«Το Δέντρο» του Μανιώτη επιτομή της νεοελληνικής παθογένειας του ουτοπικού μικροαστισμού μας
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπούρας //
Κι ιδού ο πρώτος μονόπρακτος μονόλογος από την τετραλογία του Γιώργου Μανιώτη με τον παραπειστικό αλλά εύγλωττο τίτλο «Η τριλογία της Λιτότητας», εκδόσεις Όστρια, σ. 302. Το σύνολο αυτού του θεατρικού του τετραπτύχου για την Κρίση και τις συνέπειές της στις οικονομικώς και πνευματικώς ασθενέστερες τάξεις, θα μπορούσε – κατά την ταπεινή θεατρολογική και λογοτεχνική-κριτική μου άποψη – να έχει ως υπότιτλο: «Το τέλος των Χριστουγέννων». Και βεβαίως, το κατ’ εξοχήν σύμβολο της χειμωνιάτικης – πρώην παγανιστικής – εορτής είναι το στολισμένο έλατο με το πεντάκτινο αστέρι των «μάγων» (και της Αφροδίτης, εν γένει). Αυτό ακριβώς το σύμβολο καταπατείται, τσαλαπατιέται και βεβηλώνεται τόσο στο κείμενο όσο και στη γλαφυρή παράσταση που ανέβηκε στο «Θέατρο Ελεύθερη Έκφραση» με τον αφάνταστα ευρηματικό Νίκο Μαγδαληνό σε σκηνοθεσία του ίδιου του συγγραφέα, Γιώργου Μανιώτη και με τον Γιάννη Γούνα στο ρόλο του ευρηματικού (φαντάζομαι και υποθέτω) βοηθού σκηνοθέτη. Απομυθοποιητικώς «γαλατάδικοι» οι φωτισμού του Αντώνη Παναγιωτόπουλου, ενώ η απόλυτα καίρια μουσική του Θοδωρή Οικονόμου συνέτεινε στο να φάει ακόμα μία «γροθιά στο στομάχι» ο υποψιασμένος κι ανήσυχος θεατής. Ναι, αυτό το έργο το παρακολουθείς σα να είσαι δεμένος σε πάγκο και να σου κάνουν αλλεπάλληλα ηλεκτροσόκ μπας και ξυπνήσεις κι αφυπνιστείς σε μια άλλη πραγματικότητα, πέρα από αυτήν που σε φλόμωσαν με παραμύθια, ψευδαισθήσεις και ψέματα οι κάθε λογής «ονειρο-πώληδες» (οι οποίοι δεν ήσαν απαραιτήτως και ονειροπόλοι – απλώς απευθύνονταν κι εκμεταλλεύονταν αφελείς ονειροπόλους πουλώντας φούμαρα και «φύκια για μεταξωτές κορδέλες» – «παραμύθα» κατά το κοινώς λεγόμενον, έτσι δεν λένε την ηρωίνη). Ο λαϊκισμός είναι το όπιον του μικροαστού. Μάλιστα. Και βεβαίως. Πολλοί έφαγαν με χρυσά κουτάλια «εις υγιείαν του κορόιδου» αφελούς πόπολου, της πλέμπας, που τη μία μέρα υποδέχεται τους σωτήρες της μετά Βαΐων και κλάδων και την επόμενη μέρα δεν διστάζει να αναφωνήσει «σταύρωσον-σταύρωσον αυτόν!» για να βρεθεί στο τέλος να τρώει από τα σκουπίδια και να απορεί πώς είναι δυνατόν να ξέπεσε τόσο χαμηλά. Βέβαια. «Πέσανε πάλι οι πάντες από τα σύννεφα». Βρέχει ανθρώπους, για άλλη μια φορά. Ξανά και μανά. Πολύ ωραία. Ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Τόσα και τόσα πάθαμε. Μόνο και μόνο για να δούμε την «Ιστορία» να «επαναλαμβάνεται». Τόσος κόπος, τόσες θυσίες για το τίποτα; Μήπως είμαστε ακόμα στα σπήλαια; Μήπως δεν εξελισσόμεθα αν δεν περάσουν εκατομμύρια χρόνια και άπειρες καταστροφές; Αυτές οι σκέψεις γεννιούνται στο μυαλό του πληροφορημένου θεατή αυτής της σκληρής παράστασης, που θίγει τις νεοελληνικές μας παθογένειες και βάζει βαθιά το νυστέρι στη χαίνουσα πληγή και το στρίβει κιόλας. Δεν είναι αρκετό να φαίνεται να βάζεις απλώς τα δάχτυλα «επί του τύπου των ήλων». Αυτό έφτανε και περίσσευε στον Βιβλικό Θωμά. Εμείς γίναμε δύσπιστοι, χοντρόπετσοι. Και με το δίκιο μας. Μάθαμε να προσκυνάμε τη Θεία Επιβίωση και το χρήμα φυσικά. Όσο για το στολισμένο δέντρο, ως σύμβολο της χριστουγεννιάτικης αγάπης, δεν θέλω να ξέρω πού το έχουμε αφημένο-ξεχασμένο-τσαλαπατημένο-…σμένο. Ο Γιώργος Μανιώτης, με αυτή του την τετραλογία καταλαμβάνει κορυφαία θέση στην κλίμακα των ζώντων και δρώντων νεοελλήνων δραματικών ποιητών, με μακρά πορεία, γνώση, μεράκι και συμμετοχή στα τεκταινόμενα.
