Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Σίριαλ κίλερ αλά ελληνικά
24/02/2016, 12:44 μμ

Σίριαλ κίλερ αλά ελληνικά

Γράφει ο Φίλιππος Φιλίππου //

 

motivoΓρηγόρης Αζαριάδης: “Το μοτίβο του δολοφόνου”, Εκδόσεις Γαβριηλίδη, 2015, σελ. 470

 

Ο Γρηγόρης Αζαριάδης (Αθήνα, 1951) ξεκίνησε τη συγγραφική του πορεία το 2012 με το αστυνομικό μυθιστόρημα Παλιοί λογαριασμοί. Το επόμενο αστυνομικό βιβλίο του ήταν Η τελευταία παράσταση της Μαρίνας Φιλίππου που εκδόθηκε το 2013. Νωρίτερα, το 1981, εμφανίστηκε ως μεταφραστής με δύο βιβλία, ένα λογοτεχνικό κι ένα δοκιμιακό. Ήταν το Η μακριά κοιλάδα του Τζον Στάινμπεκ και Ο Μαρξισμός και η λογοτεχνική κριτική (μαζί με τον Α.Χριστοφορίδη). Τώρα εκδίδει το αστυνομικό μυθιστόρημα Το μοτίβο του δολοφόνου, το οποίο διαφέρει εμφανώς από τα προηγούμενα έργα του: ο ψυχρός δολοφόνος δεν έχει ελληνικά χαρακτηριστικά, μολονότι είναι Έλληνας. Θυμίζει ήρωα σκανδιναβικού αστυνομικού μυθιστορήματος, από εκείνους τους ψυχοπαθείς που αποτελούν δημόσιο κίνδυνο. Αυτό το λέμε διότι ο αρνητικός ήρωας του Αζαριάδη, αντιπαθητικός στο έπακρο, όπως είναι οι ανάλογοι ήρωες σε όλα τα αστυνομικά μυθιστορήματα, εκτός εξαιρέσεων, βέβαια (π.χ. ο Ρίπλεϊ της Πατρίσια Χάισμιθ), δεν ευδοκιμεί στην ελληνική κοινωνία, όπως άλλωστε δεν ευδοκιμούν ούτε στη σουηδική. Τέλος πάντων, ο συγκεκριμένος ήρωας –που αποκαλύπτεται μόνο στο τέλος, όπως είναι το πρέπον–, καταφέρνει να κεντρίσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη, ο οποίος παρακολουθεί μια σειρά αποτρόπαιων φόνων που γίνονται με τον ίδιο τρόπο.

Η πρώτη δολοφονία γίνεται στην οδό Ήβης, στο Χαλάνδρι, όταν ο άγνωστος δολοφόνος επιτίθεται και σκοτώνει με απανωτούς πυροβολισμούς μια παντρεμένη γυναίκα, την Περσεφόνη Πετρίδου. Το θύμα είχε μια κρυφή σεξουαλική ζωή που την έκρυβε επιμελώς από τις στενές φίλες της: η σεξουαλική ικανοποίηση ήταν ο μοναδικός τρόπος να μένει ζωντανή. Την υπόθεση αναλαμβάνει η αστυνόμος Τρύπη με τους συνεργάτες της, π.χ. τον Μπρίνη, τον Διόγο, τον Ντονά, τον Μόραλη, τον Φούκουρα. Ωστόσο, και οι αστυνομικοί της ιστορίας είναι ερωτιάρηδες, τόσο οι άντρες όσο και η Τρύπη, μια φλογερή γυναίκα. Ο Μπρίνης μάλιστα, παρότι πλησιάζει τα πενήντα και συνδέεται με μια 35άρα Ουκρανή, έχει μια εμμονή: να γράψει όσο περισσότερα γυναικεία ονόματα στην ατζέντα του. Πρέπει να προσθέσουμε πως ορισμένοι από τους υπόλοιπους ήρωες και τις ηρωίδες έχουν επίσης θερμό ταμπεραμέντο, το οποίο ο συγγραφέας φροντίζει να αξιοποιεί, περιγράφοντας σκληρές ερωτικές σκηνές.

Κι ύστερα γίνεται κι άλλη δολοφονία σε άλλη περιοχή, στο Παγκράτι, νύχτα με περίστροφο: ο κατά συρροήν δολοφόνος ξαναχτυπάει, το νέο θύμα είναι άντρας. Οι αστυνομικοί εκτιμούν πως οι δυο φόνοι συνδέονται, πως ο δράστης είναι ίδιος. Ακολουθεί τρίτη δολοφονία σε άλλο δήμο της Αττικής, το θύμα είναι γυναίκα. Οι εφημερίδες γράφουν για τον ψυχοπαθή δολοφόνο και ο πληθυσμός αναστατώνεται: «Φόβος και τρόμος στην πρωτεύουσα…» Η αστυνομία προσπαθεί να συσχετίσει τις τρεις δολοφονίες που έχουν διαπραχθεί με το ίδιο μοτίβο με ορισμένα εγκλήματα που έγιναν κατά το παρελθόν και έμειναν ανεξιχνίαστα.

Εκεί που το μυθιστόρημα θυμίζει τα ανάλογα σκανδιναβικά είναι όταν ανάμεσα στα κεφάλαια της δράσης των ηρώων παρεμβάλλονται άλλα κεφάλαια με την αφήγηση του σίριαλ κίλερ. Δεν γνωρίζουμε την ταυτότητά του, αλλά εικάζουμε πως πρέπει να είναι υψηλού πνευματικού επιπέδου. Ο δολοφόνος έχει περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια που έχουν επιδράσει στην ψυχοσύνθεσή του. Σε κάθε περίπτωση, οι αστυνομικοί του στήνουν παγίδα, ενώ ο συγγραφέας επιφυλάσσει στον αναγνώστη ένα απρόσμενο τέλος: έτσι αποκαθίσταται η διασαλευθείσα τάξη.

 

Γρηγόρης Αζαριάδης

Γρηγόρης Αζαριάδης

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top