Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Με τις πρώτες σταγόνες της βροχής
06/04/2016, 11:28 πμ

Με τις πρώτες σταγόνες της βροχής

Γράφει η Τέσυ Μπάιλα //

 

tango_bookΣτέλιος Βισκαδουράκης «Το τανγκό της βροχής», εκδ. Γαβριηλίδης.

 

Δώδεκα διηγήματα για τη βίαιη εκτροπή του ανθρώπινου συναισθήματος και την καταβύθιση του ανθρώπου στο ψυχισμό και την αυτογνωσία υπογράφει ο Στέλιος Βισκαδουράκης στο βιβλίο του «Το τανγκό της βροχής», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης. Ο συγγραφέας συνταξιδεύει με τους ήρωες του, χορεύει μαζί τους μέσα στη βροχή, και το κάνει με έναν ιδιαίτερο λυρισμό, με έναν τόνο υπερβατικό που δίνει στα διηγήματά τον χαρακτήρα μιας ονειρικής εξομολόγησης.

Με αφορμή λίγες σταγόνες βροχής που πέφτουν και αλλάζουν τα πάντα στη ζωή τους οι ήρωες του Βισκαδουράκη, στο σύνολό τους, βιώνουν τον απαραίτητο εκείνο αιφνιδιασμό που απαιτείται για να ολοκληρωθεί η προσωπική τους ανατροπή. Σε όλα τα διηγήματα το άγγιγμα της βροχής σηματοδοτεί την έναρξη της ενδοσκόπησης. Και προκαλεί ελάχιστες στιγμές αυτοσυγκέντρωσης στους πρωταγωνιστές, χάρη στις οποίες θα συντελεστεί η μεταμόρφωση του ψυχισμού τους. Άλλοτε βίαια και ανατρεπτικά. Άλλοτε πάλι με την ευγένεια της υπομονής. Πάντοτε όμως αποκαλυπτικά. Ίσως επειδή μέσα στη διαύγεια των σταγόνων της βροχής οι ήρωες θα έχουν την ευκαιρία να αντικρίσουν τα πιο βαθιά τους συναισθήματα, εκείνα που πάσχιζαν να καταπνίξουν για χρόνια, όπως στην περίπτωση του φούρναρη και της πόρνης, ή που ένιωσαν να ξυπνούν για πρώτη φορά.

Άλλωστε όλα εξελίσσονται ομαλά στη ζωή τους έως ότου αρχίσει το νερό να κυλά ξαφνικά και ανειρήνευτα. Οι ήρωες θα σταθούν για λίγο. Με τις πρώτες σταγόνες θα ξεκινήσουν ένα προσωπικό ταξίδι αναθεώρησης της συνειδησιακής τους κατάστασης. Συμβολική η κάθε σταγόνα που πέφτει επάνω τους. Γίνεται ο καθρέφτης των κρυμμένων τους δακρύων ή καλύτερα  η αντανάκλασή τους στον ορίζοντα της ψυχής τους.

Η βροχή μετατρέπεται σε ένα τρυφερό στάσιμο στην τραγωδία της δικής τους ζωής. Εκείνοι θα καταφέρουν να εστιάσουν μέσα τους και να δουν τα δικά τους ψέματα. Θα κοιτάξουν κατάματα τον εαυτό τους και θα διορθώσουν όλα όσα έγιναν η προσωπική τους ύβρις τα προηγούμενα χρόνια. Θα επιστρέψουν στη χαμένη συνειδησιακή τους αθωότητα και θα βαπτιστούν ξανά στα νερά της δικαιοσύνης της για να δουν, από εκείνη τη στιγμή και για πάντα, πέρα από τις κρυμμένες βαθιά μέσα τους αλήθειες. Και έτσι μόνο θα συντελεστεί η αυτοθέλητη κάθαρση.

Η βροχή γίνεται το μέσο με το οποίο θα συναισθανθούν τον προσωπικό τους εγκλεισμό στον καθωσπρεπισμό που τους επέβαλε η κοινωνία. Και θα λυτρωθούν χορεύοντας εξαγνιστικά μαζί της, ένα παθιασμένο τάνγκο, όπως στο ομώνυμο διήγημα του βιβλίου, ή θα αφεθούν στο νερό για να ακούσουν το κάλεσμα της υπέρβασης, όπως στο εξαιρετικό διήγημα με τον τίτλο: «ο σολίστας».

 

Στέλιος Βισκαδουράκης

Στέλιος Βισκαδουράκης

 

Η αλχημική τους ένωση με το φυσικό στοιχείο του νερού θα γίνει ο τρόπος με τον οποίο θα δραπετεύσουν στην έκσταση. Ο δρόμος προς την αλήθεια είναι πια ανεπίστρεπτος. Ο χρόνος θα σταματήσει. Το κουκούλι των φόβων τους θα σπάσει και από μέσα του θα ξεπεταχτεί ένας νέος άνθρωπος, πιο ανθρώπινος. Κάτω από τις σταγόνες της βροχής οι ήρωες θα αντικρίσουν τη συνείδησή τους και θα γαληνέψουν οι αναμνήσεις τους. Θα ξυπνήσουν από τον λήθαργο με νέα σκέψη και ορμή για τη ζωή. Μέσα στις λάσπες που απομένουν μετά τη βροχή οι ήρωες του Βισκαδουράκη θα περπατήσουν ξανά, αναγνωρίζοντας το νέο τους εαυτό, πιο ανθρώπινο και αθώο.

Ο συγγραφέας όμως θα βρει τον τρόπο να επισημάνει όχι μόνο την αφύπνιση των συνειδήσεων αλλά και να διαπραγματευθεί διαχρονικά, κοινωνικά θέματα, όπως είναι ο έρωτας και ο θάνατος, η φιλία και το πάθος, η μετανάστευση, η αρρώστια, η αδυναμία και η συντροφικότητα, οι νοοτροπίες και οι προκαταλήψεις που ορίζουν τις αποφάσεις μας. Χρησιμοποιεί την εξαγνιστική δύναμη μιας τυχαίας βροχής ως πρόφαση για να μιλήσει για την ανάγκη του σύγχρονου ανθρώπου να κοιτάξει βαθιά μέσα του, να αποχαιρετίσει τον παλιό του εαυτό και να χαιρετήσει την επιστροφή στην αθωότητα, όταν πέσει και η τελευταία σταγόνα, αφού όπως γράφει:

«Οι τελευταίες σταγόνες της βροχής ακουγόταν σαν αποχαιρετισμός. Σαν το τέλος μιας μουσικής κι ενός παθιασμένου χορού. Του φάνηκε ότι η βροχή χόρευε τα τελευταία βήματα ενός αιώνιου πάθους, με παρτενέρ της ανθρώπους πολλούς, διαφορετικούς, μα τόσο ίσους».

 

tango_cover1

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top