Βιβλιοπαρουσίαση: «Το φιλί του δράκου» της Χρυσηίδας Δημουλίδου
Του Άγγελου Πετρουλάκη //
Χρυσηίδα Δημουλίδου «Το φιλί του δράκου», Εκδόσεις «Ψυχογιός»
Είναι ιδιαίτερα γνωστή στο ευρύ αναγνωστικό κοινό η Χρυσηίδα Δημουλίδου, που πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο της «Το φιλί του δράκου», σε επανέκδοση από τις εκδόσεις «Ψυχογιός». Είναι το δέκατο βιβλίο της που κυκλοφορεί ο εκδοτικός οίκος, ενώ έχει άλλα οκτώ με τις εκδόσεις «Λιβάνη». Αρκετά σημαντικό σε όγκο το έργο της, αν υπολογίσουμε και άλλα εννιά βιβλία της παιδικής λογοτεχνίας.
Η συγγραφέας γεννήθηκε στις Σέρρες και οι Σέρρες αποτελούν τον κύριο χώρο ανάπτυξης του βιβλίου της με κεντρικό άξονα μια γυναίκα που απλά επιθυμούσε βαθειά να χαρίσει στον άντρα της ένα παιδί και ήταν αποφασισμένη να κάνει τα πάντα γι’ αυτό.
Πάνω σ’ αυτήν την επιθυμία και γύρω απ’ αυτήν τη γυναίκα χτίζεται το μυθιστόρημα, που αν μη τι άλλο το χαρακτηρίζει η ευρηματικότητα.
Απέναντι από τη γυναίκα αυτή ένας αστυνομικός. Εγκρατής, επίμονος, εργατικός, σεμνός, συγκαταβατικός, ανήσυχος. Στο πρόσωπό του δικαιώνονται όλοι οι ταπεινοί της Αστυνομίας, οι αδιάφθοροι, οι εργατικοί, εκείνοι δηλαδή που επιτελούν το χρέος τους απέναντι στον πολίτη.
Ανάμεσα στη γυναίκα – την Ελένη Ιορδανίδου του μυθιστορήματος και στον αστυνομικό – Αστυνόμος Α΄ Στεργίου – αναπτύσσεται μια εντυπωσιακή ιστορία που χαρακτηρίζεται και ως αστυνομικό μυθιστόρημα, αλλά και ως κοινωνικό αφήγημα.
Ο μυθιστόρημα εκφράζει ένα μύθο∙ ως αστυνομικό, ένα μυστήριο που άπτεται της αντικοινωνικής συμπεριφοράς: Μια σειρά ανθρωποκτονιών με άγνωστο δράστη. Αυτό σημαίνει πλοκή, σημαίνει ανατροπές, σημαίνει ξαφνιάσματα. Τα έχει όλα και με το παραπάνω. Το ενδιαφέρον του αναγνώστη βαίνει συνεχώς αυξανόμενο, έτσι που το βιβλίο να τον καλεί να το ολοκληρώσει.
Ο μύθος όμως εξελίσσεται μέσα από μια αστυνομική διαδικασία σχεδόν απόλυτα ρεαλιστική. Δεν υπάρχουν οι σούπερ ντέντεκτιβ, οι ουρανοκατέβατες λύσεις, οι υπερβολές που συναντιούνται στο είδος και βέβαια σε κάποιον, που γνωρίζει πως δρουν οι διωκτικές αρχές, προκαλούν γέλιο. Στη Δημουλίδου η πραγματικότητα είναι παρούσα και αυτό είναι προς τιμή της.
Εκπλήξεις, ανατροπές, δεξιοτεχνία στην πλοκή, στοιχεία πολύτιμα για το αστυνομικό μέρος. Η Δημουλίδου βέβαια δεν στερείται φαντασίας, ούτε και λογοτεχνικής δεινότητας. Ξέρει πώς θα πάρει τον αναγνώστη να τον οδηγήσει στον δικό της παράδεισο. Ξέρει επίσης πώς δεν θα πρέπει να τον κρατά πάνω στη γραμμή του αίματος που αφήνουν τα εγκλήματα πίσω τους. Έτσι, σαν σκηνοθέτης, ρίχνει την κάμερα και στο σκηνικό, τον περιβάλλοντα χώρο. Γιατί έχουν και οι τόποι την ιστορία τους και γιατί οι κάτοικοι δεν ζουν απλά, εκεί, αλλά μοιράζονται μνήμες, μυρωδιές, γεύσεις, συνήθειες, παραδόσεις.
