρίς προσδοκία ανταπόδοσης ό,τι ευαρεστούνται στους φτωχούς.

Π.Κ: Αυτό το μοντέλο τι πρόβλημα έχει;

Γ.T. Τα: Έχει αρκετά προβλήματα. Αλλά το βασικό είναι ότι βασίζεται στην εργαλειακή αντίληψη για τον άνθρωπο, όπως και στη σύγχρονη εποχή εκφράστηκε από την μαρξιστική αντίληψη ότι υπάρχει ένα είδος ανθρώπου, ο προλετάριος, ο οποίος δεν έχει τίποτε άλλο να πουλήσει εκτός από την εργατική του δύναμη… Κι έτσι ή θα εκμεταλλευτούμε αυτή την δύναμή του ή θα του δώσουμε ελεημοσύνη.

Π.Κ: Και τι άλλο υπάρχει;

Β.Π: Κάθε άνθρωπος στον πλανήτη έχει μια μεγάλη περιουσία, της οποίας είναι απολύτως νόμιμος κληρονόμος και κάτοχος, την πολιτιστική κληρονομιά της φυλής του. Κι έχει επομένως το απόλυτο δικαίωμα να δημιουργήσει και να εμπορευτεί προϊόντα με βάση αυτή την κληρονομιά.

Γ.Τ: Το δικό μας μοντέλο χρηματοδότησης αναφέρεται και στο πρώτο μέρος του τίτλου του βιβλίου “Tales of the World in Return for Help”: είναι ένα μοντέλο διαχείρισης ανθρωπιστικών πόρων που εστιάζει στην αφύπνιση των λεγόμενων κοιμώμενων οικονομικών πόρων (sleeping economic resources). Σκεφτείτε δηλαδή ότι κανείς ως τώρα δε σκέφτηκε τα παραμύθια και τους θρύλους μιας φτωχής κοινότητας του κόσμου ως ένα προϊόν εμπορεύσιμο, το οποίο θα μπορούσε να φέρει πόρους σε αυτούς τους ανθρώπους για να χρηματοδοτήσουν το ίδιο τους το σχολείο.

Π.Κ: ‘Ολο αυτό ακούγεται καινοτόμο, αλλά πώς είναι εφικτό πρακτικά;

Γ.Τ: Σκεφτείτε μια οργάνωση που συλλέγει τα παραμύθια μια φτωχής κοινότητας, τα μετατρέπει σε πολύγλωσση ηλεκτρονική έκδοση με χρήση πολυμέσων, την διακινεί στις σχολικές βιβλιοθήκες (Media Library School Centers) και σε κοινωνικά δίκτυα του αναπτυγμένου κόσμου και με τα έσοδα από αυτό χρηματοδοτεί το Οικολογικό σχολείο αυτής της κοινότητας.

 Π.Κ: Και σε τι διαφέρει όμως αυτό το μοντέλο από τα υπόλοιπα;

Β.Π: Καταρχήν, ως προς την αξιοπρέπεια του ανθρώπου εν γένει. Είναι εντελώς άλλο πράγμα ως φτωχός να εκλιπαρείς κάποιον για ελεημοσύνη, επειδή σε έχει πείσει ότι δεν έχεις τίποτε που να αξίζει για να το ανταλλάξεις μαζί του, και εντελώς άλλο να του πουλάς κάτι που είναι δικό σου αυτοδίκαια, τα παραμύθια των προγόνων σου, και να του ζητάς να το αγοράσει ώστε να μπορείς να ζήσεις από αυτό. Μπορεί ο πλούτος σου να μην είναι συγκρίσιμος με τον δικό του, αλλά υπάρχει μια αίσθηση ισοτιμίας και από τις δύο πλευρές.

