Fractal

Διήγημα: “Καθυστερημένες διαπιστώσεις”

Της Τζένης Μανάκη // 

 

f20

 

Προσπαθούσα πολλές φορές να επαναφέρω στο νου μου την υπόθεση που υπήρξε αφορμή ενός καθυστερημένου, αναποτελεσματικού απολογισμού.

Το κακό είχε ξεκινήσει από την καταραμένη έμφυτη διάθεση μου για αναβολή στο να καταλήξω στην οποιαδήποτε απόφαση . Λέω ”έμφυτη” χωρίς να είμαι σίγουρη γι αυτό. Μάλλον έγινε δεύτερη φύση μου μετά κάποια μακρινή σοβαρή αποτυχία, είχα αρκετές κάποτε στην πρώιμη νιότη μου, που τις απέδιδα στον αυθορμητισμό, στην γρήγορη απόφαση που είχα πάρει, αν είχα πάρει κάποια απόφαση ή απλά άφηνα ανεξέλεγκτο το ένστικτό μου.

Έβαλα λοιπόν κάτω τον εαυτό μου και τον συμβούλευσα επιτακτικά, σαν να επρόκειτο για κάποιον τρίτο.

Να το σκέφτεσαι και δεύτερη και τρίτη φορά πριν αποφασίσεις!”

 

Και το έκανα. Και οι φορές που το σκεφτόμουν ολοένα και αυξανόταν. Ανέβαλα επανειλημμένως μέχρι να καταλήξω στο ”σωστό”.

Έγινα συνετή, είχα περιφρουρήσει τον εαυτό μου από κακοτοπιές, διάλεγα προσεκτικά τους ανθρώπους που με περιέβαλαν. Μεταξύ άλλων συνεπειών η δοτικότητά μου είχε πάρει την κατιούσα, κι έτσι τουλάχιστον δεν πικραινόμουν από την μη ανταπόδοση.

Δεν έκανα λάθη!

Αγάπησα πάνω απ’ όλους και όλα τον εαυτό μου.

Χάραξα ένα καλομελετημένο στοχοδιάγραμμα που τηρούσα με θρησκευτική ευλάβεια. Το υπηρετούσα απερίσπαστη από συναισθηματισμούς και εντάσεις . Με υπηρετούσε κι εκείνο αφού ήταν ολοφάνερο ότι χάρη σ’ αυτό προόδευα στην δουλειά μου. Έπαιξε σημαντικό ρόλο ότι συνέπλεα με απόψεις ανωτέρων που ίσως και να μη συμφωνούσα, είχαν όμως όλοι έναν καλό λόγο να πουν για μένα, έστω και υποκριτικά, σ’ αντίθεση με συναδέλφους μου που τους εναντιωνόταν, χωρίς ούτε προσωρινό ούτε μελλοντικό θετικό αποτέλεσμα.

Έτσι, μαζί με την μονοσήμαντη αδιάλειπτη επιμονή στο αντικείμενό μου, είχα κατακτήσει την κορυφή!

Με βέβαιο τον ”θρόνο” μου, σαν επικεφαλής στην μεγαλύτερη δικηγορική εταιρία της πόλης, αποφάσισα να χαρίζω κάποια χαμόγελα που συνόδευα με ”γλυκιές” κουβέντες που δεν πολυπίστευα. Δεν θα σπαταλούσα τον συναισθηματικό μου κόσμο για κατώτερούς μου, εννοείται. Η αυτοεκτίμησή μου είχε πάρει τεράστιες διαστάσεις, όχι άδικα! Θαύμαζα τον εαυτό μου για την πειθαρχία σε όλους τους τομείς της ζωής μου. Τηρούσα το πρόγραμμα μελέτης, το πρόγραμμα δίαιτας, το πρόγραμμα γυμναστικής. Το πρόγραμμα σταδιακής απώλειας της αίσθησης δικαίου, προσόν απαραίτητο για την δουλειά μου. Ήμουν ικανοποιημένη από την εικόνα μου στον καθρέφτη! Με παίνευαν για την κομψότητά μου, κι ήταν φυσικό αφού διέθετα σχεδόν όλο τον ελεύθερο χρόνο μου στην επιλογή κομψών ρούχων και αμέτρητων καλλυντικών. Ήταν τα αντικείμενα της λατρείας μου !

