“Το παιχνίδι με τον φανταστικό φίλο” – Διήγημα της Φραντζέσκας Αλεξοπούλου – Πετράκη
Στριμώχνομαι ζόρικα στο ξεβαμμένο τζην μου, κουμπώνω βιαστικά τα κουμπιά από το λευκό – πολύ φαρδύ – πουκάμισό μου, φοράω τα allstarακια μου, λαστιχάκι στα μαλλιά μου, σάκκος και κλειδιά αυτοκινήτου στο χέρι και έτοιμη! Έτοιμη για τη δοκιμασία του δακρύβρεχτου αποχαιρετισμού.
– Λοιπόν! Θα σας πάρω τηλέφωνο μόλις φτάσουμε στο νησί. Εντάξει;
– Και γιατί μαμά δεν μπορούμε να έρθουμε και εμείς μαζί σου; Ρωτάει για εικοστή τουλάχιστον φορά, η Λένα, η μεγάλη μου κόρη.
– Βρε Λένα μου, πάλι τα ίδια; Μια βδομάδα θα λείψω μόνο! Ο Κρις δεν θα ένιωθε άνετα με ολόκληρη την οικογένειά μου τριγύρω. Εξάλλου σου είπα. Θα έχουμε και δουλειά να κάνουμε! Στις μέρες του Φεστιβάλ του Νησιού θα πρέπει να συναντήσουμε ένα σωρό πρόσωπα. Δεν θα είμαστε όλο στη θάλασσα… απαντώ ξανά και ξανά
– …και θα βαριόμασταν μόνες μας – αν είναι δυνατόν! Επεμβαίνει επικριτικά η μικρή μου κόρη η Εύα, με σηκωμένο κοροϊδευτικά το ένα της φρύδι (ίδια ο πατέρας της – φτου!).
– Και πρέπει να προσέχετε και τον παππού και την γιαγιά, τους θυμίζω φιλώντας βιαστικά τα αναψοκοκκινισμένα μαγουλάκια τους. Είναι από θυμό;
– Δεν έχουμε ανάγκη εμείς… Εσύ να προσέχεις με αυτόν τον Κρις Κρις… Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν ήρθε από εδώ να σε πάρει και να τον γνωρίσουμε κιόλας… Ο μπαμπάς μου ήταν αυτός. Που τα χρόνια μου (παραπάνω από διπλάσια της κόρης μου) δεν είναι ορατά στα δικά του μάτια.
– Και να σηκώνεις το κινητό σου, έτσι; Τελευταία γκρίνια από τη μανούλα μου.
Και ΦΕΥΓΩ!!!!
Ωχου!!! Μπελάς κι αυτός!
ΠΡΕΠΕΙ να είμαι ευτυχισμένη.
Ή τουλάχιστον ΝΑ ΔΕΙΧΝΩ ευτυχισμένη.
Σ’ αυτούς που αγαπώ.
Και με αγαπούν.
Ανεβάζω βιαστικά το φερμουάρ στο αντιανεμικό πορτοκαλί μπουφάν μου, χώνω το ένα πόδι στο μποτάκι μου και κρατώντας το άλλο στο χέρι ρίχνω μια ματιά στον ολόσωμο καθρέφτη μου. Πίσω μου σαν να έχουν στηθεί για οικογενειακή φωτογραφία οι γονείς μου και οι δύο κόρες μου. Οι ματιές μας κονταροχτυπιούνται βουβά και γλυτώνω σκύβοντας για να φορέσω το άλλο μποτάκι και να κρύψω το χαμόγελό μου που δεν πρέπει να φανεί. Τραβώ πίσω μου τη μικρή μου κίτρινη βαλιτσούλα με τα ροδάκια που τρίζουν σαν να χλευάζουν το σκηνικό και… κλειδιά, κινητό, αποχαιρετισμός. Δακρύβρεχτος (πάλι).
– Να είστε φρόνιμες μικρές, εντάξει; Ρισκάρω να πω.
– Εμείς θα είμαστε! Εσύ, δεν ξέρουμε! Πληρωμένη απάντηση από Εύα.
– Μαζέψου πιτσιρίκι! Λοιπόν, τηλέφωνο μόλις φτάσουμε στο ξενοδοχείο. Εντάξει;
– Μα ολόκληρο ξενοδοχείο έχει ο κ.Παύλος δεν μπορούσαμε να έρθουμε και εμείς; Ρωτάει η μαμά μου και πια είμαι σίγουρη ότι αποφασίζουν μεταξύ τους ποιός θα ρωτήσει τι και ποιό ρόλο θα παίξει ο καθένας – του θυμωμένου, του λυπημένου κλπ.
– Μανούλα τα είπαμε αυτά, της απαντώ κοφτά. Ο Παύλος έχει πολλές ευθύνες στο ξενοδοχείο του για να αποκτήσει και άλλες.
– Αν ερχόμασταν μαζί σου θα μπορούσες να τον ελαφρύνεις λίγο βγαίνοντας μαζί μας, λέει αρκετά διπλωματικά η Λένα μου.
