Παραμύθι: “Το τριαντάφυλλο και ο βασιλικός”

Της Εύας Πετροπούλου- Λιανού // *

– «Ουφ επιτέλους ξημέρωσε!» είπε ο βασιλικός και τίναξε τα μικρά του φύλλα, ώστε να απλωθούν προς τον ‘Ηλιο.

– «Σιγά σιγά καλέ, μην σπρώχνεις, αναφώνησε το τριαντάφυλλο, αφού βλέπεις, ότι εγω έχω ήδη απλώσει τα φυλλαράκια μου να λιαστούν στον Ήλιο, για να λιαστούν. Να πάς αλλού!!!»

– «Χα, χα, χα, χα, που να πάω καλή μου τριανταφυλλιά; Απάντησε ο βασιλικός. Μια γλάστρα είναι όλη κι όλη, οπως βλέπεις το σπίτι μας δεν είναι πατέρι διοροφο ούτε έχει διπλές και γυριστές θήκες. Είναι μια απλή στρογγυλή πλαστική γλάστρα και καλά θα κάνεις να μαζέψεις λίγο τα φύλλα σου, αλλά και τα αγκάθια σου και φύλαξε τα, για κανένα πουλί .

– «Δεν μπορεί κανείς να κάνει την ηλιοθεραπεία του ήσυχα κι ανέμελα, αμάν πια όπου και να πάω σε αυτή τη γλάστρα, όλο πάνω σου πέφτω» είπε με παράπονο η τριανταφυλλιά. Είπα να συγκατοικήσουμε μια κι σε έφερε ο άνεμος και ρίζωσες κι εσυ κατα τύχη, βαθια στο χώμα αλλά δε θέλω και πολλά πολλά μαζί σου…

Το τριαντάφυλλο έκανε μι αστροφή και γύρισε τα κόκκινα μπουμπούκια του στον Ήλιο τον κιτρινομάλλη.

Ο βασιλικός ακουμπησε κι αυτός το κορμάκι του το πλατύφυλλο, στα κάγκελα του μπαλκονιού, χαζεύοντας τους περαστικούς.

Η κυρία Ευτυχία, βγήκε με το ποτηστήρι  στη βεράντα, έβαλε νερό και βάλθηκε να καλημερίζει τα λουλουδια της και να τα ποτίζει ένα- ένα. «Είστε πολύ διψασμένα καλά μου, θα σας ρίξω νεράκι καθαρό, να πλυθείτε, να ξεδιψασετε μεγαλα να γίνετε, να ευωδιάσετε» τους τραγουδούσε η κυρία Ευτυχία που ένιωθε τα λουλουδια της καλύτερα κι από παιδιά της .

Φτανοντας και στη γλάστρα με το βασιλικό και την τριανταφυλλιά κοντοστάθηκε

– «Για κοίτα εδώ, το καλό μου τριανταφύλλο πέταξε κόκκινα μπουμπούκια, σε λίγο θα εχω δυο όμορφα κατακόκκινα τριαντάφυλλα ,που θα είναι όλο άρωμα κι ευωδιά, αλλά τι ειναι αυτό;

Ένας όμορφος βασιλικός έχει φυτρώσει ακριβώς δίπλα στις ρίζες του!»

Η κυρία Ευτυχία πλησίασε κοντά στη γλάστρα και προσπάθησε να κάνει λιγο χώρο και για τα δυο φυτά, ωστε να μπορέσουν να αναπνευσουν. Τράβηξε λιγο τα φύλλα και τα κορμό της τριανταφυλλιας  προς τα κάγκελα, κι έκανε ενα δέσιμο στο βασιλικό το πλατυφυλλο ώστε να μην απλωθεί πιο πολυ προς το μέρος των μικρών μπουμπουκιών. Εκείνα όμως μετά απο λίγο έσμιγαν ξανά με τα φυλλώματα τους  και τριανταφυλλιά και βασιλικός γινονταν ένα. Η  Ευτυχία έκανε ακόμη μια προσπάθεια και παίρνοντας ενα σκοινακι , έδεσε το κορμακι της λυγερόκορμης τριανταφυλλιας στα κάγκελα, ώστε να μην ακουμπαει στα μικρά κλαδιαά του βασιλικού.