Δεν εκτέθηκα ποτέ σε ερωτικές σχέσεις με συναδέλφους αλλά ούτε κι έξω από την δουλειά. Το ήξερα ότι συζητιόταν η εμμονή μου σε κάποιες ” ηθικές αξίες”, από τους μεγαλύτερους συναδέλφους. Δεν είμαι ηλίθια να πιστεύω ότι οι νεώτεροι που με προσκυνούσαν όταν ήμουν παρούσα, δεν διασκέδαζαν διατυπώνοντας διάφορα ειρωνικά σχόλια. Άκουσα μάλιστα μια φορά την γραμματέα μου να σιγοψιθυρίζει σε κάποιον ”Θα ενημερώσω αμέσως την κ. Παγοκολόνα”. Προσποιήθηκα ότι δεν άκουσα και της χαμογέλασα. Εκείνη δεν ήταν σίγουρη κι έγινε κατακόκκινη. Παντού ελλοχεύει η ζήλια και ο ανταγωνισμός.

Η αλήθεια είναι (αυτή η σκέψη εγκαταστάθηκε μέσα μου πολύ αργά), ότι δεν υπήρξαν ποτέ αξιόλογες ερωτικές προτάσεις. Οι άντρες αποφεύγουν τις έξυπνες και πετυχημένες γυναίκες. Ήταν και το απρόσιτο ύφος μου που τις απέτρεπε.

Δεν αισθάνθηκα ποτέ την ανάγκη ενός μόνιμου συντρόφου. Δεν θα επέτρεπα ποτέ πλέον σε κάποιον να με κρίνει, να μοιραστεί την επιτυχία μου, να με υποτιμήσει εξαιτίας των κόμπλεξ του, να ”κακοποιήσει” το καλόγουστο, πεντακάθαρο σπίτι μου, και επιπλέον να χρεώνομαι τις συμπεριφορές του. Οφείλω να ομολογήσω ότι λαχταρούσα κάποιες αγκαλιές αλλά φοβόμουν τις προσκολλήσεις και τις λοιπές συνέπειες. Έτσι καταπιέζοντας την σεξουαλικότητά μου για χρόνια είχα συνηθίσει την απραξία που ένιωθα να με δικαιώνει όχι όμως και να με γαληνεύει. Αυτό το τελευταίο ήταν μια… καθυστερημένη διαπίστωση.

Σπάνια επανερχόταν η σκέψη μου στους αυθορμητισμούς της νιότης μου, της είχα επιβάλλει απαγορευτικό. Κάποτε το παρέβαινε και με τσιγγλούσε με αναμνήσεις από κάποιες ερωτικές βραδιές, αναριγούσα στη θύμησή τους, όμως γρήγορα ο πέπλος της ψυχρότητας με επανέφερε στον ”αξιοπρεπή” εαυτό μου. Μία τέτοια περιπέτεια με πολλές συνέπειες που κατόρθωσα να ξεπεράσω, ίσως εκείνη, ήταν η αφορμή για την ”γέννηση” του κατοπινού εαυτού μου. Δεν ήθελα για χρόνια να την θυμάμαι, την συρρίκνωσα και την σφράγισα μέσα στο αδειανό κουτάκι των ανεπιθύμητων αναμνήσεων.

Είναι όμως κάποιες στιγμές στη ζωή… κάποιο απρόοπτο κλικ που σε φέρνει αντιμέτωπο με προβληματισμούς και αναθεωρήσεις , εκεί που πίστευες ότι όλα τα είχες βάλει σε μία απόλυτη τάξη… αρκεί να μην είναι πολύ αργά.

Ήταν δύσκολη η περίπτωσή του κι έτσι αποφάσισα να την χειριστώ προσωπικά.

