Διήγημα: «Οικογένεια»
Του Αντώνη Τζήμα // *
«Ένα, δυο, τρία, τέσσερα, πέντε!» είπε η Έλλη και έπιασε την πέτρα.
«Έλα Μαρία , η σειρά σου», είπε και της την έδωσε.
Η Μαρία πέταξε την πέτρα στον νούμερο επτά.
«Ένα, δυο, τρία, τέσσερα, πέντε, έξι, επτά!»
Ένα αυτοκίνητο σταμάτησε στην άκρη του δρόμου. Τα τζαμιά του ήταν φυμε. Η πίσω πόρτα άνοιξε. Μέσα φαινόταν το σώμα ενός άντρα που φορούσε μαύρο κουστούμι. Το πρόσωπο του το έκρυβε το σκοτάδι του αυτοκίνητου.
Τα αλλά κορίτσια εξαφανίστηκαν. Η Έλλη έμεινε εκεί.
«Έλα πιο κοντά», άκουσε την αντρική φωνή.
Η Έλλη άρχισε να πλησιάζει σαν υπνωτισμένη. Έφτασε μέχρι την ανοιχτή πόρτα.
«Μπες μέσα,» είπε ο άντρας και το χέρι του ακούμπησε το κάθισμα. «Θα σε πάω σπίτι».
Η Έλλη είχε αποβλακωθεί από την περιέργεια.
Η Ανθή μόλις τηγάνισε τις πατάτες της έβαλε στο κέντρο του τραπεζιού. Ήταν μια μίση η ώρα και οπού να ναι η Έλλη θα προέβαλε από την πόρτα. Πήγε και κάθισε στον καναπέ να ξεκουραστεί λίγο. Η ώρα περνούσε όμως και το παιδί δεν φαινόταν. Ο Δημήτρης θα ερχόταν στο σπίτι στις τρεις. Άνοιξε την πόρτα και κοίταξε έξω. Τίποτα. Έτσι σκέφτηκε να πάρει τηλέφωνο την μητέρα της Μαρίας.
«Έλα, Βούλα. Γύρισε η Μαρία;»
«Ου τώρα, έχει φάει κιόλας».
«Ρωτά τη σε παρακαλώ για την Έλλη».
«Λέει ότι όλες τους έφυγαν μαζί».
«Μα, πως; Πως δεν γύρισε και η Έλλη στο σπίτι; Μπορείς σε παρακαλώ να μου δώσεις την Μαρία;»
« Γεια σας κυρία Ανθή».
«Μαρία μου είσαι σίγουρη ότι φύγατε όλες μαζί;»
«Ναι, κυρία Ανθή».
Η Ανθή έκλεισε το τηλέφωνο. Η ανησυχία δεν την άφηνε να κάτσει σε ένα μέρος.
«Δημήτρη, το παιδί! Δεν έχει γυρίσει ακόμα».
«Τι; Τι εννοείς;»
«Δεν έχει γυρίσει. Είχε πάει να παίξει με τα κορίτσια. Εδώ, έξω από τον δρόμο της Μαρίας. Όλες γύρισαν και η Έλλη ακόμα να φανεί».
«Έλα Ανθή, ηρέμησε».
Ο Δημήτρης σήκωσε το ακουστικό».
«Τάκη, η Έλλη έχει χαθεί εδώ και καμία ώρα».
«Ναι έρχομαι από εκεί».
Ο Δημήτρης με τον Τάκη έψαξαν με τις ώρες, όλη την γειτονιά. Το βραδύ κατέληξαν στην αστυνομία.
«Λυπάμαι, αν δεν περάσει ένα εικοσιτετράωρο δεν θεωρείτε εξαφάνιση,» είπε ο αστυνομικός.
Το βραδύ κάνεις τους δεν κοιμήθηκε.
Την επομένη μέρα το αυτοκίνητο με τα φυμε τζάμια σταμάτησε στον ίδιο δρόμο από οπού είχε πάρει την Έλλη. Το κοριτσάκι κατέβηκε και σαν ζόμπι ακλούθησε τον δρόμο για το σπίτι του.
«Έλλη μου! που ήσουν;» είπε η Ανθή και πηρέ το παιδί στην αγκαλιά της.
Το βλέμμα του παιδιού ήταν νεκρό. Το ίδιο και το σώμα του.
«Έλλη μου που ήσουν;» είπε πάλι η Ανθή.
Το παιδί κατάρρευσε στην αγκαλιά της μητέρας του.