Ευθαρσώς, και χωρίς να κρυβόμαστε πίσω από το δαχτυλάκι μας,
Info από τον επίσημο διαδικτυακό τόπο του Θεάτρου Ελεύθερη Έκφραση:
http://www.eleftheri-ekfrasi.gr/
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Ερμηνεία: Νίκος Μαγδαληνός
Σκηνοθεσία: Γιώργος ΜανιώτηςΣκηνικα-Κουστούμια: Γιώργος Μανιώτης-Νίκος Μαγδαληνός
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Βοηθός σκηνοθέτη: Γιάννης Γούνας
Κατασκευή δέντρου: Βασίλης Παπαγεωργίου
Παραστάσεις από 6 Μαΐου ως 22 Μαΐου.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Καθημερινά από Δευτέρα ως και Κυριακή στις 21.00.
Γενική είσοδος: 12 ευρώ | Τιμή για συλλόγους: 10 ευρώ | Φοιτητικό: 10 ευρώ | Άνεργοι: 5 ευρώ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
✩ ”Φωτιά και Νερό” της Χρύσας Σπηλιώτη στο Θέατρο Μικρό Γκλόρια
09/04/2024, 8:28 μμ -
-
«Το θεώρημα του σχοινοβάτη. Μια προσωπική κατάθεση.» στο Θέατρο Μπέλλος.
09/04/2024, 8:26 μμ -
-
ΘΕΜΑΤΑ
-
Ποίηση: “Aθωότητα” & “Αναχώρηση”
Γράφει ο Νίκος Προσκεφαλάς // ΑΘΩΟΤΗΤΑ Ήχοι του πρωινού απαλοί κουρτίνες ελαφρά που σείονται με χάρη κανακεύουν βρεφική ανέμελη νωχέλεια που μεγαλώνει ατάραχα κάτω από στέγη σίγουρη σχεδόν απόρθητη. Δεν είναι σπάνιο το
Περισσότερα -
Πυξ Λαξ: Η μπάντα της ενήλικης παιδικότητας μου
Της Χριστίνας Σδούκου // * Η σχέση μου με τους Πυξ Λαξ ξεκινάει πριγκηπικά το 1994 σε μια δυτική όχθη. Κάπου εκεί και ευτυχώς λίγο νωρίς ανακαλύπτω την δική μου μουσική Ιθάκη με τη φωνή του Μάνου σε
Περισσότερα -
✩ «Βίρα τις άγκυρες» των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα, από το Κ.Θ.Β.Ε. στο Θέατρο Ε.Μ.Σ, σε μια απολαυστική παράσταση.
Γράφει ο Παύλος Λεμοντζής // Πρόλογος Με αφορμή τη συμπλήρωση 130 χρόνων επιθεώρησης το ΚΘΒΕ παρουσιάζει στο Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, σε σκηνοθεσία του Καλλιτεχνικού Διευθυντή Αστέριου Πελτέκη, μια νέα οπτική της παράστασης, που φιλοδοξεί να ψυχαγωγήσει, να σατιρίσει, κυρίως δε, να ταξιδέψει
Περισσότερα -
Ποίημα: “Mήνυμα αγνοούμενης”
Της Κατερίνας Λιβιτσάνου- Ντάνου // Mήνυμα αγνοούμενης Μάνα μου, πάνε μέρες τώρα, που με ψάχνεις -που με ψάχνετε- , που μου είπες “στο καλό” μ’ ένα φιλί και μια αγκαλιά, σαν στο τρένο μπήκα
Περισσότερα -
Οδυσσέας Ελύτης. Ο ηλιοπότης – και ασπιδοφόρος – μεγάλος νεοέλληνας ποιητής [2. 11. 1911 – 18. 3. 1996]
Γράφει η Ελένη Χωρεάνθη // Της πατρίδας μου*πάλι ομοιώθηκα μες στις πέτρες άνθισα*και μεγάλωσα των φονιάδων το αίμα *με φως
Περισσότερα -
Διήγημα: “Ο αιλουρίνας”
Γράφει ο Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης // Ο α ι λ ο υ ρ ί ν α ς Leiden-sehn tut wohl, Leiden-machen noch wohler […] Ohne Grausamkeit kein Fest […] und auch in der Strafe ist so viel
Περισσότερα -
Το ποίημα της εβδομάδας | Σταύρος Μίχας «Στα μάτια μου δεν υπάρχει φωτιά μόνο πέτρα»
Επιμέλεια- ανθολόγηση: Καλομοίρα Πιέτρη- Αυγούστη // Σταύρος Μίχας «Στα μάτια μου δεν υπάρχει φωτιά μόνο πέτρα» Μέσα απ’ την απόλυτη διαφάνεια αυτός ο αέρας δεν φαίνεται φέρνει πουλιά από δάκρυα φτιαγμένα. Εδώ η γη ξεγυμνώνεται κι ορθώνεται
Περισσότερα