Χτύπησε το τηλέφωνο κάπως χαρούμενα, ντριιννν , νριν ντρινν, ντριιν, θα ειναι η κόρη μου σκέφτηκε η κυρία Ευτυχια και μπήκε γρηγορα στο σπίτι , για να απαντήσει . Πρέπει να είχε περάσει καμια ώρα, και αφού τελειωσε η κουβέντα και έδωσε την ευχή στην κόρη της, για υγεία και τύχη, όπως συνήθιζε να κάνει σε κάθε τηλεφώνημα, βγήκε έξω  για να αποτελειώσει με την κηπουρική της. Όταν έφτασε κοντά στη στρογγυλή γλάστρα που μοιραζονταν ο βασιλικός και η τριανταφυλλιά την περίμενε μια έκπληξη:

«Δεν καταλαβαινω τίποτα, έξυσε το κεφάλι της απορημένη και μονολόγησε

Πρωτη φορά βλέπω δυο τοσο ανόμοια λουλουδια, και να είναι μεταξυ τους τόσο αγαπημένα!!»

Ο βασιλικός και η τριανταφυλλιά είχαν μπλεχτεί κορμό με κορμό και τα φυλλαράκια τους μονάχα είχα ελαφρά γυρει προς τον Ήλιο για να αναπνέουν ζεστασιά!!

Η κυρία Ευτυχία πήρε μερικά ξυλαράκια και με απαλές κινήσεις ξεμπλεξε τα φύλλα της τριανταφυλλιάς απο του πλατύφυλλου βασιλικού, τα έκανε μια μικρή αγκαλιά και τα έδεσε πάλι στα κάγκελα  προς την δεξιά πλευρα ενώ γύρισε και τα φυλλαράκια του βασιλικού προς τα αριστερά, πρόσθεσε λίγο χώμα κι έβαλε και σίδηρο στις ρίζες της τριανταφυλλιας …

-«Αχ τέλεια. Ανάπνευσα λίγο. Νιώθω κίολας τόσο νέα σαν να ξανναγενηθηκα, είπε ξαφνικά η τραινταφυλλιά. Το σίδηρο μου έκανε απίστευτα καλό. Έγινα και πάλι νέα!»

– «Ναι το βλέπω, άρχισες κι εσύ να γυαλίζεις σαν κάτι πριμαντονες της Όπερας» ψέλλισε ο βασιλικός.

– «Πρίμα.. τι; Πριμαντόνα; Τι είναι αυτό πάλι ; Νέο λίπασμα για τριανταφυλλιες;» ρώτησε το τριανταφυλλο

– «Χα, χαχα ,χα, χα. Νέο λίπασμα για τριανταφυλλιες; Χα χα χα χα χα. Έπειτα λές εμένα «αιθεροβάμων», γέλασε περιπαιχτικά ο βασιλικός

Πέρυσι  που ο άνεμος  είχε οδηγήσει ένα ξάδερφο μου σ’ ένα πλουσιο παρτέρι στη βεράντα μιας ξακουστής Σοπρανο- τραγουδιστρια όπερας-  την άκουγε να τραγουδάει και ένιωθε τόση ευχαρίστηση που σε λιγους μήνες, είχε γίνει ενας τεράστιο δεντρο!!

Κάθε μέρα η σοπρανο έβγαινε στο μπαλκόνι και τραγουδούσε σε όλα τα λουλούδια με την κρυστάλλινη φωνή της , που έμοιαζε με αηδόνι κι επειδή σε αυτόν είχε και μια αδυναμία, τον αγκάλιαζε και μετα ετριβε τα δάχτυλα της στα πλουσια φυλλώματα του κι ύστερα έτριβε τα δάχτυλα της στο σώμα της …

– «Μπλιαχ … τι αηδία … όχι μονο τον  πετσοκοβε αλλά το γλεντούσε κιολας!!»

– «Όχι κυρά μου κάθε άλλο , τον χρησιμοποιούσε ως το πιο ισχυρό αντικουνουπικό!!!»

