Fractal
Home / FRACT-ALL / Τρία ποιήματα
26/10/2016, 11:54 πμ

Τρία ποιήματα

Του Χρήστου Κουκουσούρη // *

 

 

f21

 

Δυτικά του ανέμελου

 

Πόσο άδικος ην ο καιρός, μοιάζει ψεύτης σ’ ένα άυλο πλήθος,

πόσο λίγη ην η αγάπη και χάνεται στο μετά της ζωής και στο τώρα,

στο ανάμεσα ψάχνεις να βρεις περηφάνια αγώνες και ήθος

σκοτεινές οι βραγιές, φαναράκια στους δρόμους σβησμένα απ’ την μπόρα.

 

Δεν μ’ ακούει απόψε κανείς που για σένα μιλάω μονάχος,

δεν υπάρχει κανείς να σου πει πως για σένα πονάω και φοβάμαι,

σε περίμενα πάλι να ‘ρθεις στο γνωστό μας το στέκι ‘’ο Ξωμάχος’’

πάει καιρός που έχεις πια να φανείς, την ελπίδα που στέκει λυπάμαι.

 

Φεγγαράκι λαμπρό δεν φωτίζει, κρυμμένο απ’ ομίχλες και σκόνη,

μεγαλώσαμε, η ζωή με ‘στα μούτρα τα μη και τα δεν σου κραδαίνει

κι ένα βήμα να κάνεις μπροστά πάλι αλλοίμονο βρίσκεσαι μόνη,

ποιο σταυρό κουβαλάς σε ποια πόρτα ακουμπάς που κανείς δεν προσμένει.

 

Πλήθος φώτα θαρρείς πως θα βρεις στις μεγάλες του κόσμου αξίες

σκοτεινές οι ψυχές που κρυμμένες βοούν και βοήθεια ζητάνε

σε φτηνά καταγώγια θα βρεθείς, το κορμί σου να κάνει θυσίες

στην τιμή της ελεύθερης νιότης, που ανέμελα αγάπες λυγάνε.

 

Πάει καιρός που έχεις πια να φανείς και η χέρσα καρδιά μου καμίνι

δεν γνωρίζω σε ποιόν να ρωτήσω και που πρέπει να πάω να ψάξω

κάθε μέρα και χάνω από λίγη ελπίδα δεν μετράω τις πληγές που αφήνει,

δεν πονάω πια, ρημάξανε όλα, χαθήκαν, σ’ άδειο τάφο νογάω τι θα θάψω.

 

Δυτικά του ανέμελου ένα πλήθος σκηνές πανανθρώπινο τσίρκο

ακροβάτες και κλόουν και μια σφαίρα θανάτου μηχανές που γυρνάνε,

μια μικρή κινεζούλα κρεμασμένη απ’ το στόμα σ’ ένα χάλκινο κρίκο

να χλευάζει το υπέρβαρο πλήθος που αγνοεί τους λαούς που πεινάνε.

 

Που χαμένη γυρνάς, ποιο σταυρό κουβαλάς, που να βρίσκεσαι τώρα

τι ζητάς που εγώ δεν μπορούσα έτσι απλά, ταπεινά, να προσφέρω,

περιμένω ακόμη να ‘ρθεις, θεωρώντας πως ήταν μια μπόρα,

θα ‘χα πιο μετρημένη και πιο λίγη ζωή για να μην υποφέρω.

 

Ένα μήνυμα νύχτα και μέρα από κάποια γωνιά αυτού του κόσμου

περιμένω και πάλι να ‘ρθει σιωπηλά να μου πει για να τρέξω,

να σε σύρω σ’ ανέμελους δρόμους μια ελπίδα θεέ πάλι δώσμου

σαν του ήλιου το φως στη ζεστή μου αγκαλιά να σε σφίξω, όσο αντέξω.

 

[Ανάπαιστος με πλεχτή ομοιοκαταληξία.

Δεκαεννεασύλλαβος στίχος]

 

 

Η ζωή δεν χάνεται

 

‘Όπως τον κόσμο κοίταζες στο βράχο καθισμένη

κι αναπολούσες εποχές που έζησες ξεγνοιασιάς,

με δυο μικρά κυκλάμινα η σχισμάδα στολισμένη

σου έδειχνε πως δεν χάνεται η ζωή όπου κι αν πας.

 

Είναι που τα χαμόγελα δεν έρχονται με τρένα

κι οι ελπίδες δεν γλυκοπετούν μ’ αγγέλων τα φτερά

εσύ πάντοτε φρόντιζες να ντύνεσαι στην πένα

ν’ ακολουθείς το ένστικτο και να πατάς γερά.

 

Είναι που η αγάπη μας γεννήθηκε στη σκόνη

και τα όνειρά μας, πλήγωναν κάθε γλυκιά βραδιά,

κι όπως τα χρόνια πέρασαν καρδιά, μείναμε μόνοι

κι απ’ το τραγούδι έμεινε μια κίβδηλη ροκιά.

 

Ένα σου δάκρυ έφτανε το βράχο να δροσίσει

το κλάμα σου σαν μια βροχή τους κήπους της καρδιάς,

φαντάσου η αγάπη μας μπορούσε και ν’ ανθίσει

αν στο τραγούδι πρόσθετες δυο νότες ανθρωπιάς.