Δολοφόνος . Ακόμη νέος, ωραίος, καλλιεργημένος, με κατά τα λοιπά εξαιρετικούς τρόπους. Δεν χωρούσε στο μυαλό μου πως κατέστρεψε την ζωή του για ένα πάθος. Οι ερωτήσεις μου ξέφευγαν από το στενά επαγγελματικό ενδιαφέρον προκειμένου να στοιχειοθετήσω την υπερασπιστική μου γραμμή. Δεν υπήρχαν ήττες στο βιογραφικό μου. Δεν χωρούσε στο μυαλό μου το μέγεθος ενός τέτοιου αισθήματος που έχει την δυνατότητα να ανατρέψει όλα τα δεδομένα σου. Επέμενα ξανά και ξανά.

Ήταν ένα συνεχές έντονο αίσθημα ή ένα κύμα πάθους που ξεχείλισε και σε οδήγησε στο έγκλημα?”

”Απάντησα πολλές φορές. Ναι! Από την στιγμή που την γνώρισα. Της αφιερώθηκα ολοκληρωτικά. Δεν έβλεπα μπροστά μου τίποτα άλλο από την μορφή της. Ακόμη και στον ύπνο μου ήταν παρούσα. Με είχε στοιχειώσει. Έχανα την υπόλοιπη ζωή μου. Δεν μπορούσα να δουλέψω, να διαβάσω, να ταξιδέψω, να δω τους φίλους μου. Ζούσα μόνο για εκείνη. Με έπνιγε αυτό το ανεξέλεγκτο πάθος. Προσπαθούσα να το καταλαγιάσω αναμασώντας ανύπαρκτα ελαττώματά της. Δεν υποχωρούσε στο ελάχιστο. Δεν είχα άλλη λύση.”

”Εκείνη?”

”Πιστεύω πως ναι, με ήθελε, με αγαπούσε, όχι όμως με την ίδια ένταση. Δεν της το καταλόγιζα. Το δικό μου πάθος είχε αρχίσει να γίνεται άρρωστο. Το ήξερα. Το φάρμακο να το καταστείλω δεν μπορούσα να βρω. Κατέληξα ότι ο θάνατός της ήταν η μοναδική λύση.”

”Ήσασταν ευτυχισμένοι μαζί?”

Ένιωθα ότι έκανα ανόητες ερωτήσεις, όμως είχα βαλθεί να κατανοήσω σε βάθος τι τον οδήγησε στο έγκλημα. Υποψιαζόμουν ότι δεν μου αποκάλυπτε όλη την αλήθεια.

Δεν μπορεί να είσαι λογικός και να σκοτώνεις κάποιον χωρίς λόγο μόνο και μόνο επειδή τον ερωτεύτηκες ή τον αγάπησες ανεξέλεγκτα. Του πρότεινα να εξετασθεί από ψυχίατρο και αρνήθηκε με επιμονή την πρότασή μου να επικαλεσθώ ψυχικό νόσημα για ελάφρυνση της ποινής.

Είχα καταληφθεί σχεδόν από μανία να εξερευνήσω κάθε, ακόμη και ασήμαντη λεπτομέρεια της ζωής του και της ζωής του θύματος για να βεβαιωθώ ότι ο ισχυρισμός του ήταν αληθινός.

Τον κοίταζα στα μάτια καθώς τον ”ανέκρινα”. Το βλέμμα του απέπνεε μία αίσθηση ελευθερίας, παρά το γεγονός ότι είχε πλήρη συναίσθηση του τι θα επακολουθούσε μετά την πράξη του, ακόμη και στην πιο ευτυχή έκβαση της υπόθεσης.

Ήταν η πρώτη φορά μετά τόσα χρόνια στο επάγγελμα που ένιωθα να με συνδέει κάποιο συναίσθημα με τον πελάτη. Είχε αρχίσει να μπαίνει στο νου μου η σκέψη ότι μου άρεσε σαν άντρας, ίσως να ήταν αλήθεια, αλλά δεν μπορούσα να είμαι βέβαιη για μια αντίδρασή μου ξεχασμένη μέσα στον χρόνο. Εκείνος ήταν τελείως αδιάφορος για μένα σαν γυναίκα, ήμουν βέβαιη γι αυτό. Το έδειχνε το απλανές βλέμμα του και το ανεπαίσθητο χαμόγελο που σχηματιζόταν συχνά στα χείλη του, που φανέρωνε έναν νου που ταξιδεύει αλλού. Μου έδινε την εντύπωση ενός ευτυχισμένου ανθρώπου, κι αυτή η αντίφαση σε σχέση με την κατάστασή του με αποπροσανατόλιζε.