Μετά από δυο χρόνια γεννήθηκε ο Φάνης. Η Έλλη αγάπησε το αγοράκι αμέσως. Το φρόντιζε παρά πολύ. Τα χρόνια περνούσαν και τα δυο αδέλφια έγιναν αχώριστα μέχρι που η Έλλη τέλειωσε το σχολειό και μπήκε στο πανεπιστήμιο.
Η Έλλη δεν έφυγε από το σπίτι των γονιών της μιας και τα οικονομικά της δεν ήταν διόλου καλά. Ο Φάνης τότε ήταν δεν ήταν δώδεκα χρόνων. Κάτι μεταξύ άντρα και παιδιού.
Ένα απόγευμα, ο Φάνης έπαιζε στο καθιστικό με το ηλεκτρονικό του παιχνίδι. Η αδελφή του ήταν στο δωμάτιο της. Του ερχόταν μια παράξενη μυρωδιά από το δωμάτιο της. Ήρθαν οι γονείς του.
«Τι μυρίζει έτσι;» είπε η Ανθή.
«Δεν ξέρω,» είπε ο Δημήτρης.
Πλησίασε την πόρτα της Έλλης. Την άνοιξε. Είδε την Έλλη με ένα στριφτό τσιγάρο και ένα μπουκάλι ουίσκι στο άλλο χέρι.
«Παιδί μου, τι κάνεις; Μαστουρώνεις; Αυτά στο δικό μου σπίτι δεν επιτρέπονται», είπε ο Δημήτρης και της πηρέ το τσιγαριλίκι και το μπουκάλι από τα χέρια. Της άστραψε ένα χαστούκι και η Έλλη έβαλε τα κλάματα. Ο Φάνης μπήκε μέσα και όρμησε στον πάτερα του. Μετά έπεσε στην αγκαλιά της αδελφής του που έκλαιγε.
«Φρόντισε να μην επαναληφτεί το χθεσινό». Είπε η Ανθή.
«Ποιο χθεσινό;» ρώτησε η Έλλη.
«Κάνεις πως δεν θυμάσαι;»
«Δεν καταλαβαίνω τι λες;»
«Αν σε ξαναδεί ο πατέρας σου έτσι θα σε διώξει από το σπίτι».
Κάθε Κυριακή το μεσημέρι στο σπίτι ερχόταν η μητέρα και ο πατέρας της Ανθής, έτρωγαν όλοι μαζί. Η Έλλη ήταν υποχρεωμένη να βρίσκεται εκεί. Αυτήν την Κυριακή η Ανθή είχε φτιάξει κοκκινιστό κρέας με μακαρόνια. Σέρβιρε το φαγητό.
«Φάνη πήγαινε να φωνάξεις την αδελφή σου».
Η Έλλη κάθισε στο τραπέζι. Κοίταξε τα μακαρόνια. Έβγαλε μια δυνατή στριγκλιά.
«Πανάγια μου ! είπε και έτρεξε στο δωμάτιο της. Οι γονείς της δεν κατάλαβαν τι συνέβη. Η Ανθή πήγε μέσα στο δωμάτιο της. Είδε την Έλλη να έχει κουλουριαστεί στο κρεβάτι της και να τρέμει.
«Τι συνέβη παιδί μου;» της είπε.
«Σκουλήκια, σκουλήκια. Παντού υπάρχουν σκουλήκια. Και θέλουν να μπουν μέσα μου».
Η Έλλη έβλεπε συχνά τα σκουλήκια μετά από εκείνη την ημέρα. Πολλές φορές η ανάσα της κοβόταν και αισθανόταν ένα τεράστιο βάρος πάνω στο στέρνο της. Μετά δεν είχε καμία ανάμνηση αυτών των επεισοδίων.
«Πρέπει να την πάμε σε ένα ψυχολόγο».
«Τι λες να συμβαίνει;»
«Δεν ξέρω, αλλά εσένα σου φαίνεται λογικό όλο αυτό;»
«Όχι, βεβαία».
Όταν γύρισε η Έλλη από το πανεπιστήμιο οι γονείς της την περίμεναν στο καθιστικό. Ο Φάνης ήταν στο μάθημα αγγλικών.
«Έλλη αύριο θα πάμε σε έναν ειδικό να μιλήσετε». Είπε ο Δημήτρης.
«Για ποιο πράγμα;»
«Για τα σκουλήκια που βλέπεις και τις κρίσεις».
«Ποια σκουλήκια; Είστε τρελοί. Μου έχετε φάει την ζωή! Αι στο διάολο!» είπε η Έλλη και κλειδώθηκε στο δωμάτιο της.
«Φάνηηη! Φέρε την μπάλα και πάμε!»