Π.Κ: Και τι σημαίνει πολύγλωσση ηλεκτρονική έκδοση με τέτοιο περιεχόμενο; Έχετε και ως προς αυτό μια συγκεκριμένη πρόταση;

Γ.Τ: Πράγματι. Η πρότασή μας έχει την κωδική ονομασία Literamovies, που συνιστά μια καινοτόμα ιδέα για την πολύγλωσση και πολυτροπική έκδοση λογοτεχνικών κειμένων. Περιλαμβάνει πολλές επιμέρους τεχνικές όπως cartoon story, storytelling, synchronized text analysis, κ.ά. Εντάσσεται σε αυτό που ονομάζει ο Appadurai (1990) υβριδικό κείμενο της εποχής μας, όπως το docudrama, edutainment κλπ. Αυτά φαίνεται να είναι και το μέλλον των λεγόμενων ηλεκτρονικών εκδόσεων.

Π.Κ: Είναι και αυτό μια πρόταση ή έχετε ήδη δημιουργήσει μια τέτοια έκδοση;

Γ. Τα: Τουλάχιστον αυτό το έχουμε ήδη υλοποιήσει. Με τους μαθητές του 2ου Λυκείου Τρίπολης υλοποιήσαμε το 2012 ένα εκπαιδευτικό project με τίτλο «Από τον αρχαίο Κινέζο στρατηγό Σουν Τζου στα Ελληνικά του Ξενοφώντα» όπου με αφορμή τη ναυμαχία στους Αιγός Ποταμούς γίνεται μια σύγκριση της αρχαίας Ελληνικής και της Κινεζικής Ιστοριογραφίας με τους μαθητές να δημιουργούν μια σειρά από πρωτότυπα εκδοτικά γεγονότα: αφήγηση της ιστορίας με cartoon story, χορογραφική απόδοση των γεγονότων, ημερολόγια πολέμου, συνδυασμένη τετράγλωσση έκδοση των Ελληνικών του Ξενοφώντα, φωνογραφική απόδοση, πρωτότυπη μελλοντολογική μετα-ιστορία που εμπλέκει τους πρωταγωνιστές σε μια αναστοχαστική αλλά και δραστική ένταση κ.ά.

Π.Κ: Αλήθεια; Και πού μπορεί να τη βρει κανείς αυτή την έκδοση;

Γ.Τ: Η δουλειά μας αυτή έχει τιμηθεί με το Βραβείο Αριστείας και Καινοτομίας του Υπουργείου Παιδείας της Ελλάδας και έχει παρουσιαστεί στο Πεκίνο μετά από πρόσκληση του Confucius Institute και του Han Ban Organization. Είναι εξάλλου διαθέσιμη στην ιστοσελίδα μου www.en.tzoumerkas.gr

Π.Κ: Και υπάρχουν πρόθυμοι αποδέκτες αυτής της πρότασής χρηματοδότησης που προτείνετε σήμερα;

Γ.Τ: Στην πραγματικότητα αυτή η πρόταση χρηματοδότησης έχει παρουσιαστεί από μένα το 2008 στην Παγκόσμια Τράπεζα στην Ουάσιγκτον και έχει τύχει πολύ ευνοϊκής υποδοχής, επειδή ακριβώς συνδυάζεται δημιουργικά με πολιτικές προτεινόμενες από μεγάλους διεθνείς οργανισμούς σήμερα για την υποστήριξη δράσεων για την κατασκευή σχολείων στον αναπτυσσόμενο κόσμο με συνδυασμένη χρηματοδότηση δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (Public Private Partnership). Το βιβλίο μας επομένως ευελπιστεί να εγείρει ένα γενικότερο διεθνές ενδιαφέρον ανθρωπιστικών οργανώσεων για την υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου.

Π.Κ: Κατάλαβα. Γι’ αυτό λοιπόν και θελήσατε να το εκδόσετε με ένα διεθνή εκδοτικό οίκο.

Γ.Τ: Λίγο πολύ, ναι. Απευθυνόμαστε σε ένα διεθνές ακροατήριο χωρίς φυσικά να αποκλείουμε το Ελληνικό σε καμμία περίπτωση. Εξάλλου ο σύγχρονος κόσμος είναι διασυνδεμένος και τα εκπαιδευτικά δίκτυα δράσης, όπως και τα κοινωνικά δίκτυα, καλούνται να αναλάβουν ευρύτερες δράσεις που βασίζονται στην δική τους πρωτοβουλία και όχι σε επίσημες πολιτικές.

