Fractal
Home / Το εργαστήρι του συγγραφέα / Η Τζένη Μανάκη στο Εργαστήρι του συγγραφέα
21/12/2016, 12:39 μμ

Η Τζένη Μανάκη στο Εργαστήρι του συγγραφέα

 

manaki_1

 

Η πολλαπλότητα του ατόμου δεν είναι μία ιδέα που μου φυτεύτηκε ξαφνικά στο μυαλό όταν άρχισα να γράφω τη Σκιά της Αμφιβολίας. Ήταν μια αρχαία σκέψη από την μακρινή εποχή που έγραφα κάποιες σύντομες κριτικές θεάτρου στην εφημερίδα που δούλευα  και που με τον καιρό μού έγινε σχεδόν εμμονή, καθώς παρατηρούσα τους ανθρώπους.

Δεν μπορώ να πω με ακρίβεια, αν ξεκίνησα την ιστορία μου έχοντας στο νου μου την ανάλυση της ιδέας ή αν η ιδέα ήταν αυτή που με οδηγούσε καθώς ξετύλιγα τον μύθο μου. Σίγουρα δεν κουβαλούσα το επαχθές βάρος της αίσθησης ότι έπρεπε να αρκεσθώ στο να διατυπώσω αυτή και μόνο. Έτσι ξανοίχθηκα σ’ έναν πολυπρόσωπο μύθο, παρακολουθώντας τούς ήρωές μου από τα χρόνια της φοιτητικής τους ζωής  για κάποιες δεκαετίες.

 «Η σκιά της αμφιβολίας» είναι ένα μυθιστόρημα σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση ενός άντρα και μιας γυναίκας που κάποτε, φοιτητές στο Παρίσι, αγαπήθηκαν, με τον τρόπο του ο καθένας, χώρισαν και συναντήθηκαν τυχαία μετά από χρόνια. Αυτός ο έρωτας είναι ο πυρήνας της μυθοπλασίας, και η αφορμή, να αναλύσω τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις ανησυχίες των ηρώων μου, με συχνές καταβυθίσεις στον ψυχικό τους κόσμο, χωρίς αυτό να είναι αυτοσκοπός, δεδομένου ότι πολλά πρόσωπα και οι ”ιστορίες” τους παρεμβάλλονται στις ζωές τους και τους επηρεάζουν με  διάφορους τρόπους.

Η φιλόλογος Φωτεινή Χρηστίδου, που θα παρουσιάσει το βιβλίο μου, διατείνεται ότι είμαι θιασώτρια της άποψης του Ιταλού συγγραφέα Αντόνιο Ταμπούκι για τη λογοτεχνία: ”Η λογοτεχνία είναι νομάδας, όχι μόνο επειδή μας ταξιδεύει σε τόπους, αλλά επειδή μας ταξιδεύει στην ανθρώπινη ψυχή”, και ότι σ’ αυτό το διττό ταξίδι προσκαλεί η ”Σκιά της αμφιβολίας”, ένα μυθιστόρημα σύγχρονο, ρεαλιστικό, αστικό, πολυπρόσωπο, με κοινωνικό, ψυχολογικό, φιλοσοφικό ενδιαφέρον.

 

h_skia-tis-amfivolias

 

  Η ροή του μυθιστορήματος περιπλέκεται γύρω από ένα  πλαίσιο μέσα στο οποίο θέλησα να εγκιβωτίσω τη συγκεκριμένη ιδέα της πολλαπλότητας του ατόμου, στην οποία ήδη αναφέρθηκα, τις άπειρες μορφές κάθε ανθρώπου, για κάθε τρίτο, που δεν στηρίζονται μόνο στο διαφορετικό πρίσμα απ’  όπου τις βλέπουν οι άλλοι. Υπάρχουν και  μέσα μας και είναι αυτές που δημιουργούν αμφιβολίες για το ποιος πράγματι είναι ο απέναντι μας, όσο και για το ποιος πράγματι είμαι εγώ. Το τελευταίο έχω την πεποίθηση ότι συμβαίνει, γενικά, σπανιότερα, ωστόσο οι ήρωές μου βασανίζονται από την διαπίστωση της δικής τους μετάλλαξης κατά περίπτωση, της ανάγκης να ”ενδυθούν” ένα προσωπείο προκειμένου να προκαλέσουν επιθυμητές εντυπώσεις ή εξελίξεις γεγονότων.

