Fractal

H Τζίνα Ψάρρη στο Εργαστήρι του συγγραφέα

 

tzina

 

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, σκάρωνα ιστορίες. Διάβαζα οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια μου, έγραφα, μουτζούρωνα, πετούσα. Όσο κι αν ακουστεί οξύμωρο, τα κρατούσα μέσα μου όλα αυτά. Κάποτε κάποτε, τα ξεκλείδωνα και τα κοιτούσα από ψηλά. Με την έπαρση του μυημένου – έλεγα – αναγνώστη, τα απέρριπτα. Η ιστορία όμως, εξακολουθούσε να στριφογυρίζει στο μυαλό μου. Την ξανάπιανα απ’ την αρχή, την άφηνα, η ζωή με πήγαινε σε άλλους δρόμους. Έφτασε όμως μια στιγμή, πριν δυο χρόνια αυτό, που η ανάγκη να συνθέσω όλες αυτές τις σελίδες και να τους δώσω τη μορφή μυθιστορήματος, έγινε επιτακτική, κάτι σαν ψυχοθεραπεία. Και πραγματικά, έτσι λειτούργησε: γαλήνευα όσο έγραφα, όσο περνούσε ο καιρός όλο και περισσότερο χαλάρωνα τους κόμπους μου, έβρισκα απαντήσεις που έψαχνα καιρό. Κι όταν έφτασε η στιγμή που είπα, αυτό είναι, τελείωσε, ένιωσα την ίδια χαρά που αισθάνθηκα όταν πρωτοκράτησα στην αγκαλιά τα παιδιά μου.

Η ηρωίδα μου, είναι μια γυναίκα που διαψεύστηκε, που δεν πήρε ό,τι προσδοκούσε, που άφησε τη ζωή της βορά στις επιλογές άλλων. Και όταν αποφασίζει πια να λειτουργήσει ως ο από μηχανής θεός της, ίσως στα μάτια πολλών να φανεί ανελέητη, σε άλλους πάλι, δειλή. Στον έρωτα, πάντα υπάρχει ένα μικρό κάτι που διαψεύδει τις προσδοκίες. Και το αίσθημα του απεριόριστου – αυτό που κάθε έρωτα ακινητοποιεί – είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσει για να ωριμάσει. Αναπτύσσεται, ωθούμενη απ’ αυτό που της λείπει.

Σε μια αρχική μου σκέψη, ο τίτλος του βιβλίου ήταν “Άτη”, η θεά των συμφορών που έρχονται ως αποτέλεσμα ύβρεως. Γιατί έτσι ήθελα να είναι αρχικά η ηρωίδα: να συμπεριφέρεται με ύβρη στην ίδια της τη ζωή, στην οικογένειά της, στο παιδί της, στους άντρες που αγάπησε. Έπειτα σκέφτηκα πως παραήταν σκοτεινό έτσι, και παρά το γεγονός ότι ο φόβος, ο πόνος, η πίεση, ως βάση μυθιστορήματος είναι δυνατότερα στοιχεία απ’ τη χαρά και την ευτυχία, είπα ν’ αφήσω στο τέλος να αιωρείται μια νότα αισιοδοξίας που θα ερμηνεύεται ωστόσο με χίλιους τρόπους.

Και στην κεντρική ηρωίδα αλλά και στους δευτερεύοντες χαρακτήρες, λειτούργησα κάπως συνθετικά, λίγο σαν “κλέφτης”. Πολλοί άνθρωποι που γνωρίζω – και που αγαπώ οι περισσότεροι -, πολλά περιστατικά από ζωές που με συγκλόνισαν, μου “δάνεισαν” στοιχεία τους και με βοήθησαν να τα συρράψω και έτσι να δημιουργήσω τους χαρακτήρες μου. Αντλούσα λέξεις από βλέμματα, φωνές, συνομιλίες, νεύματα. Έτσι αγάπησα τελικά τους ήρωές μου, γιατί ήταν φορές με θύμωναν, ήθελα ν’ αλλάξω την υποτονικότητα, την υποταγή, την ειλικρίνεια που πληγώνει ή την αδιαφορία με την οποία το μυαλό μου ήθελε να τους χρωματίσει. Ως ένα βαθμό λοιπόν, η ιστορία μου είναι βιωματική και έφτασα να πιστεύω πως τελικά αυτό είναι αναπόφευκτο. Γιατί όταν κάτι το κατέχεις, ξεπηδάει από μέσα σου αβίαστα, η αλήθεια του γοητεύει.

Όταν αποφάσισα την έκδοσή του, ανησύχησα πραγματικά: έχω κρατήσει τις ισορροπίες που ήθελα μεταξύ πραγματικού και μυθοπλασίας; πέρασα απ’ το κόσμο των αισθήσεων, στον άλλον, τον πιο απτό, στο κόσμο της σκέψης; η αποτύπωση των γεγονότων από την τρυφερότητα της μνήμης μου μέχρι τη σκληρή πραγματικότητα, τί ίχνη άφησε στο χαρτί; οι ήρωές μου, μοιάζουν με την εικόνα που είχα στο μυαλό μου;

Η γνώμη μου είναι πως έγραψα ένα μυθιστόρημα σκληρό. Δεν είναι η ταραγμένη ζωή μιας γυναίκας, σαν τόσες που κινούνται γύρω μας. Το ζητούμενο είναι αλλού και προσπάθησα να σεβαστώ ότι τις περισσότερες φορές είναι διαφορετικό για τον κάθε αναγνώστη. Οι ιστορίες που ανέκαθεν ασκούσαν έλξη επάνω μου, δεν ήταν τα τρυφερά ρομάντζα με εύπεπτο, δεδομένο τέλος, αλλά αυτές που μ’ έκαναν να σκεφτώ, να νιώσω, να κατανοήσω, ν’ αποσαφηνίσω. Να διαγνώσω και να απορήσω. Να αναζητήσω αυτό που κρύβεται πίσω από τις λέξεις, να ερμηνεύσω. Αν κατάφερα έστω και στο ελάχιστο να δημιουργήσω κάτι απ’ όλα αυτά, θα είμαι πραγματικά ευτυχής.

 

5skalopati

 Το πρώτο μυθιστόρημα της Τζίνας Ψάρρη «Μέχρι το πέμπτο σκαλοπάτι» κυκλοφόρησε πρόσφατα

από τις εκδόσεις Όστρια.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top