Fractal

Ένα τουίτ, μια αλήθεια

Γράφει ο Στέφανος Ξένος //

 

tweet_cover«Το τουίτ στο τέλος», Τατιάνα Μουκάκου, Εκδόσεις Momentum, σελ. 93

 

Η Τατιάνα Μουκάκου γεννήθηκε το 1967, μεγάλωσε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε μάρκετινγκ και επικοινωνία κι εργάστηκε στις αγορές των μέσων μαζικής ενημέρωσης και της διαφήμισης για αρκετά χρόνια. Σήμερα ασχολείται με την πρακτόρευση συγγραφικών δικαιωμάτων. Τα ψηφιδωτά. Τη ζωή. Μερικές σκέψεις:

Προτάσεις, μικρές φράσεις, αφορισμοί, λέξεις που ντύνουν ζωή και μια καταγραφή καθ’ όλα ανθρώπινη. Χαρακτήρες που «κελαηδούν» αποστάγματα ζωής, εκφράσεις μεθυσμένες στον ορυμαγδό της καθημερινότητας, συναισθηματικές εξισώσεις που ο γνωστός γίνεται άγνωστος, λέξεις που εσωκλείουν όσα σκεφτόμαστε και φοβόμαστε να πούμε φωναχτά.

Το βιβλίο της Τατιάνας Μουκάκου είναι μια συμπυκνωμένη αλοιφή ψυχής, γεμάτη ερεθίσματα, που επουλώνει πληγές βγάζοντας από μέσα της ηχηρά φωνήεντα και λαξεμένα σύμφωνα. Μικρές βολές εκ των έσω της συγγραφέως προς τα έξω, προς το κοινό.

Κείμενα που σφύζουν από ειλικρίνεια, συναισθήματα, ανθρώπινες πτυχές, μέσα από πρίσμα σαρκαστικό, αφοπλιστικό, ρεαλιστικό.

 

33

με συγκινεί η υπέροχη ανάγκη που έχουμε να

γνωριστούμε, να μιλήσουμε, να συνδεθούμε μεταξύ μας

παρατηρώ δύο παιδάκια σ’ ένα παγκάκι, το ένα δίπλα

στ’ άλλο

τα έβαλαν να κάτσουν μαζί οι γονείς τους και δεν

γνωρίζονται

ώρες τώρα στο παγκάκι, μιλάνε

και τι δεν θα ‘δινα να ακούσω τι λένε. να κλέψω λίγο

κι εμείς κάτι παιδάκια που μεγαλώσαμε είμαστε

και λίγο ξεχάσαμε πώς να αφηνόμαστε στη στιγμή

ελεύθεροι από καθώς πρέπει και τεχνάσματα

είμαστε ένα μάτσο πρώην παιδάκια που μόνο να

μάθουν έχουν απ’ τα παιδιά

 

Τατιάνα Μουκάκου

Τατιάνα Μουκάκου

 

Γράμματα πεζά, αυτοαναφορικότητα που γίνεται οικουμενικότητα και στο τέλος, σημειωμένο ως απόφθεγμα ένα έντονο κύμα πραγματικής ζωής, αυτής που δεν μπορεί να κρυφτεί, για τον εαυτό που δεν αντέχει το ψεύδος και τα ημίμετρα. Φράσεις γεμάτες εικόνες που αποτυπώνουν και εντυπώνονται, χαράσσοντας μια βαθιά ρήξη με όσα γίνονται συμβιβασμός.

Κλείνοντας παραθέτω το αγαπημένο κομμάτι από το βιβλίο:

 

99

ο φίλιππος είναι δέκα μηνών και μοιάζει με τριών

γεννήθηκε εξαμηνίτικος, 850 γραμμάρια

τα όργανά του τα περισσότερα ολοκληρώθηκαν στη

θερμοκοιτίδα και τώρα φοράει γυαλάκια και είναι ήδη

Σοφός

ήθελε πολύ να ζήσει κι αυτή του την επιθυμία πήγαμε να

τιμήσουμε ένα μεσημέρι κυριακής

φορώντας τα καλά μας

κι εκεί, μια μητέρα βοηθούσε το γιο της –θα ‘ταν δε θα

‘ταν επτά χρονών– να περπατήσει και να καθίσει μαζί με

τ’ άλλα παιδάκια

γεννήθηκε βλέπεις, παραπληγικός και δεν μπορεί να

σταθεί στα ίδια του τα πόδια

του ‘χε βάλει και τζελ στο μαλλί

ήταν τόσο όμορφος

και για μια στιγμή, ήθελα να υποκλιθώ μπροστά σ’

αυτούς τους γονείς

και μπροστά σ’ αυτά τα παιδιά

μπροστά στους γενναίους

και να σκάσω με τα μικροαστικά μου. σιωπή και τιμή

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top