Fractal
Home / Διηγήματα / «Το νερό της ζωής» – Διήγημα της Λίζας Βάρβογλη
18/08/2016, 1:55 πμ

«Το νερό της ζωής» – Διήγημα της Λίζας Βάρβογλη

 

Φέτος το καλοκαίρι θα δοκιμάζω κάθε βράδυ και ένα διαφορετικό κοκτέιλ.  Σε διαφορετικό μπαράκι. Σε μια προσπάθεια να κάνω κάτι διαφορετικό στη ζωή μου. Για να έχω έναν μικρό στόχο. Δε θέλω να μεθύσω για να ξεχάσω, θέλω να θυμάμαι τα πάντα.  Όλα τα κοκτέιλ.  Να θυμάμαι και τον μεγάλο μου έρωτα.  Τουλάχιστον τις ωραίες στιγμές.  Αλλά πώς γίνεται να θυμάσαι μόνο τα όμορφα και να ξεχνάς τα άσχημα;

 

hero2

 

Πάνε οι διακοπές, πάνε τα όνειρα, πάνε όλα.  Μία μέρα πριν φύγουμε, με τις βαλίτσες μου έτοιμες, πανέτοιμη να ζήσω τον έρωτά μου.  «Δε μπορώ.  Δε φταις εσύ.  Δεν έχει να κάνει με σένα, έχει να κάνει με μένα».  Λέξεις, ασύνδετες λέξεις, χωρίς νόημα.  Μου πήρε λίγη ώρα να καταλάβω τα ακαταλαβίστικα.  Μου είπε ότι χωρίζουμε, 12 ώρες πριν τις διακοπές μας.  Δώδεκα ώρες πριν το όνειρο.  Και τι ήταν άραγε το όνειρο;  Η ζωή μαζί του;  Η ζωή μαζί του, όπως εγώ την ονειρευόμουν;  Η φυγή από την πραγματικότητά μου και τη ρουτίνα της δουλειάς;  Τι; Σκόνη και θρύψαλα.  Και δεν έχω πλάνο Β, όπως να πάω διακοπές με φίλους, να επισκεφτώ μια γνωστή….  Τίποτα.  Περιορισμένη στο μπαλκόνι του σπιτιού μου.  Με θέα τον απέραντο ουρανό και το φεγγάρι.  Θρηνώ τον χαμένο μου έρωτα.  Κλαίω και κλαίγομαι.  Για την αδικία, για την ατιμία, για την ψευτιά και την υποκρισία… όλα γένους θηλυκού.  Όπως και αυτή που μου τον άρπαξε.  Γιατί δεν μπορώ να σκεφτώ ότι αυτός έφυγε με τη θέλησή του.  Δεν το δέχομαι.  Η πικρή αλήθεια όμως είναι ότι αυτός έφυγε επειδή βρήκε άλλη.  Καλύτερη, χειρότερη, δε ξέρω, πάντως άλλη.  Και δεν είχε καν τα κότσια να μου το πει.  Κι εγώ δεν είχα τα κότσια να αντιμετωπίσω την αλήθεια.  Πώς θα αντιμετωπίσω τώρα τον εαυτό μου;

 

hroas4

 

Σκέφτομαι το απλούστερο: να τον πάρω τηλέφωνο, να τον ρωτήσω τι έγινε, να μάθω τις λεπτομέρειες, να λυθεί η παρεξήγηση και μετά όλα να γίνουν όπως πριν.  Δεν το κάνω γιατί ξέρω ότι αυτό γίνεται μόνο στα παραμύθια.

Σκέφτομαι να του στείλω μήνυμα: να τον ρωτήσω τι έγινε, να μάθω τις λεπτομέρειες, να λυθεί η παρεξήγηση και μετά όλα να γίνουν όπως πριν.  Δεν το κάνω γιατί ξέρω ότι αυτό γίνεται μόνο στα παραμύθια.

Σκέφτομαι να μπω στο προφίλ του στο Facebook: να δω με ποια είναι, τι κάνει, πώς περνάει.  Δεν το κάνω γιατί ξέρω ότι η δική του ζωή θα είναι σαν παραμύθι, ενώ η δική μου είναι εφιάλτης.