– Δεν το θέλει αυτό – ούτε εκείνος, ούτε εγώ! την διακόπτω για να μην ξεφύγει.
– Τον νου του ο κος Παύλος σου μην μας δει φάντη μπαστούνι μπροστά του! αγριεύει απαλά, ο πατέρας μου.
Τους αγκαλιάζω σφιχτά και λευτερώνομαι! ΦΕΥΓΩ ξανά.
Η αγάπη τους είναι τόσο απαιτητική! Ζητούν από μένα κάτι που αντιλαμβανόμαστε τελείως διαφορετικά…
Ευτυχία για μένα – είμαι εγώ! Χαλαρή, άνετη και όπου θέλω εγώ.
Ευτυχία για αυτούς – να είμαι βολεμένη με κάποιον οπωδήποτε και σίγουρη (χα!).
Και εδώ ξεκινάει ένα μεγάααλο πρόβλημα που με οδηγεί σε μια μεγάααλη λύση.
Τι ζητάνε από μένα; Τους το δίνω! Δεν μπορώ να τους απογοητεύσω.
Αλλά και δεν επιτρέπω στον εαυτό μου (πιά) να ζει την ζωή που οι άλλοι σχεδιάζουν.
Ανεβάζω ψηλά στη μέση μου την άσπρη φαρδιά πανταλόνα, φορώ την ριγέ μαρινιέρα και ψάθινη καπελαδούρα. Στο λαιμό μου μια αέρινη λευκή μαντήλα που σχεδιάζει να ανεμίζει στο Αιγαίο σαν ελεύθερο θαλασσοπούλι. Αν η ανησυχία είχε σχήμα θα ήταν πυραμίδα. Με κορυφή το πρόσωπο του πατέρα μου και βάση τις μουρίτσες των τριών γυναικών της οικογένειας. Στέκονται στο σαλόνι σε σχηματισμό, πιστεύοντας ότι μπορούν να με σταματήσουν. Δεν μπορούν.
– Ακόμη δεν το έχω χωνέψει! Άκου κρουαζιέρα στο Αιγαίο! Εμείς δεν έχουμε πάει ποτέ! Μονολογεί σχεδόν ο πατέρας μου. (Βρε λες να ζηλεύει στ’ αλήθεια;)
– Ναι! Αυτό μας μάρανε τώρα… τον κάνει να σωπάσει η μητέρα μου, βγάζοντας μια κούραση που κάνει την καρδιά μου να τρεμουλιάσει μουδιασμένα.
– Να προσέχεις μάνα μην γλυστρίσεις ξυπόλητη στο κατάστρωμα, με φροντίζει η Λένα μου και μου φαίνεται ότι βιάζεται να φύγω… Το αγόρι της περιμένει.
– Σου θυμώνω, σου θυμώνω, σου θυμώνω! η μικρή μου απαιτητική, γλυκιά μου Εύα. Αν είχες φέρει σπίτι τον κύριο Φρανς σου να μας γνωρίσει, βάζω στοίχημα ότι δεν θα ήθελε να μας αφήσει σπίτι.
– Αυτό φοθήθηκα Εύα μου, γι αυτό δεν τον έφερα να σας γνωρίσει. Θα είμαι σύντομα πίσω. Την αγκαλιάζω για να μην απαντήσει.
Κουνώ τη λευκή μαντήλα φεύγοντας με το ταξί. Δοκιμάζει τα φτερά του το θαλασσοπούλι. ΈΦΥΓΑ πάλι.
Γίνομαι ξανά παιδί και παίζω ένα παιχνίδι που λάτρευα: τον φανταστικό φίλο. Που με συντρόφευε πιστά σε κάθε τρελούτσικο παιχνίδι και όνειρο. Σε κάθε ζαβολιά, σκανταλιά και αθώα πονηριά. Σε κάθε ανακάλυψη, αναζήτηση, αμφισβήτηση. Σε όλα τα παιδικά μου χρόνια που ζω ξανά από την αρχή.
Και είναι ευέλικτος και εύπλαστος και δεν έχει τίποτα να ζητήσει, τίποτα να απαιτήσει, τίποτα να περιμένει.
Στήνω το πρώτο σχήμα του τον χειμώνα, μόλις αποφασίσω τι θα ήθελα να κάνω το καλοκαίρι.
Εφευρίσκω τον ήρωα του καλοκαιριού που με ελευθερώνει από την αγάπη της οικογένειάς μου. Που με ελευθερώνει από τα δεσμά που μόνη μου φορώ.
