Διήγημα: “Το τυράδικο”
Της Κικής Παπαδάτου // *
Όλη μέρα μέσα στα τυριά. Ένιωθε την τυρίλα να έχει ποτίσει το δέρμα του. Το βράδυ στο σπίτι τριβόταν με κάθε λογής μοσχοσάπουνο μπάς και φύγει η μυρωδιά, όμως μάταια. Είχε γίνει συνώνυμο της παρουσίας του.
«Ο μπαμπάς μυρίζει σαν τυροπιτάκι» έλεγαν χαϊδευτικά οι κόρες του όταν ήταν πιο μικρές και του ανακάτευαν τα λιγοστά μαλλιά. Η γυναίκα του δεν έλεγε τίποτα. Είχε πάψει εδώ και χρόνια να έρχεται στο μαγαζί. Στην αρχή ήταν τα παιδιά και το μεγάλωμά τους. Έπειτα εκείνο το πρόβλημα στον πέμπτο οσφυϊκό που δεν της επέτρεπε την πολύωρη ορθοστασία.
Μα κατά βάθος έφταιγε η τυρίλα.
Ήταν κοκέτα η Λουκία. Πάντα μαλλάκι κομμωτηρίου, βαμμένο νύχι και μια εσσάνς Dior να την συνοδεύει, ακόμα κι όταν έβαζε σκούπα ή μαγείρευε.
Το σνόμπαρε το τυράδικο. Όχι εμφανώς, με λόγια δηλαδή, αλλά περισσότερο με κάποιες ανεπαίσθητες γκριμάτσες, ένα υπεροπτικό σήκωμα του φρυδιού σαν ερχόταν η κουβέντα στις προμήθειες νέου εμπορεύματος ή ένα σούφρωμα της μύτης όταν το πρωί γινόταν αναφορά σε κάποιες ανάγκες του μαγαζιού.
Τα τελευταία χρόνια, όταν έφυγε και η μικρή για τις σπουδές της στην Πάτρα, η Λουκία έμοιαζε να αδιαφορεί για όλα τα οικογενειακά. Μια υποψία πότε-πότε τον αναστάτωνε, ότι ζούσε τη ζωή της, μακριά από άντρα παιδιά και τυροπωλείο. Το σκεφτόταν συχνά τώρα τελευταία, ειδικά όταν το πρωί έπινε μόνος το καφεδάκι του στο μαγαζί, λίγο πριν έρθει η Αννούλα για το ταμείο και πλακώσουν οι πρώτοι πελάτες. Μετά τον κατέκλυζαν οι σκέψεις του μαγαζιού και οι υποχρεώσεις του.
Ένιωθε μια μικρή περηφάνια που, παρά την κρίση, το μαγαζί κατάφερνε να θρέφει δύο οικογένειες. Τη δικιά του και εν μέρει της Αννούλας, που δεν έμενε μήνα χωρίς τον μισθό της. Εκείνος δεν το υποτιμούσε το τυροπωλείο. Κάποτε πριν την κρίση, ονειρευόταν επέκταση με προϊόντα βιολογικά και ίσως εισαγόμενα γαλακτοκομικά. Με την οικονομική κατάσταση τα όνειρα ματαιώθηκαν, μα το μαγαζί τα κατάφερε και στάθηκε στην αγορά αξιοπρεπώς.
Τα δύσκολα ήταν τα βράδια του. Ανούσια και πληκτικά. Μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης με μια μπύρα. Μόνος μέχρι να επιστρέψει η Λουκία. Και μετά, έτσι χωρίς κουβέντα, ένα γρήγορο δείπνο σχεδόν στο πόδι και ξανά στο χαζοκούτι μέχρι την ώρα του ύπνου. Κάθε βράδυ τα ίδια. Μια επαναλαμβανόμενη ροή, που άφηνε τα περνούν βιαστικά οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες. Είχε αρχίσει να νιώθει, ότι πλέον η ζωή του δεν είχε νόημα. Κι ότι έτσι θα συνέχιζε εσαεί.
Ώσπου ένα πρωινό, λουλούδισε το μαγαζί. Μπήκε σαν ήλιος, το χαμόγελο της Αντιγόνης και εκείνος έμεινε να κοιτά σα χαζός.
«Ένα κιλό φέτα Καλαβρύτων παρακαλώ. Καλέ, δε με ακούσατε;» επανέλαβε για δεύτερη – ίσως- φορά η Αντιγόνη και εκείνος έσπευσε να την εξυπηρετήσει με χαμόγελα κι αργότερα όταν οι επισκέψεις για τη φέτα πολλαπλασιάστηκαν κι έγιναν περίπου δεκαπενθήμερες, με κολακείες.
Η Αντιγόνη ήταν μια χαριτωμένη κάπως απλοϊκή πενηντάρα. Από την εμφάνισή της ξεχώριζε μόνο το καλοσυνάτο, ηλιόλουστο θα’λεγες, χαμόγελό της που αυτό τον μαγνήτισε στην αρχή της «γνωριμίας». Όμως η πραγματική διαφορά της από τις άλλες πελάτισσες, ήταν κάτι το μοναδικό. Μια κίνηση που έκανε και που θαρρείς αυτή την κίνηση περίμενε εκείνος να εντοπίσει, για να γεμίσουν οι ημέρες του μέχρι να την ξαναδεί.