 

Είναι που εκείνος ο καιρός και ότι κουβαλούσε

νύχτωνε και ξημέρωνε πάντα αφαιρετικά,

χανόμουν και χανόσουνα και ότι μας πονούσε,

είναι αυτό που τελικά μας τρώει τα σωθικά.

 

Είναι που δεν κατάλαβες πως κάποτε τελειώνει

χάνεται η ελπίδα και μαζί χάνεται κι η μιλιά

κι όπως ο πόνος, σύντροφος στο βράχο που είσαι μόνη

και ο χρόνος της αναμονής γίνεται μια θηλιά.

 

[Ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος στίχος]

 

 

 

Θεοί της εξουσίας (Πατρίδα λυπημένη)

 

Η στιγμή της αλήθειας ένα τικ στο ρολόι, μια χαμένη στιγμή,

ένα γύρισμα φύλλου στο βιβλίο που γράφεις, κι όλο θες μια αφορμή

είναι μάταιο, μοιάζει πάλη με άγριο κύμα σε πελάγη βαθιά,

ένα σώμα σφιγμένο που θυμίζει γροθιά.

 

Κι αν η σφαίρα που φεύγει με ταχύτητα ήχου, δεν πετύχει το στήθος,

κι αν τα λόγια που μοιάζουν με τελείωμα στίχου, δεν ακούει το πλήθος,

κι αν το όπλο που τρέμει σε αβέβαιο χέρι… ας πλησίαζαν κι άλλο,

ας κρατούσαν μαχαίρι…

 

Ο εχθρός ξεσπαθώνει, δεν μπορεί και θυμώνει, που το θύμα παλεύει

του είχαν μάθει να σκύβει ταπεινά το κεφάλι, να ζητά να ικετεύει

ν’ ανασαίνει μονάχα όταν πάρει εντολή, να φορούσε στολή, να θυμάται,

παρίας ότι ην στην αυλή.

 

Ω! θεοί της αγάπης, του πόνου και οδύνης, του μόνου, που εκλιπαρεί,

το κορμί που πεθαίνει, που παλεύει να ζήσει που το θέλει, μπορεί,

ω! θεοί των μεγάλων, των γιγάντων αφήστε, μιαν ελπίδα μικρή,

του Χ ρ ω σ τ ά τ ε θεοί….

 

Εφιάλτες γεμάτα, τα μεγάλα σαλόνια και οι θώκοι εξουσίας, μειοδότες,

ξεπουλήματα, όσο μία αυγή δεν κοστίζει και η χώρα γεννάει προδότες,

με γεμάτες κοιλιές, φουσκωτά πορτοφόλια από ιδρώτα και αίμα ανθρώπων,

δουλωμένων, καλυμμένων προσώπων.

 

Ή στιγμή της αλήθειας ξετρυπάει τη ζωή, σαν το φύλλο καπνού στη βελόνα

την ξεραίνει ο ήλιος, το υπόγειο υγραίνει, μαλακώνει, κολασμένη εικόνα…

να χαθεί στα σκοτάδια… Δεν αξίζει να είναι στην ελίτ των σπουδαίων

των παλιών και των νέων.

 

-Δεν χωρά στην ομάδα, πανσπερμία λαών που αφήσαν σημάδι,

αποτύπωμα αιώνιο, στο μυαλό και στο αίμα και στο άχραντο χάδι

εξαγνισμένοι εμείς, για γενιές και γενιές, φωτισμένοι και δίχως ψεγάδι

καθαροί, δεν χωράμε μαζί στο σκοτάδι. –

 

Η στιγμή της αλήθειας ξετρυπάει τη ζωή σαν μια δίκοπη κάμα

λαβωμένη βαριά, γονατίζει ακουμπά και φιλά, σαν να ήτανε νάμα,

το ιερό της το χώμα, που τις άγριες νύχτες θεωρούσε σαν στρώμα

τώρα άνοιξε… Δέξου το σώμα.

 

Ω! θεοί που γροικάτε, να σφαδάζει μια χώρα προδομένη απ’ όλους,

με πληγές από πράξεις μαχαίρια, απ’ τη μέση της γης ως τους πόλους,

που ην η θέση που έχει στον καμβά της Ευρώπης, ζηλευτή παινεμένη,

είναι απ’ όλους διωγμένη.

 

Τι πληρώνεις πατρίδα που δεν το ‘χουνε άλλοι, που πληρώνει ο λαός σου!!!

αμαρτίες και λάθη ξεπεσμένων τζακιών, πληρωμένοι απ το βιός σου

που είχαν Πάθη ακριβά, ευπατρίδες που τάχα την πατρίδα πονούν

και κομπάζουν… χειμάζουν… πωλούν…

 

 

 

[Αναπαιστικό μέτρο]

 

* O Χρήστος  Κουκουσούρης  γεννήθηκε το 1952 στις Σέρρες. Δεν έχει να παρουσιάσει πτυχία, διδακτορικά και άλλες περγαμηνές πέραν ενός ταπεινού πτυχίου Εργοδηγών Σχεδιαστών και την αγάπη του για την ποίηση. Υπάρχουν στο συρτάρι του ποιητικές συλλογές, αλλά καμία δεν έφθασε στο τυπογραφείο.

 

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top