Fractal

Μια συμφωνία για κρουστά, αυτοκίνητο και θάλασσα

Γράφει η Σοφία Διονυσοπούλου //

 

Μαρία Τσιμά «Το Λιθόστρατο» Νουβέλα, Εκδόσεις Στερέωμα, σελ 131

 

Τέσσερα τακούνια –  μία μελωδία . Δύο ωραίες και περήφανες γυναίκες- μία συμφωνία. Περπατούν σε απόλυτο συγκερασμό προκαλώντας τον πόθο, τον φθόνο. Μάνα και κόρη ένα σώμα. Μέχρι την πρώτη παραφωνία.  Τότε που το ήμισυ αποσκιρτά για το αμερικάνικο όνειρο. Μέχρι που το όνειρο αποδεικνύεται εφιάλτης. Κι ύστερα έρχεται ο έρωτας. Η σάρκα που ξεσκίζεται δίπλα στα σκουπίδια. Ο εραστής που μυρίζει ψάρια. Και το παιδί που γεννιέται. Και η πτώση.

Η πτώση δεν είναι τίποτε άλλο από τη συνηθισμένη διάθεση της μητέρας να παραδοθεί στο παιδί, να λησμονήσει τον εραστή, να απορρίψει τον πόθο, να υποτιμήσει το βλέμμα, να επισκιάσει ακόμη και τον ρόλο του πατέρα. Αποκλεισμένος εκείνος βουβαίνεται, εισχωρεί όλο και πιο βαθιά στην άβυσσο και τέλος εκδιώκεται με μια μανία μαινάδας από το σπίτι όταν παραβαίνει τα εσκαμμένα σε μια ύστατη προσπάθεια να προσεγγίσει το αντικείμενο του πόθου. Και η ακύρωση γίνεται πένθος και το πένθος οδηγεί στο έγκλημα για να οδηγήσει σε ένα άλλο πένθος απ’ όπου η κόρη δεν θα βγει ποτέ. Ούτε τα ιερά και τα όσια τη σώζουν, ούτε τα νεκραναστημένα αγάλματα, ούτε η διψασμένη σάρκα που ξεσκίζεται και ξεσκίζει. Τίποτε, παρά μόνον η άβυσσος. Το κλείσιμο του κύκλου.

Χωρισμένο σε 33 κεφάλαια, σαν την ηλικία του Χριστού, με το πρώτο και το τελευταίο να φέρουν κατά το ήμισυ τον ίδιον τίτλο, το ευλαβικό και βλάσφημο αυτό βιβλίο είναι μια τραγωδία χωρίς βασιλιάδες και ήρωες, μια τραγωδία καθημερινών ανθρώπων, σε καμία περίπτωση όμως δράμα. Οι κώδικες είναι αντίστοιχοι, η καταπνιγμένη βία εκρήγνυται απότομα, η τελική απόφαση λαμβάνεται βουβά. Τέσσερα ηχηρά τακούνια που γίνονται έξι ακόμη πιο ηχηρά, που γίνονται δύο άηχα.

 

Μαρία Τσιμά

 

Η γραφή της κυρίας Τσιμά είναι άλλοτε στακάτη, άλλοτε ασθμαίνουσα, με κεφάλαια διαλόγων εξαιρετικής ελλειπτικότητας. Ο χρόνος που εκτυλίσσεται ανάμεσα στα κεφάλαια προσθέτει σε τραγικότητα και αφαιρεί σε περιγραφικότητα και γραμμικότητα. Η χρήση του παραμυθιού αποτελεί ένα επιπλέον δραματικό στοιχείο, το οποίο επανέρχεται στο τέλος μετά το «Καληνύχτα» που κλείνει την αφήγηση. Σαν ψυχή που πετά έξω από το σώμα-κείμενο.

Οι ισχυρές εικόνες, το ηχητικό περιβάλλον, η οικονομία του λόγου και ο χειρισμός του χρόνου προδίδουν τις θεατρικές καταβολές της κυρίας Τσιμά. Όσο για το γλωσσικό της κριτήριο και την αίσθηση του ρυθμού, είναι μια απόλαυση στα αυτιά.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top