Κάθε φορά του ζητούσε να δοκιμάσει ένα κομματάκι φέτα πριν αγοράσει κι αφού το δάγκωνε και το μασούσε με ευδαιμονία, του έδινε την παραγγελία της. Αλλά αυτό το έκαναν και πολλοί άλλοι πελάτες.
Το πρωτότυπο και αξιαγάπητο χαρακτηριστικό της, ήταν πως όταν παραλάμβανε το πακετάκι της, το πλησίαζε με σεβασμό και αγάπη στη μύτη της και παίρνοντας βαθιές ανάσες, το μύριζε με ηδονή. Κι όταν χόρταινε τη μυρωδιά, τότε τοποθετούσε το πακετάκι της στην αγκαλιά της, στη θέση της καρδιάς και βημάτιζε ήρεμα προς το ταμείο.
Νοέμβριος 2016
*Η Κική Παπαδάτου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Προγραμματισμό και Ανάλυση Η/Υ. Εργάστηκε στο αντικείμενο των σπουδών της για 34 χρόνια. Πρόσφατα κυκλοφόρησε βιβλίο με διηγήματά της από τις εκδόσεις ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ-Δ.ΒΙΤΣΟΣ, με τίτλο «Μικρές στιγμές.. μικρές ζωές». Φανατική αναγνώστρια, λατρεύει τη Λογοτεχνία. Ασχολείται επίσης με ζωγραφική, decoupage, κόσμημα, πλέξιμο.
Ετικέτες: Διήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “άγνοια”
23/04/2024, 7:47 μμ -
Δύο ποιήματα
23/04/2024, 7:46 μμ -
-
Διήγημα: “Αυτόπτης μάρτυρας”
23/04/2024, 7:43 μμ -
Διήγημα: “Νεράντζια θανάτου”.
23/04/2024, 7:41 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Hilda Doolittle – απάνθισμα (μέρος Α΄)
Επιλογή-μετάφραση-επίμετρο: Βασίλης Πανδής // * Ασπρότερους κι απ’ τον αφρό που άφησε το κύμα, μας κέντρισεν η άμμος *** Η σκληρή η άμμος σπάει κι οι κόκκοι της είναι καθάριοι σαν κρασί Αμφιβολίες γιομάτος σ’
Περισσότερα -
Το κατά Νέσμπο «έγκλημα και τιμωρία»
Γράφει η Ελένη Γκίκα // Jo Nesbo «Ο άρχοντας της ζήλιας», Μετάφραση: Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 352 Με τα μεγάλα άλυτα ζητήματα της λογοτεχνίας, ζήλια, έρωτα, προδοσία, φόνο, θάνατο και τα απύθμενα βάθη της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας ασχολείται
Περισσότερα -
Ποίηση: “Τα πάντα ρει”
Του Μάνου Μαυρομουστακάκη // Τα πάντα ρει Και ήρθε ένα γράμμα σε άλλο που περίμενε Και ήρθε ένας άνθρωπος να ταιριάξει με κάποιον διπλανό του. Ελπίδα αιώνιας σχέσης μάταια Ήρθε ένα γράμμα σε άλλα
Περισσότερα -
Ένα ποίημα: “Στα χέρσα και στα άνυδρα”
Του Αντώνη Κηπουρού // * Στα χέρσα και στα άνυδρα Θα βγω να περπατήσω Τις νύμφες της ξερολιθιάς Να βρω και να στολίσω Που είν’ εξόριστες εκεί Για κάποια σκανταλιά τους Που στο κυνήγι του έρωτα
Περισσότερα -
Ποίημα: “Μαθήματα που έχασες…”
Γράφει ο Χρήστος Μαγκλάσης (Κνάκαλος) // * Φθινοπώριασε, μου θύμισαν οι πρώτες σταγόνες βροχής μα με βρήκαν, ως συνήθως, απροετοίμαστο, Αναγκασμένος να προσαρμοστώ και να προφυλαχθώ, μπήκα στο πρώτο δωμάτιο, που ‘φερε μπροστά μου η μνήμη
Περισσότερα -
Διήγημα: “Το λουλουδάκι του μπαξέ φορούσε τουρμπάνι”
Της Χρυσούλας Βακιρτζή // Πρώτη δημοσίευση Τον τελευταίο ενάμισι χρόνο, έπαιρνα κάποια… λίαν περίεργα ηχητικά μηνύματα και άκρως εξυβριστικά τηλεφωνήματα ή μηνύματα, που μπλόκαραν όλα τα μέηλ μου. Σ’ αυτά τα 40 κύματα θρησκοληψίας, εμμονής,
Περισσότερα -
✔ In memoriam: Βικτωρία Θεοδώρου, η χανιώτισσα ποιήτρια
Γράφει η Ελένη Γκίκα // «Ήταν η αγαπημένη της Νανάς Καλλιανέση–το παιδεμένο, το ορφανό, το βασανισμένο κοριτσάκι τους, το μαχητικό, το ταλαντούχο, το ανυποχώρητο. Από τα χρόνια της εξορίας. Καλή ποιήτρια, ευαίσθητη, στοχαστική, ακάματη. Χαμογελαστή, ευγενική, καλοσυνάτη. Και
Περισσότερα