Π.Κ: Έχετε κι άλλα εκδοτικά σχέδια στα σκαριά;

Β.Π: Πράγματι. Προετοιμάζουμε μια σειρά πολύγλωσσων και πολυτροπικών εκδόσεων Literamovies με βάση λογοτεχνικά κείμενα της παγκόσμιας κληρονομιάς, που όπως είπαμε είναι μια πρόταση ηλεκτρονικών εκδόσεων για γλωσσική διδασκαλία και όχι μόνο.

Γ.Τ: Το δεύτερο σχέδιο αναφέρεται σε ένα χορόδραμα εμπνευσμένο από την Ελένη του Ευρυπίδη και τη σύγχρονη συζήτηση για την ρομποτική. Ενώ το τρίτο έχει και αυτό σχέση με τα ρομπότ (:τις λεγόμενες Παγκόσμιες Μηχανές Turing) αλλά κάτω από ένα διαφορετικό πρίσμα, καθώς ερευνά τη σχέση της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσας με την πιθανότητα τα ρομπότ να ξεπεράσουν την ανθρώπινη νοημοσύνη.

Π.Κ: Ρομποτική, ηλεκτρονικές εκδόσεις, χορόδραμα!… Δεν έχετε αφήσει τίποτε απέξω. Γιατί όμως τα ρομπότ; Και πώς σχετίζεται η συζήτηση για αυτά με τις κλασσικές σπουδές;

Γ.Τ: Πάντοτε στην ιστορία της ανθρώπινης σκέψης οι μεγάλες τεχνολογικές επαναστάσεις εγείρουν νέα ερωτήματα που μέλλει να απαντηθούν κάτω από διαφορετική προσέγγιση, και αυτό ξέρετε, δε γίνεται ούτε αυτόματα ούτε συγχρονισμένα. Μεσολαβεί μια περίοδος ενθουσιασμού και τεχνολογικού ντετερμινισμού και αργότερα, αναπάντεχα θαρρείς, ξεκινάει μια νέα συζήτηση πάνω στο νόημα και τα όρια αυτής του τεχνολογικού άλματος, όχι μόνο για να αμφισβητήσει υπερβολικές δοξασίες που γεννιούνται αλλά και για να διερευνήσει τις γνωσιολογικές συνέπειες της νέας γνώσης.

Π.Κ: Δεν είναι δηλαδή μονάχα ένα ερώτημα ηθικής που προκύπτει για τη χρήση των νέων τεχνολογιών, αλλά και ένα γνωσιολογικό ερώτημα για τις δυνατότητες του ανθρώπινου νου;

Γ.Τ: Ναι, κυρίως αυτό. Το ερώτημα για το αν τα ρομπότ θα μας κυβερνήσουν δεν είναι απλά ένα ερώτημα ηθικής για τη χρήση τους αλλά ένα γνωσιολογικό ερώτημα για την πιθανότητα να συμβεί καταρχήν. Η κβαντομηχανική και οι παγκόσμιες μηχανές Turing θέτουν την ανθρωπότητα μπροστά σε νέα θεμελιώδη ερωτήματα όχι μόνο για τη φύση του κόσμου αλλά τα όρια του ανθρώπινου νου.

Π.Κ: Και τι σχέση έχουν οι κλασσικές σπουδές;

Γ.Τ: Θα λέγαμε γενικά ότι η Αρχαία Ελληνική γλώσσα προβάλλει δύο ιδιόρρυθμα σχήματα: το ένα έχει να κάνει με μια παράξενη υποκειμενική θέαση του κόσμου κυρίως ως προς το χρονισμό των γεγονότων και την αλληλοεξάρτησή τους, και το άλλο είναι φυσικά το επίσης ιδιόρρυθμο φαινόμενο της Δημοκρατίας ως πρόταση πολιτικής συγκρότησης των κοινωνιών, η οποία σχετίζεται εγγενώς και άμεσα με το πρώτο. Επομένως το ερώτημά σας μπορεί να μεταγραφεί και ως εξής: μπορούν να ρομπότ να κατανοήσουν τα Αρχαία Ελληνικά ως υπολογιστική διαδικασία, και συνακόλουθα, μπορούν να αυτοσυγκροτήσουν την κοινωνία τους ως Δημοκρατία;

Π.Κ: Πράγματι παράδοξα και εξαιρετικά ενδιαφέροντα ερωτήματα. Φαντάζομαι δεν μπορείτε να μας τα αναλύσετε περισσότερο σήμερα…

Γ.Τ: Οψόμεθα.

