Fractal

Όνειρο ήταν…

Γράφει η Ελένη Χωρεάνθη //

 

tromokrΔαμιανός Χατζημηνάς: “Τρομοκράτες του ονείρου”, Κέδρος, Αθήνα 2013.

 

Ο κισσός είναι φυτό αναρριχώμενο. Ανεβαίνει προσκολλώμενος στον κορμό άλλου φυτού. Προφανώς, και ο Κισσός, ο κεντρικός ήρωας του παρόντος μυθιστορήματος ονειρεύεται να γίνει τρομοκράτης με τις πλάτες άλλων έχοντας συνοδοιπόρο τη Φατιμά που θα μάθει στον Κισσό Αραβικά για να μπορεί να παρακολουθεί τον δάσκαλο, τον Ιμάμη. Ο δάσκαλος έχει καθοδηγητικό ρόλο και μυεί τον Κισσό στον τρόπο λειτουργίας της σκέψης, της ζωής και των συνηθειών των Μωαμεθανών, στις αρχές του Ισλάμ κυρίως όσον αφορά τη θέση της γυναίκας στον Ισλαμικό κόσμο και ποια σημασία έχουν τα σύμβολα: π. χ.  η μαντίλα, κυρίως, ο περιορισμός της γυναίκας στο σπίτι.

Η Φατιμά άτομο χωρίς ξεκαθαρισμένο ρόλο στο παιγνίδι της συνομωσίας,  είναι διαθέσιμη σε κάθε περίπτωση, ένα πιόνι και ως πειθήνιο όργανό του Κισσού, δέχεται σχεδόν αδιαμαρτύρητα να τον ακολουθήσει. Δεκτικό άτομο χωρίς θέληση και χωρίς αξιώσεις, εκτελεί εν αγνοία της εντολές που απαιτεί κάποια «αντιστασιακή», κατά φαντασίαν τρομοκρατική οργάνωση στην οποία ο Κισσός είναι μπλεγμένος από απερισκεψία ή περιέργεια, και δέχεται τις προκλήσεις που καθοδόν δημιουργούνται ή τις προκαλεί η φορά των πραγμάτων και των συνθηκών.

Η Φατιμά με τον Κισσό, ύστερα από κάποιες παραπλανητικές περιπλανήσεις στη βόρειο Ελλάδα, φτάνουν στην Κωνσταντινούπολη, στην Πόλη που συγκεντρώνει πλήθος ετερόκλητα στοιχεία, όντας το όριο μεταξύ Ισλαμικού και Δυτικού,  Ισλαμικού και Χριστιανικού Ανατολικού και Δυτικού κόσμου και πολιτισμού, σταυροδρόμι λαών, θρησκειών και πολιτισμών, γέφυρα που ενώνει και χωρίζει τις αντιθέσεις.

«Ο Κισσός και η Φατιμά στην Πόλη. Κάτι σαν τον Καραγκιόζη  φούρναρη. Η πόλη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η πόλη της συνομωσίας, η πόλη της προδοσίας, η πόλη τω ν χριστιανών, η πόλη των μωαμεθανών, η πόλη του σκότους και της πορφύρας, η πόλη του στέμματος και της δόξας, η πόλη της παρακμής, η πόλη της αρχής του τέλους, η πόλη της ελπίδας. Η πιο βαριά Πόλη στις πλάτες του Κισσού», (σελ.106).

Εκεί το θολό τοπίο αρχίζει να ξεκαθαρίζει και να διαφαίνεται ο διακριτικός ρόλος καθενός και ο σκοπός ή οι σκοποί της οργάνωσης τη στιγμή ακριβώς που ο Κισσός συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται ανάμεσα στη «μουντή, βαριά Αγία Σοφία, μουσείο των αιώνων», αιώνιο σύμβολο του χριστιανισμού και στο εκτυφλωτικά μεγαλοπρεπές Μπλέ Τζαμί των Μουσουλμάνων με τα «έξι σπαθιά του Αλλάχ» να σημαδεύουν τον ουρανό….