Μετά πήγαινε στο δωματιο της και πασπαλιζόταν με κάτι σκόνες, σιδηρος πρέπει να ήταν, όπως κι αυτός που σε έβαλε η κυρία Ευτυχία, γιατί κι αυτή στη στιγμή μεταμορφωνόταν σ’ ένα κοριτσάκι είκοσι ετών. Έτσι κι εσύ, από χτες που τα φύλλα σου είχαν αρχίσει να πεφτουν σε μελαγχολία, και έπεφταν αργά , σήμερα το πρωι να το ποτιστήρι , να και οι βιταμίνες , ξανάνιωσες .. Εγώ όμως είχα ξεροσταλιάσει, ήθελα κι άλλο νερό, για να μεγαλώσω , να γίνω πιο δυνατός , πιο ψηλός, πιο πλατύς … αλλά γυναίκες, όποια μορφή κι αν πάρετε το ίδιο εγωίστριες παραμένετε» είπε ο βασιλικός και γύρισε την πλάτη του στη τριανταφυλλιά.

– «Καλέεεε!!! κυρ Βασιλικέ… σου μιλάω καλέ!! Αποφάσισες να μου κάνεις μούτρα; Σε πληροφορώ για μια ακόμη φορά, ότι ζούμε σε μια γλάστρα στενή και ήδη έχω λίγο χώρο στο χώμα για τις ρίζες μου, έτσι όπως μπλεχτήκαμε… δε σε συμφέρει να μου γυρνάς την πλάτη..»

– «Δε σου κάνω μούτρα, απάντησε ο βασιλικός, απλά τα ξυλαράκια που έβαλε να μας χωρίσουν αυτή η Ευτυχία, άρχισαν να με πιέζουν και όλο το κορμί μου, έχει αρχίσει να μουδιάζει..»

– «Αυτό ήταν; περίμενε λοιπόν καλέ μου βασιλικέ. Έχω μια συμφωνιά να σου προσφέρω, με το τρία θα κουνήσουμε τις ρίζες μας τόσο δυνατά και θα πέσουν τα ξυλαράκια, άλλωστε ούτε μένα μου αρέσει να έχουμε κι εδώ ανάμεσα μας κάγκελα. Είμαστε που είμαστε σε μια μικρή πλαστική γλάστρα, να έχουμε και σύνορα αναμεταξύ μας το θεωρώ κουτό», αυτά είπε η τριανταφυλία κι αποφασισμενη, άρχισε το μέτρημα. Έφτασε στο τρία και με μιάς η τριανταφυλλιά και ο βασιλικός κούνησαν τις ρίζες τους μια δεξιά, μια αριστερά και άλλη μια φορά δυνατά, μια δεξιά και άλλη μια αριστερά και χοοπ έπεσαν τα ξυλαρακια στο χώμα.

– «Τώρα νιωθω πολύ καλύτερα, είπε ο βασιλικος και τίναξε όλο το πλατυφυλλο κορμακι του. Παρολίγο να πάθω ανακοπή.»

– «Μην ανησυχείς καλέ μου βασιλικέ. Τώρα μπορείς να με θεωρείς επίσημα φίλη σου. Είχαμε μια πολυ καλή συνεργασία με τις ρίζες μας, οπότε θα δείς στο μέλλον θα έχουμε ό,τι ποθήσουμε .»

– «Θα έχουμε; Εμείς; αναρωτηθηκε ο βασιλικός.

– «Μα φυσικά , εμείς. Ενωμένοι θα μπορεσουμε να επιβιώσουμε σε αυτη τη μικρή γλαστρα, τι σημασία κι αν εσύ είσαι πράσινος και πλατύφυλλος κι εγώ κόκκινη και με αγκάθια; Εγώ σαν τριανταφυλλιά κι εσύ σαν βασιλικός θα προσέχω να μη σε τσιμπάω με τα αγκαθια μου και να μη πίνω όλο το νερό. Αλλά κι εσυ δε θα απλώνεσαι στον Ήλιο, ούτε θα ρουφας τις βιταμίνες μου, ώστε να μπορέσω να μεγαλώσω τα μπουμπούκια μου!!»

– «Σύμφωνοι!!» Είπε ο βασιλικός.

– «Σύμφωνοι!! « είπε και η τριανταφυλλιά.