Η Φραντζέσκα Αλεξοπούλου – Πετράκη γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε Σκηνογραφία – ενδυματολογία και Παιδαγωγός – Νηπιαγωγός. Εργάστηκε στις Εκδόσεις Παπαδόπουλος (υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων). Οργάνωσε τις γνωστές παραγωγές: Το χωριό της Χαράς, Τριβιζάς -Starbucks, Ο Κάρπος και οι πρώτοι γίγαντες, Κοντελέων – Agrino, Έχω ένα μαγικό δωμάτιο, Ρουσσάκη-Neoset, Μια σταγόνα θησαυρός, Ηλιόπουλος-Wyeth, Ιππότης Καλόκαρδος, Παπαθεοδούλου-Playmobil, Ως το φεγγάρι & ακόμα παραπέρα,Μανδηλαράς-Alpha Bank, Ζαχαρένια συνταγή, Κωνσταντοπούλου-Ianos. Βιβλία της: “Φίλοι; Φως-Φανάρι!” βραβείο Πηνελόπης Μαξίμου (IBBY), Κρατικό Βραβείο Εικονογράφησης. Κυκλοφορεί και στην Ελβετία. “Θέλω να γίνω ήρωας!” short list Διαβάζω. “Δωροβροχή” , “Ο πλανήτης εκπέμπει SOS”, “Ένα, δύο, τρία, ζήτω η οικονομία”, “Όνειρα και Ελπίδες”, “Μια πιο ωραία πεταλούδα”, “Θέλω πάντα να γελάς”, “Ονειρεύομαι με μάτια ανοικτά ”. Υπό έκδοση: «Μπελάδες με μουστάκια» Εκδόσεις Mamaya.
Δημοσιεύθηκε στο Έθνος της Κυριακής με τον γενικό τίτλο «Ο ήρωας του Καλοκαιριού»
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Διήγημα: “Δε θα με τρελάνουν”
16/04/2024, 7:21 μμ -
Θεατρικό μονόπρακτο: “Το κούρεμα”
16/04/2024, 7:14 μμ -
Διήγημα: “Αφύπνιση”
16/04/2024, 7:10 μμ -
“Το Σιγείον”
16/04/2024, 7:06 μμ -
Διήγημα: “Το φάντασμα”
16/04/2024, 6:58 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Προσωρινή αιωνιότητα
Γράφει ο Βασίλης Πανδής // Μαρκ Στραντ «Προσωρινή αιωνιότητα», Μετάφραση: Ασημίνα Ξηρογιάννη, εκδ. Βακχικόν, σελ. 114 Την ποίηση του Μαρκ Στραντ την πρωτοανακάλυψα σε ορισμένα παλαιότερα τεύχη του περιοδικού Poetry, πριν από περίπου τρία χρόνια, και θυμάμαι πάντα
Περισσότερα -
Η ιαπωνική εκδοχή της λογοτεχνίας του φανταστικού
Γράφει η Διώνη Δημητριάδου // “Ιστορίες φαντασμάτων από την Ιαπωνία” του Lafcadio Hearn, Εκδόσεις Ars Nocturna «Τις ήσυχες νύχτες χαμηλώναμε το φιτίλι της λάμπας και άρχιζα να του διηγούμαι απόκοσμες ιστορίες. Ο Χερν μού έκανε ερωτήσεις με κομμένη
Περισσότερα -
«Black in white». Μια διαφορετική έκθεση βιβλίων στο Ιστορικό Αρχείο ΠΙΟΠ
Στο πλαίσιο της διοργάνωσης «Αθήνα 2018 Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου του Δήμου Αθηναίων», το Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς (ΠΙΟΠ) εγκαινιάζει, την Τετάρτη 21 Νοεμβρίου (ώρα 19:00), την έκθεση «Black in white», στο Ιστορικό Αρχείο του Ιδρύματος, στον Ταύρο. Μοναδικά έργα εφαρμοσμένης τέχνης,
Περισσότερα -
Ιστορία από χώμα
Γράφει η Νάσια Διονυσίου // * Κωνσταντία Σωτηρίου «Φωνές από χώμα», εκδ. Πατάκη Η Κωνσταντία Σωτηρίου, μετά την πρώτη, πολύ επιτυχημένη, λογοτεχνική της εμφάνιση το 2015, με το μυθιστόρημα «Η Αϊσέ πάει διακοπές» (εκδ. Πατάκη), επανέρχεται τώρα με
Περισσότερα -
Διήγημα: “Το Μυστικό Της Θάλασσας”
Γράφει ο Ανδρέας Σιάχος // Η μέρα πλησίαζε στο τέλος της. Ήταν αργά το απόγευμα, το τελευταίο φως της μέρας έπεφτε πάνω στη θάλασσα, κάνοντάς τη να μοιάζει λες και είχε καλυφτεί από πορτοκαλιές φλόγες. Ο γέρος
Περισσότερα -
Βιβλία για παιδιά και εφήβους με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας!
Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη // Βιβλία για παιδιά και εφήβους με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας! Κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν και σε ιστορίες διάσημων και μη γυναικών συγκεντρώθηκαν βιβλία, μύθοι, βιογραφίες και αγαπημένα παραμύθια
Περισσότερα -
Περί έρωτος
Γράφει ο Κώστας Τραχανάς // Σταυρούλα Ιωαννίδου «Η εξίσωση», Εκδόσεις Περίπλους 2020, σελ.267 Έχει ο έρωτας ηλικία; Οι πιο πολλοί βιάζονται να δώσουν τη στερεότυπη απάντηση: όχι. Κι όμως… Ο έρωτας δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο της νεότητας, δεν
Περισσότερα