Από την Κωνσταντινούπολη «περνάει ο δρόμος» για τους τρομοκράτες του ονείρου που το σύνθημά τους είναι: Αφουγκράσου την Ανατολή, ενώσου με αυτή» και σίγουρα «θα έρθει ο τόπος, ο χρόνος, η στιγμή να αγωνιστής γι’ αυτό που δεν θα γίνει(!)». Ιδού λοιπόν το όνειρο του «τρομοκράτη», η μικρή, ασήμαντη λεπτομέρεια: Να αγωνιστείς γι’ ατό που ΔΕΝ θα γίνει!

Η μεγάλη περιπέτεια τότε αρχίζει. Μυστικές επαφές με υψηλά ιστάμενα πρόσωπα, διασυνδέσεις με πρωτοκλασάτα όργανα της συνομωσίας για ανατροπή της καθιερωμένης τάξης των πραγμάτων, συναντήσεις με μυστικοσυμβούλους και πράκτορες της οργάνωσης.

Οι χώροι συνάντησης δεν είναι γραφεία ή καταγώγια, είναι καταστήματα χαλιών πίσω από τα οποία πραγματοποιούνται οι μεγαλύτερες συνομωσίες και οι σημαντικότερες διαβουλεύσεις με τους υπεύθυνους, πάντα με συνθήματα και δίνονται οι εντολές και οι κατευθυντήριες γραμμές δράσης εναντίον των δυνάμενων του Δυτικού κόσμου και δη των Αμερικανών που σκοτώνουν τους λαούς του Ισλάμ. Ενώ, κατά την άποψή του, «ο ισλαμισμός είναι κοινωνικό κίνημα που αγωνίζεται με κάθε τρόπο να αντιμετωπίσει την επιβολή μιας νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων(;)».

Συνδετικός κρίκος όλων των διαδραματιζόμενων είναι ένα μπλε χαρτί, ένα μπλε γράμμα. Όπως εκείνο που βρήκε «τυχαία», μόνο τυχαία δεν ήταν, στα σκαλοπάτια της πολυκατοικίας στο Κολωνάκι ο Κισσός και καθόρισε ίσαμε το τέλος την πορεία του στα μέρη της Ανατολής.

 

Δαμιανός Χατζημηνάς

Δαμιανός Χατζημηνάς

 

Έτσι, μέσα στις 217 σελίδες του μυθιστορήματος όλα τα ρεκόρ καταρρίπτονται. Ο Κισσός δεν είναι πια Κισσός Αλλά «μον αλ-Γκαρίμπ! «είναι ο ξένος», ο «ντινόνε γιοονανί, ο τρελοέλληνας» και συνεχίζει τον ιερό αγώνα με «ομάδα κρούσης τα «κονσερβοκούτια» και τρεις όμορφες γυναίκες, απογόνους των αμαζόνων της Λιβύης, αφοσιωμένες του: Τη Θώρα που σημαίνει επανάσταση, τη Νουρ που σημαίνει φως και την Ταχέρφ που σημαίνει απελευθέρωση. Επίσης μαζί τους ο γιατρός αλ-Χακίμ και ο τραγουδιστής Μούτρεπ, ο τσιλιαδόρος!

Με «κονσερβοκούτια» και μυρμήγκια «οι τρομοκράτες του ονείρου» γκρεμίζουν γέφυρες, κατεδαφίζουν εστίες κακών, ανατρέπουν καθεστώτα  ίσαμε που ο αγώνας φτάνει στο τέλος του όπως:

«Όταν ανθίζει το λουλούδι φτάνει στο τέλος του!» και «από την κορυφή δεν πέφτεις ποτέ στον πάτο, αλλά στο χάος…»

Πρόκειται για ένα ευφυές «ηρωικό!» μυθιστόρημα, καλογραμμένο, έξυπνα δομημένο κωμικοτραγικό παιγνίδι φαντασίας όπου ο Κισσός ως άλλος δον Κιχώτης αιωρείται μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, κορυφής και χάους: «φάντασμα είναι και στοιχειώνει την αγάπη» για έναν αγώνα άγονο…

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top