Και τα δυο λουλουδια έδωσαν τα φυλλώματα τους για να σφραγίσουν αύτη τη συμφωνια, με μια πρωτότυπη χειρονομία.

Το επόμενο πρωί, η κυρία Ευτυχία βγήκε στη βεραντα της  να δει και να καλημερίσει τα φυτά της. Έκανε ένα μικρό γύρο θαυμαζοντας τα αλεξαντρινά της, το γιασεμί της, τα γαρίφαλά της και τις ορτανσίες της και φτάνοντας στη μεγάλη πλαστική γλάστρα την περίμενε μια έκπληξη…Το τριαντάφυλλο και το πλατύφυλλο βασιλικό της να είναι αγκαλιασμένα και τα ξυλαράκια, στο χώμα πεσμένα, χωρίς κορδέλες να τα χωρίζουν.

– «Ίσως αυτή να είναι η επιθυμία τους. Ίσως αυτή να είναι η αληθινή Αγάπη» σκέφτηκε η κυρία Ευτυχία.

Πήρε το ποτιστήρι κι έριξε άφθονο νερό στα αγκαλιασμένα λουλούδια. Ευθύς το ένα μπουμπουκι άρχισε να ανοίγει, ένα όμορφο κατακόκκινο τριαντάφυλλο ξεπετάχτηκε και ο βασιλικός έστειλε το άρωμά του στο αέρα, η κυρία Ευτυχία χαμογέλασε με αγαλλίαση.

«Τι ωραία που είναι να σου λένε Ευχαριστώ!!!»

* Η Εύα Πετροπούλου-Λιανού γεννήθηκε στο Ξυλόκαστρο όπου και ολοκλήρωσε τις βασικές σπουδές της. Αγαπούσε τη δημοσιογραφία από μικρή, οπότε αποφασίζει να κάνει επάγγελμα τη μεγάλη της αγάπη και παρακολουθεί μαθήματα δημοσιογραφίας στη σχολή του ΑΝΤ1. Τελειώνοντας τις σπουδές της, κάνει την πρακτική της ως ελεύθερη ρεπόρτερ σε διάφορες δημοσιογραφικές εκπομπές. Το 1994 φεύγει για τη Γαλλία όπου εργάζεται ως δημοσιογράφος στη γαλλική εφημερίδα «Le LIBRE JOURNAL». Η αγάπη για την Ελλάδα όμως την κερδίζει. Επιστρέφει στην ηλιόλουστη πατρίδα, κι από το 2002 ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Τον Μάϊο του 2011 θα εκδοθεί το τρίτο βιβλίο της, «Η Ζεραλντίν και το Ξωτικό της Λίμνης», από τις εκδόσεις Έναστρον. Μάλιστα, το έργο αυτό ανέβηκε με μεγάλη επιτυχία στην παιδική σκηνή «Ηλιότεχνο» (Ιανουάριος 2012), σε σκηνοθεσία του Θ. Βουρνά. Ακολούθησαν κι άλλες παραστάσεις σε σχολεία και πολιτιστικούς χώρους. Θα εκδώσει ebooks «Εγώ κι ο άλλος μου εαυτός, η Σκιά μου» εκδόσεις Σαίτα, «H Zεραλντίν και το ξωτικό της λίμνης» στα ιταλικά καθώς και «Η κόρη της Σελήνης» (εκδόσεις Αναζητήσεις), σε 2 γλώσσες αγγλικά και ελληνικά στην amazon.com. «Η Κόρη της Σελήνης» έχει ήδη κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Οσελότος  2009 και 2010 και πήρε τις καλύτερες κριτικές για την εικονογράφηση και το στυλ γραφής της συγγραφέως. 

Είναι μέλος του Ομίλου Unesco Λόγου και Τέχνης, των Κορινθίων Συγγραφέων, της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Επίσης  του Ελληνικού Παραρτήματος ΙΒΒΥ Ελλάδα. Πρόσφατα η έγκριτη εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση της αφιέρωσε ένα δισέλιδο για την προσφορά της στην παιδική λογοτεχνία. τόμος 27 σελ 300.  Τα βιβλία της έχουν εγκριθεί από το Υπουργείο Παιδείας Κύπρου.