Fractal

Ποίηση: «Το σκαλωμένο σ’ αγαπώ»

Της Μαίρης Πέστροβα //

 

f12

 

 

 

Όχι,

δεν αγκαλιάζει το σ’ αγαπώ.

Στερείται χεριών.

Διαρρηγνύει όμως τα ιμάτια του

ως ένδειξη απελπισμένου πάθους,

γυμνό μένει, μοναχό, αγέρωχο,

χωρίς ντροπή

κι ας φανερώθηκε

σε μια στιγμή αδυναμίας.

 

Όχι,

δεν αγκαλιάζει σώμα το σ’ αγαπώ.

Ψυχή αγκαλιάζει.

Τρυπώνει μέσα της βαθιά

σαν το σκουλήκι στο μήλο,

κολλά τα χείλη του γλυκά, μεθοδικά,

μέχρι να το κατασπαράξει όλο

-μπας και γλυκαθεί κι αυτό-.

 

Μα όχι.

Δεν αγκαλιάζει το σ’ αγαπώ!

Αυτό σου λέω τόσην ώρα.

Στο συλλαβίζω όσο πιο αργά

μπορώ,

να το ακούω γράμμα-γράμμα

να κατρακυλά

στην κατηφόρα του δρόμου

-δεν-α-γκα-λιά-ζει-το-σ’ α-γα-πώ-

μα…

σαν προσευχή

ξεπηδά απ’ την καρδιά

και σκαλώνει

στο εικόνισμα,

ανόθευτο λάδι

στο καντήλι,

φυτίλι φωτεινό.

 

~•~

 

Αυτό το σ’ αγαπώ,

θα υπάρχει πάντα απλωμένο ρούχο στην μπουγάδα

θα φυτρώνει γεράνι στην πόρτα σου

να προσκυνά τα πατήματά σου

-κάθε πρωί-

θα περιμένει το πότισμα σου να δροσίζεται

σ’ αυτό το καμίνι που λέγεται ζωή.

 

«Έχεις καταλάβει τι συμβαίνει;»

θα σε ρωτά.

«Εσύ θα με κλαδεύεις

κι εγώ,

θα σου φιλώ τα δάχτυλα!»

 

«Θα μου χαϊδεύεις τον κορμό

κι εγώ,

θα σου φιλώ τα δάχτυλα…»

 

«Πάψε-πάψε-πάψε», θα λες.

«Θέλω να μου τραγουδάς

κι εγώ να σου φυτεύω δάχτυλα»

 

Τότε εγώ

θα σου φωνάζω όχι!

Ποτέ σου δεν αντελήφθης

πως το ρίσκο μου,

είναι η ανθοφορία μου.

 

Να ζω

για να υπάρχω

στην αυλή σου.

 

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top