Η αγάπη και οι μορφές της, στο νέο βιβλίο της Φωτεινής Ναούμ
Γράφει η Βιολέττα – Ειρήνη Κουτσομπού // *
Φωτεινή Ναούμ «Το κορίτσι με τα κόκκινα παπούτσια», εκδ. Εκδοτική Θεσσαλονίκης, σελ. 111
Όπως λέει και ο Λέο Μπουσκάλια «η αγάπη είναι γέφυρα ανάμεσα στους ανθρώπους. Η μόνη επιβίωση και το μόνο νόημα. Η αγάπη είναι η ίδια η ζωή». Οι άνθρωποι χρειαζόμαστε και λαχταράμε την αγάπη από βρέφη ως την ώρα του αποχωρισμού από την ζωή. «Αγάπη»… τι όμορφη λέξη! Πόσο σπουδαία! Μία λέξη τόσο μικρή αλλά με τεράστια σημασία! Η πραγματική, η αυθεντική αγάπη και οι διαστάσεις της δεν μπορεί να περιοριστεί σε λέξεις. Ως έννοια, αναφέρεται σ’ αυτή την πληθώρα συναισθημάτων που μπορεί να αισθανθεί ο ένας άνθρωπος για τον άλλον. Στην λέξη αγάπη μπορεί να αναγνωρίσουμε πλήθος συναισθημάτων, καταστάσεων, συμπεριφορών τόσο όμορφων και φωτεινών όσο και καταθλιπτικών και σκοτεινών!
Μία από τις κατηγορίες της αγάπης, είναι η ερωτική. Και πόσα δεν έχουν ειπωθεί γι’ αυτήν. Ο Έρως στην ελληνική μυθολογία ήταν ο φτερωτός θεός της αγάπης που όταν χτυπούσε με τα βέλη του δύο ανθρώπους, εκείνοι ερωτεύονταν παράφορα. Στην τραγωδία Αντιγόνη του Σοφοκλή ο Έρως παρουσιάζεται ως ανίκητος. Κατά τον 5ο αιώνα π.Χ. ο Έρωτας απεικονίζεται ανεξάρτητος από άλλες θεότητες. Άλλοτε πετάει, άλλοτε κοιμάται και άλλοτε ιππεύει ένα δελφίνι. Στο βιβλίο της Φωτεινής Ναούμ «Το κορίτσι με τα κόκκινα παπούτσια» ερχόμαστε να συναντήσουμε μια μεγάλη αγάπη, έναν θυελλώδη έρωτα δύο παιδιών, ένας έρωτας ο οποίος εξελίσσεται καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους, αλλάζει μορφές, άλλοτε πιο σκοτεινές κι άλλοτε έρχεται με σμιξίματα και διαλείμματα φωτός. Ταξιδεύοντας εντός του Μάνου του ήρωα του βιβλίου στα μονοπάτια της αγάπης αυτής, της λατρείας του για τη Νανά, το μικρό κορίτσι με τα κόκκινα λουστρίνι παπούτσια.
Ο Μάνος φύση καλλιτεχνική, ζωγράφος, αποτυπώνει τα συναισθήματά του, τη ζωή του, την εμμονή του και την αφοσίωση του για τη Νανά μέσα από τα έργα του. Μια αγάπη που τον στοίχειωσε, ένας έρωτας ανεκπλήρωτος. Ο Μάνος πολεμά σκληρά να συνεχίσει τη ζωή του όταν εκείνη είναι μακριά του όμως η παρουσία της μέσα του τον στοιχειώνει, αρνείται την αγάπη που άλλες γυναίκες μπορούν να φέρουν στη ζωή του… για αυτόν είναι η μία, η μοναδική. Η Σιμόν ντε Μποβουάρ (1979) γράφει «Ο έρωτας μας αποκαλύπτει τον εαυτό μας, αναγκάζοντάς μας να βγούμε από το οχυρό μας. Επιβεβαιώνουμε το εγώ μας χάρη στην επαφή με την ξένη ύπαρξη που μας συμπληρώνει. Ο έρωτας σαν μορφή γνώσης αποκαλύπτει καινούργιους κόσμους ακόμα και μέσα στα πλαίσια της καθημερινής ζωής. Εδώ βρίσκεται το μεγάλο μυστικό. Ο κόσμος είναι άλλο, εγώ ο ίδιος είμαι άλλο. Και δεν είμαι πια μόνος για να τον γνωρίσω. Ή καλύτερα: υπάρχει κάποιος που μου τον έμαθε. Η γυναίκα παίζει λοιπόν έναν ρόλο απαραίτητο και βασικό στη συνείδηση που αποκτά ο άντρας για τον εαυτό του». Ο Μάνος λέει την επιβεβαιώνει όταν λέει:
«Ότι κι αν γίνει, εμείς οι δύο, είμαστε πλασμένοι από το ίδιο χώμα. Σώμα σου στο σώμα μου σε κουβαλώ και σε νοιάζομαι.»