Οι άνθρωποι δεν είναι ξεκομμένοι από το παρελθόν τους μας θυμίζει η Δημουλίδου και το παρελθόν των ανθρώπων έρχεται συχνά να οδηγήσει τα βήματά τους. Σκληρά ήθη για εποχές δύσκολες κοινωνικά. Πώς να αποδεχτείς ένα παιδί που εκφράζει μια ιδιοτροπία της φύσης;
Πάνω σ’ αυτό το ερωτηματικό χτίζεται η ιστορία. Και έρχεται ν’ ακουμπήσει σ’ έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Τα δένει έντεχνα η Δημουλίδου καθώς ό,τι ξεκινά μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο ως απλό σεξ – συγκλονιστικό όμως – ανάμεσα σε δυο άγνωστους, καταλήγει παρήγορα με καταλύτη και πάλι τον αστυνόμο, που ερευνά τις ανθρωποκτονίες. Έτσι δίνει και τη λύτρωση η συγγραφέας.
Ο τίτλος του βιβλίου παραπέμπει στους «δράκους» που θορύβησαν την ελληνική κοινωνία και απασχόλησαν την αστυνομία. «Δράκοι» της Θεσσαλονίκης, αλλά και «Δράκος» της Λάρισας, χωρίς βέβαια να ταυτοποιείται το ιστορικό τους. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα άλλο «δράκο», που θέλει να μας παρουσιάσει κάποια άλλη δραματική πτυχή της κοινωνίας μας.
Το βιβλίο διαβάζεται απνευστί. Είναι προτέρημα αυτό. Όπως προτέρημα αποτελεί η στρωτή γραφή που δεν ακροβατεί, ούτε ταλαιπωρεί τον αναγνώστη.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Διήγημα: “Αρλέτα, εσύ να είσαι καλά”
16/04/2024, 7:24 μμ -
Ποίημα: “Αραχνοΰφαντη επικράτεια”
16/04/2024, 7:23 μμ -
Διήγημα: “Δε θα με τρελάνουν”
16/04/2024, 7:21 μμ -
Ποίημα: “επιστροφή”
16/04/2024, 7:20 μμ -
Δύο ποιήματα | “η άφεση κατοικεί την άνοιξη”
16/04/2024, 7:19 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Για να κάνω ευκολότερο το πέρασμα του χρόνου…
Από την Ελένη Γκίκα // [ Από μια έκθεση βιβλίου, μιλώντας και συντονίζοντας συζήτηση για τα βιβλιοφιλικά μπλογκς το 2007 ] «Είμαστε σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων που στην ερώτηση της κάμπιας «ποια είσαι;» απαντά:
Περισσότερα -
Τρία ποιήματα
Της Μαίρης Κουκάκη // Aνυπόστατος χρόνος. Ροές. Η σιωπή κυνηγά γυμνά όνειρα. Με δάκρυ ήρθε η άνοιξη. Στάλες ουράνιου τόξου που χαϊδεύουν τις μοναξιές.. Mια μουσική. Tρείς νότες. Περπατούν σε κλίμακες σιωπών.
Περισσότερα -
Δύο ποιήματα
Της Σοφίας Βασιλειάδου // Μοναξιά Κάθε Σάββατο ανοίγει τη ντουλάπα με τα πουκάμισα Ανέγγιχτα και νηστικά από τη θλίψη. Η διαδρομή προς το νερό ευλαβική Τα βυθίζει χαϊδεύοντάς τα Τα βαφτίζει ξανά και ξανά
Περισσότερα -
Αλεξάνδρεια. Η περίπτωση του Γκυστάβ Φλωμπέρ
Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη // ‘’Tourists don’t know where they’ve been, Travelers don’t know where they’re going” Paul Theroux (1941 – ) Το φθινόπωρο του 1849, ο Γκυστάβ Φλωμπέρ άφησε τη Γαλλία για ένα μεγάλο ταξίδι στην Ανατολή, όπως
Περισσότερα -
Υπάρχει διάβασμα και Διάβασμα!
Του Νίκου Τσούλια // Τι είναι το διάβασμα; Θεωρούμε εύκολη την απάντηση και μάλλον χαζή την ερώτηση. Και είναι έτσι πράγματι, γιατί θεωρούμε ως διάβασμα το επιμέρους και απομονωμένο διάβασμα ενός βιβλίου, μιας εφημερίδας, μιας ψηφιοσελίδας
Περισσότερα -
Το βιβλίο κι ο συγγραφέας του: Η περίληψη του Κόσμου του
Γράφει η Ελένη Γκίκα // Μανόλης Πρατικάκης «Σατόρι ή Η στιγμή της Φωτοσύνθεσης», εκδ. Αρμός «Ο ίδιος ρυπαρός κόσμος που εμείς τάχα πολεμούμε, λειτουργεί εντός μας./ Και από εκεί μάς στέλνει τις αδιάκοπες ανταποκρίσεις του…» «Δεν
Περισσότερα -
Σύγχρονοι παραμυθάδες με αρχετυπικούς ήρωες
της Ελένης Μπετεινάκη // * Ποιος είπε πως οι σύγχρονοι παραμυθάδες δεν τολμούν να αγγίξουν πρότυπα και παλιές ιδέες ; Μπορούν και τα καταφέρνουν περίφημα, ακόμα κι αν η ηρωίδα είναι η πιο διάσημη τούτου του κόσμου των παραμυθιών.
Περισσότερα