Ο Φάνης έτρεξε μέσα στο σπίτι. Πηρέ την μπάλα. Αλλά η φούσκα του κόντευε να εκραγεί. Μπήκε μέσα στο μπάνιο. Την έβγαλε έξω και άνοιξε την στρόφιγγα. Παρατήρησε ένα κόκκινο υγρό στην κουρτίνα του μπάνιου. Τίναξε το πουλί του και άνοιξε την κουρτίνα. Μέσα στην μπανιερά η Έλλη κολυμπούσε μέσα σε ένα κόκκινο υγρό. Τα μάτια της ήταν κλειστά. Και το κεφάλι της ήταν γερμένο. Ο Φάνης πλησίασε. Κούνησε το σώμα της και τότε είδε το σφάξιμο στην καρωτίδα της.
«Θα πας στην δεύτερη δέσμη».
«Δεν θέλω ρε μάνα. Θέλω να μπω στη νομική».
«Χα! Στη νομική! Να κολλάς γραμματόσημα».
Ο πατέρας του δεν μιλούσε. Καθόταν εκεί και άκουγε παθητικά. Ο Φάνης άρχισε να μισεί την μητέρα του. Πλέον είχε πειστεί ότι δεν ήταν δικό τους παιδί. Μέχρι να τελειώσει το λύκειο οι συγκρούσεις μεταξύ τους ήταν έντονες. Ήθελε να τους ξεράσει από πάνω του. Τελικά έκανε το δικό του . Τέλειωσε το λύκειο και μπήκε στη νομική. Δεν έκανε το ίδιο λάθος που είχε κάνει η Έλλη. Εκείνος έφυγε από το σπίτι. Στο άρρωστο μυαλό του εκείνοι
έφταιγαν για τον θάνατο της πολυαγαπημένης του αδελφής. Στο άρρωστο μυαλό του εκείνοι έφταιγαν για όλη του την δυστυχία.
Πολύ συχνά τα βράδια ο Φάνης επισκεπτόταν τον τάφο της αδελφής του. Περπατούσε ανάμεσα στα μνήματα και ένοιωθε μια πρωτόγνωρη οικειότητα με όλο το περιβάλλον. Δεν άργησε να έρχεται κοντά του η αδελφή του φορώντας ένα λευκό νυχτικό. Τα κατσαρά, μαύρα μαλλιά της ήταν λυτά και έπεφταν μέχρι τους ωμούς της. Μιλούσε ώρες μαζί της. Και ένα βράδυ της ανακοινώσε το τι πρόκειται να κάνει.
«Να προσέχεις. Θα το περιμένουν. Γνωρίζουν την κάθε μας κίνηση».
«Θα είμαι προετοιμασμένος».
«Μικρέ μου πρόσεχε μην καταλήξεις σαν εμένα μέσα στην μπανιέρα».
«Θα προσέχω. Ύστερα θα είμαστε μαζί για πάντα. Μόνο εγώ και εσύ», είπε ο Φάνης και χάιδεψε τα μαλλιά της αγαπημένης του αδελφής. Την κράτησε στην αγκαλιά του και έκλαψε για όλα. Για αυτά που συνέβησαν και για αυτά που πρόκειται να συμβούν. Όπως στέγνωναν τα δάκρυα του και εξατμιζόντουσαν, έτσι εξατμιζόταν και η εικόνα της αδελφής του μέσα από την αγκαλιά του.
«Παιδί μου , τι κάνεις;»
«Άφησε το μαχαίρι κάτω;» είπε ο Φάνης.
«Ποιο μαχαίρι παιδί μου;»
«Ξέρεις πολύ καλά. Αυτό που κρατάς».
«Δεν κρατάω κ μαχαίρι παιδί μου. Άσε κάτω την καραμπίνα. Έχεις ανάγκη από βοήθεια».
Ο Φάνης πυροβόλησε τον πατέρα του στο κεφάλι. Μετά πήγε από πάνω του και του έκοψε τον λαιμό. Κάθισε στον καναπέ και περίμενε υπομονετικά. Η μητέρα του γύρισε με τα ψώνια από το σουπερ μάρκετ.
«Φάνη τι κάνεις;»
Ο Φάνης την κοίταξε.
«Άσε το μαχαίρι κάτω», της είπε.
«Ποιο μαχαίρι;»
Τότε η Ανθή είδε τον Δημήτρη πεσμένο στο πάτωμα. Το θέαμα ήταν αποτρόπαιο.
«Δεν το πετάς ε;» είπε ο Φάνης. Την πλησίασε και της έκοψε τον λαιμό.
«Γιατί είχες γράψει λάθος στους τοίχους;» τον ρώτησε ο ανακριτής.
