Fractal
Home / FRACT-ALL / Διήγημα: “Ο εισαγγελέας”
16/06/2015, 11:19 μμ

Διήγημα: “Ο εισαγγελέας”

Της Τζένης Μανάκη // *
 

images

 

Δεν θυμάμαι με πιο κριτήριο τον είχα επιλέξει . Μάλλον θα ήταν η σοβαροφάνεια ! Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν θεωρούσα προσόν κάτι τέτοιο. Αντίθετα μάλιστα. Όμως μέσα σ’ αυτήν την ανώριμη κοινωνία, που ότι ”λάμπει θυμίζει χρυσό”, ήταν και οι καιροί τότε τέτοιοι, ο Αχιλλέας ήταν ακριβώς αυτό! Ξεγελούσε! Όχι ότι είχα πρόθεση να ξεγελάσω κάποιους, απλά με έθελγε πάντα να συνδυάζω την δουλειά με λίγη πλάκα. Έβρισκα τόσο διασκεδαστικό ότι οι πιο πολλοί ” ψάρωναν ” καθώς τον έβλεπαν ατσαλάκωτο πρωί-πρωί μέσα στο επώνυμο κοστούμι του, με την επίσης επώνυμη γραβάτα και την φιρμάτη επαγγελματική δερμάτινη τσάντα τοποθετημένη στο διπλανό σκαμπό . Εννοείται με τρόπο ώστε να είναι ορατή απ’ όλους η τυπωμένη φίρμα.

Με περίμενε συνήθως σ’ εκείνο το καφέ που μαζευόμασταν όλοι οι δικηγόροι πριν από κάποιες παραστάσεις ή κάποια διαλείμματα δικών για να μου φέρει κάποιο χαρτί από Υποθηκοφυλακείο ή κάτι παρόμοιο . Έπινε τον εσπρέσσο του αμίλητος, του φαινόταν πολύ σικ αυτό το είδος καφέ , σκορπώντας γύρω απαξιωτικά .βλέμματα. Ήταν σίγουρος ότι ξεχώριζε από το άκομψο πλήθος. Φορούσε το σύνηθες μπλαζέ ύφος τύπου ” μην ενοχλείτε, σκέφτομαι κάτι σημαντικό” που συνέτεινε στο να ξεγελάει όποιον δεν τον γνώριζε καλά. Όχι ότι άφηνε πολλά περιθώρια να τον γνωρίσει κανείς. Αυτό του το καταλόγιζα σαν ένα είδος ευφυίας.

Δεν είχε να πει τίποτα, ήταν κατά βάση άσχετος με τα πάντα, καθώς ελάχιστος χρόνος του έμενε από την αέναη προσπάθεια ”του φαίνεσθαι ”. Εγώ που τον ήξερα καλά, αφού ξεπέρασα το στάδιο της θυμηδίας που μου προκαλούσε ο τύπος του, με είχε πιάσει μία μαζοχιστική μανία να τον παρατηρώ και να μελετώ τις συμπεριφορές του , ήμουν σίγουρος ότι η πιο σοβαρή σκέψη που μπορούσε να περάσει από το μυαλό του, ήταν σε ποιό σημείο του αυτοκινήτου να ”πετάξει” επιμελώς ατημέλητα, το περιοδικό που διαφήμιζε τα σκάφη αναψυχής , ώστε να πέσει οπωσδήποτε επάνω του, το βλέμμα του οιουδήποτε εισερχόμενου. Μάλιστα είχε χολωθεί όταν επένδυσα τα τζάμια με το προστατευτικό λεπτό σκουρόχρωμο φίλμ για προστασία από τον ήλιο. Ήθελε και το βλέμμα των διερχόμενων.

Πολλές φορές στις σικ σπόρ εμφανίσεις του φορούσε και ανάλογο παπούτσι, για να δένει με το περιοδικό. Οδηγούσε το δικό μου αυτοκίνητο, μετέφερε συχνά πελάτες από και προς το αεροδρόμιο ή όπου χρειαζόταν . Το είχε σχεδόν για αποκλειστική χρήση του ,γιατί ποτέ δεν με έθελγε η οδήγηση. Ο Αχιλλέας είχε με μια πρώτη ματιά, ένα εκτόπισμα , μια εμφάνιση γκόλντεν μπόυ κι ας απείχε πολύ επί της ουσίας από το ”γκόλντεν” και παρασάγκας από το ”μπόυ”, αφού του έλειπαν τα περισσότερα μαλλιά του, είχε και τα χρονάκια του!