Είναι το απωθημένο του, το ανικανοποίητο μακριά της, η άδεια του ζωή, το εσωτερικό κενό, η βαθιά πληγή που ματώνει κάθε φορά που αυτή έρχεται και φεύγει. Το «γιατί» που του βασανίζει την ψυχή και αφήνει τα σημάδια του στην καρδιά, για πάντα, μέχρι τη στιγμή που «γέμισε» ψυχικά και αφέθηκε να φύγει. Ο Carotenuto (2002), ένας από τους σημαντικότερους Γιουνγκιανούς ψυχαναλυτές της Ιταλίας, υποστηρίζει ότι ο ερωτευμένος όταν αντικρίζει το αγαπημένο πρόσωπο νιώθει ένα αίσθημα απίστευτης πληρότητας και ταυτόχρονα αντιλαμβάνεται ότι πριν αυτό φανεί, ζούσε σε κατάσταση στέρησης καθώς η παρουσία του αγαπημένου προσώπου είναι πηγή ευεξίας που φαίνεται να έχει ανεξάντλητες δυνατότητες.
Φωτεινή Ναούμ
«Οι μέρες κυλούν γιατί δεν γίνεται να αλλάξει η ροή της φύσης. Ο ήλιος εναλλάσσεται με το φεγγάρι, τα λουλούδια ανθίζουν, τα λουλούδια θυμίζουν αστέρια, το χιόνι μου φέρνει βότσαλα στο νου και όπου αντικρίσω κόκκινο πονώ […] τη θλίψη του να συνεχίσω να ζω χωρίς εσένα»
Το πρόσωπο στο οποίο έχει προσηλωθεί το βλέμμα και η επιθυμία αποκτά για τον ερωτευμένο μοναδική σημασία. Είναι αναντικατάστατο γιατί μόνο εκείνο μπορεί να ανακαλέσει τις πιο ενδόμυχες, βαθιές και ιδιαίτερες διαστάσεις μας. Σ’ αυτό το σημείο αξίζει να ανατρέξουμε στο «Συμπόσιο» του Πλάτωνα όπου ο Αριστοφάνης λέει ότι οι άνθρωποι δεν είχαν τη σημερινή τους μορφή αλλά ήταν ολοστρόγγυλοι, δυο σώματα κολλημένα, κεφάλι σφαιρικό, τέσσερα χέρια και τέσσερα πόδια. Ήταν φοβερά όντα, απειλούσαν τους Θεούς κι έτσι εκείνοι για να απαλλαγούν απ’ τις επιδρομές τους αποφάσισαν και τους έκοψαν το σώμα στα δυο, κατακόρυφα, και το κάθε κομμάτι έγινε ανεξάρτητο. Από κείνη τη στιγμή χρονολογείται η ερωτική αγωνία γιατί έτσι οι άνθρωποι δεν μπορούν να σκαρφαλώσουν πια στον ουρανό αλλά δεν μπορούν να ζήσουν ανάπηροι και στη γη. Η μόνη τους σωτηρία είναι να βρει ο καθένας το άλλο του μισό να ενωθεί μαζί του, να ξαναγίνει ολόκληρος και ευτυχισμένος «Είναι λοιπόν από τόσο παλιά ο έρωτας έμφυτος στους ανθρώπους και τους επαναφέρει στην αρχαία φύση, και επιχειρεί να κάνει από τα δύο ένα, και να γιατρέψει την ανθρώπινη φύση». Έτσι και ο ήρωας της Φωτεινής Ναούμ βρίσκει και χάνει το άλλο του μισό… μα όταν τελικά ολοκληρωθεί τότε απελευθερώνεται και μπορεί αυτή τη φορά να αναχωρήσει εκείνος, γαλήνιος και γεμάτος αγάπη! Πρόκειται για ένα μικρό σε όγκο μυθιστόρημα, διαφορετικό ως προς την γραφή καθώς ο αναγνώστης κολυμπά σε ποιητικούς τόνους, σε ένα θολό τοπίο συναισθηματικών εξάρσεων και καταπτώσεων του ήρωα αλλά επίσης διαφορετικό και στον τρόπο προσέγγισης της ανδρικής ψυχής.