«Το λάθος σημαίνει λάθος, τίποτα περισσότερο…» απάντησε ο Φάνης.
* Ο Αντώνης Τζήμας είναι τριάντα τριών χρονών και του αρέσει να σκαρώνει διηγήματα. Ζει στην Αθήνα και εργάζεται ως προπονητής ιππασίας.
Ετικέτες: Διήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Διήγημα: “Αρλέτα, εσύ να είσαι καλά”
16/04/2024, 7:24 μμ -
Ποίημα: “Αραχνοΰφαντη επικράτεια”
16/04/2024, 7:23 μμ -
Διήγημα: “Δε θα με τρελάνουν”
16/04/2024, 7:21 μμ -
Ποίημα: “επιστροφή”
16/04/2024, 7:20 μμ -
Δύο ποιήματα | “η άφεση κατοικεί την άνοιξη”
16/04/2024, 7:19 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
✔ Πάνος Μαυρομμάτης: «Θα έλεγα ότι αποτελούν στιγμές, σκέψεις, αναζητήσεις»
Συνέντευξη στον Ιωσήφ Αρνέ // Ο Πάνος Μαυρομμάτης, ετών 45, σύζυγος και πατέρας, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα όπου και εργάζεται ως ιδιωτικός υπάλληλος. Οι Μικρές Απολογίες είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις
Περισσότερα -
Κοινωνική και πολιτική κριτική με όχημα την αστυνομική λογοτεχνία
Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη // Manuel Vazquez Montalban, “Τατουάζ”. Μετάφραση: Αγγελική Βασιλάκου. Εκδόσεις Μεταίχμιο. Αθήνα, 2019 Όταν στην πλάτη του πνιγμένου από ημερών νεαρού, με τα ψάρια να του έχουν ήδη φάει τα μάτια και τα μάγουλα μετατρέποντας
Περισσότερα -
Διήγημα: «Επάγγελμα:Απαγωγέας»
Της Λένας Μαυρουδή Μούλιου // Επάγγελμα:Απαγωγέας Δεν αποκτάς επίσημη άδεια άσκησης αυτού του επαγγέλματος, και επίσης δεν είναι καθόλου, μα καθόλου εύκολη η απόκτηση της άδειας αυτής. Χρειάζονται ιδιαίτερες προϋποθέσεις. Κατ’ αρχάς απαιτείται ιδιαίτερο ταλέντο κακοποιού. Πρέπει
Περισσότερα -
Διήγημα: “Το Πάσχα των… Χριστουγέννων”
Tης Χρυσούλας Μελισσά-Χαλικιοπούλου // * Ήταν από εκείνα τα όνειρα που ελκύουν την προσοχή σου. Έβλεπε την κόρη της, που έμοιαζε μετά βίας οκτώ ετών, να φεύγει τάχα για σπουδές στην Αμερική. «Μαμά, κλείνεις τις
Περισσότερα -
Διήγημα: «Παραμονή πρωτοχρονιάς»
Γράφει η Γιώτα Αναγνώστου // Το ασανσέρ της πολυκατοικίας ανεβαίνει στον πέμπτο. Μπαίνει μια τύπισσα ντυμένη στην πένα. Το άρωμά της πλημμυρίζει τον μικρό, κλειστό χώρο. Πανάκριβο, μα απωθητικό. Έτοιμη για έξοδο, εορταστική. Totalblack, το μικρό, μαύρο φόρεμα, με
Περισσότερα -
Μια, χαμένη Ιταλική ταινία με Ελληνογερμανικό ενδιαφέρον.
Γράφει ο Βαλάντης Τερζόπουλος (a.k.a. Electric Looser) // Και το αρχικό σενάριο έχει ως εξής: Ο Carlo και η Sabrina έχουν παντρευτεί εδώ και δέκα χρόνια. Έχουν έναν πετυχημένο γάμο. Ο Carlo εργάζεται στο τμήμα δημόσιων σχέσεων μεγάλης
Περισσότερα -
Ένα ποίημα του Λάνγκστον Χιουζ: ‘‘Το δείπνο των επισκεπτών: Εγώ’’ (Dinner Guest: Me).
Απόδοση-Σχόλια: Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη // Η Παρκ Άβενιου του Μανχάταν σε παλιότερη φωτογραφία. ‘‘Το δείπνο των επισκεπτών: Εγώ’’ Ξέρω ότι είμαι Ο Νέγρος Πρόβλημα Πίνοντας κρασί και τρώγοντας φαγητό, Απαντώντας στις συνηθισμένες ερωτήσεις Που έρχονται
Περισσότερα
