Fractal

Τρία ποιήματα

Της Μαίρης Πέστροβα //

 

 

Τα μαλλιά της

~~~~~~~~~~~

Ένα βράδυ

αποφάσισε να κόψει τα μαλλιά της

θέλω να απαλλαγώ από εσάς, είπε,

και έκανε την εξίσωση

τόσο βάρος επί τόσα χρόνια

τι βγαίνει αλήθεια

να κοιτώ μόνο ουρανό

και να σκοντάφτω.

 

Άνθρωποι κατοικούσαν μέσα τους

της μιλούσαν…, της μιλούσαν….,

κι αυτή

δεν καταλάβαινε πια τι της λέγανε

μια κουρελού οι σκέψεις της

όποιο μονοπάτι κι αν τραβούσε

πάντα μπροστά τους βρισκότανε

 

Αφήστε με πια ήσυχη!

φώναξε

και τα πόδια της πέτρωσαν

μόνο κάτι σαν μουσική

ερχόταν από μακριά

από αυτό το καραβάνι

που παρακάλεσε και την πήρε μαζί του

την έπλυνε και την έντυσε

 

Τα μαλλιά; την ρώτησαν

 

Κόψτε τα, απάντησε

και ράψτε τα στην πλάτη μου.

Κάλλιο να πετώ

παρά να σέρνομαι…

 

~•~

 

Παράθυρο

~~~~~~~~

Παράθυρο

Ορθάνοιχτο στέκει

Πρόκληση δραπέτευσης

Από κενό επίπλων δωμάτιο

Με ένα Μάζωμα σκέψεων

Στο παγωμένο πάτωμα

Και τον ουρανό γιομάτο άστρα

Απ’ αυτά τα παιδικά

Που έκρυψες στην κασετίνα σου

Από καλοκαιρινούς ουρανούς

Παρέα με τους ευκαλύπτους

Και κάποιο τραγούδι στο ραδιόφωνο

Πέρασαν όλα

Μόνο στο ντουλαπάκι της μνήμης

Είναι πια στοιβαγμένα

Άτσαλα

Μα υπαρκτά.

Κάθε που στρίβω το κεφάλι μου

Απομακρύνεσαι λυπημένη

Γιατί τα άστρα

Όλο και λιγοστεύουν

Από την κασετίνα.

 

~•~

 

Λέξεις

~~~~~

Περιτυλιγμένες στέκεστε στην άκρη

Αφήνοντας χώρο να περάσει

Ο οποιοσδήποτε

Αθόρυβες, σιωπηλές,

Διακοσμείτε την γωνία

Αφού στερείται κάδρου

Ρουφήξατε τόσον αέρα

Απορώ πώς δεν σκάσατε

Με τόσο λιγοστό χώρο ανάσας πια

Τα χρόνια σας πέτρωσαν

Αυτό το κτίσμα είναι δημιούργημά σας

Δίχως πόρτα και παράθυρα

Από μέσα χτιζόταν

Ώσπου μια μέρα

Κλειστήκατε για τα καλά.

Λέξεις

Που ποτέ δεν ξεστομίστηκαν

Έγιναν κάδρα διακόσμησης

Αυτού του κτίσματος

Θα το πεις και τάφο

Αφού ποτέ δεν ξαναβγήκατε στο φως.

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top