«Κι άραγε δυο άνθρωποι που αγαπήθηκαν τόσο πολύ υπήρξαν ποτέ ή ήταν και τούτο ένα τίποτα;»
* Η Βιολέττα – Ειρήνη Κουτσομπού MBPsS (BA, MA, Dip.CounsPsy, MSc) είναι εκπαιδεύτρια σε Θέματα Ψυχικής Υγείας και Καθηγήτρια Αγγλικής Φιλολογίας
Βιβλιογραφία
Carotenuto, A. (2002) Έρως και Πάθος. Εκδόσεις Ίταμος: Αθήνα.
Μπουσκάλια, Λ. (1972) Αγάπη. Εκδόσεις Γλάρος: Αθήνα.
Ντε Μποβουάρ, Σιμόν (1979) Το Δεύτερο Φύλο. Εκδόσεις Γλάρος: Αθήνα.
Ο μύθος του άλλου μας μισού και το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.xn--ixauk7au.gr/forum/showthread.php?
Πηγή: www.psychografimata.com
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Ένα νέο λογοτεχνικό «τοπίο»;
16/04/2024, 9:09 μμ -
Παρακείμενα: «Το παρήγορο συναίσθημα της εσωτερικής έκλαμψης»
16/04/2024, 9:08 μμ -
Η δύναμη του πεπρωμένου
16/04/2024, 9:06 μμ -
Παραμύθια από ζάχαρη, μέλι και ποίηση
16/04/2024, 9:05 μμ -
Ψυχολογικά περάσματα προς τη βιολογική ολοκλήρωση
16/04/2024, 9:00 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Βασίλειο της Ελευθερίας, το βασίλειο του Έρωτα
Του Νίκου Τσούλια // * Είναι το αυθεντικό βασίλειο της ελευθερίας το βασίλειο του Έρωτα, ένα παράλληλο σύμπαν που απλώς μια απλή σκουληκότρυπα δίνει τη δυνατότητα να το βιώνουν και οι περιστασιακά ερωτευμένοι πέραν του συμβατικού
Περισσότερα -
Διήγημα: “H δικιά της ζωή”
Του Θεόδωρου Πάλλα // * Το τρίξιμο του ασανσέρ, τσιριχτό έντρομων σειρήνων, κι ο γδούπος της κεντρικής εισόδου της πάτησαν το χουζούρεμα. Το λαούτο που τέτοια ώρα χάιδευε τους καημούς του και το αηδόνι από το
Περισσότερα -
Φόβος και Φως
Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη // Raymond Carver «Δωμάτια όπου οι άνθρωποι ουρλιάζουν και πληγώνουν ο ένας τον άλλο», Μετάφραση- Ανθολόγηση: Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος, εκδ. Γαβριηλίδης, σελ. 149 Ποίηση είναι τα μικρά αλλά μαγικά πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας, αρκεί
Περισσότερα -
Ποίημα: “Σαββατόβραδο”
Της Ρένας Λασπίτη // * Σαββατόβραδο Περπατάγαμε κάτω απ’ τις μουριές «πρόσεχε», σου είπα δεν ήθελα να σε πληγώσει εκείνο το κλαδί Καθίσαμε στο πλατύσκαλο της πολυκατοικίας τα γόνατά μας ακουμπούσαν αφημένα κόσμος μπαινόβγαινε
Περισσότερα -
Το ποίημα της εβδομάδας | Κ.Π. Καβάφης: “Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον”
Επιμέλεια- ανθολόγηση: Καλομοίρα Πιέτρη- Αυγούστη // Κ.Π. Καβάφης Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά με μουσικές εξαίσιες, με φωνές- την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα
Περισσότερα -
Διήγημα: “Αφωνία”
Γράφει ο Ευθύμιος Καλομοίρης // * Μια μεταπάνκ μελωδία ξύπνησε τον Στέργιο. Έκλεισε το ξυπνητήρι, άνοιξε τα μάτια, χαμογέλασε, σηκώθηκε, πλύθηκε, ντύθηκε, χαμογέλασε ξανά: με την παραπάνω ή με οποιαδήποτε άλλη σειρά. Ναρκωμένος απ’ τη νύστα
Περισσότερα -
Ποίηση: “Προδοσία”
Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη // Η προδοσία Η προδοσία σα μαχαίρι την καρδιά σου διαλύει, τη λογική θολώνει, το σώμα παραλύει. Η προδοσία τις σκέψεις σκοτεινιάζει, η λογική με το θυμό δεν μπορεί να γειτνιάσει.
Περισσότερα