Π.Κ: Σας ευχαριστώ θερμά για όλες αυτές τις σκέψεις που μοιραστήκατε μαζί μας και έυχομαι κάθε επιτυχία στο “Tales of the World in Return for an Eco-school” όπως και στα επόμενα βιβλία σας.

Β.Π – Γ.Τ: Εμείς σας ευχαριστούμε, εσάς και τους αναγνώστες του Fractal για την εξαιρετική συζήτηση.

 ————————–

Πετροπούλου Βασιλική, Φιλόλογος Ελληνικής & Αγγλικής Φιλολογίας, MEdu, MPA

Η Βασιλική Πετροπούλου είναι Φιλόλογος, με πτυχίο Ελληνικής Φιλολογίας από το Πανεπιστήμιο της Κρήτης και Αγγλικής Φιλολογίας από το Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Έχει μεταπτυχιακές σπουδές στην Εκπαίδευση (Master in Education) από το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο και μεταπτυχιακό στη Δημόσια Διοίκηση (Master in Public Administration) από το Πανεπιστήμιο της Πελοποννήσου. Ιδρυτικό μέλος της Θεατρικής Ομάδας Τρίπολης. Έχει αρθρογραφήσει σε επιστημονικά περιοδικά και συμμετάσχει σε συνέδρια στο χώρο της Εκπαίδευσης, της Λογοτεχνίας και της Τέχνης. Στιχουργεί και συμμετέχει στην κατασκευή μαθησιακών αντικειμένων με χρήση ΤΠΕ. Είναι Αν. Διευθύντρια της Αμπετείου Σχολής Καΐρου.

Τζουμέρκας Ιωάννης, Φιλόλογος, MSc, MPA

Ο Ιωάννης Τζουμέρκας είναι φιλόλογος, απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Τμήμα Κλασικών Σπουδών, με μεταπτυχιακές σπουδές στην Φιλοσοφία και Τεχνολογία (MSc), στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και στην Δημόσια Διοίκηση και Οικονομία (ΜΡΑ) στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Είναι Υποψήφιος Διδάκτορας (PhD cand.) της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Πολυτεχνείου Κρήτης. Έχει διδάξει σε πρότυπα και δημόσια σχολεία (: Κλασσικό Λύκειο Αρσακείου Ψυχικού, Εκπαιδευτήρια Δούκα). Έχει διευθύνει δημόσιους οργανισμούς και επιχειρήσεις (:Διευθυντής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, Διευθυντής Περιφερειακού Ινστιτούτου Επιμόρφωσης του ΕΚΔΔΑ, Διευθυντής του Κέντρου Μεταφοράς Τεχνολογίας και Καινοτομίας Πελοποννήσου).Είναι σχεδιαστής εκπαιδευτικού λογισμικού και επιμορφωτής Φιλολόγων Β’ επιπέδου στις ΤΠΕ. Έχει συμμετάσχει σε συνέδρια και αρθρογραφεί στο χώρο της γλωσσικής διδασκαλίας με χρήση ΤΠΕ. Έχει βραβευτεί με το βραβείο Αριστείας και Καινοτομίας του Υπουργείου Παιδείας της Ελλάδας και Αριστείο της Περιφέρειας Πελοποννήσου (2012).  Έχει σπουδάσει και ασχολείται με τη ζωγραφική και τη γλυπτική. Είναι ειδικός στο Στρατηγικό Σχεδιασμό Εκπαιδευτικών Οργανισμών (: Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, ΙΝΕΠ Πελοποννήσου, ΚΜΤΚ Πελοποννήσου, Badr University of Cairo, Berket Eco-School, Egyptian Academy for Human Development in Cairo).