Fractal
Home / Κριτική θεάτρου / Είδαμε «Το τάβλι» στο θέατρο Φάουστ
03/10/2018, 8:55 πμ

Είδαμε «Το τάβλι» στο θέατρο Φάουστ

Γράφει η Ελένη Αναγνωστοπούλου //

 

 

Το τάβλι του Δημήτρη Κεχαίδη σκιαγραφεί τη μίζερη πραγματικότητα του Νεοέλληνα. Ο Πέρης Μιχαηλίδης σε συνεργασία με το Φίλιππο Σοφιανό, αναλύουν και ερμηνεύουν με εύγλωττο τρόπο, τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκεται μεγάλη μερίδα του πληθυσμού. Οι ήρωες θα μπορούσαμε κάλλιστα να είμαστε, εγώ, εσύ ή ο απέναντι. Αναγνώρισες τον εαυτό σου; «Το τάβλι» στο θέατρο Φάουστ.

 

Στις 26/9/2018 παρακολούθησα το Τάβλι του Δημήτρη Κεχαίδη. Ένα έργο που με κέρδισε αμέσως και συνάμα κέντρισε την προσοχή μου. Από την πρώτη στιγμή, ο θεατής εισάγεται κατευθείαν στο σκηνικό χώρο όπου είναι η μεταπολεμική Ελλάδα, μια χώρα εντελώς κατεστραμμένη από τον Εμφύλιο που προηγείτο της υπόθεσης. Ο Κεχαίδης ως συγγραφέας, καταθέτει διαμέσου της πένας του, -απλά και κατανοητά- απόψεις, νοοτροπίες και συμπεριφορές που μπολιάστηκαν άλλοτε και με το πέρασμα του χρόνου παγιώθηκαν. Δύο αντιήρωες, ο Φώντας και ο Κόλιας επιθυμούν να ξεφύγουν από τη δύσκολη κατάσταση που διέπει τις ζωές τους. Ένας τρόπος υπάρχει για να επιτευχθεί αυτό: να φέρουν εις πέρας ένα σχέδιο που φαντάζει ανέφικτο. Οι άνθρωποι αυτοί είναι αντιήρωες διότι ανήκουν στους περιθωριοποιημένους της ζωής. Ζώντας για χρόνια μην έχοντας στον ήλιο μοίρα, ονειρεύονται ότι θα ξεφύγουν. Θα ‘ρθει άσπρη μέρα και για μας, τραγουδούσε κάποτε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Η άσπρη μέρα όμως για να υφίσταται, προϋποθέτει εξυπνάδα, σκέψη, όραμα και δουλειά. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι έτοιμοι πρακτικά να δεχτούν και να βιώσουν ριζική αλλαγή στην καθημερινότητα τους.

Μοιάζουν σαν το δίδυμο, Βλαδίμηρος και Εστραγκόν στο Περιμένοντας το Γκοντό όπου έχουν βαλτώσει εντελώς και μέσα από την αδυναμία του χαρακτήρα τους, στέκονται συνεχώς στο ίδιο σημείο και υποτάσσονται στο αναπότρεπτο της μοίρας τους. Περιμένουν την αλλαγή χωρίς να δουλεύουν για αυτήν. Και τώρα έρχομαι στο επίκαιρο του πράγματος: μια χώρα όπως η δική μας που γέννησε τόσα πολλά καλά και αξιόλογα πράγματα αφέθηκε μετά από αιώνες, να γίνεται έρμαιο που παραπαίει. Το τάβλι είναι διαχρονικό. Ο Φώντας και ο Κόλιας διαπραγματεύονται την αλλαγή με μια παρτίδα τάβλι. Οι κυβερνώντες πολιτικοί παίζουν την τύχη της χώρας στο τάβλι που δεν είναι άλλο από τις έωλες υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα. Κοινό σημείο: αμφίβολη έκβαση με σίγουρη αποτυχία. Ο Πέρης Μιχαηλίδης στο ρόλο του πονηρού και καπάτσου Φώντα, κινείται με άνεση. Ταυτόχρονα σκηνοθετεί την παράσταση, δίνοντας έμφαση στις εκφράσεις και στο στήσιμο των ανδρών επί σκηνής. Αγαπάει πολύ τη δουλειά του, έχω την εντύπωση ότι ίσως είναι σχολαστικά λεπτολόγος αλλά είναι γνωστό ότι η λεπτομέρεια κάνει τον πρωταθλητή. Ο Φίλιππος Σοφιανός, ο αξιόλογος συμπρωταγωνιστής του, διανθίζει την παράσταση με την στιβαρή παρουσία του επί σκηνής. Ατού του είναι οι εκφραστικές εναλλαγές και οι εντάσεις οι οποίες χαρακτηρίζουν τον Κόλια, τον ήρωα που υποδύεται. Ένα αντίθετο δίδυμο που δένει εκπληκτικά εξαιτίας των χαρακτηρολογικών τους αντιθέσεων, ερμηνεύουν ρεαλιστικά με πειστική αληθοφάνεια τους ανθρώπους που τους τρώει το διαίρει και βασίλευε σε όλες τις εκφάνσεις του.

 

 

Ο λόγος και των δύο ρέει με γρηγοράδα, το έργο στηρίζεται στη δυναμική που μπορεί να προσφέρει ο διάλογος και στα συναισθήματα που μπορεί να προκύψουν. Δυναμική αναμέτρηση, ένα έργο που δεν επιλέχτηκε τυχαία γιατί πέρα από το φαινόμενο της γενικής καταστροφής που μαστίζει τη χώρα, γίνονται αναφορές στο φαινόμενο του ρατσισμού, χρωματίζεται η κουτοπονηριά και η επικράτηση του ισχυρού έναντι του αδύναμου. Σε αυτή την παρτίδα τάβλι, διακυβεύονται ζωές ουτοπικές.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top