Συμβαίνει και στους δύο κεντρικούς ήρωές μου να κατατρέχονται από αυτή την αίσθηση της αμφιβολίας για την πορεία της ζωής τους, για τις επιλογές, τις αντιδράσεις τους και είναι αυτό το κοινό στοιχείο που τους χαρακτηρίζει και τους ενώνει ακόμη και στην διάρκεια του νεανικού τους έρωτα.

Η Ειρήνη εξομολογείται:

   ”Για μένα ο Γιάννος ήταν μια επαφή με την αθωότητα, είχαμε τις ίδιες αμφιβολίες, σκεφτόμασταν με τον ίδιο τρόπο.”.

    Και ο Γιάννος:

    ”Έθετα τον εαυτό μου κάτω από μικροσκόπιο, πραγματοποιώντας βουτιές στον ψυχικό μου κόσμο, κι εξέταζα με την επιμονή και επιμέλεια επιστημονικού ερευνητή τις μεταλλάξεις μου, που προέκυπταν από κοινωνικούς, κυρίως, καταναγκασμούς.  Αναρωτιόμουν αν ήμουν εγώ το ίδιο άτομο ως γιος της μάνας μου, ή αν είχα κάποια σχέση μ’ εκείνον το νεαρό ερωτευμένο στο Παρίσι. Πώς με είδε η Ειρήνη τόσα χρόνια μετά, ή ακόμη κι εκείνη η πόρνη στη Μόσχα, ή η Μαρίνα που εξοργίστηκε τόσο, καθόλου άδικα, μ’ εκείνον τον υποκριτή που υπήρξα απέναντί της; Είμαι αυτός που ο Χρήστος ορμώμενος από κάποια στοιχεία θαυμασμού απέναντί μου, μου εμπιστεύτηκε την πρώτη του συγγραφική δουλειά; Τι βλέπει στο δικό μου πρόσωπο ο Χάρης τώρα; Αυτό το άτομο έχει καμία σχέση με τον Γιάννο, τον αγαπημένο αδελφό του, που κάποτε είχε σαν πρότυπο, θαρρείς έναν αιώνα πριν;

   Πόσο τελικά με ήξερα σε βάθος; Ήταν πλαστή αυτή η ”αυτοάγνοια” ή ήταν απλά μία αντίδραση στις πολλές όψεις που έπλασα εγώ ο ίδιος για τον εαυτό μου;”

Καταλήγω στο εύλογο ερώτημα: Είναι πράγματι ικανές όλες αυτές οι αμφιβολίες, οι αμφισβητήσεις, οι προδοσίες, οι πίκρες, οι μικρές αθλιότητες που συμβαίνουν στον καθένα μας, να απαξιώσουν το μεγάλο δώρο της ζωής, την ομορφιά της φύσης που μας περιβάλλει, να ακυρώσουν την ανθρώπινη ελπίδα, ακόμη και όταν αυτή είναι παράλογη, την αίσθηση της αγάπης που δίνουμε και παίρνουμε από τους ανθρώπους γύρω μας, όπως αυτή που μοιραζόμαστε ακόμη και με την ανάγνωση των κειμένων μας;

 Εύχομαι σε όλους τους συνεργάτες και αναγνώστες του Fractal χαρούμενες γιορτές κόντρα στο γκρίζο των καιρών, αγάπη, αγάπη, αγάπη και ΕΙΡΗΝΗ!

 

jenny_manaki_2

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top