Από κάπου έρχεται μουσική. Το περίφημο Help! των Beatles.  Έτσι νιώθω τώρα.  Φεύγω να δοκιμάσω το πρώτο μου κοκτέιλ.  Θα ανεβάσω τη φωτογραφία του και το σχόλιο μου στη σελίδα μου στο Facebook.  Α, έχω αλλάξει όνομα και φωτογραφία.  Θα με βρείτε ως «broken heart» και με αντίστοιχη φωτό.

Το καλοκαίρι οι μέρες στη δουλειά περνάνε γρήγορα.  Οι νύχτες είναι βασανιστικές.  Ετοιμάζομαι να βγω για το επόμενο κοκτέιλ μου.  Από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα ακούγεται μια μελωδία, παλιό, κλασικό τραγούδι: What a Wonderful World.  Καλά, μόνο εγώ νομίζω ότι ο κόσμος είναι μαύρος και άραχνος;  Ποιος ακούει τέτοια μουσική;

Είδατε τις αναρτήσεις μου;  Βλέπω ότι πολύς κόσμος βάζει like κάτω από τις αναρτήσεις μου, στις φωτογραφίες από τα κοκτέιλ μου.  Αυστηρά ένα τη φορά.  Γιατί αν χάσω το μέτρο, χάθηκα κι εγώ.  Είναι το στοίχημα με τον εαυτό μου.  Να κάνω κάτι καινούργιο, να το απολαύσω, να το καταγράψω.  Να μη βυθιστώ στη θλίψη.  Πόσοι άγνωστοι στο ταξίδι αυτό μαζί μου, μέσα από το διαδίκτυο.  Πόσες άλλες ραγισμένες καρδιές.  Μαθαίνω ότι οι ραγισμένες καρδιές δεν προέρχονται μόνο από χωρισμούς.  Προέρχονται από ψεύτικες σχέσεις, προδοσίες, κακίες, ψέματα, απελπισία, μοναξιά, σχέσεις χωρίς βάση, σχέσεις κακές που στηρίζονται στο φόβο και την ανάγκη, σχέσεις χωρίς αγάπη….  Λες να είμαι τυχερή;  Λες να τη γλίτωσα φτηνά από μια τέτοια σχέση;  Λες να με άφησε και να μην αφέθηκα σε κάτι άσχημο και καταστροφικό;  Λες; Από κάπου έρχεται ένα η μουσική του Wish You Were Here των Pink Floyd, αλλά εγώ δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι εύχομαι να ήταν εδώ.  Τουλάχιστον όχι έτσι, όχι με αυτά που έκανε.  Ίσως θα ήθελα να ήταν εδώ όπως τον ήθελα εγώ.  Όχι όπως αποδείχτηκε ότι είναι.  Βγαίνω για το επόμενο κοκτέιλ μου.  Θα δείτε τη φωτογραφία και το σχόλιο μου στο Facebook.  Προσεχώς.

Νύχτα.  Φεγγάρι.  Τζιτζίκια.  Αναμνήσεις.  Όνειρα που καταστράφηκαν.  Ετοιμάζομαι να βγω για το επόμενο κοκτέιλ μου.  Από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα ακούω μουσική, το περίφημο I Will Survive που το χορεύαμε στο σχολείο και πιστεύαμε ότι είμαστε δυνατοί, αήττητοι, ότι θα τα νικήσουμε όλα… Αλήθεια τι πιστεύω τώρα;  Πώς κατάφερα να μεταθέσω την ευτυχία μου σε κάποιον άλλον;  Πώς κατάφερα να πιστέψω ότι κάποιος άλλος έξω από μένα μπορεί να με κάνει ευτυχισμένη;  Τι στο καλό!  Δεν έχω πιει και, όμως, σκέφτομαι τέτοιες παράξενες ιδέες!