Όπως και να ήταν, έπειθε αρκετούς επιπόλαιους , ακόμη και πριν από τον τίτλο του ” εισαγγελέα” που υπερηφάνως κατείχε. Εγώ του τον είχα δώσει, και μάλιστα χωρίς πρόθεση να σαρκάσω τον ίδιο. Είχα ένα επαγγελματικό ραντεβού έξω από την πόλη μ’ έναν υποψήφιο πελάτη. Δεν μου άρεσε ποτέ η οδήγηση, έτσι ο Αχιλλέας εκτός από το παιδί του γραφείου μου έκανε συχνά και τον οδηγό. Φθάσαμε . Ο ”πελάτης” συνοδευόταν κι από έναν νεαρό. Φαντάστηκα ότι θα είναι γιός του. Με το που πλησιάζουμε σηκώνεται, μου συστήνεται και μου συστήνει και τον νεαρό ” ο δικηγόρος μου” λέει. Τώρα τι ήθελε από μένα αφού είχε ήδη ”τον δικηγόρο του” δεν κατάλαβα, οπότε μ’ έπιασε η περιπαιχτική μου μανία και του συστήνω τον Αχιλλέα με σοβαρό ύφος. ”Ο κ. Αχιλλέας Παπάγκος, εισαγγελέας”. Ο νεαρός δικηγόρος σηκώθηκε αυτόματα όρθιος με μεγάλο σεβασμό και ελαφρά υπόκλιση δίνει το χέρι του στον Αχιλλέα, που ως θα ανέμενα, αν είχα τον χρόνο να το σκεφθώ, πήρε αμέσως το ανάλογο ύφος. Έτσι του έμεινε ο ”τίτλος” τον οποίο πολύ υπερηφάνως έφερε έκτοτε, του έδωσε μάλιστα και μία απρόσμενη ώθηση στις σχέσεις του με τις γυναίκες. Ανέβηκε η ποιότητα!

Ήμουν σίγουρος, μπορεί και από κακία, ότι οι σχέσεις του δεν προχωρούσαν πέρα από την βραδινή γκλάμουρους έξοδο, στο πιο σίκ μπάρ, για ένα ποτό. Αυτό το βάσιζα σ’ εκείνη την ”ευφυία” που του καταλόγιζα. Τα περαιτέρω απαιτούσαν χρήμα αλλά κυρίως ένα ”ξεγύμνωμα” που απέφευγε επιμελώς. Έτσι απέκτησε μία λίστα αναμονής των περαιτέρω, που έγινε αφορμή κυμάτων ζηλοτυπίας από το περιβάλλον, ακόμη και συναδέλφων μου. Αυτό έγινε αφορμή να αυξηθεί η πλασματική του αυτοπεποίθηση.Φρόντιζε συχνά να πηγαίνει νωρίτερα από μένα στα σημεία συνάντησής μας και πολλές φορές άφηνε κάποιον φάκελο που του είχα ζητήσει με την υπόδειξη να μου δοθεί, ”εκ μέρους του κ. Εισαγγελέα” Ο τίτλος του κάθισε ως νέο φιρμάτο κοστούμι!

Είχαν σχεδόν όλοι ξεχάσει το όνομά του. Όταν οι συνάδελφοί μου τον χαιρετούσαν, χωρίς διάθεση να τον πειράξουν, ”Καλημέρα κ. Εισαγγελέα”, αυτός χαμογελούσε αυτάρεσκα , αποδεχόμενος τον τίτλο ως αληθινό, πράγμα που επέσυρε τον σεβασμό ορισμένων ασκούμενων δικηγορίσκων. Μου έδινε την εντύπωση του ευτυχισμένου ανθρώπου που κατάφερε να πραγματοποιήσει τα όνειρά του! Αφού έκανε κι εμένα να νιώθω καλά που του έδωσα την ”ευκαιρία”. Σχεδόν αισθανόμουν υπερηφάνεια που είχα κατορθώσει να αναβαθμίσω έναν άνθρωπο, έστω και πλασματικά. Το τελευταίο δεν μετρούσε, γιατί όλα πλασματικά ήταν τότε.

Η Αχίλλειος πτέρνα είχε όνομα: ”κρίση”. Αυτή η καταραμένη κρίση που μ’ έκανε να ελαχιστοποιήσω τα έξοδα του γραφείου, να απολύσω μεταξύ άλλων και .τον Αχιλλέα . Όταν του το ανήγγειλα εξακολουθούσε να έχει εκείνο το γνωστό ψυχρό μπλαζέ ύφος του. Χρειάστηκε λίγα δευτερόλεπτα για ν’ απλωθεί η λύπη και η απογοήτευση στο πρόσωπό του. ” Δεν θα με αποκαλούν πια εισαγγελέα …” είπε καθώς μου γύρισε την πλάτη του κι έφυγε.

 

* Η Τζένη Μανάκη εργάστηκε ως συντάκτρια και μεταφράστρια σε εφημερίδα της Θεσσαλονίκης και μετά στο Δημόσιο. Ήταν υπεύθυνη σύνταξης 16σελιδης μηνιαίας συνδικαλιστικής εφημερίδας. Μιλά Αγγλικά και Γαλλικά. Παρακολούθησε σεμινάρια συγγραφής στο Λος Άντζελες. Ζωγραφίζει, έχω πάρει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις. Είναι φανατική αναγνώστρια λογοτεχνίας.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top