Σκότωσε ό,τι σε κάνει να μην είσαι ο αληθινός εαυτός σου!’‘ είπε σε κάποια φάση, κι αυτή η φράση σφηνώθηκε σαν σκουριασμένο καρφί στο μυαλό μου.

Γύρισα ξέπνοη από την κούραση στο σπίτι μου. Πέταξα τα επώνυμα ρούχα μου στα έπιπλα του χολ και ξάπλωσα στον πανάκριβο σχεδόν άθικτο άσπρο καναπέ μ’ ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι. Δεν θυμάμαι πως μπήκα στην διαδικασία ν’ αναρωτηθώ αν είμαι ευτυχισμένη… αν είναι γλυκιά η γεύση της επιτυχίας όταν δεν την μοιράζεσαι … αν μια ζεστή αγκαλιά, λίγη αγάπη, θα είχε την δύναμη να με γιατρέψει από την κούραση και το άγχος. Πως θα ήταν η ζωή μου αν είχα πει ”ναι” στην πρόταση του … ξέχασα και το όνομά του, αν δεν τον έκανα να βαρεθεί την αναμονή μέχρι ν’ αποφασίσω… Ήμουν σε βάθος ικανοποιημένη από την αποστειρωμένη ζωή μου;

Δεν ήμουν, ήταν το συμπέρασμα. Άρχισα να βάζω τον εαυτό μου στη θέση του θύματος. Πως θα αισθανόμουν αν κάποιος μου αφιέρωνε το σύνολο του λογισμού και της ζωής του… Μ΄ εξιτάρισε τόσο η σκέψη που άρχισε το μυαλό μου να επεξεργάζεται σενάρια αληθινής ευτυχίας. Εικόνες απολαυστικών στιγμών έτρεχαν σαν κινηματογραφική ταινία μπρος στα μάτια μου, χαλάρωσα τόσο που ένιωσα να έχει εξαφανισθεί ο πόνος στα μηνίγγια μου, ένιωθα ένα ελαφρό αεράκι να χαϊδεύει το σώμα μου σαν να μ’ άγγιζε ένα μαγικό ραβδί.

Δυο πανέμορφα πιτσιρίκια έπαιζαν πάνω στο χαλί κι εγώ έγερνα το κεφάλι στο στήθος του άντρα που με κρατούσε αγκαλιά και φιλούσε τα μαλλιά μου.

Παίξε με τα παιδιά αγάπη μου κι όταν γυρίσω από την δουλειά υπόσχομαι να ασχοληθώ αποκλειστικά μαζί σας !”

Ένας κρότος με έφερε πίσω στην πραγματικότητα ταράζοντας τον ολιγόλεπτο ύπνο μου. Το μάτι μου έπεσε κατευθείαν στην πανάκριβη τσάντα μου που έπεσε από το τραπέζι έτσι όπως την άφησα άτσαλα στην άκρη. Το περιεχόμενό της βρέθηκε σκορπισμένο στο πάτωμα. Τρόμαξα τόσο ότι μπορούσε να είχε πάθει κάποιο άσχημο σημάδι από το πέσιμο και σηκώθηκα απότομα να την ελέγξω. Στην ετικέτα από το αναποδογυρισμένο σακάκι μου φάνηκε ότι είδα την μορφή του ίδιου του Αρμάνι να μου κουνάει απειλητικά το δάκτυλο. Τότε πρόσεξα και την κόκκινη σόλα από τις αναποδογυρισμένες γόβες μου κι ένιωσα απαίσια με την ακαταστασία και την ανεμελιά μου. Τι μου συνέβη κι ήμουν τόσο απρόσεκτη με τα αντικείμενα της λατρείας μου?

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top