Ξανά.  Η επανάληψη της ζωής μου.  Νύχτα.  Φεγγάρι.  Τζιτζίκια.  Αναμνήσεις.  Όνειρα που καταστράφηκαν.  Ετοιμάζομαι να βγω για το επόμενο κοκτέιλ μου.  Η μουσική πάντα εκεί, από κάπου έξω.  All You Need Is Love, από τους Beatles: ακούγεται σαν κοροϊδία.  Αλλά κι εγώ δεν κορόιδευα τον εαυτό μου τόσον καιρό;  Που φανταζόμουν πράγματα που δεν υπήρχαν;  Που φανταζόμουν πράγματα που ήθελα να υπάρχουν;  Που φανταζόμουν ότι αυτός ο άλλος θα μου έφερνε την ευτυχία στο πιάτο;  Ή, ακόμα καλύτερα σε ένα ψηλό ποτήρι, με χρώματα, παγάκια, φρούτα, ομπρέλες, κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο εντυπωσιακό σαν τα κοκτέιλ που πίνω αυτό το μοναχικό καλοκαίρι;  Βγαίνω στο μπαλκόνι μου να ανασάνω φεγγαράδα πριν βγω για το καθιερωμένο μου κοκτέιλ.

Ξαφνικά ακούω μια φωνή: «Θέλεις ένα νερό της ζωής;  Με τζίντερ, αγγούρι, λεμόνι, μέντα.  Καθαρίζει και εξισορροπεί τον οργανισμό».  Μου χαμογελάει από το διπλανό μπαλκόνι ο γείτονας μου, αυτός που βλέπω κάθε μέρα όταν φεύγω για τη δουλειά, που βγάζει βόλτα το σκύλο του, που βγαίνει για ποδήλατο και τρέξιμο, που φέρνει την παρέα του στο σπίτι και βάζει ωραία μουσική….  Ο γείτονας που ποτέ δεν πρόσεξα, που ποτέ δεν του έδωσα μια ευκαιρία.  «Ναι, θέλω ένα νερό της ζωή, σε ευχαριστώ».  Είναι ο ήρωας του φετινού καλοκαιριού.

 

ΥΓ.  Σήμερα δεν έχει ανάρτηση με φωτογραφία από κοκτέιλ και σχόλιο.  Μόνο νερό της ζωής.

 

 

varvogliΗ Δρ. Λίζα Βάρβογλη, ΜΑ, Ph.D., είναι ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια, απόφοιτος των πανεπιστημίων Northeastern, Tufts, και Harvard, όπου εκπόνησε και τη διδακτορική και μεταδιδακτορική της εκπαίδευση και εργάστηκε επί σειρά ετών. Η κυρία Βάρβογλη είναι επιστημονική συνεργάτις του πανεπιστημίου Harvard καθώς επίσης και της Ιατρικής Σχολής Αθηνών, όπου διδάσκει στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Επιστήμη του Στρες και Προαγωγή της Υγείας». Έχει δημοσιεύσει μελέτες σε έγκυρες επιστημονικές επιθεωρήσεις στα Αγγλικά και Ελληνικά, και έχει εκδώσει σειρά βιβλίων για μεγάλους (ενδεικτικά αναφέρονται «Η νευροψυχολογία του στρες της καθημερινής ζωής», «Ξε-γελάστε το στρες», κλπ). Γράφει βιβλία για παιδιά (Το Μυστήριο του Σοκολατένιου Γλυκού) και κάνει βιβλιοπαρουσιάσεις σε πολλά σχολεία. Εκτός από την ψυχοθεραπεία, ασχολείται με τεχνικές χαλάρωσης και διαχείρισης του στρες, τεχνικές αυτοβελτίωσης και προσωπικής ανάπτυξης και τεχνικές mindfulness.
Είναι τακτική αρθογράφος στον ηλεκτρονικό και έντυπο τύπο και θα βρείτε άρθρα της να φιλοξενούνται σε πολλά blogs και sites. Επίσης, είναι συχνά προσκεκλημένη σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές. Εκτός από την ατομική ψυχοθεραπεία, το life coaching και τις ομάδες, κάνει διαλέξεις και workshops σε εταιρείες για θέματα διαχείρισης του στρες και προσωπικής ανάπτυξης.

(http://anelanda.gr/liza/ | www.facebook.com/lvarvogli)

 

Δημοσιεύθηκε στο Έθνος της Κυριακής με τον γενικό τίτλο «Ο ήρωας του Καλοκαιριού».

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top